Μεγάλωσα στο Ντεπώ, σε ένα διαμέρισμα επί της Σοφούλη με πολλά χρώματα και μια τεράστια καταπράσινη βεράντα. Τριγυρνούσα ανάμεσα σε Σοφούλη, Όλγας και Ανθέων. Παίζαμε «στοιχειωμένο σπίτι» δίπλα στη Βίλα Μπιάνκα, πριν την αποκατάστασή της, διαβάζαμε βιβλία στην παιδική βιβλιοθήκη του Βαφοπούλειου και τρώγαμε παγωτό στο Plaisir στη Σοφούλη. Μου άρεσε ο πιο ιδιαίτερος χαρακτήρας της γειτονιάς με τα μικρότερα μαγαζάκια. Σήμερα θυμίζει περισσότερο μια προέκταση του κέντρου. Είναι όμως ακόμα η γειτονιά που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη. Το πράσινο και τα δένδρα της Σοφούλη –– και των μικρότερων κάθετων σε αυτήν δρόμων –– είναι το στοιχείο που προσδίδει ακόμα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε αυτή τη γειτονιά.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Αγαπούσα να γράφω και οι καθηγητές στο σχολείο πάντα μου έλεγαν για την «ικανότητά» μου να παρουσιάζω ιδέες με καθαρή δομή και λόγο. Τελικά σπούδασα Ιστορία-Αρχαιολογία στο ΑΠΘ και μετά Μουσειολογία στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Το 2009 ο Ανέστης Χατζηδιάκος, ο τότε curator του TEDxThessaloniki, ήθελε να πραγματοποιήσει το πρώτο event στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, όπου εργαζόμουν. Αν και η συνεργασία με το μουσείο δεν ευοδώθηκε, για μένα αυτή η συνάντηση ήταν κομβική, ώστε να καταλήξω στο επάγγελμα που ασκώ σήμερα. Ήμουν ήδη ενθουσιασμένη με το TED και τις «ιδέες που αξίζει να διαδοθούν» που είχε ξεκινήσει από την Αμερική. Έγινα μέλος της ομάδας του TEDxThessaloniki από την πρώτη χρονιά και συμμετείχα στη διαμόρφωση των ομιλιών εθελοντικά με πάθος. Σταδιακά η διοργάνωση της πόλης μας απόκτησε διεθνή αναγνωρισιμότητα. Το 2014 ο TED Global Curator μου πρότεινε να συνεργαστούμε για την προετοιμασία των ομιλητών για το συνέδριο στο Ρίο της Βραζιλίας. Η μεγάλη αγάπη για αυτό που έκανα μου έδωσε τη βεβαιότητα να κάνω στροφή στα επαγγελματικά μου και να παραιτηθώ από τη μόνιμη θέση μου στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Στο Βερολίνο μετακόμισα το 2014 μαζί με τον αμερικάνο σύντροφό μου, νυν σύζυγο. Αναζητούσαμε έναν τόπο διαμονής στην Ευρώπη που να πληροί κριτήρια και για τους δυο μας. Η βασική διαφορά με τη ζωή μου στην Ελλάδα είναι ότι εργάζομαι από το σπίτι ως ελεύθερος επαγγελματίας. Αυτό από μόνο του προσδίδει μια μεγάλη αίσθηση ελευθερίας, αλλά συγχρόνως απαιτεί και εξαιρετική διαχείριση του χρόνου μου, ο οποίος μοιράζεται μεταξύ απαιτητικής δουλειάς, σπιτιού και του τρίχρονου γιου μας. Η καθημερινότητα εδώ κυλάει πιο «εύκολα»: οι συγκοινωνίες, η ρυμοτομία, τα πάρκα, το βιοτικό επίπεδο, η ευκολία πρόσβασης παντού με μικρά παιδιά. Πάνω σε αυτή την οργάνωση μπορείς να χτίσεις το «κάτι παραπάνω» χωρίς να πασχίζεις για τα βασικά. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά με την Ελλάδα. Φυσικά μου λείπει απίστευτα η θάλασσα, η παραλία μας, το ανοιχτό μέτωπο στον ορίζοντα και ο ήλιος. Νομίζω ότι μετά από πέντε χρόνια εδώ έχω καταφέρει να ισορροπήσω τα υπέρ και τα κατά ανάμεσα στις δυο πόλεις.
Ως Speaker coach καθοδηγώ τους ομιλητές μου να αναδείξουν την ιδέα τους με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τη μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό. Σε όλη μας τη ζωή έχουμε μάθει να γράφουμε για το «μάτι»: για κάποιον που θα διαβάσει μια εργασία μας, μια διατριβή, μια έκθεση. Το να γράφουμε, όμως, για το «αυτί» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Χρειάζεται να διαρθρώσουμε την ομιλία με τέτοιο τρόπο που θα κρατήσουμε το ενδιαφέρον αμείωτο και θα αφήσουμε το κοινό με ένα δυνατό συναίσθημα. Μόλις, λοιπόν, με τον ομιλητή καταλήξουμε στο κείμενο μιας δυνατής και αυθεντικής ομιλίας επικεντρωνόμαστε στις πρόβες για τη βέλτιστη παρουσίασή της.
Εκτός από το TED συνεργάζομαι με CEOs, οργανισμούς, εταιρίες και ομιλητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πρωτοπόροι στους τομείς τους. Η δουλειά μου με ταξιδεύει από τη Σιγκαπούρη και τον Καναδά μέχρι τη Νότια Αφρική και τη Βραζιλία. Έχω συνεργαστεί με εκατοντάδες ομιλητές από όλα τα πεδία και τα κοινωνικά υπόβαθρα. Και κάθε φορά αισθάνομαι ευγνώμων να δουλεύω και την ίδια στιγμή να μαθαίνω από τόσα υπέροχα δυνατά μυαλά. Είτε πρόκειται για επιστήμονες και κοινωνικούς ακτιβιστές, είτε δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες και σύριους πρόσφυγες, δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να βλέπω το κοινό να σηκώνεται και να τους χειροκροτεί. Ανεξάρτητα από το αν είναι διάσημοι ή όχι, από ποια γωνιά του κόσμου προέρχονται ή τι κάνουν για να ζήσουν, όλοι μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά: σεμνότητα, εσωστρέφεια, ανασφάλεια, τελειομανία, πείσμα, πάθος και αφοσίωση, μεταξύ άλλων. Όταν αυτά αποκαλύπτονται σε μια παρουσίαση και υφαίνονται στην αφήγηση, τότε οι λέξεις μιλάνε στις καρδιές και τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Η κάθε ομιλία είναι ιδιαίτερη, αλλά ξεχωρίζω την ομιλία της Melissa Fleming, εκπρόσωπο Τύπου της UNHCR. Όταν με την curator Έλενα Παπαδοπούλου την καλέσαμε το 2015 να μιλήσει στο TEDxThessaloniki δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την έκταση που θα λάμβανε λίγο αργότερα το προσφυγικό ζήτημα για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο. Η συγκλονιστική ιστορία της Doaa, της νεαρής πρόσφυγα από τη Συρία, έγινε bestseller βιβλίο και σύντομα θα γίνει ταινία υπό την σκηνοθεσία του Steven Spielberg. Η ιστορία της Doaa, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην πόλη μας μέσα από τα μάτια και τη φωνή της Melissa, έχει γίνει μια από της πιο δυνατές ιστορίες γύρω από το προσφυγικό θέμα παγκοσμίως.
Στη Θεσσαλονίκη έρχομαι όσο περισσότερο μπορώ. Φέτος θα είμαι εκεί και σε ένα μήνα για το 10ο και επετειακό TEDxThessaloniki. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ενημερώσω τους φίλους μου ότι έφτασα και να αρχίσω να σχεδιάζω βόλτες και εξόδους. Είναι πολύτιμη η βοήθεια των γονιών μου που κρατούν τον μικρό και μπορώ να βγω, να απολαύσω ένα ποτό ή ένα φαγητό μέχρι αργά!
Αυτό που μου λείπει περισσότερο από την πόλη που έζησα τόσα χρόνια είναι οι άνθρωποί της: οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Όταν είμαι εκεί προσπαθώ να τους χορταίνω όσο πιο πολύ μπορώ.
Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι ο κήπος και η βεράντα στο σπίτι των γονιών μου, η παραλία και η προβλήτα στο λιμάνι. Αγαπώ την οδό Αγίου Μηνά και τη μυρωδιά από τις ανθισμένες νεραντζιές της.
Όταν βρίσκομαι εδώ μπορεί να με συναντήσει κανείς στο κέντρο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα συγκεκριμένο στέκι. Εξαρτάται στην παρέα κάθε φορά! Τα καλοκαίρια λατρεύω να πηγαίνω θερινό σινεμά.
Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι ο Γλυκάνισος και όταν βρίσκομαι στο κέντρο το Marea. Τα δυο αδέρφια στα οποία ανήκουν και τα δυο μαζαγιά είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες. Αξίζει να δοκιμάσει κανείς καπνιστό σκουμπρί στη σχάρα, το ριζότο με γαρίδες, το κριθαρότο ή οποιοδήποτε ψητό ψάρι της μέρας. Μου λείπουν τα φρέσκα θαλασσινά στο Βερολίνο, νομίζω είναι εμφανές!
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα άνθρωπος της νύχτας, με εξαίρεση τα φοιτητικά μου χρόνια. Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ μπαρ (και εστιατόρια) με όσο το δυνατόν λιγότερο καπνό. Το πιο πιθανό είναι να με βρει κάποιος στο Boγατσικού 3 με τα εξαιρετικά κοκτέιλ, στο Cin Cin, στο Charlie D του Excelsior, στο καφέ του Toms και στο Ύψιλον. Με το που πιάνει η άνοιξη λατρεύω τον κήπο του “Β” στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η ζωντάνια της και με μαγεύει η ιστορία της. Θέλω να τη δω ακόμα πιο εξωστρεφή, να τη δω πρωταγωνίστρια σε περισσότερους τομείς, όπως τελευταία στο χώρο της τέχνης και του design. Να τη δω περισσότερο καθαρή, με καλύτερο δίκτυο συγκοινωνίας, προσβάσιμη για όλους και με οδηγούς που σέβονται την πόλη και τους πολίτες της.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με λίγες λέξεις: είναι ένα μωσαϊκό πολιτισμών με έντονο το βυζαντινό στοιχείο, μια ζωντανή πόλη που αγκαλιάζει το Θερμαϊκό και κλείνει το μάτι στον Όλυμπο.
Photo credit: James Duncan Davidson
