Είναι αληθινά ευχάριστο το να συνομιλείς με έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται εξαιρετικά την ελληνική γλώσσα, ιδίως όταν έχει να σου πει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Βαγγέλης Κοκκάρης είναι φιλόλογος, υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ, ενώ δεν είναι λίγα ποιήματα και τα διηγήματά του που έχουν γνωρίσει μεγάλη απήχηση μέσω του διαδικτύου. Ποιήματα, διηγήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί διαδικτυακά. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Ιωλκός, με τίτλο «Κάπου στην πόλη». 

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη όπου γράφτηκε αυτό το βιβλίο και, σαφώς, ο ίδιος επηρεάστηκε από την καθημερινότητα και το σκηνικό της, γράφοντας ιστορίες με βάση την ενέργεια και τους ανθρώπους της. Παρακάτω, μας συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική του Θεσσαλονίκη μέσα από 19+1.

Who is Who

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ανατολική Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Επανομή. Το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα μέρος που, αφενός βρέχεται από θάλασσα και αφετέρου παρέχει άμεση πρόσβαση στο κέντρο μιας πόλης νομίζω πως με έχει καθορίσει.

Σπούδασα στο τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ. Στο ίδιο τμήμα ακολούθησα μεταπτυχιακές σπουδές στη νεοελληνική φιλολογία και σπουδάζω μέχρι και σήμερα, καθώς εκεί κάνω τη διδακτορική μου διατριβή, πάνω στις διασκευές λογοτεχνικών έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς.

Η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή προέκυψε. Εντελώς φυσικά. Από παιδί μου άρεσαν οι ιστορίες. Έτσι κάποια στιγμή στα χρόνια του Γυμνασίου, καθώς διάβαζα ένα βιβλίο (Το μαύρο βέλος του R.L. Stevenson) σκέφτηκα «αυτό θέλω να το κάνω κι εγώ». Έτσι ξεκίνησα να γράφω ιστορίες. Αργότερα αγόρασα μια κιθάρα και αποφάσισα να γίνω rock star (τελικά δεν έγινα) και ξεκίνησα να γράφω στίχο. Όταν πια πέρασα στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι τελικά αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ είναι η ποίηση.

Μου αρέσει να γράφω κυρίως ποίηση. Ωστόσο, γράφω και αναγνώσεις για διάφορα βιβλία που διαβάζω και μου αρέσουν, καθώς και (ενίοτε) διηγήματα.

Αντλώ έμπνευση πρώτα από όλα από τους ανθρώπους. Ακόμη αντλώ έμπνευση από την ίδια την πόλη και τις εικόνες που συναντάμε μέσα σε αυτή. Φυσικά επηρεάζομαι και από την τέχνη, από καλλιτέχνες/ιδες των οποίων το έργο, με τον δικό του τρόπο το καθένα, μου ασκεί ιδιαίτερη γοητεία (εντελώς ενδεικτικά: H. Murakami, R. Bolaño, Κ. Π. Καβάφης, Γ. Σεφέρης, Q. Tarantino, PanPan, Φ. Δεληβοριάς, Y. Ogawa).

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Κάπου στην πόλη», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιωλκός και που το εξώφυλλό της κοσμεί ένα πανέμορφο έργο της ζωγράφου Εύας Δανιήλ, φιλοδοξεί να μιλήσει για την πόλη. Όχι όμως μόνο με την κυριολεκτική της έννοια, ως χώρο, αλλά και ως ενέργεια, ως μέρος δηλαδή όπου συνυπάρχουν ζωές ανθρώπων (που άλλες φορές τέμνονται και άλλες είναι εντελώς παράλληλες).

Αν και δεν είχα κάποια συγκεκριμένη πόλη στο μυαλό μου καθώς έγραφα το βιβλίο, αυτό γράφτηκε στη Θεσσαλονίκη. Τόσο το κέντρο της πόλης όσο και οι βόλτες στη Νέα Παραλία έπαιξαν εξίσου καθοριστικό ρόλο.

Υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι που με καθόρισαν και χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν ο ίδιος. Πρώτα από όλα η οικογένειά μου που από παιδί μού παρείχε πολλά ερεθίσματα. Αργότερα, στα χρόνια του Λυκείου, είχα την τύχη να συναντήσω τον φιλόλογο Δημήτρη Νεοφώτιστο, ο οποίος μου έδειξε έναν νέο τρόπο να αντιμετωπίζω τη λογοτεχνία και μου μετέδωσε την αγάπη για τις φιλολογικές σπουδές γύρω από τη συγκεκριμένη τέχνη.

Μερικά χρόνια αργότερα, ως προπτυχιακός φοιτητής, είχα την τύχη να γνωρίσω τον κ. Τάσο Α. Καπλάνη, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ταυτότητά μου ως φιλόλογος και ως αναγνώστης, ενώ σήμερα είναι ο επόπτης της διδακτορικής μου διατριβής.

About Thessaloniki

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας. Είναι ένας πολύ όμορφος, ευρύχωρος δρόμος, που περιβάλλεται από πολύ όμορφα κτήρια και δρομάκια. Το γεγονός ότι κατεβαίνοντάς τον κοιτάς τη θάλασσα σε συνδυασμό με τα δέντρα που υπάρχουν εκατέρωθεν, προσφέρει μια μοναδική αίσθηση ανοιχτού χώρου.

Το σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση είναι το κέντρο της πόλης. Οι βόλτες στους δρόμους της με καφέ στο χέρι
είναι από τα πιο ξεχωριστά πράγματα.

Ξεκινάω την ημέρα μου με καφέ στο Pantheon στην Προξένου Κορομηλά. Άλλα αγαπημένα μέρη για καφέ είναι το Mandarini Skg στη Ζεύξιδος, το Pulp στη Σβώλου, καθώς και το μπαλκόνι του Δωμάτιο με θέα.

Είμαι λάτρης του street food, οπότε οι επιλογές μου κινούνται γύρω από αυτό. Για φαγητό επιλέγω τη Last Slice pizza στην Προξένου Κορομηλά, καθώς και το Mushroom Skg στη Ζεύξιδος.

Για ένα ατμοσφαιρικό dinner προτιμώ το Ergon Agora στα ανατολικά της πόλης, ειδικά τις καλοκαιρινές βραδιές. Ο πανέμορφος χώρος, η θέα στη θάλασσα και η δροσιά που έχει είναι ό,τι πρέπει!

Και για ποτό το Yfilios Bar Nationale στην Προξένου Κορομηλά, το On the edge στα Λαδάδικα αλλά και το Anapsiktirio στη Ρωμαϊκή Αγορά. Φυσικά καμία νυχτερινή έξοδος δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει χορό στο The Residents και το καλοκαίρι, ένα ποτό στο «Στην ταράτσα».

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι τo MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στον χώρο της ΔΕΘ. Πρόκειται
για έναν μοναδικό χώρο, ο οποίος φιλοξενεί πολύ σπουδαία έργα τέχνης και νομίζω πως κάθε επίσκεψη στο συγκεκριμένο μουσείο έχει να δώσει πολλά σε κάθε επισκέπτη/ρια.

Ένα κτίριο που από πάντα θαύμαζα είναι το παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Η ιστορία του οποίου πηγαίνει πίσω στον 19ο αιώνα και είναι από τα πιο iconic κτίρια της πόλης. Τόσο βλέποντάς το απ' έξω όσο και από μέσα δε γίνεται να μην το θαυμάσεις.

Σε μια ξενάγηση με κάποιον φίλο από άλλη πόλη, θα ξεκινούσαμε από τη Ροτόντα, θα κατηφορίζαμε προς την Αψίδα του Γαλερίου, την Καμάρα, και κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα θα βλέπαμε το υπόλοιπο Γαλεριανό Συγκρότημα. Η συνύπαρξη ιστορίας-παρόντος, με τον τρόπο που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη, είναι κάτι το απίστευτο.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν δεν επισκεφθεί τα Λαδάδικα και τη Βαλαωρίτου Σάββατο βράδυ. Ο κόσμος, η ενέργεια, η διάθεση party που υπάρχει παντού στην ατμόσφαιρα είναι κάτι που δε θα πρέπει να το χάσει όποιος/α έρθει Θεσσαλονίκη.

Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι σίγουρα η Νέα Παραλία. Το να περπατάς και να νιώθεις το θαλασσινό αεράκι (ιδανικά την άνοιξη) είναι πραγματικά υπέροχο.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη θα έλεγα πως είναι τα βιβλιοπωλεία της πόλης. Είναι χώροι οξυγόνου!

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη Θεσσαλονίκη είναι ότι, αν και είναι μια μεγαλούπολη, διατηρεί την αίσθηση του κέντρου. Επίσης, αγαπώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι είναι φοιτητούπολη. Αν δεν υπήρχαν οι φοιτητές/ριες, θα ήταν μια εντελώς διαφορετική πόλη.