Το 1975 ο Edward Thronick παρουσίασε μια εργασία στο Society for Research in Child Development, σχετικά με τη μελέτη για την ανάπτυξη του παιδιού, και υποστήριζε, ότι η έκφραση συναισθημάτων από την πλευρά της μητέρας προς το παιδί οδηγεί σε μια πιο δυνατή σχέση μεταξύ τους και έχει θετικά αποτέλεσμα στην ψυχολογία του μωρού. Ο Thronick κάλεσε μια ομάδα μαμάδων να συμπεριφερθούν, όπως συμπεριφέρονταν συνήθως στα παιδιά τους, να παίξουν και να τους χαμογελούν και στη συνέχεια να μείνουν εντελώς απαθείς. Όταν τα μικρά είδαν τη μητέρα τους να στέκεται αμίλητη και ανέκφραστη, αναστατώθηκαν, άρχισαν να κλαίνε και να την ακουμπούν, προσπαθώντας να την «επαναφέρουν» στην αρχική κατάστασή της.

Από τότε, κι άλλοι επιστήμονες ενίσχυσαν τα παραπάνω ευρήματα και τα έθεσαν στο πιο γενικό πλαίσιο των καθημερινών σχέσεων, φιλικών ή ερωτικών. Πιο πρόσφατα, οι ψυχολόγοι John Gottman του Πανεπιστημίου της Ουάσιγνκτον και η Sue Johnson του Πανεπιστημίου της Οτάβα, παρατήρησαν, ότι η έλλειψη έκφρασης γνήσιων συναισθημάτων μπορεί να βλάψει μια σχέση που περνά μια δύσκολη περίοδο και χρειάζεται βοήθεια για να ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Οι ψυχολόγοι αναφέρονται σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη σχέση «δούναι και λαβείν» ως αλληλοεξάρτηση συναισθημάτων και γνωστικότητας. Η συντάκτρια της βρετανικής Telegraph και κλινική ψυχολόγος Linda Blair, αναφέρει: «Όταν νομίζουμε, ότι κανείς δεν προσπαθεί να μας καταλάβει, αγχωνόμαστε και δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε νέα πράγματα». Η ίδια καταλήγει, ότι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσετε μια δυνατή και θετική σχέση με κάποιον είναι να βελτιώσετε την ποιότητα χρόνου που περνάτε μαζί του, να ακούτε προσεκτικά αυτά που σας λέει και να καταλαβαίνετε τις προθέσεις του. Όταν κανείς αποδεικνύει, ότι προσπαθεί σοβαρά για μια βαθιά και ειλικρινή επικοινωνία, τότε η κάθε σχέση έχει περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσει.

Πηγή: www.telegraph.co.uk