Μεγάλωσα στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Στη Βίλλα Ριτζ. Μέσα στη φύση. Σε έναν υπέροχο χώρο γεμάτο δέντρα, παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια, παιδικές χαρές και αθλητικές εγκαταστάσεις. Κάθε απόγευμα όλα τα παιδιά συναντιόμασταν στο γήπεδο μπάσκετ και άρχιζε το παιχνίδι. Κυνηγητό, κρυφτό, λάστιχο, κουτσό… Και πόσα άλλα. Κανένας φόβος. Κανένας κίνδυνος. Γέλια και φωνές, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Ευτυχία. Πολύ έντονα θυμάμαι τη μυρωδιά από το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν… Αλλά κι ένα πελώριο δέντρο –νομίζω ήταν λεύκα- που στόλιζε την πίσω αυλή και που, δυστυχώς, πια δεν υπάρχει. Πλέον δε μένω εκεί, αλλά στο υπέροχο κέντρο της πανέμορφης πόλης μας. Πάντα ένιωθα «παιδί του κέντρου». Ίσως επειδή πολλοί από τους φίλους μου ζούσαν εκεί, όπως άλλωστε και οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, τους οποίους υπεραγαπούσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παγωτό που με κερνούσε η γιαγιά μου η Δέσποινα από την Ωραία… Τι εποχές… Στο κέντρο κανονίζαμε πάντα να βγούμε με την παρέα μου-ραντεβού στον Άρτο δίναμε-, στην παραλία περπατούσαμε ατέλειωτες ώρες συζητώντας, αναλύοντας τα πάντα και καταστρώνοντας σχέδια για το μέλλον. Έχω μεγαλώσει αρκετά, και θεωρώ πως πια είναι δικαιολογημένος ο χαρακτηρισμός «άνθρωπος του κέντρου». Ωστόσο, ένα κομμάτι της καρδιάς μου βρίσκεται και πάντα θα βρίσκεται στη Βίλλα Ριτζ. Στο μέρος που αγκάλιασε τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί όπου δημιουργήθηκαν τα όνειρά μου.

Δε νομίζω πως θα ήθελα να ζω οπουδήποτε αλλού. Λατρεύω τη θάλασσα και το να έχω τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στην παραλία με ενθουσιάζει. Πόσες φορές δεν έχω περπατήσει από το λιμάνι μέχρι τον Λευκό Πύργο ή το Μέγαρο Μουσικής… Η παραλία της πόλης μας είναι πανέμορφη όλες τις ώρες και όλες τις ημέρες. Είτε νωρίς το πρωί, είτε κατά τη διάρκεια της Δύσης, είτε με ομίχλη, είτε με υπέρλαμπρο ήλιο. Αλλά με συναρπάζουν και οι βόλτες μέσα στις γειτονιές, στους δρόμους, τα στενά και τα σοκάκια του κέντρου. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, ή καλύτερα ένας κόσμος που πρέπει να τον ανακαλύψεις. Μαγαζάκια, καφέ, βιβλιοπωλεία, Εκκλησίες, ιστορικοί χώροι… Κάθε στροφή του δρόμου μπορεί να είναι η απαρχή μιας νέας περιπέτειας. Μιας ανακάλυψης… Ακόμα κι όταν έχεις πια περιηγηθεί σε κάθε σπιθαμή αυτής της πόλης, ακόμα κι αν πιστεύεις πως πια τα έχεις δει όλα, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι γεμάτη εκπλήξεις. Μυστήρια. Μυστικά. Που περιμένουν υπομονετικά να έρθουν στο φως…

Oύτε κι εγώ η ίδια δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν ήμουν παιδί σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον. Κι αυτό επειδή με χαρακτηρίζουν πολλές αντιφάσεις. Αυτό που γνωρίζω πολύ καλά είναι πως από πάντα αγαπούσα την τέχνη, το διάβασμα και τα βιβλία, τη ζωγραφική, τα χρώματα, τη γραφή. Για μένα το να γράφω ή να σχεδιάζω ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου και κάτι απόλυτα φυσικό. Όπως η ανάσα. Μάλιστα, πολύ μικρή έγινα δεκτή ύστερα από εξετάσεις σε μια Πειραματική Σχολή Ζωγραφικής για παιδιά στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όπου δίδασκε ο εικαστικός - πρωτοπόρος της τέχνης Στέλιος Μαυρομάτης. Ήμουν ονειροπόλα, αλλά, παραδόξως, ταυτόχρονα και ιδιαίτερα προσγειωμένη και ρεαλίστρια. Μεγαλώνοντας ήθελα να τα μάθω όλα, να εξερευνήσω κι άλλους τομείς της ανθρώπινης διάνοιας. Κι έτσι επέλεξα να σπουδάσω Χρηματοοικονομικά και Λογιστική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εργάστηκα για αρκετά χρόνια σε υπεύθυνη θέση σε μεγάλη Χρηματιστηριακή Εταιρεία. Ποτέ, βεβαίως, δεν εγκατέλειψα τη μεγάλη μου αγάπη, την Τέχνη. Το θέατρο, τη γραφή και τη ζωγραφική. Παράλληλα με τη δουλειά παρακολουθούσα μαθήματα θεάτρου στο Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης Παράθλαση. Και μετά πήγα και στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης να συνεχίσω τις σπουδές μου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εγκατέλειψα τον Χρηματοπιστωτικό Τομέα και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά εκεί. Αυτή η επιλογή μου, με έχει δικαιώσει απόλυτα. Και είμαι ευγνώμων στους γονείς μου Κρίτωνα και Λιζέτα και στον τότε σύντροφό μου – τον τωρινό σύζυγό μου- Δημήτρη, που με υποστήριξαν απόλυτα στην απόφασή μου αυτή.

Πήρα την απόφαση να γίνω συγγραφέας χωρίς ουσιαστικά να το καταλάβω. Όσο μεγαλώνω τόσο συνειδητοποιώ πως την ενασχόλησή μου με την Τέχνη δεν την επέλεξα. Αυτή με διάλεξε. Είμαι πραγματικά ευγνώμων στους γονείς μου που μου μετέδωσαν την αγάπη τους για το ωραίο και το καλό, για τα βιβλία και το διάβασμα, για την τέχνη γενικότερα. Με δίδαξαν να αναζητώ την ομορφιά παντού, στις λέξεις, στις σκέψεις, στα βιβλία, στις εικόνες, στις καρδιές. Ακόμα κι εκεί που ορισμένες φορές νομίζεις πως δεν υπάρχει. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, εικόνες, μουσική, ελευθερία και αγάπη. Παππούς μου ήταν ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας, κριτικός θεάτρου και δημοσιογράφος Γεώργιος Γιαννακόπουλος. Το διάβασμα αποτελούσε μέρος αναπόσπαστο της καθημερινότητάς μας. Κι εγώ από πάντα ζωγράφιζα και έγραφα. Στίχους, λέξεις, φράσεις, μικρά κείμενα, ιστορίες. Έγραφα όπου έβρισκα. Σε χαρτιά, χαρτάκια, χαρτοπετσέτες, σε τετράδια… Από πάντα το μολύβι και το πινέλο ήταν προέκταση του χεριού μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία της συγγραφής. Όσο για το ότι γράφω θεατρικά, αυτό οφείλεται στην πολύ μεγάλη μου αγάπη για το θέατρο. Το θέατρο ανέκαθεν το αγαπούσα, ήταν και ακόμα είναι για μένα σχολείο και σπίτι, καταφύγιο, αλλά και ανάγκη, και για αυτό προσπαθούσα να γράψω και διαλόγους ανάμεσα σε φανταστικά πρόσωπα. 

To βραβευμένο θεατρικό έργο μου "Πέρασμα" κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ εκδοτική, ενώ μέσα στο 2019 θα κυκλοφορήσουν ακόμα δύο, με τίτλους Παράδεισος κατ’ οίκον και Το παιχνίδι της Αλίκης. Παιδικά παραμύθια ξεκίνησα να γράφω όταν γεννήθηκε η κορούλα μου, η Μυρτάλη. Της έλεγα διαρκώς τόσα πράγματα για τον υπέροχο κόσμο μας, για την πανέμορφη πόλη μας, για τη φύση που μας τρέφει και μας φροντίζει. Κάποια στιγμή όλες αυτές οι ιστορίες βρήκαν τον δρόμο τους προς το χαρτί. Κι έτσι ξεκίνησα με το πρώτο παραμύθι μου Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου, και λίγες μέρες κυκλοφορεί το επόμενο με τίτλο Ρόμι και Μιράντα.

Στη ζωγραφική με τράβηξε η ανάγκη μου να εξερευνήσω τον κόσμο, να τον ερμηνεύσω, να τον τιθασεύσω και να τον επαναπροσδιορίσω μέσω ενός δικού προσωπικού φίλτρου. Αυτό επιδιώκω να αποτυπώνω στον καμβά μου κάθε φορά. Ίσως για αυτό να έχω κατασταλάξει πλέον στην ανεικονική ζωγραφική. Σκοπός μου δεν είναι να αποτυπώσω το αντικείμενο, το πρόσωπο και τη μορφή ή το τοπίο, αλλά να παρουσιάσω την επίδραση που έχει αυτό μέσα μου. Δεν μ’ ενδιαφέρει το αντικείμενο αυτό καθεαυτό, μα η σημασία του. Δεν με ενδιαφέρει η ακριβής, λεπτομερειακή απεικόνιση, αλλά η εσωτερική αλήθεια. Όπως προείπα, η ενασχόλησή με την τέχνη ξεκίνησε πάρα πολύ νωρίς. Κι αυτό οφείλεται στην εικαστικό μητέρα μου Λιζέτα Βασιλειάδη. Κοντά της, στο ατελιέ της, έμαθα κι εγώ να ζωγραφίζω, να χειρίζομαι το πινέλο, να αντιμετωπίζω με επιτυχία το κάθε υλικό. Θα μπορούσα να πω πως έμαθα να ζωγραφίζω προτού μάθω να γράφω. Η δουλειά μου ξεκινά απ’ τον άνθρωπο. Είναι η αντανάκλαση της ψυχής στο νερό, στα σύννεφα, στα φθινοπωρινά φύλλα, στις μνήμες παλαιότερων εποχών... Όταν με ρωτούν από που εμπνέομαι ή τι σκέφτομαι όταν ζωγραφίζω, απαντώ πως ό,τι βλέπω, ό,τι βιώνω, ό,τι ακούω, ό,τι έχω ζήσει είναι τα ερεθίσματά μου. Οι ήχοι, οι εικόνες, η φύση, η θάλασσα, ο κόσμος που μας περιβάλλει, οι σκέψεις... όλα αυτά ζυμώνονται μέσα μου και κάποια στιγμή εμφανίζονται ξαφνικά στον καμβά! Τα θέματά μου προκύπτουν από οτιδήποτε με κινητοποιεί, από ό,τι θαυμάζω και κατά συνέπεια με παρακινεί, με ωθεί, με αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να δουλέψω πιο πολύ, πιο έντονα. Ένας ακόμα λόγος που λατρεύω τη Θεσσαλονίκη μας και πιστεύω πως δε θα μπορούσα να ζω πουθενά αλλού είναι πως με συναρπάζει η ατμόσφαιρα που επικρατεί στους δρόμους της. Η Θεσσαλονίκη είναι ένα κράμα πολιτισμών, παλαιών και νεότερων. Είναι ένα σταυροδρόμι απ’ όπου αντλώ πολλά θέματά μου. Ο δρόμος είναι πάντα μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για μένα. Και οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης κρύβουν μυστικά και διαμάντια που ελπίζω να τα ανακαλύψω και να τα αποτυπώσω στον καμβά μου.

Σε έναν δρόμο αυτής της πόλης, άλλωστε, γεννήθηκε η ιδέα για το θεατρικό μου Πέρασμα. Περπατώ ένα πρωί στην Τσιμισκή, όταν ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το φορτηγό μιας μεταφορικής εταιρίας. Κάποιος μετακόμιζε. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο κουτιά, βαλίτσες και τυλιγμένα με νάιλον έπιπλα, ενώ άνθρωποι ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες μιας πολυκατοικίας φωνάζοντας, αγκομαχώντας και κουβαλώντας πακέτα και πράγματα. Αν και πολλές φορές είχα δει μετακόμιση -κι εγώ η ίδια έχω μετακομίσει μερικές φορές- ωστόσο, αυτή η εικόνα έμεινε μέσα στο μυαλό μου. Και σε συνδυασμό με ένα ερώτημα που ανέκαθεν με απασχολούσε, αν μπορούν να γιάνουν τα παιδικά τραύματα, ξεκίνησα να γράφω σκέψεις και φράσεις στο χαρτί. Και δημιουργήθηκε τελικά το Πέρασμα, ένα υπαρξιακό δράμα, ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα, όπου ο βασικός ήρωας, ο Πέτρος, μέσα σε ένα διαμέρισμα βρόμικο, σκονισμένο και ακατάστατο, πακετάρει και τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα.  

Καθώς απώτερος σκοπός μου είναι η προώθηση της φιλαναγνωσίας, είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη για το γεγονός ότι τα παιδικά μου παραμύθια έχουν αγαπηθεί ιδιαίτερα από τα παιδιά. Το παραμύθι μου "Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου" έχει εξαντληθεί και έχει πάρει έγκριση για δεύτερη έκδοση. Όπως προανέφερα, είμαι πεπεισμένη πως αν φροντίσουμε όλοι να προωθήσουμε το βιβλίο στα παιδιά και τους εμφυσήσουμε την αγάπη για το διάβασμα, τότε αυτό σίγουρα θα αποδώσει στο μέλλον και οι επόμενες γενιές θα δημιουργήσουν τον κόσμο που όλοι ονειρευόμαστε και με ανυπομονησία περιμένουμε.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης. Όταν βρίσκομαι εκεί, κοντά στη θάλασσα, ποτέ δεν νιώθω μόνη. Ούτε μελαγχολική. Αφήνομαι να με παρασύρουν οι πανέμορφες εικόνες του νερού, των πλοίων, των πουλιών… Και, την ώρα της Δύσης, του ήλιου… Όταν ο ουρανός ντύνεται στα πιο λαμπερά και υπέροχα χρώματά του… Αυτό για εμένα είναι η απόλυτη ευτυχία.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς, φυσικά σε ένα βιβλιοπωλείο, σε μια γκαλερί ή στο θέατρο. Το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, είναι ο Κωνσταντινίδης, βρίσκεται στην οδό Μητροπόλεως 92 και είναι στέκι μου, αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι. Περνώ από εκεί πάρα πολύ συχνά όχι μόνο για να αγοράσω βιβλία –αυτό είναι κάτι στο οποίο αδυνατώ να αντισταθώ- αλλά και για να δω τους αγαπημένους μου φίλους, τον Ευριπίδη και την Άλκηστη Κωνσταντινίδη, να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας και να περάσουμε όμορφα. Μπορεί κάποιος να με συναντήσει τυχαία σε μια έκθεση ζωγραφικής, σε κάποιο από τα έξοχα μουσεία μας ή σε μια από τις θεατρικές σκηνές όπου πηγαίνω αρκετά συχνά για να παρακολουθήσω παραστάσεις. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, αρθρογραφώ στο πολιτιστικό περιοδικό Φιλμ Νουάρ. Γράφω θεατρικές κριτικές και παίρνω συνεντεύξεις από καλλιτέχνες. Είμαι, όμως, και λάτρης του καλού καφέ. Αν και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος, προσπαθώ να ξεκλέβω λίγη ωρίτσα μια φορά στο τόσο και να συναντιέμαι με τους αγαπημένους μου φίλους για καφεδάκι και κουβέντα. Συνήθως πηγαίνουμε στο Canteen, στο Piece of Cake ή στο Garçon. 

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι η γκαλερί τέχνης Λόλα Νικολάου, η καλλιτεχνική μου στέγη, αλλά και η γκαλερί Ειρμός του Δημήτρη Τόλη. Φυσικά, δεν ξεχνώ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το οποίο έχω συνεργαστεί για κάποια χρόνια, όλες τις θεατρικές σκηνές της πόλης μας, το θέατρο Αυλαία, το θέατρο Σοφούληκαι, βεβαίως, το θέατρο Μαιώτρον. Μεγάλη αγάπη τρέφω για τα θαυμάσια μουσεία μας. Ποιο να πρωτοεπιλέξει κάποιος; Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-MOMus, το Αρχαιολογικό Μουσείο ή το Βυζαντινό Μουσείο; Η Θεσσαλονίκη ευτυχώς είναι μια πόλη όπου πάντα συμβαίνουν πολλά και εξαιρετικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Εδώ ζουν και εργάζονται μαγικοί καλλιτέχνες, εικαστικοί, ηθοποιοί, μουσικοί, σκηνοθέτες, οι οποίοι πάντα προσφέρουν και την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν.     

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι για σουτζουκάκια και κρέας η Διαγώνιος, βεβαίως. Η ποιότητα των πιάτων είναι αξεπέραστη, αλλά πολύ σπουδαίο στοιχείο είναι και η καταπληκτική εξυπηρέτηση. Για brunch συνήθως πάμε στο Canteen με την υπέροχη μουσική και το εντελώς άκαπνο περιβάλλον, όπου δεν μπορώ να αντισταθώ στα pancakes ή στα τηγανιτά αυγά. Το τελευταίο, όμως, διάστημα ανακαλύψαμε κι ένα καινούριο μαγαζί, το Garbo με καταπληκτικές ομελέτες με λαχανικά. Μου αρέσει πολύ και το Kitchen Bar στο Λιμάνι, όπου μπορώ να χαλαρώσω και να απολαύσω νόστιμο φαγητό και καλό καφέ.   

Τώρα που μπήκε η άνοιξη μου αρέσει το jogging και να κάνω ποδήλατο στην παραλία. Η αγαπημένη μου -μάλλον και μοναδική- εποχή για αυτά είναι σαφώς η άνοιξη, καθώς τον χειμώνα με αποτρέπει το κρύο και το χιόνι, το φθινόπωρο οι βροχές και η πρωινή ομίχλη, ενώ το καλοκαίρι η ζέστη. Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι να τολμήσω να χρησιμοποιήσω και τα ηλεκτρικά πατίνια… Αν και δεν έχω ξανακάνει ποτέ μου, νομίζω ότι τελικά θα το δοκιμάσω.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ ένα μέρος με καλή μουσική και εύγευστα cocktails. Μου αρέσει πολύ το On the road στην παραλία, καθώς κι εγώ κι ο άντρας μου είμαστε λάτρεις της rock μουσικής, αλλά και το άκαπνο Βογατσικού 3 στο κέντρο.    

Το μυστικό μου μέρος είναι το εκκλησάκι του Ναυτικού Ομίλου. Εκεί πηγαίναμε με την κολλητή μου Εργίνα από έφηβες κιόλας και καθόμασταν ώρες ατέλειωτες. Μιλούσαμε, κοιτούσαμε τη θάλασσα και ονειρευόμασταν, παίρναμε δύναμη κι ενέργεια από τον χώρο, αλλά και η μία από την άλλη, διαβάζαμε ποιήματα και στίχους μεγάλων ποιητών… Στο εκκλησάκι αυτό ορκιστήκαμε να μείνουμε πάντα φίλες. Για την ιστορία ακόμα μέχρι σήμερα είμαστε αχώριστες.

Την καλύτερη θέα μπορεί κανείς να την απολαύσει από τη Μονή Βλατάδων. Ολάκερη η πόλη απλώνεται μπροστά σου υπέρλαμπρη και μαγευτική. 

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει ότι κάθε μέρα είναι ή μπορεί να είναι μια πρόκληση. Κάθε γωνιά της, κάθε πέτρα, κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν, τόσες ιστορίες να διηγηθούν… Άνω Πόλη, Κάστρα, Αρχαία Αγορά… Τίποτα δεν είναι μονότονο ή μίζερο. Όλοι οι αιώνες που η Θεσσαλονίκη κουβαλά, όλοι οι αγώνες, όλοι οι άνθρωποι που έζησαν εδώ έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια παντού. Είναι αδύνατο να κυκλοφορήσεις και να μη σαγηνευτείς από όσα έχει να σου προσφέρει. Από τη μαγική της ατμόσφαιρα, την ιστορία της, τον πολιτισμό, τις γεύσεις… Οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζωή συνέχεια. Η Θεσσαλονίκη ποτέ δεν κοιμάται. Με τους χιλιάδες φοιτητές που διαρκώς κινούνται στα διάφορα μέρη… Με τα τραγούδια που ακούγονται στα ταβερνάκια… Η Θεσσαλονίκη μπορεί να αγκαλιάσει όλον τον κόσμο. Έχει πολλές προτάσεις για κάθε απαιτητικό επισκέπτη. Κανείς δεν μένει ποτέ παραπονεμένος. Εκείνη και ο κόσμος της πάντα θα φερθούν με άψογο τρόπο σε όλους. Τη λατρεύω. Και μου φαίνεται αδιανόητο να ζήσω οπουδήποτε αλλού. 

Αν και η Θεσσαλονίκη μας είναι αναμφίβολα μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης, δυστυχώς, σε κάποιους τομείς υπάρχουν, σοβαρά προβλήματα. Πρέπει με κάποιον τρόπο να μπει ένα τέλος στα φαινόμενα βανδαλισμών των μνημείων. Όλοι θυμόμαστε τον σχετικά πρόσφατο βανδαλισμό του Μνημείου Ολοκαυτώματος στην Πλατεία Ελευθερίας. Επίσης, η καθαριότητα. Σε πολλά σημεία είναι σκουπιδότοπος. Πελώριοι όγκοι σκουπιδιών όχι μόνο κλείνουν πολλές φορές τα πεζοδρόμια, αλλά αποτελούν και εστίες μόλυνσης. Τι να σχολιάσουμε για τη σχεδόν παντελή αδυναμία πρόσβασης ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, ηλικιωμένων αλλά και γονιών με μωρά στο καρότσι σε πολλά κτίρια; Ακόμα, όμως, και οι μετακινήσεις αυτών των ανθρώπων είναι πολλές φορές δύσκολες. Αυτό το πρόβλημα σχετίζεται άμεσα και με τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα που κλείνουν δρόμους, πεζοδρόμια, ράμπες και έτσι εμποδίζουν την απρόσκοπτη μετακίνηση των πεζών. Τα μηχανάκια που κινούνται επάνω στα πεζοδρόμια. Ακόμα μια πληγή. Τέλος, θεωρώ πως χρειαζόμαστε περισσότερες παιδικές χαρές και χώρους με δέντρα και λουλούδια στο κέντρο της πόλης.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: Όμορφη. Πλανεύτρα. Μάγισσα.