Όσα με κάνουν να επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη

Μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, το μικρόβιο της δημοσιογραφίας μπήκε από πολύ νωρίς μέσα της, αφού από τα 16 της κιόλας χρόνια ξεκίνησε να εργάζεται στην εφημερίδα «Μακεδονία». Τα χρόνια πέρασαν και το μικρό κορίτσι μεγάλωσε, εξελισσόμενη σε σπουδαία δημοσιογράφο, σημειώνοντας χιλιόμετρα σε τηλεοπτικά πλατό, ραδιοφωνικά studio, αλλά και εφημερίδες. Εμείς ζητήσαμε από την Πόπη Τσαπανίδου να γυρίσει πίσω στο χρόνο, στις γειτονιές που αγάπησε και αγαπήθηκε, στα τοπία που ατένισε το μέλλον της και σε ότι άλλο εκείνη λατρεύει στη Θεσσαλονίκη...

"Η αίσθηση του να ανήκεις. Πως είσαι σπίτι σου. Σαν να ρέει μέλι στα σωθικά σου, ζέστη στην καρδιά σου. Σπίτι. Εκεί που μπορείς να κουρνιάσεις, να κουλουριαστείς, να νιώσεις ασφαλής και να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Αυτά είναι για μένα η Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά τα συναισθήματα μου προκαλεί όχι μόνο η φυσική μου παρουσία στην πόλη, αλλά και η σκέψη της. Αρκεί να σκεφτώ τη δύση του ήλιου πίσω από τους γερανούς στο λιμάνι ή πίσω από τον Όλυμπο και να πάρω δύναμη. Δεν ήταν πάντα έτσι.

Για πολλά χρόνια η Θεσσαλονίκη ήταν αγκάθι στην καρδιά μου. Απέφευγα να επιστρέφω. Ζητούσα από τους δικούς μου να έρχονται στην Αθήνα για να τους δω. Ήταν η εποχή που η πόλη ταυτίστηκε στην ψυχή μου με τον πόνο. Οι εδώ μνήμες! Αλλά και οι επόμενες. Τότε που τα μάζεψα κι έφυγα από το σπίτι της Αθήνας κι έστησα ένα ακόμα καινούριο σπιτικό, μέχρι να επουλώσω πληγές, να ανακτήσω δυνάμεις και να εμπιστευτώ πως μπορώ να βγάλω ρίζες ξανά. Μια παρένθεση που ταύτισε την πόλη με την επιστροφή λόγω ανάγκης. Κατέστησε κάθε θύμηση επώδυνη και την ίδια τη Θεσσαλονίκη βόμβα απόγνωσης. Απέφευγα τότε ακόμα και τις συζητήσεις γι' αυτήν. Ήταν το χαλί κάτω από το οποίο έκρυψα όλη τη θλίψη μου. Στην Αθήνα έζησα το σοκ. Στη Θεσσαλονίκη όμως το είδα κατάματα και αναμετρήθηκα μαζί του. Η Αθήνα ήταν γεμάτη αναμνήσεις ζωντάνιας και χαράς. Η Θεσσαλονίκη από την άλλη με τύλιγε με το σκοτάδι και την απουσία φωνής. Ήταν τα χρόνια που η ζωή κυλούσε μόνο με εικόνα. Απουσίαζε ο ήχος, η αίσθηση, το χρώμα. Σαν ταινία που την βλέπεις χωρίς φωνή και σε ασπρόμαυρο.

Κι όπως για όλα τα πράγματα στη ζωή… ο χρόνος -ο Άγιος χρόνος!- γιάτρεψε κι αυτό. Το έβαλε στις σωστές του διαστάσεις. Τράβηξε από πάνω του τον βαρύ μανδύα των σκιών. Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής μου και κάθε μέρα και λίγο περισσότερο ο ήλιος φώτιζε τα πάντα αναδεικνύοντας την ομορφιά της. Μέχρι που έγινε και πάλι η Θεσσαλονίκη, η Σαλονίκη μου!

Και ξαναπήρα τον δρόμο που περνά από τις Θερμοπύλες, χαιρετά τα χωριά στις πλαγιές του Πηλίου, χορεύει στην Κοιλάδα δίπλα στον Πηνειό και σκαρφαλώνει στον Πλαταμώνα πριν βγει στην ευθεία της Κατερίνης και δει τα φώτα της, στο βάθος απέναντι στο ύψος της Μεθώνης. Μετά τα Μάλγαρα δε, εκεί που η ταμπέλα «Οι Θεσσαλονικείς σας καλωσορίζουν» κερδίζει τα βλέμματα, η καρδιά μου παράγει μέλι και το κυλάει στις φλέβες μου. Γλύκα. Είμαι και πάλι εκεί που άρχισαν όλα για μένα. Εκεί που γεννήθηκα.

Θα πάω για σοκολάτα στο Electra Palace στην πλατεία Αριστοτέλους, θα τρέξω την παραλία από το λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής ακούγοντας ελληνικά στα ακουστικά μου. Θα φάω στο ταβερνείο του ιστιοπλοϊκού, θα περπατήσω στη Λασσάνη και θα γυρίσω τα μάτια μου ψηλά σαν να περιμένω να δω τη γιαγιά μου να με κοιτάζει από το μπαλκόνι στον τελευταίο όροφο.

Θα κάνω παρέα με τον εαυτό μου τον πιο ξεχασμένο, αυτόν των παιδικών χρόνων. Προσκοπάκι στην Ιπποδρομίου. Θα συναντήσω την εφηβική μου φιγούρα στα καφέ του κέντρου αλλά και στη Χαριλάου. Και συμφιλιωμένη πια με την Πόπη της δεκαετίας των είκοσι ετών, θα πιάσω κουβέντα μαζί της και θα μάθω ποιοι πόνοι και ποιες χαρές, ποιες προσδοκίες και πόσες προδοσίες, την έκαναν αυτό που είναι σήμερα.

Πάντα όμως, φεύγοντας θα καρφώσω τα μάτια μου στον μεσώροφο του καταστήματος με τα οπτικά στην γωνία της Τσιμισκή και Ικτίνου. Εκεί που κάποτε ήταν τα γραφεία της εφημερίδας που έκανα το πρώτα μου βήματα. Και θα δω ξανά το Ποπάκι στα 16 να κοιτά έξω από το μικρό παραθυράκι και να αναρωτιέται (με τεράστιο καμάρι) αν την βλέπει άραγε κανείς που είναι εκεί… γιατί δουλεύει εκεί… γιατί είναι πια σωστή δημοσιογράφος!

Κι αν η ζωή ήταν λίγο σαν την ταινία Interstellar θα της φώναζα με όλη μου τη δύναμη, ότι όλα θα πάνε καλά. Να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και να μην μείνει ποτέ χωρίς το matrix της."