Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967, σπούδασε αρχαιολογία και αργότερα επικοινωνία, κι εργάστηκε στους αντίστοιχους επαγγελματικούς χώρους. Από το 2016, η Αγγελική Κοσμοπούλου είναι Εκτελεστική Διευθύντρια του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη, το οποίο δραστηριοποιείται στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, τη στήριξη της επιχειρηματικότητας και την ενίσχυση προγραμμάτων για κοινωνικά ευάλωτες ομάδες.  Είναι παντρεμένη με τον Κωστή Σφυρικίδη, καθηγητή του θεάτρου, και μητέρα του δωδεκάχρονου Οδυσσέα. Δρομέας μεγάλων αποστάσεων, έχει στο ενεργητικό της 60.000 χιλιόμετρα στον δρόμο. Αρθρογραφεί τακτικά σε αθηναϊκά μέσα και στον ειδικό Τύπο, με θέματα την πολιτική, την επικοινωνία, το περιβάλλον και το τρέξιμο.Της ζητήσαμε να μας περιγράψει ένα δημιουργικό της 24ωρο...

 
6.30 π.μ. Ξυπνώ πάντα νωρίς, χωρίς ξυπνητήρι. Πρώτη δουλειά της μέρας η φροντίδα των «σκυλόγατων». Ο Γιάννης, ο ασημένιος γάτος, θέλει να γεμίσω το πιάτο του και ν’ ανοίξω τη βρύση για να πιει τρεχούμενο νερό. Σειρά έχει ο Choco, ο σοκολατένιος, που περιμένει το δικό του «μεζεδάκι» - ένα λαχταριστό βιολογικό μπισκότο με γραβιέρα και θυμάρι της Κύων, εταιρείας που υποστήριξε με θέρμη το The People’s Trust, βασικό πρόγραμμα του Ιδρύματος. Πατάω το κουμπί της καφετιέρας που έχει ετοιμάσει ο Κωστής από το βράδυ και γεμίζω μεγάλο φλυτζάνι.

6.45 π.μ. Καφές στο κρεβάτι και διάβασμα, όσο το σπίτι ακόμα κοιμάται. Η πoλυτέλεια της μέρας, αντίδοτο στις δυσκολίες.

7.30 π.μ. Επίσημη έναρξη της μέρας! Ετοιμάζω πρωινό για τον Οδυσσέα, του το πηγαίνω στο κρεβάτι, βάζω μουσική κι αρχίζουν τα ξυπνήματα. Ναι, το πρωινό θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, σε στρωμένο τραπέζι, μα πόσο ακόμα θα θέλει ο γλυκός μου δωδεκάχρονος τη μαμά το πρωί;

8.00 π.μ. Το σπίτι στο απόγειο της προετοιμασίας. Βρίσκουμε ρούχα για δύο, μπαινοβγαίνουμε στο μπάνιο, φεύγουμε μαζί με Beat για το σχολείο με ένα σωρό πράγματα –τη σοβαρή μου τσάντα εγώ, το σακίδιό του ο Οδυσσέας, πάνινες τσάντες για χαρτιά και ψώνια, τα χαρτόνια για τις εργασίες και τα υλικά για τα πειράματα της έκτης. Το χειρότερό μου εικοσάλεπτο, αν εξαιρέσεις το «μαζί».

8.35 π.μ. Στο γραφείο. Δεύτερος καφές στην απόλυτη ησυχία, μακιγιάζ στα γρήγορα και η πρώτη ενημέρωση της μέρας. Site ειδησεογραφικά, συνδρομητικά διαβάσματα και σταχυολόγηση των social. Μια από τις χαρές των πολλών διαδικτυακών φίλων είναι η δική τους «ανάγνωση» της επικαιρότητας. Καθώς το ίδρυμα ασχολείται με το περιβάλλον, αναζητώ ειδήσεις και καλές πρακτικές από όλον τον κόσμο που μας βοηθούν να προστατέψουμε θάλασσες και ακτές.

9.00 π.μ. Αρχίζω δουλειά. Το πρόγραμμά μου είναι έτοιμο και τυπωμένο από την προηγούμενη. Ξεκινώ από τα emails που δε σταματούν και συνεχίζω με τα πιο σημαντικά.

11.00 π.μ. Ξεκινούν οι συναντήσεις. Βλέπω συνεργάτες, γνωρίζω ανθρώπους και ομάδες που έρχονται σε εμάς, για να παρουσιάσουν ωραίες ιδέες, συστήνω νέα πρόσωπα με όσους ήδη ξέρω, μαθαίνω τα νέα των προγραμμάτων μας από όσους είναι στα νησιά ή στο πεδίο. Αυτόν τον καιρό, τα προγράμματά μας «τρέχουν» σε όλη την Ελλάδα, με μεγαλύτερη έμφαση στις Κυκλάδες και τον Σαρωνικό και στόχο τη μείωση των πλαστικών μίας χρήσης. Ένα από τα ωραιότερα στοιχεία της δουλειάς σ΄ ένα κοινωφελές ίδρυμα είναι η διαρκής επαφή με τα πιο δημιουργικά μυαλά της χώρας.

2.00 μ.μ. Ώρα για μεσημεριανό. Κάτι απλό στο γραφείο ή, συχνότερα, business lunch, ήτοι παραγωγικό διάλειμμα. Για γρήγορο φαγητό, αγαπημένες επιλογές το Yoko και το Tenacious Greek, ακόμα δυο νέες επιχειρήσεις που υποστηρίξαμε μέσα από το The People’s Trust και ξεχωρίζουν για την εξαιρετική κουζίνα και το άψογο σέρβις τους. Για συναντήσεις της δουλειάς, τίποτα δε φτάνει τη Μεγάλη Βρεταννία, την επιτομή της αθηναϊκής κομψότητας, με την ωραιότερη θέα στην Ακρόπολη!

3.00 μ.μ. Τηλεφώνημα στο σπίτι. Τα αγόρια, μπαμπάς και γιος, δίνουν «αναφορά» της μέρας σ΄εμένα που πάντα λείπω τέτοια ώρα. Τι έγινε στο σχολείο, πώς πήγαν τα μαθήματα κι άλλα μαμαδίστικα.

4.00 μ.μ. Στο γραφείο, γράψιμο και σχεδιασμός. Είναι η ώρα που κάνω δουλειά βάσης και συνθέτω όσα άκουσα κι έμαθα μέσα στη μέρα. Σε μια δουλειά σαν τη δική μου, έχουν σημασία τόσο αυτά που διαβάζω και μαθαίνω «επίσημα», όσο και εκείνα που αντιλαμβάνομαι σαν αίσθηση. 

5.30 μ.μ. Το γραφείο αδειάζει. Αυτήν την ησυχία την αγαπώ, είναι η πιο δημιουργική ώρα. Όταν ανοίγει ο καιρός, τα ανθισμένα δέντρα στον πεζόδρομο της Ζαλοκώστα είναι η καλύτερη παρέα.   

7.30 μ.μ. Αρχίζω να μαζεύω χαρτιά και σκέψεις. Ετοιμάζω το πρόγραμμα της επόμενης, δακτυλογραφημένο και τυπωμένο. Παρά την έκρηξη της τεχνολογίας, στο βάθος παραμένω άνθρωπος του χαρτιού. Ευτυχώς που υπάρχει η ανακύκλωση!

8.00 μ.μ. Βραδινή ζώνη. Τις μισές μέρες φρεσκάρομαι και φεύγω για κάτι επαγγελματικό – μια συνάντηση, μια ομιλία, μια εκδήλωση. Τις άλλες μισές, το πρόγραμμα έχει τρέξιμο και γυμναστική. Χιλιόμετρα στον περιφερειακό του Λυκαβηττού ή στο ιστορικό κέντρο της πόλης κι εναλλακτικά pilates και βάρη στο γυμναστήριο. Τρέχω ανελλιπώς εδώ και τριάντα χρόνια και δεν υπάρχει τίποτα σαν τη χαρά της άθλησης. Από τις αρχές του χρόνου που ήρθε στην Ελλάδα, μια φορά την εβδομάδα κάνω μια συνεδρία Osteostrong -είναι ένα «μαγικό» σύστημα που ενισχύει τον σκελετό, προλαβαίνει την οστεοπόρωση και δυναμώνει το μυικό σύστημα.

9.30 μ.μ. Επιστροφή στο σπίτι, αν το πρόγραμμα δεν έχει βραδινές υποχρεώσεις. Ναι, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή! Ο Οδυσσέας έχει τελειώσει τα εξωσχολικά του, ο Κωστής επιστρέφει από τα μαθήματα, το σπίτι είναι γεμάτο. Ένα μπουκάλι κρασί, μαγειρική της μαμάς (εγώ είμαι η μαμά), στρωμένο τραπέζι κι οι αγαπημένοι μου σε απόσταση αγκαλιάς.

11.00 μ.μ. «Οδυσσέα, ώρα για ύπνο», σε επανάληψη. Κανείς δε θέλει το κλείσιμο της μέρας. Μισάωρη παράταση. Αντιπαιδαγωγικό, αλλά αληθινό.

11.30 μ.μ. Ο μικρός κοιμήθηκε κι εμείς, οι μεγάλοι, τα λέμε. Τα νέα, οι έγνοιες, τα όνειρα της επόμενης, όλα τακτοποιούνται εδώ, με αγάπη, στο ιδιότυπο «ταμείο» της μέρας.

12.10 π.μ. Βραδινή ρουτίνα. Ξαπλώνω και περιμένω τον Κωστή να με σκεπάσει και να μου σβήσει το φως πριν βγει βόλτα με τον Choco. Στο σκοτάδι, κάνω νοητό απολογισμό όσων έγιναν. Ευγνωμοσύνη για την αγάπη, την υγεία, τα έργα του νου και της καρδιάς. Το τελευταίο «σ΄αγαπώ» της μέρας στο αγόρι που τριάντα χρόνια τώρα κοιμάται δίπλα μου. Η συντομογραφία της ευτυχίας!