Αμεσότητα, αποφυγή τυποποίησης, ανάλυση του ανθρώπου, της φύσης και του περιβάλλοντος, αποτέλεσαν τους κεντρικούς θεματικούς πυλώνες του σημαντικού ζωγραφικού του έργου. Ο Αλέκος Φασιανός διακρίθηκε για την καλλιτεχνική του ταυτότητα, χαρίζοντας αστείρευτη έμπνευση σε νέους δημιουργούς. Η προσφορά του στις Τέχνες τιμήθηκε από το ελληνικό και το γαλλικό κράτος, την Ακαδημία Αθηνών και άλλους φορείς. Το τελευταίο του παράσημο ήταν αυτό του Διοικητή της τάξης των Γραμμάτων και των Τεχνών, το οποίο έλαβε από τη Γαλλική Δημοκρατία και αποτελεί την ύψιστη τιμή που μπορεί να δοθεί σε καλλιτέχνη από τη γαλλική κυβέρνηση. 

Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, μια νέα έκθεση στο Μουσείο Μπουζιάνη ήρθε για να μοιραστεί μαζί μας τους διαχρονικούς θησαυρούς της προσωπικής του φιλοσοφίας. Η έκθεση «Αλέκος Φασιανός: έργα 1960-1980» μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και στις δεκαετίες εκείνες που ταυτίστηκαν με κεντρικούς σταθμούς της πορείας του. Για πρώτη φορά  θα εκτεθεί αυτή η μεγάλη προσωπική του συλλογή, η οποία ανατρέχει στα πρώτα είκοσι χρόνια της δημιουργίας του.

Η ζωγραφική διαφοροποίηση σε πρώτο πλάνο

Κεντρική θεματική της συνομιλίας ανάμεσα στον συλλέκτη Κυριάκο Τσιφλάκο και τους επιμελητές του μουσείου αφορά στη ζωγραφική διαφοροποίηση στη δημιουργία της ανθρώπινης φιγούρας ανάμεσα στον Μπουζιάνη και τον Φασιανό. Αυτός άλλωστε είναι και ο κύριος άξονας του συγκεκριμένου project. Από τη μια πλευρά, κάνουμε λόγο για τον ανέμελο χαρακτήρα του Φασιανού, ο οποίος προβάλλει την ιδιαίτερη αδυναμία του στα έντονα χρώματα και στο χιούμορ, ενώ, ταυτόχρονα, συστηνόμαστε με μια αρκετά σκοτεινή προσωπικότητα του Μπουζιάνη, ο οποίος δίνει έμφαση σε μια δραματική αποτύπωση της ανθρώπινης υπόστασης. 

"Δεν ταυτίστηκα ποτέ με κάποια ιστορική περίοδο, όπως έκανα και με τα εικαστικά ρεύματα. Δεν ακολούθησα κανένα. Είμαι σαν τη μέλισσα".

Μια από τις πιο ειλικρινείς συνεντεύξεις του Αλέκου Φασιανού ήταν αυτή για την "ATHENS VOICE", τον Φεβρουάριο του 2021. Ο ίδιος μοιράστηκε τότε εκείνα τα στιγμιότυπα της ζωής του, τα οποία άφησαν το δικό τους στίγμα στις μνήμες του. Μερικές από τις πιο σημαντικές του φράσεις, που πάντα θα θυμόμαστε από τις αφηγήσεις του στη συγκεκριμένη συζήτηση ήταν: "Έχω μνήμες από τον πόλεμο του ’40. Θυμάμαι με πόση λαιμαργία έφαγα μια πατημένη σταφίδα που βρήκα στον δρόμο. Πόσες ώρες περνούσα ξαπλωμένος, ακίνητος, μικρό παιδί, για να αντέξω την πείνα να μη λιποθυμήσω. Τα σκάγια που βρίσκαμε στους δρόμους και παίζαμε με αυτά. Την πρώτη φορά που δοκίμασα σοκολάτα. Μου την πρόσφερε ένας Γερμανός αξιωματικός. Τον συνάντησα τυχαία και από τον φόβο μου την έφαγα αμέσως, γιατί νόμιζα ότι θα με σκότωνε αν δεν την έτρωγα. Αηδίασα από την άγνωστη γεύση". "Η πόλη εξελίσσεται, σαν ζωντανός οργανισμός. Ποτέ δεν μένει ακριβώς η ίδια. Δεν έχει νόημα να επιστρέφω. Έχτισα βέβαια ένα κτίριο για να βάλω κάποια έργα μου, εκεί που άρχισα να δημιουργώ. Εκεί που ήταν το πατρικό. Αυτό ήταν ένα είδος επιστροφής". "Δεν ταυτίστηκα ποτέ με κάποια ιστορική περίοδο, όπως έκανα και με τα εικαστικά ρεύματα. Δεν ακολούθησα κανένα. Είμαι σαν τη μέλισσα. Μαζεύει γύρη από πολλά λουλούδια και φτιάχνει το δικό της μέλι. Έτσι ακριβώς. Παίρνω στοιχεία που θεωρώ αιώνια και φτιάχνω το δικό μου. Προσπαθώ να αφήσω το λιθαράκι μου".

Info: Μουσείο Μπουζιάνη, Γ. Μπουζιάνη 27-31, Δάφνη. Ημέρες & ώρες λειτουργίας: Πέμ.-Κυρ. 12:00-16:00. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Μαρτίου.