Η ιστορία της ξεκινάει λίγα χρόνια πριν, το 1998, όταν αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο νωρίτερα από το κανονικό, γεννημένη πρόωρα και μόλις 995 γραμ. με ελάχιστες πιθανότητες ζωής. Ένα σωληνάκι παροχής οξυγόνου κατά τη νοσηλεία της στην εντατική, βγήκε «κατά λάθος», όπως αναγράφεται στο ιστορικό της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν κύστες στον εγκέφαλο, που με τον καιρό απορροφήθηκαν αλλά άφησαν τη βλάβη της εγκεφαλικής παράλυσης και ως απότοκο αυτής την αριστερή ημιπληγία.

Παρόλα αυτά, η οικογένειά της δεν αντιμετώπισε την αναπηρία της σαν πρόβλημα αλλά σαν μια πρόκληση εξέλιξης τόσο για εκείνους όσο και για την ίδια. Συνηθίζει να λέει, ότι η οικογένεια είναι ο πυρήνας της και οι γερές βάσεις που της έδωσαν, ήταν αυτές που την καθόρισαν και χάραξαν έναν δρόμο γεμάτο από αποδοχή, τόλμη και ελευθερία. Ένα από τα πιο καθοριστικά γεγονότα στη ζωή της ήταν όταν καλωσόρισε στον κόσμο την αδερφή της Ηλιάννα, που βλέποντάς την να μεγαλώνει και να είναι γεμάτη ζωή, άρχισε και η δυσκολία της αριστερής της πλευράς να γίνεται πιο αισθητά διακριτή. Έγινε η αφορμή οι γονείς της να πάρουν την απόφαση να επισκεφτεί τον πρώτο της ψυχολόγο, κάτιι που θεωρεί το δεύτερο μεγαλύτερο δώρο της ζωής της μετά την Ηλιάννα.

Στη ζωή της υπήρξαν πολλαπλά ερεθίσματα εκκίνησης, που άλλαξαν την πορεία της και στάθηκαν αφετηρίες για κάθε νέα αρχή. Η φοίτησή της στο καλλιτεχνικό σχολείο, η εισαγωγή στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, οι σπουδές της στην ΑΣΠΑΙΤΕ ως σύμβουλος και η απόφασή της να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ το οποίο θα ευαισθητοποιεί τον κόσμο αναφορικά με την αόρατη αναπηρία, αλλά ταυτόχρονα θα δίνει το ερέθισμα στον θεατή να αναθεωρήσει τη σημαντικότητα των πραγμάτων και να βιώσει έστω και στιγμιαία την πληρότητα. Και έχοντας το συλλογικό καλό σαν άξονα, βρέθηκαν σημαντικοί ανθρώποι στον δρόμο της που πίστεψαν και συνεχίζουν να πιστεύουν στο όραμά της, μια και οι διαδρομές συνδέονται όμορφα και συνεχίζονται όταν οι άνθρωποι συσπειρώνονται για το κοινό καλό.

Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει το έργο σας να ξεχωρίζει; Ποια είναι η δική σας προσέγγιση στον άνθρωπο;

Οι άνθρωποι καθημερινά βιώνουν προκλήσεις στη ζωή τους και αυτό τους καταβάλλει και πολύ συχνά τους εξουθενώνει, οπότε αυτόματα ξεχνούν όλα αυτά τα μαγικά, μικρά ή μεγάλα θαύματα και δώρα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Η αναπηρία και η εσωτερική διεργασία με τον εαυτό μου, υπενθυμίζει συνεχώς πως το μυστικό βρίσκεται στην οπτική που κοιτάς τη ζωή και στο αν τη ρουφάς και την απολαμβάνεις ή της επιτρέπεις να σε ρουφήξει εκείνη. Το να κάνεις δημόσιες ομιλίες έχει μια ευθύνη που χρειάζεται να την παίρνεις με μεγάλη συνειδητότητα, χρειάζεται τα λόγια σου να γίνονται γέφυρες με τις ψυχές των ανθρώπων και να τις ακουμπούν απαλά. Οι άνθρωποι είναι μοναδικές οντότητες και ο καθένας μας έχει ιδιαίτερα χαρίσματα, τα οποία χρειάζεται να τα καλλιεργούμε και να αναθεωρούμε συνεχώς τις πεποιθήσεις οι οποίες είναι δυσλειτουργικές, έτσι ώστε να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή μας. Η προσέγγιση των ανθρώπων δεν θα πρέπει να διαφέρει από την προσέγγιση του εαυτού μας, καθώς είναι αντανάκλαση του τι υπάρχει εσωτερικά.

Τι μέρος της ζωής σας καταλαμβάνει το έργο σας και που εστιάζετε;

Το έργο μου δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι από εμένα, είναι κομμάτι της ψυχής μου. Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι τρόπος ζωής και μεγαλώνοντας μέσα από αυτή τη διαδρομή αντιλήφθηκα ότι πολλοί άνθρωποι υπάρχουν γύρω μου που έχουν τις ίδιες ανάγκες και ερωτήματα που τους ταλανίζουν και χρειάζονται ευκαιρίες και ορατότητα.

Είναι τρόπος επικοινωνίας να δημιουργώ. Μέσα από την τέχνη, την ενδυνάμωση και την έκφραση συναισθημάτων, δημιουργείται χώρος για όλους ώστε να επέλθει μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή.

Μιλήστε μας για το συγγραφικό σας έργο, πώς προέκυψε, τι έχετε στο ενεργητικό σας και τι ετοιμάζετε;

Η γραφή υπήρχε πάντα με έναν τρόπο στη ζωή μου, καθώς στο σχολείο είχαμε μάθημα δημιουργικής γραφής και ήταν από τα αγαπημένα. Είναι ένας τρόπος να ανακαλύψεις νέους κόσμους μέσα σου, να εξωτερικεύσεις συναισθήματα, να βάλεις σε σειρά τις σκέψεις σου, να πλάσεις χαρακτήρες και να αφυπνίσεις τις ανθρώπινες ψυχές.

Η αφορμή ήταν το γεγονός πως ήθελα να δημιουργήσω το ντοκιμαντέρ «Ένας κόσμος δύο όψεις». Επιθυμούσα να παρουσιάσω κάτι, το οποίο θα εκπέμπει φως, χαρά και έμπνευση και επειδή προφανώς η συγγραφή είναι κάτι που υπάρχει πηγαία στον άνθρωπο, συνέχισε με μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αυτοανακάλυψης που αφορά την αναπηρία και τη μαγεία που έχουμε μέσα μας, που αρκούν μερικές σπίθες αγάπης και αποδοχής για να την ανακαλύψουμε.

Οι άνθρωποι όμως είμαστε όντα υπό εξέλιξη και συνεχώς γνωρίζουμε και καλλιεργούμε και άλλα κομμάτια μας, και επειδή η αλλαγή είναι το μόνο σταθερό στη ζωή μας, αποφάσισα πως το επόμενο βήμα μου θα είναι κάτι που κρατώ καιρό στα συρτάρια μου. Ένα βιβλίο αυτοανακάλυψης, αυτογνωσιακού χαρακτήρα, που θα δώσει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ταυτίσει κομμάτια του και ενδεχομένως να απελευθερώσει άλλα που τον κρατούν πίσω.

Μιλήστε μας για τις συνεργασίες σας. Πώς προέκυψαν και ποιες ήταν οι προκλήσεις για εσάς;

Είναι αρκετά κοινότυπη η λέξη «ευγνώμων», αλλά είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στη σκέψη όταν αναλογίζομαι πως, παρά το νεαρό της ηλικίας μου, έχω συνεργαστεί με τόσο καταξιωμένους ανθρώπους, που δεν μας προκαλούν αίσθηση μόνο από την επαγγελματική τους πορεία αλλά από την εσωτερική διαδρομή τους και από το φως που εκπέμπουν.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες πως οι αξίες ή οι αρχές εξαλείφονται και πως από δεδομένα κάποια πράγματα γίνονται ζητούμενα. Οι άνθρωποι που συνεργάστηκα στην μέχρι τώρα πορεία ήταν σαν από όνειρο που διστάζεις ακόμη και να το ξεστομίσεις.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τη συνεργασία μου με τον κ. Καπουτζίδη -μια ιστορία που μου αρέσει να τη διηγούμαι, καθώς προέκυψε αναπάντεχα. Η γνωριμία μας έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και σε μια επόμενη επικοινωνία του ζητούσα να γίνει η φωνή μου στο ντοκιμαντέρ, και έτσι απλά, αλλά μαγικά πραγματοποιήθηκε η συνεργασία μας. Και πιστέψτε με, η φωνή του κ. Καπουτζίδη δένει τόσο αρμονικά με την εικόνα που είναι σαν τα λόγια να ήταν γραμμένα αποκλειστικά για εκείνον. Η ημέρα της ηχογράφησης είναι κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου.

Η ίδια υπέροχη σύνδεση αλλά και συνεργασία υπήρξε και με τον κ. Γιώργο Μαυρίδη, που με ένα τηλεφώνημα δέχτηκε να συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ, έπειτα να γυρίσουμε μαζί και το τρέιλερ — και τώρα μας συνδέει μια φιλία.

Η συνύπαρξη με τον κ. Αστέρη Πελτέκη, που μας φιλοξένησε για ένα γύρισμα στον χώρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, είναι η απόδειξη πως όταν μέσα μας βιώνουμε αυτή τη λεγόμενη εσωτερική πληρότητα, συνδεόμαστε με αντίστοιχες ανθρώπινες ψυχές.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο ντοκιμαντέρ είναι χορηγός παραγωγής ο ΠΑΟΚ, καθώς είναι ελπιδοφόρο να βλέπουμε ότι όταν οι άνθρωποι συμπράττουν με γνώμονα το συλλογικό καλό, γίνονται θαυμαστά έργα.

Όσο για τις προκλήσεις, ας σταθώ στο γεγονός ότι το ντοκιμαντέρ πήρε αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί λόγω κορωνοϊού. Πήρα όμως πολλά μαθήματα υπομονής, επιμονής και εσωτερικής ωρίμανσης. Και έπειτα, ο δρόμος άνοιξε και μέσα στην πάροδο του χρόνου δημιουργήθηκαν ξεχωριστές συνεργασίες, τόσο με σπάνιους ανθρώπους όσο και φορείς. Και ο κύκλος συνεχίζει να μεγαλώνει.

Συμβουλευτική και mentoring: Τι περιλαμβάνει το αντικείμενό σας;

Το αντικείμενό μου επικεντρώνεται στον άνθρωπο με σκοπό να τον καθοδηγήσει και να τον ενδυναμώσει προσωπικά, επαγγελματικά και κοινωνικά. Συνδυάζοντας θεωρητικές γνώσεις με πρακτικές δεξιότητες, μας δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης και ενσυναίσθησης και μέσα από αυτό ενισχύουμε την αυτογνωσία, τη λήψη αποφάσεων και την ανάληψη ευθύνης.

Κύριο στοιχείο είναι οι τεχνικές ενεργητικής ακρόασης, ανατροφοδότησης και η ανάπτυξη δεξιοτήτων. Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον και με οδήγησε στη ενασχόληση  με το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι ότι σου δίνει την ευκαιρία με διάφορα εργαλεία να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρακτικές δυσκολίες.

Πόσο φιλική είναι η κοινωνία σήμερα στα άτομα με ειδικές ικανότητες και πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε να κάνουμε σωστούς χειρισμούς;

Ομολογώ πως από τη φύση μου είμαι αισιόδοξη, αλλά θέλω να είμαι και ειλικρινής. Αν και δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω για την προσβασιμότητα, καθώς η κινητική μου κατάσταση είναι πολύ καλή σε σχέση με την πάθηση που έχω, παρ’ όλα αυτά έχω σκοντάψει άπειρες φορές σε πεζοδρόμια που τα πλακάκια είναι υπερυψωμένα. Έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο για να πούμε ότι οι πόλεις μας είναι φιλικές στους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες.

Όσον αφορά το πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε, νομίζω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έλλειψη προσβασιμότητας με έναν γενικευμένο όρο. Αν υπήρχαν στην εκπαίδευσή μας προγράμματα που θα καλλιεργούσαν τη συναισθηματική νοημοσύνη των μαθητών, η κοινωνία θα ήταν πολύ διαφορετική, καθώς θα βγαίναμε από τον μικρόκοσμο του «εγώ» μας.

Παρόλα αυτά θεωρώ ότι οι νέες γενιές τολμούμε ευκολότερα να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας και με αλληλεγγύη και τρυφερότητα μπορούμε να μάθουμε και τους τρόπους να εντάξουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους με αναπηρία.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας και ποιο τo dream project που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε;

Στα επόμενα σχέδια βρίσκεται ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης και αυτοανακάλυψης, καθώς μου αρέσει να μοιράζομαι τους τρόπους που με βοήθησαν και βοηθούν να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου. Ως δεινή βιβλιοφάγος, θεωρώ πως όλα συνδέονται με μια αόρατη κλωστή με το υποσυνείδητό μας και, πέρα από ό,τι μπορεί να μας αφυπνίσουν, μέσα στις σελίδες τους συναντούμε σκέψεις που ποτέ δεν τολμήσαμε να αρθρώσουμε και αλήθειες που ενδεχομένως δεν θέλαμε να παραδεχτούμε, δυνατότητες που δεν έχουμε ανακαλύψει ή τις έχουμε ξεχάσει...

Αυτοβελτίωση δεν σημαίνει να γίνουμε κάποιος καλύτερος ανάλογα με το τι μας επιβάλλουν τα κοινωνικά πρότυπα, αλλά να ανακαλύψουμε τι μας γεμίζει πληρότητα και ποιοι είμαστε πραγματικά.

Και επειδή θεωρώ ότι είναι σημαντικό να εστιάζουμε στο παρόν μας και να χαιρόμαστε το τώρα, το μεγαλύτερο πρότζεκτ την συγκεκριμένη περίοδο είναι η θεατρική μας ομάδα «Ταυτισμός». Πρόκειται για μια ιδέα που γεννήθηκε αρχικά από εμένα και απαρτίζεται από τρεις ακόμα υπέροχες κυρίες. Ο «Ταυτισμός» είναι η πρώτη πανελλαδικά ερασιτεχνική θεατρική ομάδα με ανήλικους και ενήλικους στο φάσμα του αυτισμού, και όχι μόνο – την πλαισιώνουν και μητέρες και έχουμε μια ξεχωριστή νεαρή με σύνδρομο Down.

Πρωταρχικός στόχος της ομάδας είναι η ψυχοεκπαίδευση των ανθρώπων της, καθώς λόγω των ιδιοτήτων των ιδρυτικών μελών, που απαρτίζεται από την κ. Άννα Παναγιωτίδου, σύμβουλο ψυχικής ενδυνάμωσης, την κ. Βασιλική Παναγιωτίδου, φυσικοθεραπεύτρια και δασκάλα γιόγκα, και την κ. Ηλιάννα Σαλαβγιά, εμψυχώτρια ομάδων, στοχεύουμε στην αναγνώριση των συναισθημάτων, στην αποδοχή και στη διαχείρισή τους, έτσι ώστε να αλληλεπιδρούν καλύτερα τόσο με τα μέλη της ομάδας όσο και ευρύτερα στις κοινωνικές τους συναναστροφές.

Όσο για τα μελλοντικά μας σχέδια, στόχο έχουμε την εξωστρέφεια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Είναι υπέροχο να πιστεύουμε στις δυνατότητες των ανθρώπων και να τους δίνουμε τη δυνατότητα να πιστέψουν και εκείνοι στον εαυτό τους.

Τέλος, το dream project μου — η ανάγκη για έκφραση δεν σταματά ποτέ, οπότε αφήνω ανοιχτό το πεδίο της δημιουργικότητας και της τέχνης του κινηματογράφου…

Τι αγαπάτε περισσότερο στη δουλειά σας; Πείτε μας μια ιστορία...

Αγαπώ τη δυνατότητα συναναστροφής μου με τον κόσμο, που μέσω αυτού μπορώ να διευρύνω τους ορίζοντές μου, να αναθεωρώ τις πεποιθήσεις και να βγω από τον μικρόκοσμο του εγώ μου, να ξαναθυμηθώ τι έχει πραγματική ουσία στη ζωή και να κρατώ το εσωτερικό μου παιδί ευτυχισμένο.

Τα παιδιά έχουν το υπέροχο χάρισμα να σε αφουγκράζονται χωρίς απαραίτητα να ακούν τα λόγια σου αλλά να νιώθουν την ενέργειά σου – και όσο πιο συνδεδεμένα με τη φύση είναι, τόσο ευκολότερο είναι αυτό.

Ο εκπαιδευτικός κύκλος με το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από το νησί της Αμοργού και ήταν εκπληκτικό πως, ενώ θα πίστευε κανείς πως σε ένα απομακρυσμένο νησί τα ερεθίσματα θα είναι ελάχιστα για τα παιδιά, με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εκεί τα παιδιά κρατούν την παιδικότητά τους ατόφια, αποδεικνύοντας πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η επαφή του ανθρώπου με τη φύση στο να παραμένει στο κέντρο του και να μην τον αλλοτριώνει η ύλη και η υπερπληροφόρηση.

Στην Αμοργό τα παιδιά μου έκαναν ερωτήσεις που δεν τις ακούς συχνά ούτε από ενήλικες – με ρώτησαν τι χρειάζομαι στα μεταφορικά μέσα, αν ντράπηκα κάποια στιγμή για το σώμα μου. Η χροιά στη φωνή τους είχε πραγματικό άγχος και ενδιαφέρον.

Και αυτές είναι κάποιες από τις ιστορίες που σκέφτομαι, όταν τείνω να χάνω την ελπίδα μου. Η επαφή μου με τα παιδιά είναι λυτρωτική.

Τι έχει κερδίσει την καρδιά σας περισσότερο από όλα;

Αν πω ένα πράγμα ότι έχει κερδίσει την καρδιά μου, θα είναι σαν να αδικώ και να αποκλείω ένα κομμάτι του εαυτού μου, καθώς θεωρώ ότι κάθε τι που δημιουργώ έχει κάτι δικό μου, ένα αποτύπωμα που έχει μικρά κομμάτια της καρδιάς μου, που με εξελίξαν, με δίδαξαν, με έκαναν να με αγαπήσω και να με γνωρίσω καλύτερα και με μετουσίωσαν σε αυτό που είμαι σήμερα.

Πιστεύω πως αυτό είναι και το μαγικό: σε κάθε τι που δημιουργείς,να του επιτρέπεις να σε μετατρέπει στην καλύτερη εκδοχή σου.

Ο ορισμός της ομορφιάς για εσάς...

Δεν έχει να κάνει με εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά με μια εσωτερική αντανάκλαση που εκπέμπουμε. Η αύρα μας συνδέεται με την αυθεντικότητα, την ευγένεια, την καλοσύνη, το φως. Το πώς αφήσαμε ή δεν αφήσαμε να μας καθορίσουν τα τραυματικά γεγονότα της ζωής μας, το πώς χτίζουμε γέφυρες για να ενώσουμε το παρόν με το παρελθόν με επιείκεια και κατανόηση.

Όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που, παρά το σκοτάδι μέσα και έξω τους, επιλέγουν να θεραπευτούν και να στρέψουν το κεφάλι προς το φως, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες. Οι άνθρωποι που το χαμόγελό τους αλλάζει την ενέργεια σε έναν χώρο, αυτοί που η καλλιέργεια του πνεύματός τους θα σου δώσει συζητήσεις με ουσία.

Η ομορφιά κρύβεται στα απλά μα συνάμα τόσο σημαντικά.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει...

Η χαρά δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, ενδεχομένως να εξαρτάται από την καλλιέργεια της συνειδητότητάς μας απέναντι σε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Τη χαρά την παίρνουμε από τους ανθρώπους μας, έναν πρωινό καφέ, ένα καλό βιβλίο που σου δίνει τη δυνατότητα αλλαγής οπτικής για τα πράγματα, την απόλαυση μιας βόλτας στη φύση, από μια αγκαλιά, από όμορφες συζητήσεις.

H xαρά είναι να αφήνεις τη ζωή να σε πηγαίνει με ροή και εσύ να την απολαμβάνεις.

Δεν βρίσκεται στην απουσία δυσκολιών, αλλά στην απόφαση να κοιτάμε τη ζωή σαν θαύμα!