Όπου κι αν κοιτάξω, είσαι εκεί. Έχεις μια μόνιμη θέση στις σκέψεις, στις αναμνήσεις μου. Θέλω να ξέρεις... πάντα σε θυμάμαι και, ναι, σε νοσταλγώ, γιατί είσαι δικό μου, γιατί καταφέρνω πάντα να σε κάνω δικό μου. Δεν είναι εγωιστικό, όμως περιμένω πρώτη απ’ όλους να γυρίσεις ξανά. Είναι η επιστροφή σου μια μορφή λύτρωσης, δεν μπορώ να πω. Άκου με, σου λέω αλήθεια… Μερικές φορές σε ψάχνω, το έχω ανάγκη. Είναι που κάθε φορά που έρχεσαι μπορεί να μην έχω πολλά, όμως αισθάνομαι ότι έχω τα πάντα. Είναι που με έχεις αγκαλιάσει με ήλιους και κύματα, με αεράκια και πανσελήνους από μικρή, και με έχεις κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, κι ας γύριζαν όλα κάποιες φορές σε άλλη τροχιά από αυτήν που περίμενα. Τα έχεις καταφέρει περίφημα και σε ευχαριστώ! Τα ταξίδια μου, οι έρωτές μου, τα ξενύχτια μου, σου ανήκουν δικαιωματικά. Κάθε φορά τα παίζεις όλα για όλα και, το παραδέχομαι, πάντα κερδίζεις. 

Πώς γίνεται να καταφέρνεις να με συνεπαίρνεις συνέχεια στον ρυθμό σου, κι εγώ υπομονετικά ν’ ανακαλύπτω ένα ένα τα μυστικά σου, μέχρι το μαύρισμα να μην «πηγαίνει άλλο», μέχρι η θάλασσα πια να «ζεματάει»;

Φέτος με γδέρνεις, με πονάς, ωστόσο ήλπιζα τόσο πολύ πως θα φτάσεις και θα επουλώσεις τις πληγές μου. Είναι αυτή η εικόνα της γιαγιάς και του παππού μου που δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου. Οι δυο τους, πάντα πλάι πλάι, να φτάνουν από τη γωνία του τετραγώνου από την παραλία, να στέκονται στη γαλάζια πόρτα του εξοχικού μου, να σηκώνουν το μάνταλο. Και τα μάτια μου κάθε φορά να γυαλίζουν, γιατί ήρθαν να μας δουν, να κεράσουμε παγωτό, να γελάσουμε, να πούμε τα νέα μας για τον Παναγιώτη, τον Τάσο, τη Μαρία και τον Μάνο. Καλοκαίρι μου, αυτή είναι η πρώτη φορά που με αφήνεις με τραύματα, γιατί θα μου λείψουν τόσο πολύ στο εξής αυτές οι στιγμές σου. Όμως, το έχω σκεφτεί καλά και δε σου κρατάω κακία (πώς θα μπορούσα, άλλωστε;), διότι όσα άφησες να με πονάνε σήμερα είναι και η μεγαλύτερη, η πιο ουσιαστική, ευτυχία μου. Θα σ’ το πω… Κουβαλάς το χαρτοφυλάκιο των καλύτερων αναμνήσεών μου. Αναμνήσεων αγάπης στην αγκαλιά σου. Και τι αγκαλιά ήταν αυτή!

Ξέρεις, έχω μιλήσει για σένα. Δε σου «χαϊδεύω» τα αυτιά, αλλά έχεις μια αξία φοβερή. Είσαι αυτό που πολύ σοφά λένε πως «μετά το σκοτάδι, έρχεται το φως». Είσαι αυτό το φως, η ελπίδα, το καλό. Όχι μόνο για μένα, για όλους. Και δε θα ήθελα να διαρκείς για πάντα, γιατί η προσμονή σου έχει κι αυτή τη σημασία της. Πώς, άλλωστε, θα γέμιζαν οι μέρες μας με χρώμα, αν ήσουν σταθερά το ίδιο; Αν δε σε περίμενα, θα ήταν αλλιώς. Αν δε βασανιζόμουν για να φτάσω στο σωστό μαύρισμα, θα ήταν αλλιώς. Δεν τη θέλω τη μόνιμα ηλιοκαμένη επιδερμίδα. Θέλω τη διαδικασία. Θέλω να μετράω τα μπάνια και να λέω «αυτό είναι το πρώτο μου», «αυτό το τελευταίο μου». Θέλω οι μέρες σου να «ανοίγουν» σιγά σιγά. Θέλω οι απόλυτες ζέστες σου να είναι πάντα εκεί μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου. Θέλω τα νησιά σου πλημμυρισμένα από κόσμο μόνο για κάποιους μήνες και ήρεμα ύστερα από λίγο. Θέλω να ξέρω πως σαν τα φιλικά τραπέζια σου δίπλα στο κύμα, με δυνατά τη μουσική, δε θα ξαναζήσω στο επόμενο διάστημα, γι’ αυτό πρέπει να αδράξω τη στιγμή. Θέλω να κυκλοφορώ με το μαγιό κι ένα καφτάνι, αλλά να ξεφυλλίζω μόδες φθινοπώρου. Θέλω τον Δεκαπενταύγουστό σου να φτάνεις στο πικ σου. Θέλω να ξέρω ότι έρχεσαι, ότι θα ξανάρθεις και ότι θα είσαι πάντα εδώ. Διαρκείς λίγο ή είναι η χαρά μας, η απόλυτη ξεγνοιασιά μας, που μας κάνει να νομίζουμε έτσι;

Αγαπημένοι μου, τα μόνιμα καλοκαίρια δε μας ταιριάζουν, παρά μόνο στην καρδιά. Η φύση είναι τόσο έξυπνη και το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Έτσι, τα έχει υπολογίσει όλα να λειτουργούν όπως πρέπει. Οι εποχές μάς μαθαίνουν τη συνθήκη της αρχής και του τέλους. Έχουν όλες τον χαρακτήρα τους, τη μαγεία τους και έναν λόγο για τον οποίο υπάρχουν. Είναι υπέροχη η κάθε εναλλαγή. Μην τα βάζετε με τους χειμώνες, δε φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς, που δεν κρατάμε το καλοκαίρι για πάντα μέσα μας. Κι αυτό δεν επιζητά τίποτα άλλο, παρά να μείνει μόνιμα στις συνειδήσεις μας, να «φωλιάσει» στις διαθέσεις μας. Το γκρίζο σβήνει με χαμόγελο, όνειρα κι αγάπη. Δεν καθορίζουν οι εποχές τη δική μας ευτυχία, ούτε πρέπει να περιμένουμε πότε θα γίνει πιο δυνατός ο ήλιος για να μας «σώσει». Με γέλιο προχωράει η ζωή. Με αγκαλιές. Με χορούς και τραγούδι. Κάντε τα όλα καλοκαίρι, δεν είναι ποτέ αργά!