Αύριο 8 Μαρτίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που θεσπίστηκε για να τιμήσει όλες όσες πάλεψαν για να απολαμβάνουμε τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως σε κάποια μέρη του πλανήτη τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως οι γυναίκες δεν έχουν φωνή και καμία ελευθερία. Εμείς που έχουμε λόγο πρέπει πάντα να φωνάζουμε τις ιστορίες αυτών των γυναικών, κι ας μην μας ακούει πολλοί. Και ένας κάθε φορά αρκεί.
To οσκαρικό ντοκιμαντέρ "Period. The end of sentence", γυρίστηκε στην περιοχή Hapur της Ινδίας, 60χλμ έξω από το Νέο Δελχί. Δικαίως κέρδισαν το χρυσό αγαλματίδιο στην κατηγορία "Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους" η Rayka Zehtabchi και η Melissa Berton, αφού αυτό που δημιούργησαν είναι κάτι μοναδικό. Ένα film που θα συγκλονίσει κυρίως τις γυναίκες, αλλά που σίγουρα πρέπει να το δουν όλοι. Από το πρώτο κιόλας λεπτό θα καταλάβετε, πως σ'εκείνη την περιοχή τα κορίτσια ντρέπονται ακόμα και να μιλήσουν για την έμμηνο ρύση τους, αλλά και τα αγόρια την έχουν ακουστά σαν «γυναικεία αρρώστια»! Μάλιστα, στη Hapur θεωρείται άσχημο να πουν ακόμα και τη λέξη "περίοδος", ενώ σύμφωνα με τους ντόπιους «μόνο ο Θεός ξέρει γιατί τη στέλνει στο σώμα της γυναίκας» και αναρωτιούνται αν πράγματι σε αυτό οφείλεται η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους.
Το φιλμ λοιπόν αναφέρεται στην ιστορία του Arunachalam Muruganantham, ενός άντρα που εφηύρε μία μηχανή για την κατασκευή φτηνών σερβιετών. Ο κύριος στόχος του είναι να διαδοθεί η χρήση της σε όλη την Ινδία, αφού μόλις το 10% έχει πρόσβαση και χρησιμοποιεί ανάλογα προϊόντα κατά τη διάρκεια της έμμηνου ρύσης. Έτσι επισκέφτηκε την πόλη, μάζεψε τις γυναίκες και ξεκίνησε το μάθημα για το τι παράγει αυτό το μηχάνημα και πώς λειτουργεί. Οι κοπέλες που ήταν εκεί τον άκουγαν με προσοχή, λέγοντας ψέμματα στους άντρες της περιοχής, ότι πρόκειται για μία συσκευή που δημιουργεί πάνες για μωρά.
Στη συνέχεια, η κατασκευή αυτή παρέμεινε στο χωριό και μία ομάδα γυναικών που ήθελαν να ανεξαρτητοποιηθούν έπιασαν δουλειά. Έχοντας φτιάξει ένα μεγάλο αριθμό σερβιετών, ξεκίνησαν να χτυπάνε τις πόρτες των υπόλοιπων κοριτσιών για να τους ενημερώσουν για τη χρήση της και να τις πωλούν.
Ο αγώνας δύσκολος. Τα όνειρα τους μεγάλα. Ονειρεύονται έναν κόσμο που οι άντρες θα τους σέβονται, που δε θα ντρέπονται και δε θα κρύβονται, το πατριαρχικό πρότυπο οικογένειας που είναι το πιο διαδεδομένο στη χώρα θα πάψει να υφίσταται και θα ζουν ελεύθερες και ευτυχισμένες.
Το film στο τέλος του, στέλνει ένα θετικό μήνυμα προς όλες τις γυναίκες του πλανήτη. Δηλαδή αν παλέψουμε γι΄αυτά που δικαιούμαστε θα καταφέρουμε να ζήσουμε όπως μας αξίζει. Πιο συγκεκριμένα, οι εμπλεκόμενες πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ κατάφεραν να πουλήσουν και να διαδώσουν σε όλη την ευρύτερη περιοχή την ανάγκη για χρήση ειδών προσωπικής υγιεινής κατά της διάρκεια της περιόδου. Από τα πιο θετικά δε, ήταν και το γεγονός ότι μια ομάδα αντρών, τις στήριξαν, δεχόμενοι μάλιστα ακόμα και χρηματική βοήθεια από εκείνες και τις πωλήσεις που έκαναν.
Βλέποντας το ντοκιμαντέρ, ένιωσα τυχερή που γεννήθηκα σε μία χώρα όπου κανείς δεν μου είπε ποτέ πως τις "δύσκολες" μέρες του μήνα μου, πρέπει να είμαι στο σπίτι ή πρέπει να σταματήσω το σχολείο. Είχα πάντα την ελευθερία και την πολυτέλεια να έχω στο ντουλάπι του μπάνιου ήδη προσωπικής υγιεινής. Αντίθετα, τα κορίτσια στο Hapur χρησιμοποιούν πανιά και θεωρούνται βρώμικες, πρέπει να κρύβονται και να μην πουν σε κανέναν "τι έχουν" -λες και είναι κατάρα ή μια σοβαρή μεταδοτική ασθένεια. Στην έμμηνο ρύση τους θεωρούνται «άρρωστες» και σταματάνε κάθε δραστηριότητα εκτός σπιτιού.
Είναι πολύ σημαντικό για πολλούς λόγους το γεγονός ότι, ένα θέμα ταμπού -για μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού του πλανήτη- κέρδισε Oscar και ακούστηκε η ιστορία εκατοντάδων κοριτσιών, που παλεύουν καθημερινά για να κατακτήσουν κάτι που στο δυτικό κόσμο θεωρείται πια όχι απλά δεδομένα, αλλά καθημερινότητα. Συγχαρητήρια λοιπόν στις δημιουργούς και ευχόμαστε να συνεχίσουν να προσφέρουν στον κόσμο ντοκιμαντέρ που βοηθούν κι άλλες ομάδες ανθρώπων που το έχουν ανάγκη!
