Οι ερωτικές σχέσεις αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια. Έλξη, ενθουσιασμός, αγάπη και μετά το χάος. Με αυτή τη σειρά -που είναι η δική μου αγαπημένη- ή με οποιαδήποτε άλλη πιστεύετε εσείς πως έχει σημασία, το δέσιμο δυο ανθρώπων αποτελεί μια ιερή συνένωση. Πιστεύω βαθιά πως δεν έχει σημασία το διάστημα στο οποίο θα προλάβουμε να φτάσουμε εκεί όπου επιθυμούμε ούτε ο χρόνος που θα παραμείνουν δυο μονάδες μαζί. Το στοιχείο που μετράει και που πάντα στο τέλος αποτελεί τον καλύτερο κριτή είναι οι εμπειρίες που αποκομίζουμε καθώς και οι ανθρώπινες ψυχές που -ίσως- καταφέρουμε να γνωρίσουμε. Έστω και στο ελάχιστο. 

Ήταν μια ανούσια Πέμπτη, όταν αποφάσισα πως τελικά οι ιστορίες που θα έχουμε να διηγούμαστε είναι και αυτές που, μέσα από τις συνθήκες τους, μακροπρόθεσμα, μας καθορίζουν. Μετά από πολλές κουβέντες με φίλες και γνωστές, μετά από ατελείωτες παρατηρήσεις που δεν ξέρω αν με οδήγησαν σε σωστές σκέψεις, και μετά από ατελείωτα σχετικά άρθρα που διάβασα, έφτασα στο συμπέρασμα πως η σύγχρονη ορολογία του "όσα περισσότερα άτομα συναναστραφείς, τόσο περισσότερες εμπειρίες θα αποκομίσεις", δε με εκφράζει. Αυτό, γιατί όσο επιμένουμε στην ποσότητα χάνουμε τη μαγεία της ποιότητας.

Όσο λέμε "ναι" σε κάθε μικρό φαύλο κύκλο τόσο αναλωνόμαστε γύρω από τον εαυτό μας. Και προς Θεού, το τελευταίο που επιθυμώ είναι αυτό το σχόλιο να ακουστεί πουριτανό. Αντιθέτως, πιστεύω πως, αν το σκεφτείτε καλά, μπορεί να σας οδηγήσει σε μια #selflove πραγματικότητα μακριά από οτιδήποτε εφήμερο. 

Σε μια εποχή που οι γυναίκες βγαίνουμε στο προσκήνιο και χρειάζεται θάρρος και θράσος για να ανταπεξέλθουμε σε οτιδήποτε μας επιβάλλεται, έρχομαι με τη σειρά μου να πω πως. αν μια σχέση είναι ποιοτική, τότε μέσα από αυτή μπορούμε να ζήσουμε πολλές διαφορετικές πραγματικότητες. 

Παρακάτω θα διαβάσετε μια σειρά από φανταστικά γεγονότα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. 

Έλξη-Φάση πρώτη

Ας ξεκινήσουμε με μια υποτιθέμενη σχέση η οποία βρίσκεται στην αρχή της. Συνταντιόμαστε με έναν άνθρωπο γιατί έτσι το όρισε η μοίρα και μετά από κάποια βλέμματα νιώθουμε πως πραγματικά υπάρχει κάτι διαφορετικό. Παίρνουμε το πράσινο φως και ξεκινάμε να αφιερώνουμε στη σκέψη του άλλου τον χρόνο που δεν "χαρίσαμε" ποτέ στον εαυτό μας. Υπολογισμοί, εξισώσεις, πιθανές συμπεριφορές που θα τον κάνουν να μας ερωτευτεί παράφορα και όλα αυτά σε μια σφαίρα που ακόμη και οι πιο καλά εκπαιδευμένοι... νιώθουν πως χάνουν τον εαυτό τους. Αυτή η φάση τελειώνει εκεί που τα πράγματα ξεκινούν να παίρνουν διαφορετική τροπή. 

Ενθουσιασμός-Φάση δεύτερη

Εδώ, ξεκινάμε γνωρίζοντας μια εντελώς διαφορετική πλευρά του εαυτό μας αλλά και του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας. Ο ενθουσιασμός της αρχής είναι ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Ατελείωτες ώρες σε βεράντες με συζητήσεις που φτάνουν μέχρι τα πέρατα της γης, βόλτες σε άγνωστα σημεία, βουτιές που καταλήγουν σε μπερδεμένες αγκαλιές ή με άλλα λόγια μια περίοδος στην οποία κάνουμε πραγματικότητα τους μεγαλύτερους φόβους μας, που δεν είναι άλλοι από το να αφεθούμε πραγματικά. 

Αγάπη-Φάση τρίτη

Δημιουργούμε κύκλους που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια. Σε αυτή τη φάση είμαστε για ακόμη μια φορά μια αλλιώτικη εκδοχή του εαυτού μας. Κάτι σαν να ζούμε μια άλλη σχέση με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Οικειότητα, inside jokes και δυο σπίτια που με τον καιρό έγιναν ένα είναι ο ορισμός της φάσης της αγάπης. Εδώ, μαζεύουμε τα κομμάτια μας, κάνουμε απολογισμό και συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είναι αυτό που μας κρατάει με έναν άνθρωπο. Εδώ, κάπου έχει χώρο και ο έρωτας, γιατί ως αιώνια ρομαντική, πιστεύω πως ο έρωτας χτίζεται. Με τον καιρό και με κόπο, και μακριά από τον ενθουσιασμό. Αυτή είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση.

Παρόλα αυτά, η τρίτη φάση είναι πλανεύτρα. Είναι αυτή που οδηγεί στη συνήθεια, στην αδιαφορία και στα βιαστικά τηλεφωνήματα εάν το επιτρέψουμε. Η αγάπη ή που θα κρατήσει το πιο λαμπερό χαμόγελο ή που θα ξεθωριάσει με τον καιρό αποδεικνύοντας τη ματαιότητα των συναισθημάτων. 

Χάος-Φάση τέταρτη

Η αλήθεια είναι πως σε αυτή τη βολική κατάσταση πολλές φορές ξεχνάμε. Ξεχνάμε γιατί ξεκινήσαμε, γιατί συνεχίσαμε και πάνω από όλα ξεχνάμε τον δικό μας εαυτό. Μένουμε μόνοι ακόμη και αν δηλώνουμε περίτρανα "μαζί". Συνηθίζουμε την παρουσία, τις κινήσεις, τα αγγίγματα, συνηθίζουμε τα άκουσμα των κλειδιών στην πόρτα.

Και εκεί ακριβώς είναι που έρχεται η στιγμή που πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να δούμε τις διαφορετικές ζωές που ζήσαμε μέχρι να φτάσουμε εδώ, τις στιγμές και τα όνειρα. Εκεί, οφείλουμε να ζυγίσουμε αυτά που μας κρατάνε από συνήθεια, αυτά που μας διώχνουν, επειδή αξίζουμε καλύτερα ή εκείνα που λένε πως πρέπει να ξεκινήσουμε τις φάσεις... ξανά από την αρχή.

Αλλά αυτή τη φορά με όλα τα εφόδια στην πλάτη μας. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Στη φάση τέταρτη είναι που θα γίνουμε το κορίτσι που πάντα θέλαμε -όσο χρονών και αν είμαστε. Θα πούμε όλα αυτά που σκεφτόμαστε και θα θέλουμε να δημιουργήσουμε μαζί με αυτόν που έχουμε απέναντί μας έναν καινούργιο κύκλο, που δε θα χαθεί στο χάος. Γιατί δεν μας αξίζει. Γιατί στο τέλος της κάθε ημέρας οφείλουμε να είμαστε περήφανες για αυτά που γίναμε και για αυτά που θα γίνουμε από εδώ και πέρα. 

Άρα τι; Εμμένουμε σε εμμονές;

Όλα τα παραπάνω με μια βασική αρχή: να βρισκόμαστε με το σωστό άνθρωπο. Εάν αυτή η παραδοχή δεν υπάρχει και αν η συνήθεια και η ασυμφωνία είναι πιο δυνατές, τότε μαθαίνουμε να φεύγουμε. Μια αρετή που λίγοι έχουν. Ακόμη και αν στην αρχή φαίνεται ακατόρθωτο, το να κλείνουμε πόρτες είναι λυτρωτικό. Μας μαθαίνει πως αυτές τις "πολλές ζωές" μπορούμε να τις βρούμε και αλλού. Μπορούμε να τις βρούμε μέσα μας ή σε ανθρώπους που ακόμη δε μας έχει φέρει αυτή η ζωή. Κάποτε, που το timing θα είναι καλύτερο και το χαμόγελο θα αποτελεί μονόδρομο στο τέλος κάθε ημέρας.

Για αυτό άλλωστε δεν είμαστε φτιαγμένοι;