Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Αλεξία Βερνίκου, διακεκριμένη M.A. Ψυχολόγος-Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, σε συνεργασία με την εικονογράφο Σοφία Τουλιάτου, δημιούργησε ένα εξαιρετικά τρυφερό παραμύθι για την αγάπη και την απώλεια, μια γλυκιά ιστορία γεμάτη νοσταλγία για τους ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας. Η ίδια σπούδασε ψυχολογία και Art Therapy στις Η.Π.Α. και εργάστηκε ως θεραπεύτρια σε σχολεία και κέντρα αποκατάστασης στη Νέα Υόρκη. Ως μητέρα δυο κοριτσιών ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί με το ευαίσθητο αυτό θέμα έπειτα από τον θάνατο της αγαπημένης της γιαγιάς. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλά για το πρώτο βιβλίο της «Μέχρι τον ουρανό και πίσω», για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά την απώλεια καθώς και για το αν η επίσκεψη στον ψυχολόγο θεωρείται ακόμη ταμπού στην Ελλάδα.

Ας ξεκινήσουμε με το βιβλίο σας. Πείτε μας  δυο λόγια για αυτό.

Είναι ένα βιβλίο που έγραψα με πολύ αγάπη αλλά και επιστημονική σκέψη, είναι αρκετά αυτοβιογραφικό και πραγματικό. Είναι μεν για παιδιά, αλλά είναι και για «μεγάλους». Μιλάει για ένα κοριτσάκι την Έλλη η οποία αγαπούσε  πολύ τη γιαγιά της «μέχρι τον ουρανό και πίσω και τρεις κωλοτούμπες». Μέσα από τη σχέση γιαγιάς και εγγονής το βιβλίο διαπραγματεύεται τη ζωή, τον θάνατο, την απώλεια και την αγάπη με έναν τρόπο άμεσο και αληθινό.

Είναι η πρώτη φορά που ασχοληθήκατε με τη συγγραφή. Τι είναι αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Τίποτα. Η αλήθεια είναι πως μου βγήκε πολύ φυσικά και αληθινά. Ήταν για εμένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία την οποία συνεχίζω και απολαμβάνω μέσα από τα σχόλια και τις κριτικές μικρών και μεγάλων.

Η συνεργασία σας με την εικονογράφο Σοφία Τουλιάτου πώς ήταν; Πώς καταφέρατε να ενώστε τις δημιουργικές σκέψεις σας σε ένα βιβλίο;

Η συνεργασία μας οφείλετε στον εκδοτικό οίκο και ήρθε αβίαστα, ήταν δημιουργική και αλληλοσυμπληρωματική. Ο  Ίκαρος μας σύστησε, η Σοφία διάβασε το κείμενο και έδωσε μορφή στην Έλλη, τη γιαγιά της και  σε όλα αυτά τα όμορφα που τις περιτριγυρίζουν.

Πώς γεννήθηκε η ανάγκη σας να ασχοληθείτε με ένα τέτοιο θέμα; Γνωρίζω, ότι εκπαιδευτήκατε στο Πρόγραμμα Κατάρτισης της «Μέριμνας» για τη διαχείριση της απώλειας και του πένθους σε παιδιά και εφήβους.

Πηγή έμπνευσης ήταν η  γιαγιά μου, η σχέση μου μαζί της και αυτό που ένιωσα μετά το θάνατο της. Στη συνέχεια, τα παιδιά μου και η σχέση που έχουν αναπτύξει με τη δική τους γιαγιά. Η ανάγκη μου να ασχοληθώ με το θέμα αυτό ήρθε από τη δουλειά μου ως ψυχολόγος, και τα ερωτήματα που φέρνουν τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά σε σχέση με το θάνατο. Η εκπαίδευσή μου στη "Μέριμνα" μου έδωσε την κατάρτιση και τη σιγουριά να μπορέσω να γράψω για την απώλεια και το πένθος με ένα τρόπο επιστημονικά σωστό, κατανοητό και ασφαλή για τα παιδιά αυτών των ηλικιών.

Ως μητέρα δύο κοριτσιών, ποιες είναι οι σημαντικότερες συμβουλές που έχετε να δώσετε στους γονείς που μας διαβάζουν σχετικά με αυτό το θέμα;

Η συμβουλή που δίνω πάντα είναι ότι στα παιδιά πρέπει να λέμε την αλήθεια, όσο δύσκολη και εάν είναι αυτή. Άρα όσον αφορά τον θάνατο είναι σημαντικό να πούμε σε ένα παιδί τη λέξη «πέθανε» και να απαντήσουμε στα ερωτηματικά του με αλήθειες. Το πόσο θα εμβαθύνουμε έχει να κάνει με την ηλικία του παιδιού που έχουμε απέναντί μας και τη συναισθηματική και νοητική του ανάπτυξη.

Στις σπουδές σας περιλαμβάνεται και το ArtTherapy. Τι είναι αυτό ακριβώς;

Είναι η θεραπεία μέσω της τέχνης. Λειτουργεί πολύ ωραία με παιδιά (αλλά όχι μόνο) τα οποία δε μπορούν να εκφράσουν με λόγια τα συναισθήματά τους, και μέσα από τη ζωγραφική και άλλες τέχνες διαπραγματεύονται και επικοινωνούν όσα αισθάνονται. Με ένα τρόπο απόλυτα ασφαλές και καθόλου παρεμβατικό.

Θεωρείτε, ότι στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα το «ταμπού» των ψυχολόγων; Τι μπορεί να γίνει για να ξεπεραστεί;

Συγκριτικά με κάποιες άλλες χώρες, όπως είναι οι Η.Π.Α., σαφέστατα υπάρχει ακόμα το «ταμπού». Θεωρώ όμως πως σιγά και σταθερά ξεπερνιέται όλο και περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι στην Ελλάδα ζοριζόμαστε πολύ, η συναισθηματική φόρτιση που έχει επιφέρει η οικονομική κρίση έχει τις επιπτώσεις της στη καθημερινότητα της οικογένειας, στη σχέση των ζευγαριών και στην ανάπτυξη των παιδιών. Αυτό από μόνο του έχει παίξει ρόλο στο να μπει ο ψυχολόγος στη ζωή του Έλληνα. Επιπλέον, γινόμαστε πιο ανοιχτοί στο καινούριο, στο διαφορετικό και μαθαίνουμε να αφήνουμε τη περηφάνια που μας χαρακτηρίζει ως λαό στην άκρη και να ζητάμε βοήθεια. Τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας.

Ας περάσουμε και στην καθημερινότητά σας. Τι σας αρέσει να κάνετε περισσότερο, για να περάσετε εποικοδομητικά  τον ελεύθερο χρόνο σας με τις κόρες σας;

Ζωγραφίζουμε και κατασκευάζουμε πολύ! Χρώματα, glitter, πηλός, κόλες, χάντρες και μια γενική ακαταστασία επικρατεί σχεδόν πάντα. Μας αρέσει επίσης να φτιάχνουμε  μπισκότα, cup cakes και κρέπες και να δοκιμάζουμε νέες (πάντα γλυκές) συνταγές. Αγαπάμε και τα βιβλία, τόσο να τα ανακαλύπτουμε πηγαίνοντας μαζί στα βιβλιοπωλεία όσο και να τα διαβάζουμε η μία στην άλλη.

Και μόνη σας, πώς χαλαρώνετε;

Εξαρτάται από την περίοδο που διανύω. Με χαλαρώνουν τα βιβλία, η μουσική, ένα ποτήρι κρασί, τα ταξίδια και το καλοκαίρι! Κάποιες φορές χαλαρώνω με φίλους και άλλες πάλι έχω έντονη την ανάγκη να κατεβάσω τα ρολά και να απολαύσω την ησυχία του σπιτιού μου.  

Τέλος, τι συμπεριλαμβάνουν τα μελλοντικά σχέδιά σας; Κάποιο δεύτερο βιβλίο ίσως;

Θα ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στη συμβουλευτική και τις ομάδες γονέων. Σχέδια για δεύτερο βιβλίο υπάρχουν, γιατί τα θέματα που αφορούν το παιδί και την οικογένεια είναι πολλά και έχω έντονη τη διάθεση να τα επεξεργαστώ.

Info: Το βιβλίο «Μέχρι τον Ουρανό και Πίσω» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.