Καλοκαίρι, και η πόλη βουβή, καθόλου πολύπλοκη, ένα κράμα απόλαυσης και ζεστού εφιάλτη. Και ενώ οι περισσότεροι αποχωρούν για προορισμούς πιο δροσερούς, λίγοι παραμένουν εδώ, βαστώντας τον ανάλαφρο ίλιγγο της εποχής, για να φυλούν συνειδητά τις Θερμοπύλες. Ανάμεσά τους, ο Σπύρος Πέγκας, τον οποίο κρατούν φέτος στη Θεσσαλονίκη δύο προτεραιότητες και ταυτόχρονες ευθύνες: η 11 μηνών κόρη του και τα συνεχή τρεξίματα για τις ερχόμενες εκλογές, στις οποίες διεκδικεί με τη δημοτική κίνηση «Θεσσαλονίκη Για Όλους» τον κεντρικό δημαρχιακό θώκο. «Ετεροκαθορισμός», αυτό θα μου πει πως ζει τελευταία, εξηγώντας πως το νόημα της ζωής του έχει ξεδιαλυθεί και παίρνει νέες διαστάσεις. «Ένα παιδί αμέσως σου θέτει άλλες προτεραιότητες. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πιο μακροσκοπικά και πιο προοπτικά, οπότε όλο αυτό επηρέασε και την απόφασή μου να ασχοληθώ ξανά με την πολιτική. Αισθάνεσαι ακόμη μεγαλύτερη την ευθύνη να διασφαλίσεις ένα καλό μέλλον, μια πράσινη πόλη, δηλαδή όλα αυτά τα πράγματα που πια έχουμε χάσει τελείως. Ως οικογένεια δε θέλουμε να πάμε να κατοικήσουμε μακριά από το κέντρο. Θέλουμε, όμως, επιλέγοντας να μείνουμε εδώ, να έχουμε μια ποιότητα ζωής, η οποία είναι αυτονόητη σε άλλες πόλεις», υποστηρίζει από την αρχή της συζήτησής μας.
Η αλλοτινή συμπρωτεύουσα
Ο Σπύρος Πέγκας την έρημη Θεσσαλονίκη τη λατρεύει, γιατί έτσι τη γνώρισε από παιδί. Μεγάλωσε στην αστική καρδιά της, στη Βασιλίσσης Όλγας, όταν εκεί υπήρχε ακόμη άπλετος ελεύθερος χώρος, με χαρακτηριστικές εικόνες μπροστά από το σπίτι του «την ανοιχτή αλάνα, το Λούνα Παρκ, και στην Παραλία την παιδική χαρά με το γνωστό φιδάκι», που οι παλιοί -είναι βέβαιος- θυμούνται καλά. Η τότε καθημερινότητα, σαφώς πιο ανέμελη, η πόλη, πιο χαλαρή, με λιγότερη κίνηση και καυσαέριο, πιο ευδιάκριτες οι εποχές. «Με κάποιον τρόπο, δηλαδή, το φθινόπωρο ήταν όπως πρέπει, με βροχές, ο χειμώνας κρύος, την άνοιξη την περιμέναμε πώς και πώς, και μετά το καλοκαίρι ήταν η χαρά του παιδιού με τις διακοπές στην Περαία. Εκείνα τα χρόνια ήταν πιο φωτεινά. Η Θεσσαλονίκη σταδιακά έγινε μία μεγαλούπολη, όπου τα αυτοκίνητα “σάρωσαν” την καθημερινότητά μας και την καθόρισαν», θα πει.
Αφού έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό, όταν ξαναγύρισε, η Θεσσαλονίκη είχε ήδη μεταλλαχθεί. «Περνάμε στη δεκαετία του ’90, κατά την οποία υπήρχε μια διαφορετική ανάπτυξη με τις διάφορες παράπλευρες ωφέλειες και επιβαρύνσεις που αυτό συνεπάγεται. Σταδιακά, καθώς εμπλεκόμουν περισσότερο επαγγελματικά σε διάφορους κλάδους, αισθανόμουν ότι η πόλη έμενε λίγο πίσω σε σχέση, για παράδειγμα, με την Αθήνα, και αυτό πάντα με απασχολούσε. Έτσι άρχισα να γράφω γι’ αυτό σε διάφορα έντυπα. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο κυρ Γιάννης, ο οποίος κατέβαινε το 2006 ως δήμαρχος ανεξάρτητος, και ύστερα από παροτρύνσεις φίλων και δικές μου σκέψεις, αποφάσισα να συμμετέχω σε εκείνο το εγχείρημα και να ασχοληθώ ενεργά με την πόλη. Γιατί έλεγα ότι “δε γίνεται μόνο να γράφω και να γκρινιάζω, πρέπει κι εγώ να φροντίσω να βοηθήσω στην αναπτυξιακή προοπτική της”. Αυτό έγινε πραγματικότητα το 2010, που είχα άμεση εμπλοκή από τη θέση του αντιδημάρχου σε θέματα πολιτισμού, αλλά και ανάπτυξης του τουρισμού, όπου πραγματικά έγινε ένα πολύ σημαντικό άνοιγμα της πόλης στον κόσμο, κι αυτό έφερε έσοδα, θέσεις εργασίας, χρήματα».
Διεθνή βήματα
Πράγματι, δε θα μπορούσε κανείς άλλος να αναλάβει καλύτερα ένα τέτοιο πόστο - ήταν ο τομέας στον οποίο, χάρη στη σκληρή δουλειά και αφοσίωσή του, η διοίκηση Μπουτάρη αναδείχθηκε στις πιο πετυχημένες της πόλης. Διάβαζα έναν παλιό τίτλο που τον αποκαλούσε τον «διεθνή» αντιδήμαρχο, μιας και η προσωπική του ιστορία γράφει άπειρα μίλια σε παγκόσμια εμβέλεια. Στα νεαρά του χρόνια, ο ίδιος επέλεξε να μείνει στη Θεσσαλονίκη, έπειτα από μια διαδρομή σπουδών στο εξωτερικό και έναν χρόνο απασχόλησης στις Βρυξέλλες στην Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες, όμως οι περιπλανήσεις του δε σταμάτησαν ποτέ. «Έρχομαι εδώ σε ένα μεταβατικό στάδιο. Εντέλει ενεπλάκη με την οικογενειακή επιχείρηση που είχαμε με τα χειροποίητα χαλιά Ανατολής, μέσα από την οποία άρχισα να αισθάνομαι πολύ δημιουργικός. Οι γονείς μου μού δώσανε χώρο να εξελίξω τα πάντα όπως ήθελα και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Άφησα τα προηγούμενα, με τις Πολιτικές Επιστήμες που είχα σπουδάσει και τους διεθνείς φορείς που είχα ανακατευθεί, γιατί μέσα από την επιχειρηματικότητα αισθανόμουν πολύ ελεύθερος. Ανοίξαμε μαγαζί στην Αθήνα και πηγαινοερχόμουν. Στην αρχή, όταν μπαίνεις σε μια δουλειά, αυτή σου επιβάλλεται, αλλά όσο αναπτύσσεσαι, αρχίζεις εσύ και την καθορίζεις. Έτσι συνέβη και με τη δική μας επιχείρηση, όπου πρόσθεσα πολλά στοιχεία εξωστρέφειας και διαφορετικής κουλτούρας, δημιουργώντας πολλές παράλληλες εκδηλώσεις, φέρνοντας τους “Φίλους του Χειροποίητου Χαλιού”, στήνοντας μία μη κερδοσκοπική εταιρία, “Τα μονοπάτια της Ανατολής”, και πηγαίνοντας κάθε χρόνο ένα μεγάλο ταξίδι σε μια ανατολίτικη χώρα, με το σκεπτικό να δείξω στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμουν ότι τα κλισέ των χωρών αυτών δεν ισχύουν. Ήταν συναρπαστικά χρόνια, γιατί πέρα από το εμπόριο, και τα οφέλη που αυτό έφερνε, είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω και να δω τον κόσμο, να γνωρίσω διαφορετικές κουλτούρες, να καταλάβω τη σχετικότητα των πραγμάτων. Βρεθήκαμε από το δυτικό κομμάτι της Κίνας μέχρι την Κιργισία, την Υεμένη, το Πακιστάν. Οπότε εκεί ίσως μπήκε και αυτός ο πρώτος σπόρος της τουριστικής ανακάλυψης».
Ευχάριστες ανατροπές
«Μετακόμισα έπειτα από 25 χρόνια! Σε μεγαλύτερο σπίτι, για να χωράμε. Πάντα στο κέντρο της πόλης. Για μένα ήταν σοκ. Μετέφερα όλα τα βιβλία μου, κάτι που ποτέ δεν είχα κάνει πριν. Μου φάνηκε τεράστιο έργο», μου λέει. Η κόρη του, όμως, έφερε στη ζωή τους περισσότερη χαρά και μοίρασμα ουσιαστικό των πραγμάτων που κάνουν μαζί ως οικογένεια. «Το ότι μοιράζεσαι τα πράγματα άμεσα και τα συναισθήματά σου είναι πάρα πολύ ωραίο. Λέω κλισέ πράγματα, το ξέρω, αλλά, όταν αποφασίζεις σε ώριμη ηλικία ότι θες να κάνεις οικογένεια, αυτό αρχίζει και σε εκπλήσσει παρ’ όλα αυτά. Και φυσικά αρχίζεις και ετεροπροσδιορίζεσαι και βλέπεις τα πράγματα με προοπτική. Tώρα πια όλα πρέπει να συνυπολογιστούν».
Ο Σπύρος Πέγκας έχει αντιληφθεί πως, αν το σενάριο να εκλεγεί δήμαρχος επαληθευτεί, θα αναγκαστεί να ελαχιστοποιήσει τον χρόνο που περνά με τη μικρή του. Όμως, μαζί με τη γυναίκα του, Μαλαματή Κιρπουίκη, εφαρμόζουν ήδη το plan B. «Έχουμε πάρει απόφαση, σαν πρακτική, να μεγαλώσουμε οι δυο μας την κόρη μας, οπότε την έχουμε παντού μαζί. Έχει έρθει σε όλες τις πολιτικές μου συγκεντρώσεις, έχουμε πάει ταξίδια ήδη στο Ισραήλ, το Τελ Αβίβ, και στη Γερμανία για δουλειά. Είναι μια συνειδητή απόφαση. Και νομίζω ότι θα είναι πάρα πολύ ωραίο επιτέλους να μεγαλώσει και ένα παιδί μέσα στο Δημαρχείο. Αυτό θα δώσει και μια άλλη άποψη και σε εμάς που θα δημιουργούμε και θα σκεφτόμαστε για το μέλλον της πόλης, αλλά και θα προσφέρει στους εργαζομένους χαρά».
Με λίγα λόγια και καλά
Αν και είναι γερμανικής εκπαίδευσης, ο Σπύρος Πέγκας δηλώνει ότι δεν κινείται βάσει σχεδίων. Το αντίθετο μάλλον, κάθε φορά αισθάνεται ότι ανατρέπει αυτό που οι άλλοι βλέπουν ότι θα κάνει τα επόμενα χρόνια. Λαμβάνει τολμηρές αποφάσεις σε μια πόλη που θεωρείται περίεργο να αλλάζεις διαδρομές και το γνωρίζει. Είναι υπέρ των νεωτερισμών. Δε θέλει να είναι καθόλου νοσταλγικός. Του αρέσουν η προοπτική, το μέλλον, το σύγχρονο, οι τεχνολογίες. Να ανακαλύπτει άλλους κόσμους, και αυτό είναι το πιο συναρπαστικό. Η εξωστρέφεια τον οδηγεί - κάτι μάλιστα που το έχει αποδείξει ήδη δημόσια μέσα από μια διαδρομή στα κοινά που πραγματικά άλλαξε την πόλη!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΗΣ ΡΑΜΜΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟY 2023
