Μέσα στο court έχει γράψει τη δική του ιστορία και τον έχουμε δει πολλές φορές να ξεπερνάει τα όριά του. Ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο πρότυπο δύναμης, υπομονής και επιμονής. O Rafael Nadal είναι το απόλυτο role model και για μία ακόμη φορά, έρχεται να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Ο Ισπανός άσος παραχώρησε μία ιδιαίτερη συνέντευξη στο «The Players' Tribune» και μεταξύ άλλων, μίλησε πιο ανοικτά από ποτέ για το πρόβλημα που του άλλαξε τη ζωή και την καθημερινότητα και παραλίγο να τον κρατήσει μακριά από το πιο μεγάλο του όνειρο...

Ένας πραγματικός μαχητής!

The big problem

Έφτασε πολύ κοντά στο να τα χάσει όλα. Βρέθηκε κοντά στην απόλυτη καταστροφή για τον ίδιο, όταν διαγνώστηκε με ένα σύνδρομο που τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια μακριά από το επαγγελματικό τένις. Ωστόσο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Rafael Nadal πάτησε πιο σταθερά από ποτέ στα πόδια του και το πάλεψε, καταφέρνοντας να τους διαψεύσει όλους. Ο Ισπανός τενίστας από τη Μαγιόρκα, που περίπου ένα μήνα πριν έκλεισε ίσως τον πιο σημαντικό κύκλο της ζωής του όταν αποχαιρέτησε το τένις και έβαλε τέλος σε μία iconic καριέρα, έκανε κατάθεση ψυχής αποκαλύπτοντας το ψυχολογικό βάρος που κλήθηκε να αντιμετωπίσει μόλις στα 17 του χρόνια, όταν του ανακοινώθηκε πως ήταν πιθανό να μην μπορέσει να ξαναπαίξει. Να βρεθεί ξανά στο court και να κάνει αυτό που αγαπά, αυτό που του έδινε ανέκαθεν δύναμη και ώθηση για να συνεχίσει.

In tennis, a moment of genius is not enough. It’s about repetition and perseverance. It’s never-ending. @RafaelNadal looks back on his tennis journey spanning over 20 years. In partnership with @Kia_Worldwide. #MovementThatInspires #Kia #Nadal #Ad https://t.co/ms7a1F6KZl

— The Players' Tribune (@PlayersTribune) December 17, 2024

«Πληγώθηκα πολύ όταν ήμουν 17 ετών και μου είπαν ότι πιθανότατα δεν θα ξαναπαίξω επαγγελματικό τένις. Έμαθα ότι τα πράγματα μπορούν να τελειώσουν σε μια στιγμή. Δεν είναι απλά μια μικρή ρωγμή στο πόδι μου, είναι μια ασθένεια. Δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο διαχείριση. Είναι το σύνδρομο Mueller-Weiss. Τι σημαίνει αυτό; Από τη μεγαλύτερη χαρά ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν μπορείς να περπατήσεις. Πέρασα πολλές μέρες στο σπίτι μου κλαίγοντας, αλλά ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ταπεινότητας και ήμουν τυχερός που είχα έναν πατέρα -την πραγματική επιρροή που είχα στη ζωή μου- ο οποίος ήταν πάντα τόσο θετικός. "Θα βρούμε μια λύση", μου έλεγε. "Και αν δεν το κάνουμε, υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή εκτός του τένις".

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, μετά βίας μπορούσα να τα επεξεργαστώ, αλλά δόξα τω Θεώ, μετά από αρκετό πόνο και χειρουργικές επεμβάσεις, αποκατάσταση και δάκρυα, βρέθηκε μια λύση και όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα να το παλέψω». Τα λόγια του είναι συγκλονιστικά και αυτή, είναι η πρώτη φορά που ο Rafa μιλάει τόσο ανοικτά για όλα όσα βίωσε. Θα μπορούσε να το έχει κάνει νωρίτερα, αλλά δεν το ήθελε. Μιλάει τώρα, που αυτός ο -πολύ μεγάλος- κύκλος έκλεισε και ίσως έτσι αρκετοί να μπορούν να αντιληφθούν τις αποφάσεις του ειδικά προς το τέλος της καριέρας του. Δεν του ήταν ποτέ εύκολο να μείνει εκτός court και να χάσει τα αγαπημένα του Grand Slams, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν του επέτρεπε το σώμα του να συνεχίσει...

The dark side

Σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν ακόμη ξεκινούσε την καριέρα του στο τένις, διαγνώστηκε με το σύνδρομο Mueller-Weiss και βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν μεγάλο, έναν τεράστιο κίνδυνο. Οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονταν κοντά του, θεωρούσαν πως το πρόωρο τέλος ήταν μονόδρομος, ωστόσο, ο νεαρός -τότε- Rafa πίστεψε στον εαυτό του, δεν τα παράτησε και τα κατάφερε! Τι ακριβώς είναι αυτό το σύνδρομο; Πρόκειται για μία σπάνια οστεοχονδρίτιδα στο σκαφοειδές που παραμορφώνει το κόκκαλο κι αυτό που έπρεπε να κάνει, ήταν να... μάθει να ζει με τον πόνο. Όπως έχει παραδεχθεί, υπήρξαν στιγμές ακόμη και μέσα στο court που κυριολεκτικά υπέφερε, αλλά δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να τα παρατήσει. 

Το πρόβλημά του δεν μπορεί να επιλυθεί με χειρουργική επέμβαση και τον συνόδεψε όλα αυτά τα χρόνια από την αρχή ως το τέλος. «Έπαιξα αυτές τις δύο εβδομάδες υπό ακραίες συνθήκες. Έπαιξα με ενέσεις στα νεύρα για να "κοιμηθεί" το πόδι και γι’ αυτό κατάφερα να παίξω, επειδή δεν ένιωθα τίποτα», είχε πει το 2022, λίγο μετά την κατάκτηση του 14ου Roland Garros στο Παρίσι. Έπαιξε με... ένα πόδι και τα λόγια του, αυτά, επιβεβαιώνουν τη δύναμη και το μεγαλείο του. Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση επί σειρά ετών, όχι σε ένα μόνο τουρνουά. Ο Nadal κλήθηκε πολλές φορές να ξεπεράσει τα όριά του και το έκανε δίχως δεύτερη σκέψη. 

«Δεν ήμουν ποτέ ένα παιδί που είχε κάποιον αθλητή ως είδωλο. Είδωλα για μένα ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πάλευαν καθημερινά στη ζωή τους. Όταν ήμουν 12 ετών, έπαιξα για πρώτη φορά αντίπαλος με τον Carlos Moyà, που έγινε ο πρώτος Ισπανός που βρέθηκε στο Νο1. Είχα τόσο άγχος, ήμουν νευρικός από την στιγμή που ανταλλάξαμε τις πρώτες μπαλιές. Ήταν μία αξέχαστη εμπειρία, που άνοιξε το δρόμο για πολλά περισσότερα. Το τένις έγινε για μένα πολλά περισσότερα από ένα άθλημα. Δεν ήταν απλά αυτό που μου έδινε χαρά, ήταν το παιδικό μου όνειρο. Ο πραγματικός στόχος της ζωής μου. Με βοηθούσε πάντα να διατηρώ ζωντανά τα όνειρά μου και θυμάμαι να σκέφτομαι πως κάποια μέρα θα συμμετείχα κι εγώ στο Roland Garros», λέει σε άλλο σημείο της εξομολόγησής του ο Rafael Nadal και -μάλλον- κάπου εδώ μπορούμε κι εμείς να κατανοήσουμε ποιο είναι το δικό του μυστικό της επιτυχίας. Δεν ήταν απλά το ταλέντο του, δεν αρκέστηκε ποτέ σε αυτό. Πάλεψε, επέμεινε και υπέμεινε πολλά και στο τέλος, όλα τα όνειρα ένα προς ένα, έγιναν πραγματικότητα...