Για να αγαπήσει κανείς τη Θεσσαλονίκη και να τη νιώσει «σπίτι» δεν είναι απαραίτητο να έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σ' αυτήν. Ακριβώς αυτό ισχύει στην περίπτωση της Ντενίζ Ελευθερίου. Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Κομοτηνή και εγκαταστάθηκε στη «Νύφη του Θερμαϊκού» για να σπουδάσει σχέδιο μόδας. Ακόμα και μετά την παραμονή της για μερικά χρόνια στο Μιλάνο, όπου συνέχισε της σπουδές της κι εργάστηκε, επέστρεψε σ' αυτήν. Από τότε δεν την έχει αφήσει ποτέ ξανά. Για πάνω από μία δεκαετία, διατηρεί το δικό της ατελιέ με νυφικά, δημιουργίες sur mesure και τη σειρά pret-a-porter. Σέβεται την κάθε γυναίκα που θα την εμπιστευτεί, καθώς από εκείνην αντλεί έμπνευση. Θεωρεί τον εαυτό της τυχερό, καθώς έχει επιλέξει να κάνει ένα επάγγελμα που αγαπά, «ακονίζοντας» τη σκέψη και κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της. Επιθυμεί το μυαλό της να είναι πάντα «ελεύθερο», αφού η φαντασία της δεν έχει όρια...

Η ίδια μας μιλάει για τη δική της Θεσσαλονίκη!

Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη και μεγάλωσα στην Κομοτηνή, σ' έναν δρόμο γεμάτο παλιά νεοκλασικά -ευτυχώς κάποια σώζονται ακόμα- και φλαμουριές, οι οποίες το καλοκαίρι με τρέλαιναν με το άρωμα τους. Ακόμη θυμάμαι τα βράδια στη βεράντα του σπιτιού μου και το μεθυστικό τους άρωμα να με υπνωτίζει.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στην πόλη είναι η Καλαμαριά. Το θαλάσσιο μέτωπο, είναι το σημείο που ήθελα να ζήσω από τη στιγμή που μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη. Ήρθα για σπουδές στα 18 μου και αμέσως ένιωσα υπέροχα. Ακόμα και μετά από την παραμονή μου στο Μιλάνο, όπου σπούδασα και εργάστηκα για χρόνια, η επιστροφή μου στην πόλη μου, έγινε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αγάπη μου για τη θάλασσα, η ησυχία, τα πάρκα και οι χαλαρές βόλτες μακριά από το πολύβουο κέντρο με κέρδισαν, κι έτσι η Καλαμαριά έγινε το «σπίτι» μου εδώ και πολλά χρόνια.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Ακόμη υπάρχει μέσα μου η αγάπη για αυτήν την τέχνη. Μπορώ να πω ότι περισσότερο μ' ενθουσιάζουν οι σύγχρονες αρχιτεκτονικές δημιουργίες παρά η μόδα. Ίσως γιατί η μόδα είναι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαι καθημερινά. Από λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό πήγα στη δεύτερη δέσμη για να γίνω γιατρός. Πολύ νωρίς όμως κατάλαβα ότι το μυαλό μου δεν μπορούσε να «πετάξει» με την Ιατρική κι εγώ είχα ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι που θα το άφηνε ελεύθερο. Έτσι αποφάσισα αντί να αλλάξω δέσμη και να ξαναρχίσω από την αρχή, να γίνω σχεδιάστρια μόδας, κάτι που θα συνδύαζε την αγάπη μου για το σχέδιο και την «εκτόνωση» της φαντασίας μου. Αυτή η απόφαση άναψε σαν «φλας» στο μυαλό μου και όπως αποδείχθηκε, ήταν η σωστή!

Σπούδασα σχέδιο μόδας στη Σχολή Δημητρέλλη και μετά συνέχισα στο Μιλάνο στη Σχολή Marangoni. Το να έρθω για σπουδές στη Θεσσαλονίκη ήταν μια απόφαση ειλημμένη από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου. Τη λάτρευα την πόλη. Οι βόλτες στην παραλία, τα γεύματα στον «Στρατή», στο Όλυμπος Νάουσα αλλά και σ' άλλα μέρη της πόλης ήταν για μένα ένας υπέροχος κόσμος προς εξερεύνηση.

Η ενασχόληση με τη μόδα ξεκίνησε μόλις τελείωσα τις σπουδές μου. Αρχικά εργάστηκα δίπλα σε Ιταλούς σχεδιαστές στο Μιλάνο και μετά επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη. Τα πρώτα δυο χρόνια ήμουν σε μια εταιρεία pret-a-porter de luxe ως υπεύθυνη σχεδιασμού για τρεις συλλογές. Παράλληλα, βρέθηκα στη θέση της καθηγήτριας στη σχολή Δημητρέλλη. Πάντα ήθελα να δημιουργήσω το δικό μου brand και κατάλαβα ότι με την εξάπλωση των πολυεθνικών στη βιομηχανία της μόδας, το μόνο επικερδές βήμα που θα μπορούσα να κάνω ως σχεδιάστρια, ήταν το να ανοίξω ένα ατελιέ που θα ειδικευόταν στις custom made δημιουργίες. Όσο κι αν η βιομηχανική μαζική παραγωγή θα έριχνε την ποιότητα για την μείωση των τιμών οι άνθρωποι που αγαπούν το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό και την υψηλή ποιότητα, θα υπάρχουν πάντα. Χαρακτηριστικά σκεφτόμουν ότι κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί της handmade δημιουργίες. 

Η ιδιαιτερότητα του να σχεδιάζω νυφικά έγκειται στο γεγονός ότι εμπνέομαι από κάθε προσωπικότητα ξεχωριστά. Είναι ένας τρόπος προσέγγισης της δημιουργίας, βάζοντας πολλά στοιχεία από την προσωπικότητα και το στιλ της κάθε μελλοντικής νύφης. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Μέσα από τη συζήτηση και την κατανόηση των αναγκών και του ονείρου που έχει η κάθε μία για το νυφικό της, καταλήγουμε στην επιλογή του κατάλληλου σχεδίου. Είναι μια μαγική διεργασία, που προσωπικά μου δίνει μεγάλη χαρά.

All time classic κομμάτι που κάθε γυναίκα πρέπει να έχει στην συλλογή της είναι το κλασικό μαύρο biker jacket. Δεν θέλω να ξανακούσω για το LBD, είναι πια βαρετό. Πιστέψτε με ότι στην εποχή μας, όπου το athleisure μονοπωλεί την καθημερινότητά μας, ένα little black dress, δεν χρειάζεται τόσο συχνά όσο παλιότερα. Το biker jacket αντιθέτως θα δίνει πάντα μια ροκ διάθεση ακόμη και αν το συνδυάσετε με ρούχο Υψηλής Ραπτικής.

Αντλώ έμπνευση απ' οτιδήποτε. Ωστόσο, η τέχνη σε κάθε της μορφή είναι βασική πηγή, όπως και οι γυναίκες που θα «χτυπήσουν» την πόρτα του ατελιέ μου και μαζί θα δημιουργήσουμε το κομμάτι των ονείρων τους. 

Η μόδα στην Ελλάδα βρίσκεται σε περίεργη περίοδο. Δυστυχώς, οι Έλληνες σχεδιαστές δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια ενιαία εικόνα και κοινό τρόπο προβολής. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα υπάρξει μια ενιαία πολιτική, αλλά και μια συσπείρωση για το κοινό καλό.

Αυτό που αγαπάω περισσότερο στη μόδα είναι ότι με γοητεύει και με κάνει να ονειρεύομαι, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. 

Από τις συλλογές μου ξεχωρίζω τη capsule collection που δημιούργησα φέτος για την επέτειο από τα 200 Χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. 

Η hot bridal τάση της φετινής σεζόν είναι η επιστροφή των bustier με διαφάνειες και sparkling υλικά.

Θαυμάζω τον κάθε άνθρωπο που έχει τη δύναμή να «σηκωθεί» και να συνεχίσει μετά από μια δύσκολη περίοδο της ζωής του. Η αγάπη για την ζωή και την προσωπική εξέλιξη είναι στοιχεία που με κάνουν να θαυμάζω όσους τα κατέχουν.

Νιώθω περήφανη γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει πολλές γυναίκες να αισθανθούν όμορφες, ευτυχισμένες και με αυτοπεποίθηση τη πιο σημαντική μέρα της ζωής τους. Είναι κάτι που το εισπράττω ως ευγνωμοσύνη από όλες όσες έχω σχεδιάσει τα νυφικά τους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον γάμο τους.

Στόχος μου είναι να συνεχίσω να δημιουργώ μέχρι τη στιγμή που θα έχω έμπνευση. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που σηκώνονται το πρωί ευτυχισμένοι για το επάγγελμα που έχουν επιλέξει.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι όταν με άφησε ο πατέρας μου συγκινημένος, στο σταθμό του Μιλάνου. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι ενηλικιώθηκα κι είπα «Τώρα μόνη μου».

Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να κάνω τα κοστούμια σε μια ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Θαυμάζω τη δουλειά και τη μάτια του ως σκηνοθέτη.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τα cocktails μου είναι το Le Circle de Salonique, του αγαπημένου φίλου Γιώργου Ντόρα. Η υπέροχη ατμόσφαιρα του μεσοπολέμου που αποπνέει, είναι για εμένα η καλύτερη επιλογή για τη βραδινή μας έξοδο.

Το μέρος στην πόλη που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το σημείο όπου ο Θερμαϊκός αρχίζει να φαίνεται πίσω από το Παλατάκι. Νομίζω ότι είναι η πιο ωραία οπτική γωνιά της πόλης. Η παραλία για μένα είναι ο «πνεύμονας» της Θεσσαλονίκης. Τα ηλιοβασιλέματα, τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Επειδή αγαπώ πολύ το περπάτημα δίπλα στη θάλασσα, η παραλία νομίζω ότι μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά σ' αυτήν την πόλη.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι να κολυμπήσω στον Ινδικό Ωκεανό και να κάνω κατάδυση σ' ένα μέρος ανοιχτό σε οποιοδήποτε κίνδυνο. Το περίεργο είναι ότι δεν φοβήθηκα και θα το ξανάκανα με μεγάλη χαρά.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ «Λίγοι και καλοί», όπως έλεγε η μαμά μου και «οι πολλοί για λίγο», συμπλήρωσα εγώ με τα χρόνια...

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι η Μαρίνα της Αρετσούς. Αποτελεί για εμένα ένα σημείο χαλάρωσης και διαλογισμού.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει για πολλά πράγματα. Για τη ζωντάνια της, την καλαισθησία της και τον κόσμο της. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν μου αρέσει όσο παλιά. Έχει χάσει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της και δεν υπάρχει η υψηλή αισθητική. Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι το γεγονός, ότι δεν συναντάω ευγενικό κόσμο. Είναι κάτι εξαιρετικά απογοητευτικό.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν η ανεκτικότητα του κόσμου στην μη εξέλιξη της. 

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο καθαρή. Ειδικά όσον αφορά τον Θερμαϊκό, η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να σταματήσει. Μέσα σ' όλη αυτήν την απάθεια ρίχνω μερίδιο ευθύνης και στον εαυτό μου. Επιπλέον, θα την ήθελα περισσότερο «εξωστρεφή» και «διεκδικητική». Θα έπρεπε να είναι από τις ωραιότερες και πιο ζωντανές πόλεις τις Μεσογείου.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, Παλιά μποέμισα, Εξωστρεφή και Κοσμοπολίτισσα. Έτσι την έβλεπα παλιότερα και έτσι θέλω να την ξαναδώ.