Αεικίνητος και αστείρευτα δημιουργικός, ο Λάζαρος Αλληλόμης είναι το πρόσωπο πίσω από πολλά urban projects της πόλης και δημιουργός του beater.gr. Παρακάτω μας ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του...
Μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα, ένα μικρό ορεινό χωριό του νομού Φλωρίνης, όπου συνηθίζω να επιστρέφω συχνά-πυκνά και να ανταμώνω με φίλους, συγγενείς και φύση. Καλοί λόγοι για να μην αφήσεις πίσω σου έναν τόπο.
Στη Θεσσαλονίκη ήρθα στα 18 σαν πρωτοετής φοιτητής και ξέμεινα εδώ. Η περιοχή που μένω -κατά κάποιον τρόπο- με διάλεξε και όχι εγώ αυτή, μιας και το σπίτι που μένω προϋπήρχε. Από τότε, έκανα φίλους και παρέες, ένα μεταπτυχιακό που τελείωσε πριν από μερικούς μήνες και διάφορα άλλα, που ευτυχώς βρέθηκαν στον δρόμο μου.
Αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτή που ζω τώρα. Ένα διαμέρισμα στην Μπότσαρη, λίγο πιο πάνω από τη Βασιλίσης Όλγας. Τόσο κοντά στο κέντρο και τόσο μακριά από τον θόρυβο και το μπάχαλο που επικρατεί συνήθως σε αυτό. Δυο βήματα από την παραλία, που συνηθίζω να πετάγομαι για μια βόλτα με την πρώτη ευκαιρία και είναι πάντα γεμάτη ζωή και κόσμο που κυκλοφορεί.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική με όποιον τρόπο μπορούσα, έκτος από το να μάθω να παίζω ένα όργανο. Μου άρεσε να ακούω, να ψάχνω και να βρίσκω. Μεγάλωσα ακούγοντας ραδιόφωνο και διαβάζοντας συνεχώς για νέους μουσικούς, την εποχή που το internet ήθελε 5 λεπτά για την πρώτη σύνδεση της ημέρας. Παράλληλα με αυτό, σπούδασα μηχανικός και μάλλον αυτό ήταν η αρχή που έπρεπε να γίνει, για να ξεκινήσω να ανακαλύπτω και άλλα πράγματα.
To Beater.gr ήρθε το 2014, σε μια φάση που είχα ήδη κάνει μια πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ενός παρόμοιου μέσου, με σκοπό να μάθω τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να δουλεύει κάτι τέτοιο. Όταν απέκτησα την εμπειρία και τους φίλους που βρέθηκαν στο δρόμο μου, το ξεκινήσαμε μαζί από το δωμάτιο του σπιτιού μου. Ένα site, που σε αντίθεση με την πλειονότητα του ελληνικού διαδικτύου, προσπαθεί πάντα να δημιουργήσει πρωτογενές υλικό και να διηγηθεί τις ιστορίες που έχει να πει αυτή η πόλη!
Το Taratsa International Film Festival ξεκίνησε το 2014, ενώ εγώ μπήκα σε αυτό στην τρίτη του διοργάνωση. Γνώριζα εξ αρχής και συνεργαζόμουν με τους ανθρώπους που βρίσκονται από πίσω, ώσπου κάποια στιγμή, με αρκετή όρεξη, έγινα μέλος της ομάδας ως ένας από τους ανθρώπους που ασχολούνται με την οπτική και διαδικτυακή επικοινωνία του φεστιβάλ, ενώ παράλληλα εφευρίσκουν τρόπους για να το κάνουν ακόμη καλύτερο!
Η φετινή διοργάνωση του φεστιβάλ θα γίνει από τις 22 έως και τις 26 Αυγούστου, σε 6 ταράτσες του κέντρου. Είμαστε περήφανοι που φέτος καταφέραμε να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα που θα αποτελείται -σχεδόν αποκλειστικά- από δικό μας περιεχόμενο, χωρίζοντας τις προβολές του διαγωνιστικού σε Διεθνές, Διεθνές Φοιτητικό και Ελληνικό τμήμα. Φυσικά, οι παράλληλες προβολές και οι συνεργασίες με άλλους φορείς και διοργανώσεις, θα συνεχίσου να είναι κομμάτι και αυτής της διοργάνωσης!
Το 2016 ο Κωνσταντίνος Τίκης μου είπε την ιδέα να φτιάξουμε ένα φεστιβάλ, μέσα στο Καπάνι, την κεντρική αγορά της πόλης. Έτσι γεννήθηκε το Kapani Project. Στη συνέχεια «έπεσαν» οι πρώτες ιδέες για το περιεχόμενο της διοργάνωσης και όλο αυτό πήρε το δρόμο του. Το μόνο που θέλαμε ήταν να έρθει η μέρα που θα ξεκινούσε, όπως έγινε. Αυτόν τον καιρό δουλεύουμε για την 3η εκδοχή του, που θα γίνει το Σάββατο 6 Οκτωβρίου.
Τα urban projects δεν γεννήθηκαν μέσα στην κρίση. Θα έλεγα πως εδώ και αρκετό καιρό, ακόμη και πριν την εποχή της οικονομικής κρίσης, η οποία σίγουρα γέννησε ιδέες, υπήρχε μια στροφή του κόσμου προς κάτι «εναλλακτικό». Ζούσαμε στην εποχή, όπου ανακαλύπταμε τον κόσμο των social media, αρχίσαμε να έχουμε πιο έντονες επιρροές από το εξωτερικό και συνεχώς βρίσκαμε μπροστά μας κάτι καινούριο. Κάπως έτσι, ανακαλύψαμε και διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Είναι σίγουρα μια τάση που -χρονικά- ήρθε πριν την κρίση και στη συνέχεια, αυτή τη βοήθησε να εξελιχθεί. Η Θεσσαλονίκη ως προς αυτή την τάση έχει τα καλά της, αλλά και τα κακά της. Έχουν αλλάξει πολλά, πλέον «αντέχει» σαν πόλη και το θετικό είναι πως εξελίσσεται όλο και περισσότερο. Αργά, αλλά σταθερά.
Τα μέρη που αγαπώ σε αυτή την πόλη είναι πολλά. Από τα μικρά μπαρ και εστιατόρια που έχουν ξεμυτίσει στο κέντρο -και όχι μόνο- μέχρι τη νέα παραλία, που προσπαθώ να επισκέπτομαι όλο και πιο συχνά. Το καθένα έχει τους δικούς του λόγους, είναι ξεχωριστό και πλέον είναι ξεκάθαρο, ότι ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίζει πότε κάτι αξίζει.
Ένα από τα αγαπημένα μου στέκια είναι ο Γάλεριος, στην οδό Απελλού. Ένα μαγαζί που μπορείς να πιεις τσίπουρο με μεζεδάκι στο ξύλινο bar, ακούγοντας Boz Scaggs.
Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ και ξεχωρίζω είναι το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης στο Λιμάνι. Η τοποθεσία είναι μαγική...
Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι η Παλιά Αθήνα στην οδό Ίμβρου. Ένα σμιλεμένο από τον χρόνο μέρος που μοσχοβολά νοστιμιά και παλιό, αστικό σέρβις.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ μαγαζιά της πόλης με καλοδιαλεγμένη μουσική και γευστικά ποτά. Το La Doze ή το Mata Hari στα δυτικά, έρχονται συνήθως πρώτα στη λίστα.
Η καλύτερη θέα στην πόλη είναι σε μια διαδρομή με αυτοκίνητο στον περιφερειακό, λίγο πριν δύσει ήλιος.
Νιώθω γεμάτος, όταν στο τέλος της ημέρας καταλήγω να σκέφτομαι ήρεμος, τι έχω κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έχω καταλήξει πως το καλύτερο "ναρκωτικό" είναι το καθαρό μυαλό. Νιώθεις απίστευτα φτιαγμένος, όταν έχεις διαύγεια και όρεξη να σκαρφίζεσαι συνεχώς νέες ιδέες.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει που είναι τόσο μεγάλη, αλλά και τόσο μικρή, ώστε να μπορείς να ζεις το καθετί που την αφορά, να γνωρίσεις τους ανθρώπους που την αγαπούν και να τη βλέπεις να αλλάζει ρυθμούς, με βάση τους ανθρώπους που κινούνται καθημερινά σε αυτή.
Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη, είναι οι άνθρωποι που συνεχίζουν να μη δίνουν σημασία και καταστρέφουν πράγματα και έργα που χτίζονται με κόπο τα τελευταία χρόνια, όπως για παράδειγμα η νέα παραλία, ένα μέρος που ανήκει σε όλους!
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Διασκεδαστική, ανήσυχη και -σίγουρα- νόστιμη!
