Δυναμική, επιτυχημένη και πρόσχαρη, η Έλενα Μπινιάρη βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο «τιμόνι» του εμβληματικού Hyatt Regency Thessaloniki, διαγράφοντας μια σπουδαία επαγγελματική πορεία. Όπως αποκαλύπτει παρακάτω, ποτέ δεν αντιμετώπισε αυτήν τη θέση ως εργασία, αλλά ως μέρος της ζωής της, θέλοντας να προσφέρει εμπειρίες αξέχαστες για τους επισκέπτες της πόλης. Μιας πόλης που, όπως μου είπε, προσφέρει -μεταξύ άλλων- ένα ποιητικό γαστρονομικό ταξίδι σε όποιον την επιλέξει, ενώ θεωρεί πως οι χώροι εστίασης που δεν υπηρετούν τον σκοπό να ευχαριστήσουν τον επισκέπτη τους, δεν επιβιώνουν.

Παρακάτω, η ίδια μάς συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική της Θεσσαλονίκη μέσα από 18+1 στάσεις...

Who is Who

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη ρομαντική Θεσσαλονίκη, ανατολικά, στην
περιοχή της Μαρτίου.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον χώρο του
τουρισμού και του marketing αποτέλεσε απλώς ένα ένστικτο.

Το να βρίσκεσαι στο «τιμόνι» του Hyatt Regency Thessaloniki είναι ένας
συναρπαστικός μαραθώνιος.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το γεγονός πως δεν
το ένιωσα ποτέ ως εργασία αλλά μέρος της ζωής μου.

Οι προκλήσεις που είχα να αντιμετωπίσω με κάνουν καλύτερο άνθρωπο κι έχω σφυρηλατηθεί μέσα από αυτές.

Μέσω της δουλειάς μου θέλω να δημιουργώ υπέροχες εμπειρίες.

Ελληνική φιλοξενία σημαίνει αρχαιοελληνική απαράβατη αρχή, ανοιχτή καρδιά!

Στο μέλλον θα ήθελα να δω τη Θεσσαλονίκη μας στους top 10 τουριστικούς
προορισμούς στην Ευρώπη.

Περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου ταξιδεύοντας εντός κι εκτός Ελλάδας. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μοναδικούς προορισμούς και να ζήσω στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ.

About Thessaloniki

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η ευρύτερη περιοχή του Μεγάρου Μουσικής.

Το σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση είναι το παραλιακό μέτωπο πριν από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα τα καφέ Κάκτος και Romance, που ήταν τα στέκια της εφηβείας μας και των αθώων «παραστρατημάτων» μας!

Για ένα ατμοσφαιρικό dinner επιλέγω το Ambrosia Restaurant του Hyatt Regency Thessaloniki. Η μπριγάδα της κουζίνας του σεφ Απόστολου Αλτάνη και του σέρβις με την ενορχήστρωση του Associate Director of Food & Beverage Σάκη Ντάνη, δε σε απογοητεύει ποτέ. Έμπνευση και πειραματισμός διαρκής με αποτέλεσμα πάντοτε επιτυχημένο. Αμέτρητες όμορφες στιγμές, αμέτρητα  χαρούμενα τσουγκρίσματα, εντός ή al fresco. Κι όταν η κατάσταση είναι πιο ιδιαίτερη, θεωρώ ότι ένα δείπνο σε μια από τις  σουίτες μας θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη.

Και για ποτό αγαπώ το Le Cercle de Salonique είτε στον χειμερινό είτε στον καλοκαιρινό του χώρο που είναι στο Hyatt Regency Thessaloniki.

Ένας χώρος τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι γενικότερα η περιοχή στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το Μουσείο Κινηματογράφου, τις Αποθήκες, τα καφέ – μπαρ, τους περιπάτους στον χώρο των προβλητών. Ένας ολόκληρος καμβάς που απλώνεται αυθόρμητα μπροστά στον επισκέπτη. Ο «διάλογος» με τους νέους, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά και η τουριστική κίνηση στην περιοχή, είναι για μένα ο πιο δυναμικός χώρος τέχνης από οπουδήποτε αλλού.  

Ένα κτίριο που από πάντα θαύμαζα είναι αυτό του επιβατικού σταθμού του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Αποπνέει μια αύρα άλλης εποχής, με μεγαλόπρεπους δημόσιους χώρους, χωρίς ωστόσο υπερβολές, μέσα στην ανθρώπινη κλίμακα. Παράλληλα, ενδόμυχα με ελκύει και πάλι η έννοια του ταξιδιού, της περιπλάνησης, πάντοτε με  ασφαλή επιστροφή  στο  λιμάνι μας.

Ένα αξιοθέατο/σημείο στο οποίο θα ξεναγούσα κάποιον γνωστό μου από άλλη πόλη θα ήταν σίγουρα το Καπάνι με στάση στο «Στέκι του Μήτσου» και η περιοχή γύρω από τη Ροτόντα, στα στενά και οι εκκλησίες στο ενδιάμεσο της Εγνατίας με την Αγίου Δημητρίου με «γευστική» στάση στην «Ηλιόπετρα». 

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν δεν επισκεφθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Είναι καύχημα για τους Θεσσαλονικείς!

Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι μια βόλτα στο μονοπάτι του Hyatt. Η επαφή με τη φύση αλλά και η αίσθηση του ότι βρίσκεσαι μακριά ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεσαι τόσο κοντά στον αστικό ιστό, με βοηθάει να αποβάλλω τις αρνητικές σκέψεις και την ένταση της ημέρας.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη είναι η οδός Βαφοπούλου στα ανατολικά, κοντά στη γειτονιά μου, στην περιοχή Ντεπώ, ένας κατάφυτος μικρός δρόμος, που πάντα σε κάνει να νιώθεις ότι δε βρίσκεσαι σε αστικό περιβάλλον. 

Στην αρχή του δρόμου στην αριστερή του πλευρά, γωνία με Βασ. Όλγας, συναντάς το θρυλικό εστιατόριο «Κρόνος» που καλά κρατεί πάνω από 50 χρόνια και σε γεμίζει αναμνήσεις από τα νεανικά σου χρόνια. Ενώ προχωρώντας βλέπεις μαγαζιά κι επιχειρήσεις καλοστημένες, με σεβασμό στον χώρο του πρασίνου και την αισθητική. Περνάς από ένα καλαίσθητο ημιυπόγειο βιβλιοπωλείο με ιδιαίτερο χαρακτήρα και βιβλία που κάνουν τη διαφορά, ενώ γατούλες τριγυρνούν μέσα κι έξω από αυτό. Οι εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στο βιβλιοπωλείο ολοκληρώνονται συχνά στο γωνιακό ρομαντικό καφέ «Το Ωραίον Ντεπώ», που μια κρύα μπίρα μέσα στο πράσινο από τους πνευματικούς αναζητητές -και όχι μόνο- είναι μια ανακουφιστική νότα στην απαιτητική καθημερινότητα. 

Πριν φτάσεις στο τέρμα της οδού, στα δεξιά είναι το γνωστό ουζερί - ψαροταβέρνα «Ανθέων», ενώ σχεδόν κολλητά η αγαπημένη μας Βιβλιοθήκη - Πνευματικό Κέντρο, το «Βαφοπούλειο», ένα στολίδι της ανατολικής Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε από το όραμα ενός ζευγαριού, ποιητή και δασκάλας, αλλά και σημείο αναφοράς. 

Καταλήγεις στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο «Αλλατίνη» του μεγάλου κάθετου δρόμου Γ. Παπανδρέου (άλλοτε Ανθέων). Ο δρόμος αυτός για μένα σηματοδοτεί μια νότα περισυλλογής και ηρεμίας ταυτόχρονα.