Γοητευτική φωνή που σε συνεπαίρνει και χιούμορ που μεταδίδεται με τον πιο έξυπνο τρόπο από το μικρόφωνό της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φορά που την πρωτοάκουσα. Ήταν ένα βροχερό απόγευμα του Μαΐου, ήμουν στο δεύτερο έτος της σχολής και παραδέχομαι πως με κέρδισε αμέσως. Αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές ραδιοφωνικές φωνές της πόλης και η ψυχή του offradio.gr - του ραδιοφωνικού σταθμού από τη Θεσσαλονίκη που εδώ και 15 χρόνια, μεταδίδει #epicmusiconly για χιλιάδες φανατικούς ακροατές καθημερινά σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και σχεδόν όλο τον πλανήτη, ενώ η γραφή και η σκέψη της ξεχώριζε για χρόνια στην αρχισυνταξία του GLOW Magazine. H Ντέμη Παπαδοπούλου συμπληρώνει σε λίγο τρεις δεκαετίες ενεργού δράσης στα media της πόλης, βλέπει την Θεσσαλονίκη με έναν δικό της τρόπο και δεν την αλλάζει με άλλη καμία.

Ας την γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα στην Κοζάνη και μεγάλωσα στη βιομηχανική Πτολεμαΐδα, περικυκλωμένη από τεράστια ορυχεία που θυμίζουν σεληνιακό τοπίο, φουγάρα να ξεσπάνε σύννεφα ατμού ή τέφρας και εξωπραγματικούς εκσκαφείς που μου έμοιαζαν με διαστημόπλοια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν σαν βγαλμένα από το outer space!

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η γνωστή περιοχή της Βαλαωρίτου. Στη Θεσσαλονίκη ήρθα το 1994 μόλις τελείωσα το Λύκειο, και από την πρώτη κιόλας ημέρα με κέρδισε όλη εκείνη η περιοχή από τη Βασιλέως Ηρακλείου και τον Άγιο Μηνά προς την πλατεία Εμπορίου και τα πέριξ της. Σήμερα εκεί βρίσκονται και οι εγκαταστάσεις του Offradio, απέναντι από την Αγορά Μοδιάνο και παρότι τη ζω καθημερινά κι έχει υποστεί τόσες αλλαγές, παραμένει η δική μου αγαπημένη γειτονιά, δε θα τη βαρεθώ ποτέ.

Όταν ήμουν παιδί το γεγονός ότι ήμουν άριστη μαθήτρια με φόρτωνε με μεγάλες προσδοκίες από το σπίτι, το σχολείο, τον περίγυρο σε σχέση με το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Όλο αυτό το φορτίο στην εφηβεία μου άρχισε να αντισταθμίζεται με το ραδιόφωνο και τη μουσική που είχα μόνιμα στο Walkman μου τέλη 80’s, αρχές 90’s, ενώ όλο μου το χαρτζιλίκι έφευγε σε ξενόγλωσσα περιοδικά με λαχταριστά εξώφυλλα όπως τα The Face, i-D κ.ά. σε ένα βιβλιοπωλείο στο δρόμο για το Λύκειο. Στις Πανελλαδικές έγραψα τέλεια 3 μαθήματα, έπαθα σχεδόν κρίση πανικού στο 4^ο, άφησα το γραπτό και τις προσδοκίες όλων εκεί και είπα μέσα μου ‘εγώ θα κάνω αυτά που γουστάρω’. Λίγους μήνες μετά έφυγα για τη Θεσσαλονίκη και μέχρι τα 24 μου είχα γίνει αυτά που ήθελα…

Σπούδασα στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του τότε ΙΕΚ Ξυνή, πλάι σε εκπαιδευτές και καθηγητές, επαγγελματίες του χώρου που σχεδόν από το 1^ο μου εξάμηνο με ρίξανε στα βαθιά και μέχρι να τελειώσω τη σχολή είχα (ανα)καλύψει δημοσιογραφικά ως εκπαιδευόμενη ρεπόρτερ από τη φωτιά του Σέιχ Σου μέχρι τη συναυλία των U2!

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μάλλον μοιραία. Βρήκα πρόσφατα ένα παιδικό μου τετράδιο και τα λέει όλα η εκθεσούλα που της Β’ Δημοτικού με θέμα ποιον τόπο θέλω να μείνω και γιατί. Απάντησα «στη Θεσσαλονίκη, γιατί «έχει θάλασσα. Είναι μια μεγάλη πόλη, έχει μουσεία, σχολεία, πανεπιστήμια, λούνα παρκ, πολλά πάρκα, έχει πισίνες, πίστες για πατινάζ, αθλητικά κέντρα και κάθε Σεπτέμβριο την Έκθεση».

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον ήχο και τη μουσική ήταν το παλιό καλό MTV που (ευτυχώς) αναμεταδιδόταν παράτυπα θυμάμαι στις τηλεοράσεις μας.

Το Offradio είναι το ραδιόφωνο, δίχως το οποίο ούτε εγώ ούτε οι χιλιάδες ακροατές του θα θέλαμε να φανταστούμε την καθημερινότητα μας και κάπως έτσι γεννήθηκε πριν ακριβώς 15 χρόνια.

Αντλώ έμπνευση από οπουδήποτε και οτιδήποτε, δεν έχει να κάνει με την πηγή αλλά με τη στιγμή.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το δημιουργικό της κομμάτι – αυτό που ξεκινά από μια ιδέα ή φευγάτη σκέψη, κάτι άυλο και μπορεί από το πουθενά να γίνει από εκπομπή μέχρι mobile app κι από ένα απλό post μέχρι project ολόκληρο ή event.

Μέσα από τη μουσική επιθυμώ να δημιουργείται διάθεση – και δική μου και ειδικά του κοινού που την ακούει.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι το πείσμα μου. Είμαι πολύ πεισματάρα και αν βάλω κάτι στο μυαλό μου δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνω.

Ένας μουσικός ή ερμηνευτής που ξεχωρίζω είναι η Debbie Harry, η ‘κορνίζα’ μου. Είναι για 'μένα μια περσόνα και icon, παρόλο που θαυμάζω τόσους πολλούς. 

Το κομμάτι που με ενθουσίασε φέτος και ακούω non stop είναι το "This world couldn’t see us" από Nabihah Iqbal. 

 Είμαι πολύ περήφανη σχεδόν καθημερινά για αυτό που πρεσβεύει και μεταδίδει το Offradio – για την αυθεντικότητα και την αμεσότητα του, την έντιμη σχέση με το κοινό του, για το ότι δεν υποτιμά και δε χειραγωγεί συνειδήσεις, λέει όσα σκέφτεται και παίζει όσα πιστεύει, δε μεταδίδει περιεχόμενο ή ακόμη και διαφημίσεις που προσβάλουν την αισθητική των ακροατών του. Είμαι περήφανη γιατί σε χαλεπούς για τα media καιρούς, καταφέραμε να εδραιώσουμε δίχως αισθητικές και ηθικές εκπτώσεις ένα μέσο που στο ξεκίνημα του όλα ήταν εναντίον του, στην πορεία του όλα ανάποδα και όμως κράτησε τον πήχη ψηλά, απέκτησε φανατικό κοινό σε όλο τον πλανήτη και συνεχίζει ανεξάρτητο. Και μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη!

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι δε με αφορά να κάνω «καριέρα» και ποτέ δεν ήταν ο απώτερος στόχος μου. Κάποια στιγμή, έχοντας πει κάποια όχι σε ευκαιρίες και επαγγελματικές προτάσεις που δύσκολα τα λες, κατάλαβα ότι δε με νοιάζει να «πετύχω» με την έννοια (και το προσωπικό κόστος) που ξέρουμε και επικρατεί γενικά.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι να κάνω αυτά που αγαπάω και να περνάω καλά με όσα ασχολούμαι στην καθημερινότητα μου – όχι μόνο τα ΣΚ και στις άδειες…

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν προσωπικές και οικογενειακές για …δυνατούς λύτες. Η ζωή με την αναπηρία της αδερφής μου, η απώλεια της και μια σειρά από προκλήσεις ζωής και θανάτου που με έχουν σημαδέψει (και μιλάω ανοιχτά για αυτές), είναι βιώματα που με κρατούν προσγειωμένη στην ουσία της ζωής.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να ονειροπολώ.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει ανεμελιά και αυθεντικότητα. Α, και κλειστά social media notifications, αποχή από Instagram και Tik Tok, ελάχιστο Twitter, FB και LinkedIn.

Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι δύσκολο να παραδεχθώ με σιγουριά. Σήμερα δε θα έλεγα πως έχω κάποιον να ξεχωρίσω. Έχω την αίσθηση πως σε ότι αφορά στην Τέχνη, η Θεσσαλονίκη έχει μείνει στάσιμη, εγκλωβισμένη κι εσωστρεφής. Κι ενώ η πόλη έχει προχωρήσει πολύ σε επενδύσεις ‘τεχνολογίας’, με την Τέχνη κάτι πιο δυναμικό πρέπει να γίνει – μια Μπιενάλε στο τόσο δεν αρκεί.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η μητέρα μου. Που όσες έγνοιες κι αγωνίες αν είχε η ζωή της, μας κυνηγούσε συνεχώς με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι (ούτε Instagram να είχε από τότε!), διάβαζε και συνέλλεγε εφημερίδες, περιοδικά κι εκδόσεις, μου έλεγε το τροπάριο ‘εσύ θα γίνεις ανεξάρτητη’ 10 φορές τη μέρα και ήθελε μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο να έχουμε ταξιδέψει τουλάχιστον σε όλη την Ελλάδα – εγώ έφτασα και στη μισή Ευρώπη.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει ξύπνημα στις 6.30 το πρωί, προπόνηση κολύμβησης στο Ποσειδώνιο, μια καλημέρα στη μαμά μου στην Ανάληψη, επιστροφή στο κέντρο, εκπομπή στον OFF και δουλειά μέχρι αργά το απόγευμα, ύπνο από τις 10.00 το βράδυ! Κάπου ενδιάμεσα: μια συνάντηση με την καλύτερη μου παιδική φίλη, ή ένα γεύμα στο κέντρο ή και μια ‘κοπάνα’ εκτός κέντρου ή ότι άλλο προκύψει.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Pelosof. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το νεοκλασικό της Ανθέων που σήμερα στεγάζει το Habanera γιατί κάποτε εκεί ήταν το Mobile, το club που μόνο άφησε εποχή στα 90s της Θεσσαλονίκης, και έχουμε εκεί χορέψει τα καλύτερα μας χρόνια εμείς οι της Gen X.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Νέα Παραλία. 

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι ότι "στη ζωή πας εκεί που κοιτάς, για αυτό πρόσεχε που εστιάζεις". 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περπατάω στην πόλη. Είναι τόσο ωραία η Θεσσαλονίκη με τα πόδια! Πάω κι έρχομαι σχεδόν παντού έτσι, δεν οδηγώ, δεν παρκάρω, δεν κορνάρω, αρνούμαι να περιμένω μποτιλιαρισμένη σε φανάρι ή να ψάχνω παρκάρισμα με τις ώρες. Κι αν πρέπει να πάω κάπου μακριά παίρνω ταξί ή λεωφορείο, αλλά περπατάω φανατικά και γράφω καθημερινά τουλάχιστον 5-6 χλμ. σε βήματα.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι η αυλή της Μονής Βλατάδων – εκτός από την πανοραμική θέα στο Θερμαϊκό, η ηρεμία μιας άλλης εποχής και η ιστορία που διαθέτει αυτό το σημείο σε πάει ταξίδι στο χρόνο, ξεφεύγεις θέλοντας και μη. Bonus, τα κουνελάκια και τα απίθανα πτηνά που φιλοξενούν οι ιερωμένοι εκεί μαζί με τους κήπους που μοσχοβολάνε! Μία όαση ανθρωπιάς και γαληνής – σαν βγαλμένη από τη Θεσσαλονίκη του μυθιστορήματος «Λίγες και μία νύχτες» του Ισίδωρου Ζουργού.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι τόσο μεγάλη ώστε να χάνεσαι μέσα της, και τόσο μικρή ώστε να μην τα χάνεις μαζί της. Και γιατί έχει θάλασσα.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν: 1. Θα έβαζα ένα όριο στην παραγωγή απορριμμάτων ανά πολίτη με χρέωση για κάθε επιπλέον λίτρο σκουπίδια πέραν του ορίου, μπας και βάλουμε λίγο μυαλό ως προς το πως και πόσο καταναλώνουμε για να πετάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. 2. Θα έδινα κίνητρα για αλλαγή στις συνήθειες μετακίνησης, ώστε να περιοριστεί η άσκοπη χρήση μηχανοκίνησης ειδικά στο κέντρο – ειδικά τώρα που (αμήν!) θα έχουμε Μετρό. Η κατάσταση με τα υπεράριθμα αυτοκίνητα– διπλοπαρκαρισμένα τα περισσότερα- ή τα άπειρα θορυβώδη δίκυκλα, σε συνδυασμό με τα αναρίθμητα τραπεζοκαθίσματα παντού (λες και τα πεζοδρόμια είναι προορισμένα για καφέ κι όχι για πεζούς) είναι ένα απαράδεκτο κοκτέιλ καθημερινότητας που το έχουμε συνηθίσει και το υπομένουμε αβίαστα, δίχως να υπολογίζουμε τις συνέπειες στην ποιότητα ζωής μας. 3. Θα ξεκινούσα καμπάνιες με graffiti artists στα σχολεία και workshops μαζί τους, να μπει στη συνείδηση νέων παιδιών το τι είναι και τι όχι street art, ώστε η χρήση σπρέι και τα tags να τεθούν σε μια άλλη βάση και να αποφύγει η πόλη την περαιτέρω επιβλαβή …Βερολινοποίηση (φτάνει τόσο πια, δεν έμεινε τοίχος για τοίχος).

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο πράσινη, αθόρυβη, πεζή (στις μετακινήσεις της), καθαρή, περιποιημένη και …πολιτισμένη (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις "Η πόλη μου". 

Κεντρική φωτογραφία: Αριστερά & πάνω δεξιά: Στιγμιότυπα από τα branded δωμάτια του Offradio στο Fashion Room Service Thessaloniki. Κέντρο: Ένα πορτρέτο που αγαπά πολύ η Ντέμη- από το φακό της Θεοδώρας Γάτση του streetstyle.gr