Έφυγε από τη Θεσσαλονίκη για να ακολουθήσει το μεγαλύτερό του όνειρο -την υποκριτική- στην Αθήνα, με ένα κομμάτι της ζωής του να παραμένει σε αυτήν την πόλη, στην οποία μεγάλωσε κι έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο. Από την κουβέντα μου με τον Χρήστο Διαμαντούδη, κατάλαβα πως το να είστε ηθοποιός στην Ελλάδα -πέρα από τις δυσκολίες που φανταζόμαστε- μαθαίνεις να δουλεύεις ομαδικά, να γνωρίζεις κόσμο, διαφορετικές προσωπικότητες που μοιράζονται την ίδια αγάπη για την τέχνη. Ένα παιδί γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα, που αυτήν την περίοδο μπορεί κανείς να τον απολαύσει στο θέατρο Άλμα, στην παράσταση «Το αγόρι με τις δυο καρδιές», αλλά και στους τηλεοπτικούς δέκτες, στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι», της ΕΡΤ.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Συκιές, στη Θεσσαλονίκη. Ως παιδί στη γειτονιά θυμάμαι τα παιχνίδια στις αλάνες, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και να σκαρφαλώνουμε κρυφά να μπούμε στην αυλή του σχολείου για να παίξουμε. Σήμερα, δυστυχώς, έχουν χαθεί αρκετές αλάνες, αλλά στο σύνολο έχει γίνει μια πιο όμορφη γειτονιά με περισσότερα πάρκα και καλύτερους χώρους.

Θα ήθελα πολύ να μένω στην Άνω Πόλη, λατρεύω τα στενάκια της, τα μαγαζάκια και φυσικά τη θέα.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, τον οποίο είχα ξεκινήσει από την ηλικία των τεσσάρων. Αργότερα έλεγα φυσιοθεραπευτής. Ωστόσο, ένας τραυματισμός στην Γ' γυμνασίου στο γόνατο με οδήγησε περισσότερο προς τον χώρο του θεάτρου.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση αγάπης - εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι οι άνθρωποί μου και είναι προς το παρόν και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Από μικρός είχα το «μικρόβιο» της υποκριτικής Από ΣΤ' δημοτικού μέχρι Β' λυκείου ήμουν στις θεατρικές ομάδες του εκάστοτε σχολείου. Σίγουρα σημαντικό ρόλο έπαιξε η εμψυχώτρια-δασκάλα, πλέον συνάδελφος και φίλη, της θεατρικής ομάδας του σχολείου στο γυμνάσιο και στο λύκειο, Ιωάννα Γεωργαντά, η οποία με παρακίνησε να το δω κι επαγγελματικά.

Η υποκριτική για μένα είναι τρόπος να εκφράζομαι, να ξεφεύγω να ανακαλύπτω, να εξελίσσομαι και να ονειρεύομαι.

Το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα σίγουρα δεν είναι εύκολο, θέλει γερό στομάχι. Έχει μεγάλη αβεβαιότητα και ανασφάλεια, όπως και οι περισσότερες δουλειές πλέον στην Ελλάδα. Ωστόσο, έχει τη γλύκα του και την ομορφιά του, με υπέροχες συνεργασίες και με ευκαιρίες να παίξεις σε μοναδικά θέατρα, όπως αυτό της Επιδαύρου και αλλά.

Μια συνεργασία μου που θα θυμάμαι για πάντα νομίζω πως είναι η πρώτη. Στα «ορφανά», στο ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.

Θαυμάζω τον Cillian Murphy και τον Tom Hardy. Από την Ελλάδα, θα πω τον Πάνο Βλάχο και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, ίσως επειδή βρίσκω κάτι με το οποίο συνδέομαι σε αυτά που έχουν κάνει, διότι δεν τους γνωρίζω προσωπικά. Θεωρώ ότι έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς στη χώρα μας.

Αυτήν την περίοδο παίζω στην παράσταση το «Το αγόρι με τις δυο καρδιές», στο θέατρο Άλμα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτή τη συνεργασία.

Πρόκειται για ένα σκληρό έργο που δείχνει τι περνά μια οικογένεια προσφύγων από το Αφγανιστάν, στην προσπάθειά της να φτάσει στην Ιθάκη της, την Αγγλία. Βλέπουμε την εκμετάλλευση ακόμα και από συμπατριώτες τους, αλλά και την στήριξη από τελείως αγνώστους. Πυρήνας, όμως, δεν είναι το προσφυγικό, αλλά η δύναμη και η ενότητα αυτής της οικογένειας.

Μέσα από τη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» γνώρισα υπέροχους ανθρώπους κι ένιωσα πραγματικά χαρούμενος που είμαι κομμάτι και μέρος αυτής της σειράς. Θεωρώ ότι εξελίχτηκα και βρήκα νέους τρόπους να χρησιμοποιώ τα εκφραστικά μου μέσα, καθώς ήταν και η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ένας άνθρωπος πολύ δοτικός, ευγενικός, πάντα με μια έγνοια να βοηθήσει και να προσφέρει.

Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω μία μόνο παράσταση ή μια σειρά στην οποία έχω συμμετάσχει, αυτή θα ήταν το «Κάνε ότι κοιμάσαι», καθώς ήταν και η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Από παραστάσεις θα αναφέρω δύο, η μια είναι και πάλι τα «Ορφανά», ως η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση και η δεύτερη είναι ο «Ιππόλυτος», το καλοκαίρι του 2023, διότι ήταν η πρώτη φορά που είχα την τιμή να παίξω στην Επίδαυρο.

Από μελλοντικά επαγγελματικά σχέδια, θα είμαι στο φεστιβάλ Επιδαύρου, στο έργο «Ιφιγενεια εν Αυλίδι», σε σκηνοθεσία Timofey Kulyabin. 

Θα ήθελα πολύ να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό και να κάνω ένα κύκλο μαθημάτων πάνω στη σκηνική πάλη, έτσι ώστε να πάρω το δίπλωμα διδασκαλίας σκηνικής πάλης.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι είναι ο στόχος μου και οι δικοί μου άνθρωποι που με στηρίζουν καθημερινά, έστω και από μακριά.

Κομβικές στιγμές στην πορεία μου ήταν όταν είχα τον τραυματισμό στην Γ' γυμνασίου κι έτσι στράφηκα περισσότερο προς το θέατρο, η πιο
πρόσφατη, είναι η απόφασή μου να κατέβω στην Αθήνα το καλοκαίρι του '22.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι που έπαιξα στην Επίδαυρο, αλλά και που ταξίδεψα στη Ρώμη.

Το motto μου στη ζωή είναι το «Όλα για κάποιο λόγο γίνονται».

Επηρεασμένος από την παράσταση που παίζω αλλά και από όσα συμβαίνουν στον κόσμο τα τελευταία χρόνια, πλέον για μένα ευτυχία σημαίνει να χαίρεσαι τα μικρά, αλλά τόσο σημαντικά εν τέλει, πράγματα.

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανος είναι οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να έχω δίπλα μου.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να βλέπω anime, να παίζω επιτραπέζια να πηγαίνω για ποδόσφαιρο, για πινγκ πονγκ και ωραίες βόλτες.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι ο κύριος Ταξιάρχης Χάνος, τον οποίο είχα και καθηγητή στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, και πολλά πράγματα μέσα από το μάθημά του με βοήθησαν στη μετέπειτα πορεία μου.

Τα μαγαζιά - «στέκια» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι δυο συνοικιακά στις Συκιές: Το ένα είναι το Merenda και το άλλο το Παραδέκα.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η Άνω Πόλη, τα Κάστρα και η παραλιακή.

Οι καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει ποτέ είναι από τους γονείς μου: Η πρώτη είναι να έχω υπομονή, να κάνω ένα βήμα πίσω και με όσο το δυνατό περισσότερη ηρεμία να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που έχω απέναντι μου. Η δεύτερη είναι ότι και η ζωή μας είναι ένας αγώνας-παιχνίδι - άλλες φορές θα χάσουμε, άλλες θα κερδίσουμε και σημασία έχει να συνεχίσουμε να παίζουμε.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι κάτι σκαλάκια στην Άνω Πόλη, στα οποία είχαμε ανακαλύψει τυχαία με την παρέα μου. 

Μετά από σχεδόν δυο χρόνια στην Αθήνα μού έγινε πιο καθαρό πως στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει ότι είναι πιο «μαζεμένη» και μικρή, όσο να πεις είναι πιο οικογενειακά, έχει άλλους ρυθμούς στην καθημερινότητα και -δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά- μου λείπει το φαγητό της Θεσσαλονίκης.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν είναι οι συγκοινωνίες και κάποια πολύ όμορφα κτίρια και μέρη τα οποία δυστυχώς είναι αρκετά παραμελημένα. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη, την οποία νιώθω ότι δεν τη φροντίζουμε αρκετά.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, αυτές θα ήταν: Όμορφη, φιλόξενη, ζεστή.

Κεντρική φωτογραφία του: Μαίρη Λεονάρδου