Έχοντας μεγαλώσει σ’ ένα χωριό της Κορινθίας, μέχρι τα 17 της, ο πρωταρχικός της στόχος είναι να σπουδάσει Δημοσιογραφία και τα καταφέρνει -στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού-, παρόλο που οι περισσότεροι τη στρέφουν στη Νομική. «Προσπαθούσαν να με πείσουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ένα κορίτσι από την επαρχία, με πατέρα μανάβη, χωρίς γνωριμίες, να κάνει καριέρα στον χώρο των media. Δεν άκουσα κανέναν και πήγα κόντρα σε όλους, ακολουθώντας τις επιθυμίες μου. Τελικά, απογοητεύτηκα, γιατί δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου», μας αποκαλύπτει για τα πρώτα χρόνια της πορείας της στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Στη συνέχεια, σπουδάζει Kλινική Εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο του Leicester, ενώ σήμερα είναι υποψήφια Διδάκτωρ Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Εssex, με ειδίκευση στην Εκδικητική Πορνογραφία – τη μη συναινετική διανομή σεξουαλικού υλικού.

CSI made in Greece

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έρχεται σ’ επαφή με τον Μανώλη Σφακιανάκη, πρόεδρο τότε του CSI, και μέσα σε λίγες ημέρες αναλαμβάνει τη διεύθυνσή του! «Έστειλα το βιογραφικό στις 12 τα μεσάνυχτα. 00:01 ο κ. Σφακιανάκης συμφώνησε να κάνουμε συνέντευξη. 00:02 του απάντησα πως είμαι διαθέσιμη. Μου τηλεφώνησε αμέσως και μου είπε πως προσλαμβάνομαι μόνο και μόνο λόγω της άμεσης ανταπόκρισής μου εν μέσω Σαββατόβραδου. Μέσα σε πέντε μέρες από την πρόσληψή μου, μου ανακοίνωσε πως αναλαμβάνω τη διεύθυνση του Ινστιτούτου -μη κερδοσκοπικό σωματείο με εκπαιδευτικό και συμβουλευτικό χαρακτήρα και στόχο την πρόληψη και αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας στο διαδίκτυο», θυμάται. Μια τέτοια θέση σίγουρα θ’ απαιτεί από την Κέλλυ να είναι alert 24/7. Από πού αντλεί, αλήθεια, τη δύναμη; «Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η αγάπη του κόσμου είναι αυτή που μου δίνει δύναμη. Στο τέλος μιας απαιτητικής ημέρας νιώθω τεράστια ευχαρίστηση όταν ξέρω πως με την ομάδα μου βοηθήσαμε να σωθεί έστω κι ένας άνθρωπος». 

Στόχος της είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για τις ιδιαιτερότητες και την έγκαιρη αντιμετώπιση του ηλεκτρονικού τραύματος, καθώς, όπως λέει, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί την ψυχική ζημιά που μπορεί αυτό να προκαλέσει. Αυτός ήταν και ο λόγος που ίδρυσε το Τraumahelp, το μοναδικό κέντρο στην Ελλάδα που παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής σε αυτόν τον τομέα. «Εν μέσω καραντίνας, βάσει των καταγγελιών που γίνονται στο Ινστιτούτο, καταγράφηκε άνοδος των αποπειρών ηλεκτρονικού ψαρέματος (phishing), των διαδικτυακών σεξουαλικών εκβιασμών (sextortion) και της μη συναινετικής διανομής σεξουαλικού υλικού (revenge pornography)», υπογραμμίζει. Έχοντας ακούσει χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων, η ίδια περιγράφει τι την έχει συγκλονίσει περισσότερο στη μέχρι τώρα πορεία της: «Μια 20χρονη κοπέλα, που ήταν σε σχέση για πέντε χρόνια με τον γιο πολύ στενών οικογενειακών της φίλων και άρχισε να παρατηρεί ύποπτες κινήσεις κάθε φορά που αυτός ήταν στο κινητό κι εκείνη έμπαινε στο δωμάτιο. Αυτό που αντίκρισε όταν αποφάσισε ν’ ανοίξει τη συσκευή του τη σόκαρε. Ο φίλος της τη φωτογράφιζε ενώ κοιμόταν, είχε υλικό από τις πολύ προσωπικές τους στιγμές και το πουλούσε το υλικό σε αγνώστους στο διαδίκτυο. Η κοπέλα μέχρι σήμερα είναι με αντιψυχωτικά χάπια και παλεύει με διαταραχή μετατραυματικού στρες και νευρική ανορεξία!»

Cyber awareness

Σύμφωνα με την εμπειρία της, οι δύο μορφές διαδικτυακού εγκλήματος που συναντώνται πιο συχνά είναι το phishing: κυβερνοαπατεώνες που χρησιμοποιούν δόλωμα -με τη μορφή κακόβουλων και παραπλανητικών μηνυμάτων- για να δελεάσουν τα θύματα να εισέλθουν σε πλαστούς ιστότοπους, και ο διαδικτυακός εκβιασμός (cyberextortion). Μία από τις πιο κοινές μορφές του τελευταίου είναι το ransomware, όταν οι χάκερ μολύνουν έναν υπολογιστή με κακόβουλο λογισμικό, που κρυπτογραφεί όλα τα αρχεία, μέχρι να καταβληθούν λύτρα για να ξεκλειδωθούν. «Για τις παραπάνω περιπτώσεις, δύο συμβουλές έχω να δώσω. Όταν λαμβάνουμε μηνύματα από την τράπεζα ή κάποια εταιρία, στα οποία ζητούν να εισαγάγουμε προσωπικά δεδομένα, άμεσα επικοινωνούμε με τον αποστολέα του μηνύματος προτού παραχωρήσουμε οποιαδήποτε πληροφορία. Επίσης, δεν υποκύπτουμε ποτέ σ’ εκβιασμούς. Αν το κάνουμε μια φορά, ο εκβιαστής θα εμμένει, εξαπολύοντας νέες απειλές, οπότε η επικοινωνία με τις αρχές είναι μονόδρομος», συμβουλεύει.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει συγκεκριμένο ηλικιακό group που να θεωρείται περισσότερο ευάλωτο στα ηλεκτρονικά εγκλήματα. Πολλοί πιστεύουν ότι οι ηλικιωμένοι είναι πιο εύκολοι στόχοι, λόγω τεχνολογικού αναλφαβητισμού. Όλες οι έρευνες, όμως, το διαψεύδουν. Ο καθένας μπορεί να γίνει διαδικτυακό θύμα, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου. «Η αλαζονεία είναι κακός σύμβουλος στην προσπάθεια του ατόμου να παραμείνει ασφαλές στο διαδίκτυο, καθώς αυτή είναι μια διαδικασία επιμόρφωσης που θα πρέπει διαρκώς να επαναπροσδιορίζεται. Άλλωστε, ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο», τονίζει η Κέλλυ. Επιπλέον, πιστεύει πως η ασφαλής πλοήγηση είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίζεται καθημερινά απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. «Δυστυχώς, στην Ελλάδα, μπήκε στις ζωές μας πολύ ανοργάνωτα, χωρίς καμία εκπαίδευση μικρών και μεγάλων σε ζητήματα ασφαλούς περιήγησης, κι εν μέσω πανδημίας αποτελεί μονόδρομο για πολλούς τομείς», λέει σχετικά με τον ρόλο που διαδραματίζει στη ζωής μας και προσθέτει: «Θα σας πρότεινα να δημιουργείτε ισχυρούς κωδικούς πρόσβασης και να τους αλλάζετε κάθε τρεις μήνες. Να μην αποδέχεστε αιτήματα από άτομα που δε γνωρίζετε στην πραγματική ζωή. Να ενεργοποιείτε σε όλους τους λογαριασμούς τον έλεγχο ταυτότητας πολλών παραγόντων για μεγαλύτερη προστασία και να επιλέγετε προπληρωμένες κάρτες για τις διαδικτυακές σας αγορές».

#metoo

Σχετικά με τα όσα γίνονται τελευταία και τις αποκαλύψεις που διαδέχονται η μία την άλλη δηλώνει τον αποτροπιασμό της: «Νιώθω αηδιασμένη. Δεν πέφτω, όμως, και από τα σύννεφα. Κι επειδή πολλοί αναρωτιούνται “γιατί τώρα;”… γιατί οι γυναίκες που έχουν βιώσει σεξουαλική παρενόχληση σπάνια μιλούν, επειδή φοβούνται ότι δε θα τις πιστέψουν. Διότι, όταν μια γυναίκα λέει τι της συνέβη, μας αποκαλύπτει πράγματα που δεν μπορούμε να φανταστούμε, που μας ενοχλούν, που δεν περιμένουμε ν’ ακούσουμε και που μας σοκάρουν. Και ό,τι μας σοκάρει προτιμούμε να το κρύβουμε κάτω από το χαλί». Παρά την κοινωνική εξέλιξη, όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό υποστηρίζει πως προϋπήρχαν εδώ και χρόνια και βασίζονται στην κουλτούρα του βιασμού. 

Πρόκειται, όπως το χαρακτηρίζει, για ένα σύμπλεγμα στερεοτυπικών πεποιθήσεων, στο οποίο η σεξουαλική επιθετικότητα των ανδρών βρίσκει πρόσφορο έδαφος και η βία κατά των γυναικών δικαιολογείται. «Μέσα στην κουλτούρα του βιασμού η αντρική έκφραση βίας θεωρείται κάτι φυσιολογικό, σωστό και βιολογικά λογικό. Ταυτόχρονα, η γυναικεία υποταγή αντιμετωπίζεται ως χάρισμα και απαιτούμενο χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, τα θύματα μειώνονται, κατηγορούνται και αμφισβητούνται διαρκώς», αναφέρει και εξομολογείται ότι και η ίδια έχει δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας, συνοδευόμενη, μάλιστα, από απειλές κι εκβιασμούς. «Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης, ο τότε προϊστάμενός μου μού έκανε τη ζωή κόλαση καθημερινά. Όταν ολοκληρώθηκε η πρακτική, εκκρεμούσε μια συστατική επιστολή υπογεγραμμένη από εκείνον, ούτως ώστε να μπορέσω να λάβω τη χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ. Μου είπε πως, αν δεν έβγαινα μαζί του για ποτό, δεν υπήρχε περίπτωση να λάβω ούτε συστατική ούτε τα χρήματα. Προχώρησα σε καταγγελία την επόμενη μέρα και σε αναφορά στον κλάδο στον οποίο ανήκε ο εν λόγω κύριος. Οι άνθρωποι αυτοί πατούν στα όνειρα και τις φιλοδοξίες όσων κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα γεμάτοι αισιοδοξία, όνειρα και στόχους», καταλήγει. Η ίδια υπερθεματίζει για τη σημασία ύπαρξης αρμόδιου εποπτικού οργάνου σε κάθε κλάδο, όπου θα μπορεί ν’ αναφέρεται κάποιος όταν βιώνει τέτοιου είδους συμπεριφορές.

The attitude

Θεωρώντας πως οι γυναίκες -και όλοι οι άνθρωποι- πρέπει να λειτουργούν σαν μια «γροθιά» τώρα και για πάντα, η Κέλλυ επισημαίνει: «Μερικές φορές αισθάνομαι ότι η κοινωνία θέλει να μας ξεγελάει. Θέλει να μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι οι γυναίκες δεν μπορούμε να είμαστε ενωμένες ή ότι δεν ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά η μία για την άλλη ή ακόμη ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε και ν’ αλληλοϋποστηριχθούμε». Και παρά τα όσα διαδραματίζονται τελευταία, θέτει στο επίκεντρο τον ρεαλισμό, ως τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η ίδια, δηλώνοντας «αυθεντική απέναντι στον κόσμο», προτείνει τη δική της εκδοχή για τη στάση που πρέπει να κρατήσουμε αυτήν την περίοδο. «Το πιο εύκολο θα ήταν να σας προτρέψω να παραμείνετε αισιόδοξοι και να σκέφτεστε θετικά. Οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρες για τους περισσότερους. Δυστυχώς, από τον Μάρτιο του 2020 είχα προβλέψει ότι λόγω πανδημίας θα παρατηρηθεί άνοδος της εγκληματικότητας και αύξηση των ζητημάτων ψυχικής υγείας. Είναι μη ρεαλιστικό να λέμε στον κόσμο να μην απογοητεύεται. Και απογοήτευση νιώθουμε, και στενοχώρια, και αγανάκτηση, και φόβο, και θυμό. Και είναι ΟΚ να τα βιώνουμε όλα αυτά. Το ζητούμενο είναι να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε, κάνοντας ένα βήμα τη φορά»!