Υπάρχουν μερικά θέματα που η μέση λογική λατρεύει να θεωρεί debatable. Έχοντας κοινό παρονομαστή σε ένα κλάσμα που μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στην ακραία, loudy κανονικότητα και στην τήρηση μιας εκκωφαντικής σιγής ακόμη και σήμερα γίνονται σημεία αναφοράς σε τραπέζια που μοιάζουν να βγήκαν από μια καλτ ταινία του 80. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι με τα αντρικά παντελόνια ανήκουν δικαιωματικά σε μια περασμένη δεκαετία. Γιατί είναι αυτοί που μας θυμίζουν με άκομψο τρόπο πως ανάμεσά μας υπάρχουν ψυχές που παλεύουν για να τους αναγνωριστούν αυτά που πολλοί από εμάς τους υπόλοιπους έχουμε ως δεδομένα. 

Μια μέρα σαν τη σημερινή που η ομοφοβία, η αμφιφοβία και τρανσφοβία ξορκίζονται μαγικά -ακόμη και αν τα prides λείπουν από τους δρόμους- είμαι περήφανη να κάθομαι μπροστά σε έναν υπολογιστή και από το feed μου να λείπουν αναρτησεις που μειώνουν τη σημασία της. Μια μέρα σαν αυτή που από το 1990 η διαφορετικότητα έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας όλα μοιάζουν λίγο πιο φωτεινά. Γιατί πλεον ο κόσμος ξεκινάει να μαθαίνει πως υπάρχουν θέματα για τα οποία δε μπορούμε να έχουμε άποψη.

Χωρίς άποψη

Δεν υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό και συγκινητικά ταπεινό από το να αποδεχτούμε όλοι μερικές καθολικές αλήθειες -τόσο για εμάς όσο και για αυτούς που είναι δίπλα μας. Το χρώμα, η εθνικότητα και οι σεξουαλικές προτιμήσεις αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας του καθενός. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει, να αμφισβητήσει ή να χλευάσει οτιδήποτε από αυτά. Αγκαλιάζοντας τα στοιχεία αυτά που πραγματικά αποτελούν σταθερές και πυλώνες γύρω από τους οποίους χτίζουμε την υπόλοιπη ζωή μας και αποδεχόμενοι με ευλάβεια τις ελευθερίες -που δεν καταπατούν τις δικές μας- μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. 

Τα gender-diverse άτομα έχουν φυσιολογική ζωή. Αγαπάνε, ερωτεύονται, πονάνε και περιμένουν την ίδια κατανόηση που απαιτούν και όλοι οι υπόλοιποι για τις συμπεριφορές τους. Φόβοι, ελπίδες, προσδοκίες και ανεκπλήρωτα όνειρα είναι μερικά μονάχα από τα στοιχεία που δομούν τις προσωπικότητές τους. Με την κοινωνία να μην έχει αποδεχτεί ακόμη τα δικαιώματά τους, ένα είναι βέβαιο: όσο συντομότερα κατανοήσουμε πως συνεχίζουν να αποτελούν ισότιμα μέλη των κοινωνιών μας και όσο γρηγορότερα παραγκονίσουμε περιστατικά bullying και κοινωνικού αποκλεισμού τόσο ομαλότερη θα γίνει η κοινωνία μας. 

Όχι γιατί μπορεί να τύχει και στο σπίτι μας. Όχι από λύπηση. Μόνο γιατί έτσι πρέπει. Ο ρατσισμός οποιουδήποτε είδους αποτελεί ένα στοιχείο ανθρώπινης καταδίκης. 

Στον κόσμο που όλοι κρύβονται

Σύμφωνα με μια μελέτη αποδείχτηκε πως η πλειοψηφία των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό κάνουν κατά μέσο όρο οκτώ χρόνια μέχρι να αποκαλύψουν στους γύρω τους τις προτιμήσεις τους. Αυτή η παραδοχή δεν αποτελεί έκπληξη αφού η βία, τα άκομψα σχόλια αλλά και η περιθωριοποίηση συνεχίζουν να αποτελούν μια πραγματικότητα. Ή για να το θέσω καλύτερα, πληγή μιας κοινωνίας που έχει μάθει να κρίνει και να αποκόβει οτιδήποτε τη φέρνει αντιμέτωπη με τις δικές της ανάγκες. 

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι ανάμεσα μας -ή μπορεί να είμαστε και εμείς- που πιάνουν τον εαυτό τους να έρχεται αντιμέτωπος με ένα τόσο λεπτό θέμα. Με ένα θέμα που έχει να κάνει με ανθρώπινες ψυχές και με χαρακτηριστικά εκ γενετής και απαράλλακτα. Αυτό που όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε, πετώντας τις παρωπίδες και κοιτώντας την πραγματικότητα κατάματα είναι πως τα gay prides υπάρχουν γιατί ακόμη το να διαφοροποιείται κανείς είναι αμφισβητήσιμο. Υπάρχουν γιατί άνθρωποι δεν δικαιούνται να αγαπήσουν όπως το λέει η καρδία τους. Γιατί ακόμη και σήμερα σε μερικές χώρες διώκονται.

Είναι άδικο να θεωρείται τολμηρό το να εκφραστεί κάτι που πηγάζει από μέσα. 

Τελικά ακούγεται ένα ηχηρό σύνθημα

Love is love. Αν μπορούσαν οι σκέψεις μου να συνοψιστούν θα είχαν αυτό το σύνθημα που έγινε πλέον ένα παγκόσμιο κίνημα. Love is love. Είτε μιλάμε για τα πολυσυζητημένα gay genes είτε αναφερόμαστε σε ατομικές επιλογές, η αγάπη είναι πάνω από όλα. Οφείλει επιτέλους να σταματήσει η μανία που θέλει τα κορίτσια να παίζουν με κούκλες και κουζινικά και τα αγόρια να πολεμάνε. Όχι γιατί πολλοί σημαντικοί άντρες είναι chefs παγκοσμίου αναγνώρισης αλλά απλώς γιατί o καθένας θα ήταν σημαντικό να εκφράζεται όπως επιθυμεί. 

Είχα ακούσει πριν κάποιο καιρό πως θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε το διαφορετικό μόνο όταν αγαπήσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μέσα μας και έξω μας. Και αυτή ίσως να είναι μια αλήθεια που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε. 

Tο πιο σημαντικό μέσο για να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο... είναι η αγάπη. Ουσιαστικό, θηλυκό. Σε κάθε της μορφή. Άλλωστε, χωρίς αυτήν ο κόσμος δε θα είχε πια λόγο να συνεχίσει να γυρίζει.