Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου είναι απόφοιτος Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ.- Τμήμα Θεάτρου, με κατεύθυνση στη Σκηνογραφία-Ενδυματολογία. Απέσπασε το Α’ Βραβείο Unesco (Prize For The Promotion Of The Arts) για τη σκηνική πρόταση – μακέτα πάνω στο θέμα «Βαβέλ», στη διεθνή έκθεση σκηνογραφίας Prague Quadriennal 2007. Επιπλέον, το Bραβείο πρωτότυπου σχεδιασμού για τον φωτισμό της στην παράσταση Relic του Ευριπίδη Λασκαρίδη, στα Theatre and Technology Awards 2017 του Theatre Fullstop στο Λονδίνο και το Χρυσό Βραβείο Θεατρικού Φωτισμού για την παράσταση Elenit του Ευριπίδη Λασκαρίδη στα Ελληνικά Lighting Awards 2021. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως σχεδιάστρια φωτισμού για παραστάσεις θεάτρου και χορού. Η ίδια, έχει εργαστεί με τους Νίκο Καραθάνο, Θωμά Μοσχόπουλο, Ευριπίδη Λασκαρίδη, Χρήστο Παπαδόπουλο, κ.ά. Αποτελεί ιδρυτικό κι ενεργό μέλος της ομάδας εικαστικού φωτισμού Beforelight, ενώ έχει εμπλακεί από το 2007 στον σχεδιασμό φωτιστικών εγκαταστάσεων και αστικών δρωμένων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα έχει δημιουργήσει το προσωπικό της brand CUT&PASTE_popartinthepresent, το οποίο περιλαμβάνει χειροποίητα έργα τέχνης καθώς και προϊόντα καθημερινής χρήσης εμπνευσμένα από την Pop Art και τα αρχαιοελληνικά αγάλματα.

Πότε έγινε η πρώτη σας «σύνδεση» με το φως;

Η πρώτη σύνδεση με το φως είναι κοινή σε όλους μας - και αυτό το βρίσκω από τα πιο ενδιαφέροντα «κοινά» μας -, είναι η στιγμή που γεννιόμαστε..!

Ποια είναι η γυναίκα-πρότυπο που σας ενέπνευσε;

Πολλές. Η Lyubov Popova, η Marie Curie, η Sonia Delaunay, η Coco Chanel... για το δυναμισμό τους και την υπεροχή τους σε εποχές που ο ρόλος της γυναίκας δεν ήταν τόσο ισχυρός όσο στις μέρες μας.

Τι είναι αυτό που κάνει το φως της Ελλάδας τόσο ξεχωριστό;

Είναι ο ήλιος που βρίσκει αντίκρισμα σε αυτό το υπέροχο γαλάζιο των νερών της, στην ελληνική γη. Είναι ο συνδυασμός του με κομμάτια της ιστορίας, όπως τα αρχαία ή τα βυζαντινά μνημεία αλλά και με τα απίστευτης ομορφιάς γεωφυσικά τοπία που βρίσκει κανείς σε κάμπους, σε βραχώδη μέρη, στα δάση, στα νησιά μας.

Μέσα από το έργο σας προωθείτε μια δυναμική εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Πώς αισθάνεστε ως πρέσβειρά της; 

Εύχομαι να το κάνω αυτό ακόμα και εν αγνοία μου. Δεν το επιδιώκω. Δε νιώθω πρέσβειρα της Ελλάδας, πολύ συχνά μάλιστα αποκαρδιώνομαι που η φυσική ομορφιά της απέχει τόσο πολύ από τις γραφειοκρατικές και εργασιακές δυσκολίες της. Σίγουρα πάντως, επειδή ζω στην Ελλάδα από επιλογή - και έχει παίξει τεράστιο ρόλο το φως της - εκπέμπω μάλλον μέσω του έργου μου και το αντίστοιχο «ταμπεραμέντο».

Μιλήστε μας γι’ αυτά τα ελληνικά στοιχεία που επιλέξατε να αναδείξετε και αυτά στα οποία θελήσατε να επέμβετε για να τους δώσετε μια νέα πνοή.

… το «ταμπεραμέντο» που ανέφερα παραπάνω. Πολύ συχνά κάποιες μικροδυσκολίες πάνω στη δουλειά επιζητούν άλλου τύπου διαχείριση, μια εξωστρέφεια, ετοιμολογία, χιούμορ, ευελιξία. Αυτά είναι αρετές μεσογειακές. Και σε ένα στυγνό, καλά δομημένο εργασιακό σύστημα δίνουν πάντα έναν αέρα φρεσκάδας. Όλα φυσικά πρέπει να γίνονται με μέτρο, όταν και όσο πρέπει. Πρέπει δηλαδή κανείς να μπορεί να διακρίνει το όριο μεταξύ του «μεσογειακού ταμπεραμέντου» και του «Ελληναρά».

Είστε Θεσσαλονικιά: Τι αγαπάτε περισσότερο στην πόλη σας;

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1984, αλλά 3μηνών ταξίδεψα στην Κεντρική Αφρική όπου έζησα τα πρώτα 8 χρόνια της ζωής μου. Τη Θεσσαλονίκη την ξαναβρήκα στο δημοτικό και εκεί ολοκλήρωσα το σχολείο και τις σπουδές μου. Είναι δηλαδή άμεσα συνυφασμένη με την εφηβεία μου και αυτό αγαπώ σε αυτήν. Τα χρόνια της νιότης και της αθωότητας. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου όπου ξημεροβραδιαζόμασταν για «τουρνουά» ταινιών, τη Βαλαωρίτου πριν γίνει «hip», την Αλεξάνδρου Σβώλου όπου έμενα ως φοιτήτρια.

Ποια είναι τα στοιχεία που θεωρείτε ότι χαρακτηρίζουν τη γυναίκα του 2023;

Η γυναίκα του 2023 έχει κατασταλάξει στο τι της αρέσει και τι όχι, ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί. Επιδιώκει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Παίρνει πρωτοβουλίες, αντλεί δύναμη από τον εαυτό της, είναι αυτόνομη και... αυτόφωτη!

Τι προκλήσεις καλείται να αντιμετωπίσει η σύγχρονη γυναίκα;

Πρέπει ακόμα, σε αρκετούς κλάδους, να αποδείξει ότι αξίζει.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη δύναμη και τη μεγαλύτερη αδυναμία μιας γυναίκας;

Μεγαλύτερη δύναμη: το ότι μπορεί να είναι multitasking. Και άρα παραγωγική και αποτελεσματική.

Μεγαλύτερη αδυναμία: το ότι μπορεί να είναι multitasking. Και να χαθεί στο multi και να χάσει την ουσία του task.

Γυναικεία εξουσία: Πόσο λεπτά είναι τα όρια που μπορούν να οδηγήσουν σε κατάχρηση;

Η εξουσία ούτως ή άλλως σαν όρος εμπεριέχει την κατάχρηση. Είσαι υπεράνω, επιβάλλεις τη θέλησή σου σε κάποιον. Πώς να μην είναι καταχρηστικό αυτό;

Social media: Ποια είναι η σχέση σας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να απέχω από τα social media. Θα το ήθελα. Περνάω αρκετό χρόνο της μέρας στο κινητό, είναι με έναν τρόπο κομμάτι της δουλειάς, ακόμα και οι επικοινωνίες γίνονται μέσω social. Αλλά και οι προωθήσεις των παραστάσεων, του brand μου. Μοιάζει να μην μπορείς να το αποφύγεις. 

Αισθάνεστε απελευθερωμένη με την εικόνα σας; Κατά πόσο η εικόνα είναι μέρος της γυναικείας φύσης και πώς αντιμετωπίζετε τις αλλαγές επάνω σας.

H εικόνα μου έχει αλλάξει αρκετά με τα χρόνια, κάνω πολύ συχνά αλλαγές στα μαλλιά μου - είναι ο τρόπος να ανανεώνομαι, γιατί οι πολλές ώρες εργασίας και ο θεατρικός χώρος δεν επιτρέπουν πολλούς «καλλωπισμούς». Ωστόσο δίνω σημασία στο ντύσιμο και στην εικόνα. Θεωρώ ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας το στιλ, ακόμα και αν πρόκειται για «άνετα» ρούχα εργασίας. Για μένα προσωπικά, το να είμαι καθαρή και ευπρεπώς ντυμένη δηλώνει και εν μέρει το σεβασμό που έχω απέναντι στους συνεργάτες μου.

Ποιο θεωρείτε το “a-ha moment” σας. Τη στιγμή που «έσπασε η γυάλινη οροφή» και οδηγηθήκατε στην επιτυχία;

Το «a-ha moment» θα έρθει φέτος τον Ιούλιο! Η «πρώτη» μου Μεγάλη Επίδαυρος, όπου θα φωτίσω τον Ιππόλυτο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και παραγωγή Εθνικού Θεάτρου.

Κεφάλαιο οικογένεια. Είναι τελικά η ολοκλήρωση μιας γυναίκας η δημιουργία οικογένειας; Ποια θα ήταν η κληρονομιά που θέλατε να αφήσετε;

Η ολοκλήρωση ορίζεται από τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά, ανάλογα με τις ανάγκες του, τις εμπειρίες, την παιδεία και τα τραύματά του. Προσωπικά δεν έχω νιώσει την ανάγκη να γίνω «μάνα», θεωρώ μεγάλη οικογένεια τους φίλους μου. Κάνω όνειρα για το πώς, αν όλα πάνε καλά, θα γεράσουμε παρέα. Η «κληρονομιά» που θα αφήσω... σε όσους με γνώρισαν, τη θύμησή μου. Πώς περπατάω, πώς μιλάω, πως αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, τι χιούμορ έχω, πώς δουλεύω, πώς ντύνομαι, πώς μυρίζω, πώς αντιδρώ, πώς (δεν) μαγειρεύω...

Ποιες είναι οι συμβουλές που θα δίνατε στο νεότερο εαυτό σας;

ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΟΒΑΡΑ ΕΛΙΖΑ!

Ποια είναι η επόμενη μέρα για εσάς;

Η μέρα που θα ξυπνήσω και θα έχει ήλιο, δεν θα υπάρξει κάποια τρομερή ανατροπή, θα είναι μια συνηθισμένη ανοιξιάτικη μέρα, θα υπάρχει ησυχία στην ατμόσφαιρα, θα χαμογελάω στον κόσμο που συναντώ στο δρόμο και θα μου ανταποδίδουν το χαμόγελο, θα έχω όρεξη να γίνω ακόμα καλύτερος άνθρωπος.

Credits κεντρικής φωτογραφίας: Άρης Καμαρωτός