Είδα τα έργα της στην ατομική έκθεση της που τρέχει στη Gallery Metamorfosis της Θάλειας Εξάρχου και της Μάγδας Βλάχου στη Θεσσαλονίκη και πραγματικά συγκινήθηκα, γιατί διέκρινα μια ξεχωριστή ευαισθησία και μια ρομαντική διάθεση εσωστρέφειας που αγγίζει απευθείας τον θεατή. Το σημείο εκκίνησης για την εικαστικό Εγκράτεια Ρούμπου ήταν η εισαγωγή της με υποτροφία στη σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε το 2004 με άριστα και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές επιπέδου ΜΑ Fine Art στο University of Arts, Wimbledon, στο Λονδίνο, απ’ όπου και αποφοίτησε το 2007. Έχει ήδη πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2009 διδάσκει εικαστικά στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Anatolia μια και η Τέχνη είναι η μεγάλη της αγάπη. Ξεκινώντας την κουβέντα μας θέλησε να διηγηθεί μια ιστορία όσο ήταν φοιτήτρια ακόμη.

Όπως η ίδια εκμυστηρεύεται, «Ο τότε δάσκαλός μου Γιώργος Γκολφίνος σε ένα “άνοιγμα” των εργαστηρίων τελειόφοιτων φοιτητών του προς τις γκαλερί, κάλεσε και τη Θάλεια Εξάρχου που είχε τη gallery METAMORFOSIS. Οι τελειόφοιτοι δούλευαν σε διπλανό χώρο από το δικό μου. Σε ένα τυχαίο πέρασμά της από μενα, ένα αυτοπορτραίτο με κόκκινο φόντο "κλείδωσε" τη ματιά της Θάλειας. Μου πρότεινε να κάνουμε έκθεση. Της είπα πως ήθελα λίγο ακόμη για να πάρω το πτυχίο μου. Μου είπε θα ξαναέρθω. Είχα μια εσωτερική χαρά που το έργο μου τράβηξε τη ματιά κάποιου ανθρώπου. Το άφησα χωρίς να περιμένω κάτι. Αλλά ο λόγος της είχε υπόσταση. Ξαναήρθε. Ήταν τόσο ωραίο εκείνο το συναίσθημα που πριν καλά καλά αποφοιτήσω είχα κλείσει την πρώτη μου ατομική έκθεση στη γκαλερί Μetamorfosis και ήταν όλη sold out. Πόσο πιο δυνατό ξεκίνημα...»

Ποια είναι τα αγαπημένα σου υλικά, πώς κατέληξες σε αυτά και τι είναι αυτό το ξεχωριστό που σου προσφέρουν; 

Αγαπώ πολύ τα λάδια. Τη μυρωδιά, τον όγκο, το μπλέξιμο των χρωμάτων, τα επίπεδα που δημιουργούν πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια. Ο χρόνος που σου επιβάλουν να παρατηρήσεις το έργο σου όσο περιμένεις να στεγνώσουν. Σε συνδυασμό και με τα παραπάνω η κόλα zarden - τεχνική για την προετοιμασία του καμβά - που κρατάει το φυσικό χρώμα του πανιού, είναι υλικά που μου ταιριάζουν.

Τι μέρος της ζωής σου καταλαμβάνει η Τέχνη;

Παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ύπαρξή μου. Nομίζω πως με βρήκε αυτή και όχι εγώ. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι, που παρατηρώ, που επιλέγω, που αγαπώ. Είναι στάση ζωής.

Πώς τα προσωπικά βιώματα εντάσσονται σε αυτήν; 

Αγαπώ τη «σιωπή». Μέσα σε αυτήν έχω ακούσει τις καλύτερες ιστορίες. Εμπιστεύομαι το δυνατό μου ένστικτο. Δημιουργώ. Και η δημιουργία θέλει να ακούς το μέσα σου, να συνδέεσαι με όλα όσα σε έχουν καθορίσει. Τα δύσκολα και τα εύκολα. Όσο πιο βαθιά βουτάς, τόσο μεγαλύτερος ο κραδασμός.

Η ανάγκη μου να βυθιστώ κάτω από την επιφάνεια, το «σκαλίσμα» στον καμβά στα διαφορετικά επίπεδα που δημιουργεί η ύλη μέχρι να αποκαλυφθεί αυτό που με ικανοποιεί, αν με ικανοποιεί, η φωνή μέσα μου που γίνεται πιο δυνατή και πολλές φορές τόσο εκκωφαντική, η σχεδόν ερωτική σχέση με το έργο τέχνης την ώρα της δημιουργίας, αυτή η βουτιά στο μέσα σου, που αν και δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει τολμάς να την επαναλαμβάνεις, είναι αυτά δίνουν μορφή στο βίωμα.

«Συντροφιά» σε αυτή τη διαδρομή μια φωνή, ο ίδιος μας ο εαυτός, με τη μορφή αναμνήσεων, σκέψεων, συναισθημάτων. Σκέψεις, και συναισθήματα, είναι τα χρώματα, τα σχέδια, τα σημάδια, τα κομμάτια χαρτιού και τα αποκόμματα με φράσεις συνειδητές ή και ασυνείδητες, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, οι σημειώσεις μέσα σε σημειώσεις, παράδοξες λεπτομέρειες που ίσα ίσα γίνονται αντιληπτές από το θεατή ή άλλες φορές μόλις που φαίνονται, σε ένα κάλεσμα μου να πλησιάσει ακόμη πιο κοντά. Λέξεις, που αν και άηχες, η σιωπή τους προκαλεί, θραύσματα «μουρμουρητού» της ίδιας της ύπαρξης που στρέφεται στο μέσα της. Στροφή έσω. Εσωτερική βύθιση.

Πώς νιώθεις ότι εξελίσσεται η τέχνη σου, που σε κατευθύνει και πόσο ελέγξιμο είναι αυτό από το από μέρους σου;

Όπως το δέντρο, Socratea exorrhiza που ευδοκιμεί στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, μπορεί να αλλάξει θέση χάρη στις ρίζες του καθώς αλλάζουν οι εποχές, δημιουργώντας καινούργιες λίγο μακρύτερα από το αρχικό σημείο, εγκαταλείποντας τις αρχικές, σε καινούργιους τόπους όπου υπάρχει περισσότερο φως, έτσι συμβαίνει και με τη δική μου δουλειά. Είναι μια διαδικασία μεταμόρφωσης μέσα από μια ζωγραφική πράξη.

Πρόκειται για ένα διαρκές ταξίδι αναζήτησης, μια νέα βουτιά στον καμβά και στο αβέβαιο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Όταν πια συνειδητοποιείς, εικονοποιείς και παρατηρείς αυτό που το μέσα σου ορίζει, καθορίζεις το επόμενο βήμα πιο στιβαρά ακόμη θέτοντας καινούργιες προκλήσεις για την πορεία της δουλειά σου, εγκαταλείποντας ταυτόχρονα κάθε προηγούμενη δικλείδα ασφάλειας. Το ταξίδι αναζήτησης. Μια διαδρομή δύσκολη, όπου οι λέξεις και οι εικόνες δημιουργούν ρωγμές. Όταν έρχεται η μαγική στιγμή που ένα έργο ολοκληρώνεται το νιώθεις;

Είναι τόσες οι ώρες που συνομιλείς με το έργο σου, είναι ένας διάλογος, ένα πάρε δώσε. Είναι μια εξελικτική διαδικασία. Έχει ρυθμό, παύσεις, εντάσεις, σιωπή , παρατήρηση. Ξέρεις που να βάλεις τελεία, αν είσαι καλός συνομιλητής, και αν με ειλικρίνεια απαντάς στα ζητούμενα του εαυτού σου, αρκεί να θέλεις να τον ακούσεις. Φυσικά στο διάλογο, κάποια άλλη στιγμή μπορεί και να επανέρθεις με νέα ζητούμενα.

Υπάρχει όριο στη δημιουργικότητα;

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά υποσυνείδητα για κοινωνικούς, θρησκευτικούς, πολίτικους ή άλλους λόγους δεν είμαστε πάντα ελεύθεροι να σπάσουμε τα όρια. Επίσης το βίωμά μας. Πολλές φορές είναι αυτό που μας εμποδίζει να είμαστε όσο ελεύθεροι θα θέλαμε. Είναι αυτό που οι καλλιτέχνες καλούμαστε να διαχειριστούμε μέσα μας, ώστε να φτάσουμε στο καθαρό κομμάτι μιας εσωτερικής ελευθερίας που μετέπειτα θα μετουσιωθεί-μεταφραστεί σε εξωτερική εικόνα όσο γίνεται απαλλαγμένη από συμβάσεις και πρέπει. Είτε σε επίπεδο εσωτερικό είτε στο δημιουργικό κομμάτι που έχει να κάνει και με την καλλιτεχνική πράξη ως διαδικασία.

Ποιες είναι οι σωστές δόσεις ενέργειας που διαθέτεις στη δουλειά και σε όλα τα υπόλοιπα.

Είμαι ένας άνθρωπος που παθιάζεται με όσα αγαπά και η τέχνη είναι ένα από αυτά. Η ζωγραφική πράξη είναι μια διαδρομή πολλές φορές επίπονη, απαιτητική. Οι εσωτερικοί κραδασμοί είναι έντονοι, οι σκέψεις, οι ιδέες έρχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα η μια δίπλα στην άλλη. Εκεί παλεύω με το μέσα μου. Αυτό είναι η κινητήριος δύναμη μου. Αυτή η ενέργεια με ακολουθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που επηρέασαν περισσότερο το έργο σου; 

Αγαπώ πολύ τον William Kentridge, γιατί συνδυάζει διαφορετικά μέσα. Τροποποιεί ένα μόνο σχέδιο, ενώ καταγράφει τις πολλαπλές αλλαγές και την κίνηση, με την κάμερα για να δημιουργήσει animated film. Αυτή η επαναλαμβανόμενη γραφή το σβήσιμο, τα σημάδια πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, η πάλη των υλικών στο χαρτί, οι λέξεις.

Αντίστοιχα και τα ζωγραφικά έργα του Cy Twombly, σε προκαλούν να τα σκαλίσεις, να δεις κάτω από την επιφάνεια. Η Louise Bourgeois, η δουλεία της οποίας είναι ένα συναισθηματικό ξέσκισμα που φτάνει βαθιά στο κόκκαλό. Αναγνώσματα, Samuel Beckett, η Sara Kane, Allen Ginsberg. Η κλίμαξ του Aγίου Ιωάννη η κόλαση του Δάντη το Red Book του Carl Jung.

Το έργο σου εκτίθεται στη gallery Metamorfosis. Μίλησέ μας γι' αυτό, τι feedback έχεις και τι είναι αυτό που σε εξιτάρει περισσότερο.

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στην υπέροχη συνεργασία, την υποστήριξη και την αγάπη που έχω από τη Θάλεια Εξάρχου, τη Μάγδα Βλάχου που έχουν την γκαλερί και από την Αλεξάνδρα Μεζέ, μέλος αυτή της υπέροχης ομάδας. Η αγάπη τους για την τέχνη και ο άψογος επαγγελματισμό τους καθιστούν την γκαλερί ως ένα statement στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη συνεργασία. Από τη στιγμή του στησίματος ακόμη, και εδώ να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Περικλή Γαλανό που κατανοεί τις ανάγκες μου και τις ανάγκες που η γκαλερί ορίζει και συμβάλει στο στήσιμο των έργων για ένα ωραίο αποτέλεσμα, η ενέργεια μέσα στη γκαλερί ήταν μαγική. Το ίδιο και η ενέργεια του κόσμου πριν ακόμη από τα εγκαίνια της έκθεσης.

Tι έχεις εισπράξει από το κοινό της Θεσσαλονίκης Ποια ήταν η αντίδρασή του;

Ήταν πολύ συγκινητική. Αγκάλιασαν το έργο μου, συνδέθηκαν μαζί του, προβληματίστηκαν, ενθουσιάστηκαν.

Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος άνθρωπος συνδέθηκε με το έργο σου. Με ένα σημάδι μέσα στη ζωγραφική επιφάνεια ένα χρώμα ή σχήμα, μια λέξη, με κάποια μικρή λεπτομέρεια που άγγιξε κάτι μέσα του. Αυτή η σχέση μεταξύ θεατή και έργου τέχνης είναι που εξελίσσει και κρατάει ζωντανό το έργο τέχνης. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Πώς νιώθεις όταν βλέπεις ένα έργο σου σε κάποιον χώρο; 

Το γεγονός ότι κάποιος επέλεξε ένα έργο μου να τον συντροφεύει, με γεμίζει χαρά, συγκίνηση και το θεωρώ μεγάλη τιμή. Βλέπω πως το έργο λειτουργεί πέραν του εργαστηρίου μου και των γκαλερί. Το παρατηρώ σε ένα νέο πλαίσιο και απολαμβάνω τη σχέση που αναπτύσσεται με τον άνθρωπο που το επέλεξε.

Ποια θεωρείς τα σημεία-σταθμούς στην καριέρα σου; 

Την πρώτη μου ατομική έκθεση στη γκαλερί Metamorfosis, το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο, το Δέντρο μου, εγκατάσταση στο Γενί Τζαμί, η έκθεση μου με τίτλο κάποιες φορές ακούω τόσο δυνατά το μέσα μου που τρέχει αυτή τη στιγμή παράλληλα σε Αθήνα, στον Εικαστικό Κύκλο ΔΛ και Θεσσαλονίκη στη γκαλερί Metamorfosis

Που μπορεί να δει κανείς τα έργα σου;

Ολοκληρωμένη δουλεία, την πορεία, την εξέλιξη, άρθρα, συνεντεύξεις σχετικά με τη δουλειάς μου μπορεί κάποιος να τη δει στο site μου roumpou.art και στο Ιnstagram στο @egkrateia.roumpou. 

Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις και μια art εμπειρία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Η τέχνη με γοητεύει εν σύνολο. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες μιλώντας για τις διαφορετικές μορφές τέχνης, για έργα διαφορετικών καλλιτεχνών που κατά καιρούς μελετάω. Αν ωστόσο χρειάζεται να αναφερθώ σε κάποιους από τους πολλούς που θαυμάζω και μελετάω, αυτοί είναι ο Albrecht Durer ο Hieronymus Bosch (το έργο του “The Garden of Earthly Delights”) καθώς όπως προανέφερα και παραπάνω έργα των William Kentridge, Louise Bourgeois, Cy Twombly.

Μια εικαστική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω, ήταν όταν αντίκρυσα από κοντά την επιβλητική αράχνη Louise Bourgeois Μaman , τις Δεσποινίδες της Αβινιόν, και όλα τη διαδρομή σχεδίων μέχρι το τελικό έργο της μοναδικής Γκερνίκα του Picasso.

Τι είναι η Ελλάδα για σένα; 

Φως! Αυτό το μοναδικό φως που ζεσταίνει τις ψυχές αυτού του γεμάτου πάθος λαού.

Ύπαρξή! Ο τόπος που γεννήθηκα, μεγάλωσα. Εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, ιστορία, πολιτισμός, η θάλασσα, η φύση, είναι κάποια από τα στοιχεία που με καθορίζουν ως άνθρωπο.

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σου; 

Η Τέχνη απαιτεί μια σφαιρική και πολύπλευρη ανάπτυξη του ίδιου μας του εαυτού σε συναισθηματικό, κοινωνικό και συμπεριφορικό επίπεδο, κάτι που έρχεται μέσα από συνεχή προσπάθεια. Σε αυτό το πλαίσιο θέλω διαρκώς να εξελίσσομαι με απώτερο σκοπό σταθερές συνεργασίες με γκαλερί και στο εξωτερικό.

Μέσα στις σκέψεις μου είναι να συνδυάσω την τέχνης μου, ζωγραφική / εγκαταστάσεις με τον κινηματογράφο, δημιουργώντας περιβάλλοντα μέσα στα οποία θα μπορεί να διαδραματιστεί μια ιστορία.

O ορισμός της ομορφιάς για σένα.

Η ομορφιά βρίσκεται παντού αρκεί να θέλεις να την ανακαλύψεις.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει…

Το ξημέρωμα, τις ωραίες στιγμές στη διάρκεια της μέρας, τα ταξίδια, τη μουσική, τον κινηματογράφο, το καλό φαγητό, την καλή παρέα, ό,τι δημιουργικό που εξιτάρει το μυαλό μου, τον έρωτα, την αγάπη, τις ιστορίες της νύχτας, τη σιωπή.

Φοράς πράγματα για χρόνια κι αν ναι, ποιο είναι ένα αγαπημένο σου αξεσουάρ που δεν αποχωρίζεσαι; 

Το άρωμά μου και ένα μικρό γαλάζιο σταυρουδάκι.

Περιέγραψε μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου.

Είμαι άνθρωπος δημιουργικός άνθρωπος που παθιάζεται με όσα αγαπά, και βασίζεται έντονα στο ένστικτο.

Το αγαπημένο σου μουσείο/gallery και η έκθεση που λάτρεψες. 

Το μουσείο Guggenheim στο Βilbao για την αρχιτεκτονική του, το ΜΟΜΑ στο Μανχάταν της Νεα Υόρκης. Η περιοχή Chelsea με ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα με τις γκαλερί να διαδέχονται η μια την άλλη, παρουσιάζοντας έργα εγκαταστάσεις στην ποιο σύγχρονη εκδοχή τους. Η Tate του Λονδίνου, η γκαλερί Gagosian, το ΝΕΟΝ στην Αθήνα.

To πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει…

Η δίψα μου να ανακαλύπτω καινούργια μέρη, με έκανε να ξεχάσω ότι περπατούσα επι δυο ώρες κάτω από 50 βαθμούς κελσίου πράγμα που με έφερε στα όρια μου. Επίσης η εμπειρία να βρίσκεσαι δίπλα σε λευκό καρχαρία είναι ανατριχιαστική.

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ…

Κάτι που έχει μείνει έντονα στη μνήμη μου, δεν είναι συμβουλή αλλά μια ευχή από έναν αγαπημένο πρώην διευθυντή μου στο σχολείο . Εύχομαι να έρθει η στιγμή, όπως εσύ θαυμάζεις σπουδαίους καλλιτέχνες , κάποιος να θέλει να μελετήσει, να θαυμάσει και να ακολουθήσει την πορεία σου.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε…

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε με έναν ωραίο καφέ 

Και θα τελείωνε...

Με μια νυχτερινή βόλτα με αυτοκίνητο στους δρόμους της πόλη με εικόνες που περνούν γρήγορα από μπροστά και σου δημιουργούν μια αίσθηση κινηματογραφική.