Αυτή είναι μία νέα μορφή επικοινωνίας ή μια νέα στήλη μέσα σε ένα ξεχωριστό site, το GLOW.GR, καθώς τον συγκεκριμένο τίτλο τον έχω ζήσει και αγαπήσει εν τη γενέσει του με το περιοδικό GLOW.

Μέσα από αυτό το κανάλι θα μοιραστώ μαζί σας τον πιο αληθινό μου εαυτό, όλα αυτά που πραγματικά αγαπάω και όσα με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Η «σοφία» των 50 χρόνων – κάποτε άκουγα αυτό το περίφημο «μισός αιώνας ζωής» και ένιωθα πως δεν θα με αγγίξει ποτέ – με έχει κάνει να καταλάβω πως ποτέ δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα για όσα βλέπουμε, πριν τα «αγγίξουμε» ή τα βιώσουμε εμείς οι ίδιοι. Τι εννοώ;

Πολλοί πιστεύουν πως λόγω της θητείας μου σε συγκεκριμένα lifestyle έντυπα μπορεί να με αφορούν οι ζωές, οι γάμοι, οι εγκυμοσύνες και τα διαζύγια των ανθρώπων, η προσωπική τους ζωή εν ολίγοις. Δεν με αφορούσαν ποτέ, ένα ρόλο υπηρέτησα. Το ίδιο ισχύει και για τις τηλεοπτικές εκπομπές. Το ότι η συνθήκη σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ζωές των άλλων, δε σημαίνει πως είσαι αυτό. Είναι συντεταγμένες στις οποίες εμπλεκόμαστε και όταν νιώσουμε ότι ασφυκτιούμε, μπορούμε κάλλιστα να απεγκλωβιστούμε από αυτές. Και χωρίς να επιθυμώ να αποποιηθώ τίποτε από το επαγγελματικό μου παρελθόν. Όλα αυτά με διαμόρφωσαν, με φώτισαν, αλλά και με σκοτείνιασαν.

Και κάτι ακόμη: ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός. Η δεκάχρονη ενασχόλησή μου με την τηλεόραση με έκανε να καταλάβω πως τα αστραφτερά και λαμπερά χαμόγελα δεν κρύβουν τις αντίστοιχες λαμπερές ψυχές. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, η τηλεόραση είναι ο λιγότερο αξιοκρατικός χώρος των ΜΜΕ. Μπορείς να συναντήσεις ακριβοπληρωμένους αρχισυντάκτες που να μη γνωρίζουν να πατήσουν το enter σε έναν υπολογιστή και να γράφουν στο χέρι ή άτομα που ασκούν bullying σε υφιστάμενους χρησιμοποιώντας απαξιωτικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι, αν δημοσιοποιούνταν, θα είχαν αντίστοιχη δυναμική με το ελληνικό #metoo στο χώρο του θεάτρου. Τα έχω δει και τα έχω ζήσει όλα και ναι, υπήρξα και παθών, αλλά «αδύναμος» ακόμη να μιλήσω δημόσια γι’ αυτό.

Κατανόησα, ωστόσο, πως η συγχώρεση για όσους μας έχουν αδικήσει κατάφορα ή μας έχουν πληγώσει ανεπανόρθωτα είναι το καλύτερο αντίδοτο. Αποφάσισα στα 50 μου χρόνια ότι ακόμη και την αδικία ή την έλλειψη σεβασμού, θα τις εκλάβω ως μαθήματα ζωής. Σκεφτείτε πως υπήρξε εκδότης που με «πυροβόλησε», για ασήμαντη αφορμή, με τη βαρύγδουπη έκφραση, «Εσένα, μάλλον, σου αρέσει να σου δίνουν συλλυπητήρια!», γνώστης ο ίδιος πως μέσα σε δύο χρόνια βίωσα δύο τραγικές και μέγιστες απώλειες στη ζωή μου, χάνοντας το νεότατο αδελφό μου και τη μητέρα μου. Μέσα μου τον έχω συγχωρέσει γιατί μου έδωσε ένα μάθημα ζωής: ποτέ δεν θα είμαστε όλοι ίδιοι σε ό,τι αφορά την καλοσύνη και την ενσυναίσθηση και ας μη ζούμε με τη ροζ ψευδαίσθηση πως μπορούμε να αλλάξουμε τις «αλλοιωμένες» ψυχοσυνθέσεις.

Έχω δει ανθρώπους να αναρριχούνται έρποντας επειδή ήξεραν να τρώνε σουβλάκια (sic) κεκλεισμένων των θυρών με ανώτερα στελέχη, ζητώντας μάλιστα τις απολύσεις συναδέλφων τους. Έκανα χειραψίες άγνοιας με «Μεσσίες» που προσλήφθηκαν για την εξυγίανση(;) εταιρειών, με ουσιαστικό απώτερο στόχο να τις απογυμνώσουν από ικανότατα στελέχη, τοποθετώντας ημέτερους μεν, αστοιχείωτους δε. Συγχώρεση και σε αυτούς, διότι πιστεύω στη συμπαντική δικαιοσύνη και στο καλό, το οποίο πάντα στο τέλος ακτινοβολεί. Και κάπως έτσι, μαζί με τη συγχώρεση, έρχεται και το restart.

Το προσωπικό μου restart έχει να κάνει κυρίως με την απόφασή μου από εδώ και στο εξής να κάνω τα πράγματα που με αντιπροσωπεύουν πλήρως, ανεξαρτήτως υψηλών ή χαμηλών απολαβών. Κάτι τέτοιο συνέβη την περσινή τηλεοπτική χρονιά στο Mega με την εκπομπή, «Πάμε Δανάη», και τη συνεργασία μου με τη Δανάη Μπάρκα. Ένα παιδί που μεγάλωσε ακούγοντας Λίνα Νικολακοπούλου και Σταμάτη Κραουνάκη ή διαβάζοντας Κική Δημουλά, μάλλον για καλό βρέθηκε στον επαγγελματικό μου δρόμο. Ήταν πολύ ανακουφιστικό το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να νιώσω άσχημα για κάτι που ειπώθηκε στον αέρα της εκπομπής ή να πρέπει να ζητήσω συγγνώμη και να απολογηθώ. Προσωπικά το είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη να γαληνέψω, να ηρεμήσω, να χαμογελάσω από μέσα μου πρώτα κι έπειτα με τα χείλη μου.

Όπως χαρούμενος νιώθω με τη μακρόχρονη πλέον συνεργασία μου με τον Mr Fresh, Ηλία Κρασσά, έναν άνθρωπο με ασύλληπτο όραμα, αφού με την ομάδα του, δύο φορές το χρόνο δημιουργούμε το Fresh Paper, ένα από τα πλέον καλόγουστα free press έντυπα.

Restart, γιατί το φετινό καλοκαίρι, μαζί με τη Νανώ Κουγιουμτζόγλου και την Ελεονώρα Κανάκη του αγαπημένου μου GLOW – οικογένεια για μένα πλέον και οι δύο και πολύ αξιόλογα πλάσματα μέσα στη μιντιακή «βαβούρα» - φτιάξαμε με τη βοήθεια της ομάδας του Sani Resort, ένα περιοδικό στο οποίο βάλαμε την ψυχή μας και όλα όσα πρεσβεύουμε ως άνθρωποι. Το τεύχος ονομάστηκε «Phos» και μάλλον δεν χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερα. Και επειδή με τη Νανώ ξεκινήσαμε τις πορείες μας παράλληλα, από το Close Up - θρυλικός τίτλος που άντεξε κάμποσο στο χρόνο –, και καθώς μάθαμε να αγαπάμε όσα αξίζουν, να ‘μαι λοιπόν εδώ, στο GLOW.GR με τη στήλη, «Στον Πλανήτη Άρη».

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πορτραίτο της στήλης στον υπέροχο Γιάννη Μπουρνιά, έναν ακόμη λάτρη του χαρτιού, ο οποίος εκδίδει το εκπληκτικό Nomas, αφιερωμένο φέτος στην Πάτμο μας - θα επανέλθω σύντομα αφού τις παραπάνω γραμμές τις έγραψα με θέα τον Προφήτη Ηλία, εδώ στο Νησί της Αποκάλυψης.

Κλείνoντας, ως ενοχικός Παρθένος, ζητώ συγγνώμη για την αυτοαναφορικότητα του πρώτου αυτού post. Εις το επανιδείν!

Άρης Καβατζίκης