Υπάρχει άραγε πιο πολυπαιγμένη λέξη από αυτήν του «φασαίου» την τελευταία διετία; Κι ενώ όταν ξεκίνησε να κυκλοφορεί κυρίως στους κύκλους των παιδιών ανάμεσα στα 15-22, οι υπόλοιποι γουρλώναμε τα μάτια μας στο άκουσμά της και κοιταζόμασταν με εκείνο το βλέμμα απορίας, που ακόμα και εμείς στις αρχές των 30 ξαφνικά νιώθαμε υπερήλικες και έξω από τα νερά μας, ξαφνικά έχει μετατραπεί στον πιο οικείο χαρακτηρισμό. Μην το αρνείστε... Κάποια στιγμή έχετε αναρωτηθεί κι εσείς μήπως η καθημερινότητα και οι επιλογές σας, σας κατατάσσουν στην κατηγορία του φασαίου. Και μάλιστα αν η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση έχει θετικό πρόσημο, τότε νιώθετε και μια ένοχη απόλαυση, το λεγόμενο guilty pleasure, γιατί, ναι, είστε in, ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικού status και lifestyle. Και κάπως έτσι κάπου ανήκετε. Και για τον άνθρωπο, που στη βάση του είναι το πιο κοινωνικό ον στον πλανήτη, το «ανήκειν» είναι αυτοσκοπός. Ένα σημαντικό μέρος της προσωπικής του ευτυχίας. Ολοκλήρωση. Σε όλα τα παραπάνω, βάλτε στην εξίσωση, τα social media, την έκθεση και την σύγκριση. Το τρίπτυχο της σύγχρονης κοινωνίας. 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Επίσημα, δεν υπάρχει κάποιος ορισμός που να αποτυπώνει απόλυτα την έννοια του φασαίου. Εμπειρικά, είναι αυτός που κάνει τα πάντα για τη «φάση». Είναι αυτός που πηγαίνει στο Φεστιβάλ Μουσικής του Χελμού, όταν σιχαίνεται το camping και δεν έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του Σωκράτη Μάλαμα. Αυτός που ανάβει τους πυρσούς στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου κι όταν ο καλλιτέχνης ανάμεσα στα τραγούδια του καταθέτει τις απόψεις του και την προσωπική του αλήθεια, ο "fun" ανεβάζει story στο Instagram από την «Ανδρομέδα» που ανάθεμα αν καταλαβαίνει και τι λέει. Αυτός που πηγαίνει στα πανηγύρια στην Ικαρία γιατί έχει δει στο TikTok ότι στη Λαγκάδα γίνεται χαμός, αλλά δεν γνωρίζει τον Νίκο Φάκαρο, ο οποίος παίζει βιολί σε ένα χωρίο στην άλλη πλευρά του νησιού και έχει δημιουργήσει το αληθινό, αυθεντικό πανηγύρι με 20 άτομα.

Αυτός που πάει στη Ανάφη, γιατί πρέπει να ποστάρει το «Τόσα καλοκαίρια του Δάκη» - κυκλοφόρησε το 1967 - που είδε στο Instagram να παίζει την ανατολή στο Madres Bar. Αυτός που ψάχνει μανιωδώς να κλείσει εισιτήρια για τα Κουφονήσια, γιατί «δεν γίνεται να μην πάμε στο Κουφοχωριό», ενώ τα Κουφονήσια έχουν το πιο τέλειο bar στο Αιγαίο που ακούει στο όνομα «Σορόκος». Όπως καταλαβαίνετε θα μπορούσα να γράφω για ώρες, και να πιάσω τον φασαιισμό σε όλους του κλάδους. Δείτε Birkenstock και tote bags από βιβλιοπωλεία στον κόσμο της μόδας, κοκτέιλ και ποτά σε πλαστικά ποτήρια στα πεζοδρόμια...

Και θα μου πείτε, γιατί γίνεται τόσο μεγάλη συζήτηση γύρω από όλο αυτό; Που είναι το κακό; Σημασία δεν έχει να εξελισσόμαστε και να δοκιμάζουμε νέα πράγματα και καταστάσεις; «Ναι» θα σας απαντήσω κι εγώ. Και στο τέλος, μπορεί το αποτέλεσμα να είναι θετικό. Ωστόσο, για μένα το θέμα είναι το πως ξεκινάει το παραπάνω. Και τι θέλω να πω; 

Προσπαθούμε συνεχώς, να αυτοπροσδιοριστούμε μέσα από τους άλλους, παρουσιάζοντας  μια εικόνα που απέχει τρομερά από την πραγματικότητα. Συγγνώμη για τις υπερβολικές και τις απόλυτες λέξεις, αλλά αυτό συμβαίνει. Λες και, στην προκειμένη φάση, είναι κακό να μην σου αρέσει το camping ή να προτιμάς ένα κοσμοπολίτικο προορισμός με upgrade lifestyle από τους «εναλλακτικούς». 

Σπαταλάμε τόσο χρόνο για να γίνουμε ένα με τη μάζα και να πάμε κόντρα στην προσωπικότητα μας, που στην πραγματικότητα, αν αυτόν τον χρόνο τον χρησιμοποιούσαμε για να ανακαλύψουμε την αλήθεια μας, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος.

Εμείς θα ήμασταν πολύ καλύτεροι. Ανέμελοι, ευτυχισμένοι, πραγματικά ξέγνοιαστοι. Ακριβώς, αυτό το συναίσθημα που προσπαθούν να περάσουν τα video της ανατολής στο μπαράκι της Ανάφης, θα ήταν σε μεγάλο βαθμό η ζωή μας. Δεν αξίζει λέτε;