Σημείο-εκκίνησης για τον Νίκο Τσιαπάρα αποτέλεσαν τα μαθήματα ζωγραφικής εκεί γύρω στα 8 του χρόνια με τον Θωμά Βαφείδη στη Βέροια, στη συνέχεια σπουδές πέντε χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών δίπλα στην Τέτα Μακρή, δύο μεταπτυχιακούς τίτλους στο Goldsmiths College και στο Middlesex University, μία διδακτορική διατριβή με επιβλέποντες καθηγητές τους Jon Thomson και Jim Mooney, κι έπειτα από 8 χρόνια διαμονής και σπουδών στο Λονδίνο επιστροφή στη Θεσσαλονίκη όπου τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται διδάσκων στη Σχολή Καλών Τεχνών στο 4ο Εργαστήριο Ζωγραφικής με τον Βαγγέλη Πλοιαρίδη και τον Βασίλη Αβραμίδη. Ο ίδιος δεν θέλει να πρωτοτυπήσει μιλώντας για κύκλους…
Μίλησέ μας για την έκθεση στο Βυζαντινό μουσείο στη Θεσσαλονίκη. Πώς προέκυψε και τι περιλαμβάνει;
Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού σε συνεργασία με το Nομισματικό Μουσείο συμμετέχει στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων 2023, με μια περιοδική έκθεση υπό την αιγίδα του ICOM (International Council of Museums) με τίτλο: «Αειφορία- Αναγέννηση- Αγώνας- Ανακύκλωση- Φοίνιξ & Αγών».
Πρόκειται για έναν εικαστικό διάλογο ανάμεσα σε αυθεντικά ιστορικά κειμήλια (νομίσματα, μετάλλια, μήτρες, σφραγίδες του Όθωνα, του Καποδίστρια και αγωνιστών του ΄21) με σύγχρονα έργα. Παρουσιάζω 23 ζωγραφικά σχέδια, ακρυλικά σε τελάρα και μία κατασκευή, εμπνευσμένα από τους μοναδικούς αυτούς θησαυρούς.
Το project ξεκίνησε από το Νομισματικό Μουσείο υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του οργανισμού ‘Ελλάδα2021’, συνέχισε στη Βέροια σε συνεργασία του Μουσείου με τον Δήμο Βέροιας με τίτλο «Νόστος» και τώρα παρουσιάζεται εμπλουτισμένο με 3 νέα έργα στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη.
Ποια ήταν τα σημεία σταθμοί στην εξέλιξή σου ως καλλιτέχνης, αυτά που θεωρείς ότι καθόρισαν την πορεία σου;
Σίγουρα θεωρώ τη διαμονή μου και τις σπουδές μου στο Λονδίνο, ειδικά κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, ως ένα κομβικό σημείο στη γενικότερη κοσμοθεωρία της τέχνης αλλά και της υπόστασής μου.
Ποια είναι τα υλικά που αγαπάς περισσότερο, πώς κατέληξες σ’ αυτά και τι είναι αυτό το ξεχωριστό που σου προσφέρουν;
Από την αρχή ακόμη των σπουδών μου χρησιμοποιώ ακρυλικά σε καμβά, και τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια χρησιμοποιώ αρκετά ακουαρέλες και ξυλομπογιές. Τα υλικά παίζουν καθοριστικό ρόλο στο επιθυμητό αισθητικό και εικαστικό αποτέλεσμα, είναι το μέσο για τη μετάβαση.
Τι μέρος της ζωής σου καταλαμβάνει η τέχνη;
Όταν το πρωί διδάσκεις τέχνη κι έπειτα στο εργαστήριο σου συνεχίζεις να δημιουργείς, η ζωή ταυτίζεται ή καλύτερα η ζωή μου είναι συνυφασμένη με την τέχνη.
Ποιες άλλες τέχνες κινούν το ενδιαφέρον σου και πως τις επεξεργάζεστε μέσα σου;
Από τα χρόνια των φοιτητικών μου χρόνων ασχολήθηκα αρκετά με τη φωτογραφία, η οποία παίζει και βασικό ρόλο στη θεματολογία μου και στη διαδικασία της παραγωγής της «εικόνας».
Όταν έρχεται η μαγική στιγμή που ένα έργο ολοκληρώνεται, έχεις το αίσθημα της πληρότητας;
Τη στιγμή της ολοκλήρωσης πέρα από την αίσθηση της πληρότητας συνειδητοποιείς (ειδικά όσο ωριμάζεις εικαστικά) ότι το έργο παύει να σου ανήκει, υφίσταται μια αποστασιοποίηση.
Yπάρχει όριο στη δημιουργικότητα σε σχέση με την τέχνη;
Πάντοτε η τέχνη αντιπροσώπευε στο μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον, το νέο, το καινοτόμο, το επαναστατικό. Στην εποχή του politically correct πολλά θέματα και προβληματισμοί επαναπροσδιορίζονται.
Η τέχνη είναι μια διεθνής γλώσσα που δημιουργεί συναισθήματα. Πώς το εισπράττεις αυτό;
Η εικόνα έχει τη ίδια, στην εποχή μας ίσως και μεγαλύτερη, δύναμη κι επιρροή με τη γλώσσα και τον λόγο. Έτσι οι δύο ή οι τρεις διαστάσεις που αντιπροσωπεύονται από την τέχνη είναι πολύ ισχυρές κι επιδραστικές στον θεατή, και μεταφέρουν την ιδέα αμεσότερα.
Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου επίτευγμα;
Η ολοκλήρωση της διατριβής μου, τη θεωρώ προσωπικό μου άθλο. Εκπονήθηκε έπειτα από αρκετά χρόνια και με μεγάλη ψυχολογική φθορά. Αλλά τέλος καλό…
Τι ακολουθεί;
Πάντα υπάρχουν (καλλιτεχνικά) σχέδια για το μέλλον, αλλά αυτό που κάνει την ενασχόληση με την τέχνη ενδιαφέρουσα είναι το απρόσμενο και πάντα αυτό προσμένω κι επιδιώκω.
Τι είναι η Θεσσαλονίκη για εσένα;
Η «σχέση» μου με τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε γύρω στα 18 μου, κι είναι μια σχέση αγάπης - μίσους. Ευλογημένος τόπος γεωγραφικά και ιστορικά αλλά από την άλλη παραμένει μια «χαμηλοτάβανη» πόλη (όπως την χαρακτηρίζει η αγαπημένη μου φίλη Σάνια) που ακόμη προσπαθεί να βρει την περπατησιά της και ν’ αποτινάξει τη μιζέρια της, κάτι που φαντάζει οξύμωρο εάν αναλογιστούμε το πολυπολιτισμικό παρελθόν της.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι από το παρελθόν τι θα ήταν αυτό;
Το μόνο τετελεσμένο γεγονός στο οποίο δεν έχουμε επιλογή είναι ο θάνατος, γι’ αυτό μ’ έναν «μαγικό» τρόπο θα ήθελα ν’ απαλείψω την απώλεια αγαπημένων μου προσώπων που έχασα.
Περιέγραψέ τον εαυτό σου με τρεις λέξεις.
Υπομονετικός, επίμονος, διορατικός.
Ποια είναι τα επόμενά σου βήματα;
Μια νέα σειρά έργων, τα οποία είναι ακόμη στη διαδικασία της σκέψης και των προπλασμάτων, άρα και μη ανακοινώσιμα.
Ένα απωθημένο;
Ευτυχώς κανένα που να είναι συνδεδεμένο με την τέχνη κι αυτό βοηθάει να συνεχίζω χωρίς μικροψυχίες και τοξικότητες προς τρίτους. Αυτό δυστυχώς δεν αποτελεί συνθήκη κι αναγκαστικά πρέπει πολλές φορές να το αντιμετωπίσεις ή και να συμμετέχεις ακούσια (στα κενά και στα απωθημένα των άλλων).
Ο ορισμός της ομορφιάς για σένα…
Πραγματικά όμορφη είναι μόνο η φύση, όλα τα υπόλοιπα υπό συζήτηση και διαπραγμάτευση.
Φωτογραφία: Arte Di Tre studio
