Ο σκηνοθέτης και ιδρυτής της ομάδας Sfina και του 1ου Φεστιβάλ Χρωμάτων στην Ελλάδα μας ταξιδεύει στις όμορφες αναμνήσεις του και μας αποκαλύπτει τα αγαπημένα του σημεία στη Θεσσαλονίκη.  

Μεγάλωσα στην Κρήνη. Είχα την τύχη να ζήσω ως παιδί σε μία πολυκατοικία με μεγάλη αυλή, όπου όλα τα παιδιά της οικοδομής δίναμε ραντεβού για παιχνίδι κάθε απόγευμα. Θυμάμαι την κυρία Αναστασία που πάντα μας έκανε παρατήρηση για τις αγριοφωνάρες μας. Θυμάμαι και ένα παλιό αυτοκίνητο αντίκα, παρατημένο και σκουριασμένο στο πίσω πάρκινγκ, το οποίο και μας στοίχειωνε. Θυμάμαι ακόμη τη μυρωδιά του φρεσκοκουρεμένου γκαζόν... Η γειτονιά δεν έχει αλλάξει από τότε,  οι εποχές όμως σίγουρα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η συνοικία Ουζιέλ, γιατί εκεί θα δεις αρχοντόσπιτα μιας άλλης εποχής, που βρίσκονται όμως σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης. Είναι πραγματικά σαν να μπαίνεις σε σκηνικό παλιάς ελληνικής ταινίας και η αίσθηση αυτή είναι μοναδική.  

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Σκιτσάριζα αρκετά και έπειτα έπιασα τα λάδια και τον καμβά. Όταν ήρθε η στιγμή να σπουδάσω στην Αγγλία, ήταν αδύνατο να πείσω τον πατέρα μου για κάτι καλλιτεχνικό. Έτσι βρέθηκα να αποφοιτώ από το τμήμα Electrical & Electronic Engineering του Surrey. Εκεί βρέθηκε στα χέρια μου μία κάμερα Super8 που λειτούργησε ως καταλύτης για την μετέπειτα καριέρα μου ως σκηνοθέτης. Φρόντισα να αγοράσω μία μουβιόλα και έναν προτζέκτορα. Όταν άρχιζα να τραβάω φιλμάκια και να μοντάρω με ψαλίδι και σελοτέιπ, μαγεύτηκα. Κάπως έτσι ήρθε και το μεταπτυχιακό μου στο Film&Video.

Η Sfina δημιουργήθηκε το 2008. Κατά την 4ετή παραμονή μου στην Αγγλία, είχα την τύχη να βιώσω εμπειρίες και καταστάσεις που μου "άνοιξαν" το μυαλό. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα συνειδητοποίησα τι εστί κοινωνικός σχολιασμός, τουτέστιν κουτσομπολιό. Είχα αρκετές ιδέες οι οποίες έμεναν στο συρτάρι, διότι εάν τις έκανα μόνος μου, μάλλον θα χαρακτηριζόμουν ως "ο γραφικός του χωριού". Τι θα γινόταν όμως, εάν αυτές τις ιδέες τις υλοποιούσαν πολλά άτομα; Τότε αλλάζουν τα πράγματα. Έτσι κάπως γεννήθηκε η ιδέα της Sfina. Μία πλατφόρμα υλοποίησης πρωτότυπων ιδεών. Η πρώτη δράση ήταν η λεγόμενη Frozen Umbrellas, κατά την οποία σταθήκαμε ακίνητοι στην πλατεία Αριστοτέλους κρατώντας από μία ομπρέλα. Κάτι τόσο απλό είχε προκαλέσει την απορία των περαστικών που αναρωτιόντουσαν, τι κάνουν και για ποιο λόγο είχαν μείνει παγωμένοι μια ντουζίνα άνθρωποι. Η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική! Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης μας αγκάλιασε και είδαμε μέσα στα χρόνια να γεννιούνται κι άλλες ομάδες που εμπνεύστηκαν από τη δράση μας και έπραξαν κάτι δικό τους.

Η πρώτη σκηνοθεσία μου ήταν ένα διαφημιστικό για το ΑΖΑ Film Festival. Η δουλειά για την οποία είμαι περήφανος όμως είναι ένα διαφημιστικό για το TEDxThessaloniki, το οποίο βραβεύτηκε με βραβείο Ερμής ενώ έγινε με μηδαμινό budget και είχε να συναγωνιστεί πολυεθνικές εταιρείες - μεγαθήρια. Το  concept εκείνη τη χρονιά ήταν το Every Εnd Ιs Α Beginning και το φιλμάκι έδειχνε έναν τύπο που αποχαιρετούσε τους φίλους του. Κάτι που στάθηκε προφητικό για εμένα, καθώς λίγο μετά το 2014 έφυγα ξανά στο Λονδίνο.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το γεγονός ότι είναι δημιουργική και δεν με εγκλωβίζει σε κάποια ρουτίνα. Μου δίνει την ελευθερία να πορευτώ προς έναν διαφορετικό στόχο κάθε φορά. Και φυσικά, το σημαντικότερο απ' όλα είναι, ότι πληρώνομαι για να κάνω αυτό που αγαπώ.

Η Μέρα με τα Χρώματα γεννήθηκε ως ιδέα, όταν ξεφύλλισα ένα φωτογραφικό άλμπουμ των φοιτητικών μου χρόνων. Στα 23 είχα την τύχη να επισκεφθώ την έπαυλη του George Harrison των Beatles, ο οποίος είχε ενστερνιστεί τον Ινδουισμό. Το σπίτι του πλέον λειτουργούσε ως ναός κι εκεί βίωσα το Holi, δηλαδή τη Γιορτή των Χρωμάτων και τη νίκη του καλού επί του κακού. Ξανακοιτώντας, λοιπόν, εκείνες τις φωτογραφίες λίγο μετά τα τριάντα μου χρόνια, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να βιώσει ο κόσμος αυτήν την εμπειρία και στην Ελλάδα και την προσάρμοσα στα ελληνικά δεδομένα, χωρίς κανένα θρησκευτικό πρόσημο. Η σκέψη μου ήταν το βίωμα αυτό να είναι μια γιορτή χαράς, αλληλεγγύης και ομοψυχίας και να δημιουργηθεί μία καινούρια πλατφόρμα εμπειρίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε, λοιπόν, η Μέρα με τα Χρώματα, δειλά στην αρχή. Πλέον συμβαίνει κάθε Σεπτέμβρη -φέτος θα γίνει αυτήν την Κυριακή, στις 2 Σεπτεμβρίου- και το ξεχωριστό που έχει ως διοργάνωση είναι, ότι σκηνοθετείται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο επισκέπτης να είναι απασχολημένος με όλα αυτά που συμβαίνουν και να μη βαριέται. Όπως συνηθίζουμε να λέμε έχουμε #kathexronokatidiaforetiko. 

Φέτος θα υπάρχει ένα αερόστατο, εκεί στο γήπεδο Α.Ε.Ν Κρήνης, για να γίνονται ρίψεις από αέρος. Για πρώτη φορά στήνουμε μία νεροτσουλήθρα. Επίσης, καλεσμένος της Μέρας είναι ο Βρετανός dj Dave Seaman, πρωτεργάτης της ηλεκτρονικής μουσικής. Τέλος, φέτος εγκαινιάζουμε για πρώτη φορά το Youtube Corner. Αγαπημένοι youtubers θα βρίσκονται εκεί και θα παρουσιάσουν ένα ολοκαίνουριο παιχνίδι τύχης ενώ θα δημιουργηθεί και ένα Meet & Greet αργότερα με τους fans. Φυσικά, δε θα λείπουν χορευτικά, παιχνίδια και διαγωνισμοί, ένας εκ των οποίων θα στείλει ένα τυχερό ζευγάρι σε μία υπερ-πτήση πάνω από τον Όλυμπο.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη δε βρίσκεται ακριβώς μέσα στην πόλη αλλά εκτός. Είναι ένα μέρος κοντά στο αεροδρόμιο που μπορείς να παρκάρεις και να βλέπεις τα αεροπλάνα να απογειώνονται και να προσγειώνονται πάνω από το κεφάλι σου. Δεν ξέρω ακριβώς, γιατί με ελκύει αυτό το μέρος, ωστόσο μου βγάζει μία απελευθερωτική αίσθηση.

Μέσα στην ημέρα μπορεί να με συναντήσει κανείς στο Cafe35 μεσημέρι ή στο On the Road για ποτό, καθώς και στο Stereo. Γενικά με ελκύουν τα original μέρη με χαλαρή ατμόσφαιρα και ανάλογου ύφους κόσμο που δεν είναι στιλιζαρισμένος ή δήθεν.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι η γκαλερί της Λόλας Νικολάου κι αυτό γιατί αγαπώ την ίδια τη Λόλα Νικολάου. Γνωριστήκαμε όταν συμμετείχε ως guest σε ένα video clip του Monsieur Minimal, το οποίο σκηνοθέτησα, θεωρώ ότι είναι απίθανος άνθρωπος και από τότε μας δένει μια όμορφη φιλία.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Extravaganza, γιατί έχει εκπληκτικό φαγητό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο, όλα τα πιάτα μου αρέσουν ενώ και ο χώρος μου βάζει αυτή την αίσθηση χαλαρότητας, το comfort easy style που αγαπώ.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι το brunch στο Estrella. Αγαπώ τις ομελέτες του και  τα εύγευστα μιλκσέικ που κάνει με φρούτα. Ένας επιπλέον λόγος που με συνδέει με τον συγκεκριμένο χώρο είναι το γεγονός ότι γνωρίζω τον εμπνευστή του, τον Δημήτρη Κοπαράνη, για τον οποίον θεωρώ, ότι έκανε κάτι πρωτοποριακό με το Μπουγατσάν.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το cafe bar - restaurant Λόφος στην Πυλαία, γιατί έχει χαλαρή ατμόσφαιρα και συγκλονιστική θέα πιάτο σε όλη την πόλη.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει πολύ που έχουμε τον Θερμαϊκό και περπατάμε δίπλα στη θάλασσα, γεγονός που δίνει άλλον ορίζοντα στην πόλη. Ακόμη μου αρέσει που έχει μια σωστή πολεοδομία, με κάθετους και οριζόντιους δρόμους, θεωρώ ότι σε σχέση με την Αθήνα εδώ μπορείς πιο εύκολα να προσανατολιστείς και να βρεις τον προορισμό σου. Τέλος, μου αρέσει που η πόλη είναι πιο ανθρώπινη, υπάρχει ακόμη ένα φιλότιμο κι αν ζητήσεις μια βοήθεια, θα την λάβεις. Και φυσικά, μπορείς να πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο σου και να συναντηθείς μαζί του σ' ένα δεκάλεπτο και να πας για καφέ και ο καφές να γίνει τσίπουρο και από εκεί να καταλήξεις και σε ένα ποτό!

Σε αυτά που δεν μου αρέσουν θα πω το κυκλοφοριακό, το απίστευτο πρόβλημα με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, οι βανδαλισμοί στους δημόσιους χώρους και τα σπρέι. Επίσης, θα ήθελα να δω περισσότερα μοντέρνα έργα τέχνης και λιγότερα κλασικά όπως ανδριάντες ηρώων της Επανάστασης κλπ, καθώς και ίσως λιγότερα τραπεζοκαθίσματα, που θα έγιναν μια ανάσα στο "πνιγμένο" από την κίνηση, τα αυτοκίνητα και το τσιμέντο κέντρο της πόλης.      

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν στίχος τραγουδιού δεν μπορεί παρά να ήταν το "Η αγάπη ορμάει μπροστά", του Γιάννη Αγγελάκα. 

Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος