Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου στα επτά και έλαβε το πτυχίο του το 2018 με άριστα παμψηφεί. Από το 2016 διευθύνει τακτικά τη Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ενώ έχει συνεργαστεί με το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του SKG Bridges Festival. Παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 21 ετών, ο  Αλέξανδρος Πουρλουκάκης έχει ήδη χαράξει μία σημαντική πορεία στον χώρο της μουσικής. Αποτελεί μέλος και βοηθός μαέστρου της Μικτής Χορωδίας Θεσσαλονίκης από το 2016, συμμετέχοντας σε συναυλίες και παραστάσεις όπερας σε Ελλάδα, Γερμανία, Τουρκία. Ακόμη, έχει παρακολουθήσει ως ενεργό μέλος masterclass με τον prof. G. C. Sandman, ενώ υπήρξε ανάμεσα στους φιναλίστ του 12ου masterclass διεύθυνσης ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων υπό την καθοδήγηση του Μιχάλη Οικονόμου. 

Ο ταλαντούχος και ανήσυχος μουσικός συνεχίζει δυναμικά το ταξίδι του στην καλλιτεχνική σκηνή και μιλάει για όσα τον εμπνέουν στην πόλη του. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πτολεμαΐδα, μια ιδιαίτερη πόλη ταυτισμένη με τη ΔΕΗ και τα εργοστάσια, σε μια γειτονιά όπου χάρηκα τις παιδικές αλάνες και τις εξορμήσεις μας σε κάθε σημείο της πόλης που μπορούσαμε να ανακαλύψουμε. Στη διαδρομή μου για το Μουσικό Σχολείο, όπου φοιτούσα, θυμάμαι πάντα τη ζεστασιά των ανθρώπων το πρωί, τη μυρωδιά της μπουγάτσας από τους φούρνους και μια ζωντανή, μα καθόλου θορυβώδη κίνηση στους δρόμους.

Με τη μετάβασή μου στη Θεσσαλονίκη η έννοια της γειτονιάς πήρε άλλη υπόσταση. Αγαπώ τη γειτονιά μου στη Μπότσαρη. Νιώθω ότι εδώ βρίσκομαι σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ κέντρου και απόκεντρου δυτικής και ανατολικής πλευράς και ταυτόχρονα απολαμβάνω τα προνόμια αυτής της λειτουργικότητας που προσφέρει η τοποθεσία. Παρ’ όλα αυτά ζηλεύω και την άνεση που σου προσφέρει το κέντρο να κάνεις μια αυθόρμητη βόλτα ένα βράδυ που όλα είναι έρημα.

Στη Θεσσαλονίκη ήρθα με αφορμή τις σπουδές μου στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Βρέθηκα πολύ τυχαία στη Μπότσαρη μετά από αρκετή αναζήτηση, ωστόσο μετά από 4 χρόνια νιώθω πολύ οικεία και στη γειτονιά και στην πόλη. Κι αυτή η αίσθηση της οικειότητας είναι ένα συναίσθημα που αποκτά κανείς με τον χρόνο. Η γειτονιά μου μού προσφέρει ευκαιρίες για διασκέδαση εκτός κέντρου και φυσικά το γεγονός ότι έχω πολλούς εκλεκτούς φίλους εδώ κοντά.

Η μουσική κατέχει τη θέση της στη ζωή μου από μικρή ηλικία. Με έναν τρόπο ανέβαινε διαρκώς σκαλοπάτια μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Κι εκεί ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα ότι ήταν μονόδρομος να δουλέψω για αυτή και την Τέχνη Έτσι, κι ενώ είχα ξεκινήσει Πιάνο από τα 7, αποφάσισα να ξεκινήσω σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και πιο συγκεκριμένα, έπειτα από ακροάσεις στην ειδίκευση Διεύθυνσης Ορχήστρας. 5 χρόνια μετά, αυτός ο κύκλος σπουδών κλείνει φέτος με επισφράγισμα το Πτυχιακό μου Ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με τη συμφωνική ορχήστρα του Τμήματός μας.

Η εποχή μας αναμφισβήτητα δίνει ευκαιρίες που άλλοτε δεν υπήρχαν. Σήμερα οι νέοι και οι νέες μουσικοί τολμούν να ασχοληθούν με τη διεύθυνση ορχήστρας μπορώ να πω και με μεγάλη αποφασιστικότητα. Ο δύσκολος δρόμος για έναν μαέστρο είναι ατελείωτος εξαρχής. Στον δύσκολο αυτό δρόμο μεγάλος σύμμαχος είναι η αυτογνωσία κι η αυταπάρνηση για την Τέχνη. Ωστόσο, ο στόχος είναι ένας και μοναδικός: Η αλήθεια να αποκαλυφθεί έντεχνα στο κοινό και μέσα από τη μουσική του συνθέτη. Σήμερα στην Ελλάδα δεν έχει διαμορφωθεί μια τέτοια συνθήκη που θα μπορούσε να απορροφήσει τους ανερχόμενους Έλληνες μαέστρους. Παρ’ όλα αυτά, είναι αδήριτη η ανάγκη για δημιουργία ορχηστρικών συνόλων κάθε επιπέδου και κυρίως αποκεντρωμένα. Για να αυξήσουμε τις επαγγελματικές μας ορχήστρες θα πρέπει πρώτα να πολλαπλασιάσουμε τις ορχήστρες νέων. Αυτό είναι το βασικότερο σχέδιο για την αύξηση της καλλιτεχνικής παραγωγής στο τομέα της συμφωνικής μουσικής στη χώρα μας. Η Θεσσαλονίκη οφείλει να πρωταγωνιστεί και στο εκπαιδευτικό και στο καλλιτεχνικό κομμάτι και λόγω της πολυπολιτιστικής ιστορίας και ταυτότητάς της και του πλούσιου δυναμικού που διαθέτει. Μόλις ολοκληρώσαμε τις παραστάσεις στο ΜΜΘ της οπερέτας Νυχτερίδα με τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης, όπου είμαι μέλος και βοηθός μαέστρου.

Η χρονιά θα κλείσει με 2 εορταστικές συναυλίες του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ενόψει των Χριστουγέννων. Στο αρχαιολογικό μουσείο στις 15/11 διευθύνω μαζί με αξιόλογες συμφοιτήτριες μου της ειδίκευσης «διεύθυνση χορωδίας» τα χορωδιακά σύνολα σε έργα Bach,Vivaldi, Haendel, ενώ στο Μ2 του ΜΜΘ στις 19/12 ανοίγω την εορταστική συναυλία της ορχήστρας πνευστών και τζαζ σε εξαιρετικό χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα.

Από το 2020 προετοιμάζουμε την πρώτη συναυλία του έτους με τη συμφωνική ορχήστρα του Πανεπιστημίου στο ΜΜΘ (13 Γενάρη) με εξαιρετικούς σολίστες αλλά και με αφορμή το έτος Μπετόβεν,το 2020 συμπληρώνονται 250 χρόνια από τη γέννηση του -κατά γενική ομολογία- κορυφαίου συνθέτη όλων των εποχών, η εαρινή μας συναυλία, που μοιραζόμαστε με τον καθηγητή μου στη διεύθυνση ορχήστρας Γεώργιο Βράνο θα έχει 2 συμφωνικά έργα του συνθέτη σε πλήρη παρουσίαση.

Η πρώτη μου επαφή με συμφωνική ορχήστρα ήρθε στο Πανεπιστήμιο στο πλαίσιο της πρακτικής εξάσκησης του εξαμήνου (η εξάσκηση ενός μαέστρου στο podium αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια καλή σπουδή) και μολονότι οι συνάδελφοί μου με υποδέχτηκαν με μεγάλη θέρμη και αποδοχή, ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα και η απαρχή της εντατικής προσήλωσης στις απαιτήσεις που υπάρχουν ακόμη και από μια φοιτητική ορχήστρα νέων, όπως η δική μας.

Μία αξέχαστη στιγμή στην καριέρα μου ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στο podium του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης το Γενάρη του 2018 συνέπεσε με τον εορτασμό του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τα 60 χρόνια και του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης για τα 20 χρόνια από την ίδρυση των σε ένα αφιέρωμα στον επίτιμο διδάκτορά μας Μίκη Θεοδωράκη. Η ενέργεια αυτής της συναυλίας ήταν μοναδική, κυρίως λόγω της συνύπαρξης όλου του δυναμικού του τμήματος σε μια συναυλία. Η μέθεξη που προκαλείται από τη συνδημιουργία είναι πραγματικός προορισμός για έναν καλλιτέχνη.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η νέα παραλία που είναι μια ανάσα για την πόλη και αγαπημένο μου μέρος. Εκεί εκβάλλει όλη η ενέργεια των ανθρώπων της. Εκεί βρίσκει ο τόπος την ισορροπία του. Εκεί καταλήγει κανείς στην υπέροχη τοποθεσία του Μεγάρου Μουσικής. Σε όλο της το πλάτος απολαμβάνω πάντοτε τα μεθυστικά ηλιοβασιλέματα τα δειλινά.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο «Αρχέγονο» της Μαρτίου πολλά βράδια αποφόρτισης μετά από πρόβες, στο Γιουκάλι δίπλα στην ΕΜΣ -στέκι καλλιτεχνικό- με φίλους μετά από συναυλίες, στο Λούξ στην αρχαία αγορά όταν οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες», ένα εναλλακτικό βιβλιοπωλείο με ιδιαίτερη φυσιογνωμία στη Σβώλου, είναι ένας αγαπημένος χώρος, όπου όποτε μπορώ απολαμβάνω τον καφέ και το βιβλίο μου σε έναν ήσυχο χώρο στο κέντρο της πόλης.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το ουζερί Λόλα στη περιοχή της Καμάρας αποτελεί πάντα ασφαλή επιλογή για ένα ποιοτικό γεμάτο μεράκι γεύμα με υπέροχα θαλασσινά κι εξαιρετικά συνοδευτικά.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι πάντα στα διαλείμματα της ημέρας, που απολαμβάνω έναν περίπατο με έναν ζεστό καφέ και μια αγαπημένη μου συμφωνία στα ακουστικά είτε στην παραλία, είτε στην εορταστική Τσιμισκή.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το κέντρο που προσφέρει πάντα μια σειρά από μπαρ διαφορετικών γούστων που μ’ αρέσει να εναλλάσσω συνέχεια για τη βραδινή μου έξοδο όπως: το Υpsilon,για την θετική, urban αύρα του, η Anemoessa για τη νεανική, ροκ ματιά, το on the road για την εναλλακτική μουσική του. Η επιλογή μια θεατρικής παράστασης ή μια συναυλίας προκαλούν πάντα με πιο δελεαστικό τρόπο μια τέτοια έξοδο.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη; Προσπαθώ να βρίσκω πάντα χρόνο για χαλάρωση κι έμπνευση, είτε μόνος είτε με αγαπημένα πρόσωπα,  στη άκρη της παραλίας, στην αποβάθρα του λιμανιού, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τον ήλιο και την υπέροχη θέα της πόλης τις μέρες με αίθριο καιρό.

Η Θεσσαλονίκη ανήκει στους δραστήριους πολίτες της, στους τολμηρούς που παρ’ όλο τον απτόητο συντηρητισμό καινοτομούν και προτείνουν. Κάθε μορφή τέχνης και όλες μαζί μπορούν να αλλάξουν ριζικά το δεδομένο, το καθημερινό, το ξεπερασμένο. Αυτή η ενέργεια των διασκορπισμένων στην πόλη ανθρώπων με γοητεύει όσο τίποτε άλλο. Είναι διαρκής μου ανάγκη να συνομιλώ με αυτούς. Μόνο αυτό μπορεί να με/μας κρατήσει εδώ και μόνο η συνεργασία μεταξύ των φορέων (κρατικών και μη) θα δώσει ώθηση στη δημιουργία.

Η πόλη χρειάζεται μια άμεση επέμβαση στο κυκλοφοριακό. Όσον αφορά τον χώρο του πολιτισμού, η Θεσσαλονίκη είναι από τις λίγες μεγαλουπόλεις στην Ευρώπη που δε διαθέτει Λυρικό Θέατρο. Με παράδειγμα και αφορμή την εκρηκτική εξωστρέφεια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τη στήριξη του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, οφείλουν οι ίδιοι οι τοπικοί φορείς να εντείνουν το αίτημα. Το κοινό της Θεσσαλονίκης έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι στηρίζει τις μεμονωμένες προσπάθειες που γίνονται και ότι είναι "παρών"!

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... αντιφατική, λαμπερή, αινιγματική.