Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς, ότι η Ανθή Σαλαγκούδη διαθέτει τη συνταγή της επιτυχίας για τα media: εντυπωσιακή εμφάνιση αλλά και γερό μυαλό, καθώς το βιογραφικό της περιλαμβάνει σπουδές στο τμήμα Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που ολοκληρώθηκαν με ένα μεταπτυχιακό στον τομέα "Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα". 

Άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος ενώ σπούδαζε ακόμη και κατόρθωσε να διαγράψει μια πετυχημένη ανοδική πορεία, που γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση με την κάθοδό της στην Αθήνα. Ωστόσο η πανέμορφη Θεσσαλονικιά παραμένει πιστή οπαδός της κοσμοπολίτισσας γεννέτειράς της και με μεγάλη χαρά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας να ανασύρει τις πιο αγαπημένες τις αναμνήσεις και να μας «ξεναγήσει» μέσα από τις λέξεις, στην πόλη που τόσο αγαπά!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σοφούλη, στην περιοχή Ντεπώ. Η πιο χαρακτηριστική, νομίζω, ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας είναι οι βόλτες με τον μπαμπά μου στη γειτονιά, όταν επέστρεφε από την Αθήνα, για να καταλήξουμε τελικά στο ζαχαροπλαστείο «Ελληνικό» και να πάρουμε το αγαπημένο μου παγωτό παρφέ σοκολάτα! Οι βόλτες με τον μπαμπά μου σιγά σιγά αραιωσαν λόγω ηλικίας και η φιγούρα του αντικαταστάθηκε από φίλους, αλλά η αδυναμία μου στην παρφέ σοκολάτα έμεινε αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια..

Νομίζω ότι, αν γύριζα τον χρόνο πίσω, στην ίδια γειτονιά θα ήθελα να μεγαλώσω.. Πάντοτε σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να μένω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αλλά αυτή μου την επιθυμία την ικανοποίησα στα φοιτητικά μου χρόνια και κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι «σαν το πατρικό μου δεν έχει».

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρθρογράφος βλέποντας τις Κυριακάτικες εφημερίδες που μελετούσε ο πατέρας μου στο σπίτι με τόση προσήλωση. Γενικά, το γραπτό κείμενο μου ασκούσε πάντα μια γοητεία. Αργότερα πέρασα από το στάδιο που ήθελα να γίνω καθηγήτρια γιατί μου άρεσε πολύ η διαδικασία της μάθησης και της μεταλαμπάδευσης της γνώσης. Επίσης, είχα προσέξει ότι οι περισσότεροι αρθρογράφοι είχαν και τον τίτλο του καθηγητή. Νομίζω ότι ο συνδυασμός αυτών των δυο με οδήγησε στο να επιλέξω τελικά τη δημοσιογραφία. Επειδή ανέκαθεν ήμουν ένα παιδί που βαριόταν τη ρουτίνα και ήθελε συνεχώς να αλλάζει παραστάσεις και να μαθαίνει καινούρια πράγματα, νομίζω ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου δίνει αυτή τη διέξοδο.

Νομίζω ότι είχα πάρει την απόφαση ότι θα γίνω δημοσιογράφος από το γυμνάσιο ακόμη. Αν και οι γονείς μου προσπαθούσαν μάταια να με πείσουν να γίνω δικηγόρος, όπως είχαν καταφέρει να πείσουν την αδερφή μου, εγώ είχα καταλήξει στο επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω. Το μηχανογραφικό μου βέβαια το συμπλήρωσα κρυφά μόνη μου, αφήνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι θα έβαζα ως πρώτη επιλογή τη Νομική, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν μαθητευόμενη στην εφημερίδα Μακεδονία, παράλληλα με τις σπουδές μου στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Θυμάμαι, ξεκίνησα από τις αποδελτιώσεις και γρήγορα μεταπήδησα στο τμήμα του Ελεύθερου Ρεπορτάζ και μπήκα στο μισθολόγιο. Έχω πολλές έντονες αναμνήσεις από τα πρώτα μου χρόνια ως ρεπόρτερ αλλά, αν πρέπει να διαλέξω μόνο μία, αυτή  ήταν όταν έκανα την πρακτική μου στην ΕΡΤ3 και μου έκαναν πρόταση από τη ΝΕΤ οι Δημήτρης Οικονόμου και Βασίλης Λυριτζής να κάνω τις ζωντανές ανταποκρίσεις στην εκπομπή τους, επειδή με είχαν δει στα δελτία ειδήσεων και τους άρεσα. Και κάπως έτσι βρήκα την πρώτη έμμισθη δουλειά μου στην τηλεόραση.

Αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα όταν προέκυψε η πρόταση για να αναλάβω την παρουσίαση μιας ενημερωτικής εκπομπής στη ΝΕΤ. Η ενημερωτική εκπομπή κατέληξε τελικά να γίνει ένα καθημερινό μαγκαζίνο ποικίλης ύλης, που θα το χαρακτήριζα περισσότερο infotainment. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη και αρκετά «βίαιη» τον πρώτο καιρό, γιατί αφενός η ΕΡΤ είναι ένα δύσκολο «μαγαζί» και αφετέρου περνούσε διάφορες διακυμάνσεις εκείνη την περίοδο λόγω αλλαγής διοίκησης. Την ίδια στιγμή εγώ προσπαθούσα να βρω τα πατήματα μου σε μια πόλη που δε γνώριζα σχεδόν κανέναν, μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους και προσπαθούσα να χτίσω μια καινούρια ζωή και μια καθημερινότητα από το μηδέν. Μια από τις πιο δύσκολες στιγμές ήταν, όταν παραιτήθηκα από τη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Θεσσαλονίκη, γιατί ένιωθα ότι δεν μπορούσα να υπηρετήσω την πόλη μου και τους Θεσσαλονικείς που με ψήφισαν, όπως τους άξιζε. Η δεύτερη πιο δύσκολη στιγμή ήταν, όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ. Ενώ είχα ένα συμβόλαιο σε ισχύ, έμεινα τελείως μετέωρη επαγγελματικά.

Το Anthi-logy ήταν μια πρόταση του site Fthis και των ιθυνόντων του ομίλου Αντ1 για να γράφω ένα blog με σκέψεις, απόψεις και εμπειρίες από την καθημερινότητα και τη ζωή μου. Για τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος θα πρέπει μάλλον να ευχαριστήσω τον επικοινωνιολόγο και φίλο μου Peter Economides που μου έδωσε την ιδέα, όταν του είπα ότι ψάχνω όνομα για το καινούριο μου εγχείρημα. Στο blog μου γράφω περισσότερο για κοινωνικά θέματα αλλά και προσωπικές εμπειρίες από ταξίδια μου αλλά μπορεί και από μια καλή θεατρική παράσταση που μου έκανε εντύπωση ή ένα καλό βιβλίο. Γράφω για πράγματα που αγαπώ και μου αρέσει να κάνω στην καθημερινότητα μου. Ακόμη, μπορεί να συνδυάσω το κείμενο μου με ένα επεισόδιο από το κανάλι μου στο YouTube.

Είναι ακόμη στα σπάργανα, αλλά το project που μου δημιουργεί ενθουσιασμό μικρού παιδιού, κάθε φορά που καταπιάνομαι με αυτό, είναι το κανάλι μου στο YouTube! Έχω γυρίσει μόλις μερικά επεισόδια -πολλά από τα οποία δεν έχω προλάβει να ανεβάσω ακόμη δυστυχώς- αλλά σου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας στο δημιουργικό κομμάτι που εμένα προσωπικά με γοητεύει αφάνταστα. Γιατί από τη διαδικασία του γυρίσματος μέχρι το editing και το τελικό αποτέλεσμα, είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Οπότε αναλαμβάνεις χρέη οπερατέρ, σκηνοθέτη, αρχισυντάκτη και παρουσιαστή μαζί. Ευτυχώς για μένα, βρήκα πολύ σύντομα τον κατάλληλο συνεργάτη που από την αρχή ανακαλύψαμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας.

Στη Θεσσαλονίκη έρχομαι όσο συχνότερα μπορώ. Αρκεί να μου το επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, αφού πάρω μια σφιχτή αγκαλιά τους δικούς μου και φάω το αγαπημένο μου φαγητό (συνήθως γιουβέτσι ή γεμιστά, αναλόγως την εποχή του χρόνου) είναι να βάλω τα αθλητικά μου και να πάω μια βόλτα στη Νέα Παραλία.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα η παραλία της. Εκεί καταφεύγω κάθε φορά για να σκεφτώ ή να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Ή απλά για να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα και να αντλήσω αυτήν τη μαγική ενέργεια που εκπέμπει το μέρος.

Όταν βρίσκομαι εδώ, μπορεί κάποιος να με συναντήσει στο Tre Marie στη γειτονιά μου τη Σοφούλη. Ή απλά να κάνω βόλτες στους δρόμους και τα στενά της πόλης. Γενικά μου αρέσει παρά πολύ να περπατάω στη Θεσσαλονίκη και να παρατηρώ τις αλλαγές που έχουν γίνει, κάθε φορά που επιστρέφω από Αθήνα.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Φωτογραφίας, γιατί λατρεύω τη φωτογραφία αλλά και γιατί βρίσκεται σε ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, στο Λιμάνι, όπου καταλήγω πολλές φορές όταν κάνω τη βόλτα μου στην παραλία.

Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι το Duck private cheffing για τον μικρό cozy κήπο του, αλλά και επειδή η Ιωάννα Θεοδωρακάκη, ιδιοκτήτρια και chef, διαλέγει πάντα τα πιο φρέσκα υλικά και πάντα διακρίνεις το μεράκι και την αφοσίωση της στα πιάτα που δημιουργεί. Μου αρέσει πολύ να ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια μέρη, όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα ανακάλυψα τη Μούργα, ένα αρτιστίκ καφενείο με ψαροφαγικό μενού και πολύ ιδιαίτερες γεύσεις στο κέντρο της πόλης. Ακόμη, έχω αδυναμία στο Οψοποιών Μαγγανείαι, ένα πολύ μικρό και ζεστό μαγαζί για τους μύστες του καλού κρέατος και του κρασιού. 

Το βράδυ προτιμώ να βγαίνω για φαγητό. Κλασική αξία είναι το εστιατόρια Βήτα του Βυζαντινού Μουσείου σε πολύ κομβικό σημείο ανάμεσα στη Διεθνή Έκθεση και το Δημαρχείο. Πολύ αγαπημένο μέρος της παρέας μου, που θεωρείται πλέον στέκι, είναι το εστιατόριο η Παλιά Αθήνα στην Κάτω Τούμπα. Για ποτό θα με βρεις συνήθως στο άλλο στέκι της παρέας, το Dio Con Dio στο Πανόραμα.

Τώρα που καλοκαίριασε μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες, όταν βρίσκομαι εδώ, είναι να κάνω ποδήλατο κατά μήκος της Παραλίας και να περπατάω. Τελευταία ξεκίνησα δειλά δειλά και το skate.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με πλούσια ιστορία γι’αυτό και απαριθμεί μνημεία από όλο το φάσμα του ιστορικού χρόνου. Μου βγάζει ακόμη μια αίγλη κοσμοπολίτικης αρχοντιάς, αν και δε διανύουμε περίοδο ακμής. Πρώτα και πάνω απ’ όλα στη Θεσσαλονίκη μου αρέσουν οι άνθρωποι της. Γιατί είμαστε πιο εγκάρδιοι, πιο ζεστοί. Και γιατί σ’ εμάς ακόμη μετράει το συναίσθημα. Πάντα και παντού.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να αλλάξουν στην πόλη σε πρακτικό επίπεδο που έχουν να κάνουν με την καθαριότητα και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Αλλά πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε κοινωνικό επίπεδο, από το οποίο πηγάζουν και όλα τα υπόλοιπα, είναι η νοοτροπία των ανθρώπων. Θα ήθελα λοιπόν, η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει την παλιά της «αυτοπεποίθηση», να γίνει πιο εξωστρεφής και να δημιουργεί τάσεις και ρεύματα στις τέχνες, τη μόδα, τη μουσική, ακόμη και την πολιτική, όπως συνέβαινε παλιότερα. Νομίζω ότι έχουμε λίγο εφησυχαστεί και η εξέλιξη γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς, αν και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες η πόλη να γίνει πιο ανοιχτή και εύχομαι αυτό να συνεχιστεί.

Αν θα σκεφτόμουν να επιστρέψω εδώ μόνιμα; Ποτέ μη λες ποτέ. Προς το παρόν δεν έχει προκύψει κάτι που να με κάνει να σκεφτώ να επιστρέψω, επειδή όλες μου οι επαγγελματικές δραστηριότητες είναι πλέον στην Αθήνα. Αλλά υπάρχουν στιγμές νοσταλγίας που μου έρχονται τέτοιες ιδέες στο μυαλό...

Για μένα, η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα το «λιμάνι» μου. Φιλόξενη αλλά και μυστηριώδης με καλά κρυμμένους θησαυρούς που περιμένουν να τους ανακαλύψεις. Και αυθεντική. Όπως και οι άνθρωποί της.

Φωτογραφία πορτρέτου: Γιώργος Μαρκοζάνης