Το ραντεβού για τη συνέντευξή μας γίνεται ένα μεσημέρι στο θρυλικό υπόγειο studio ηχογράφησης της Minos EMI στη Μεσογείων. Στη μία αίθουσα κάνει πρόβες ο Γιώργος Νταλάρας -εννοείται ότι αναγνωρίζεις τη φωνή του από χιλιόμετρα- και στη διπλανή, ο φωτογράφος μας, Αλέξανδρος, έχει ήδη βάλει τον Μίνωα να καθίσει στο πιάνο για να ποζάρει. Γνωρίζοντας μόνο τη δημόσια εικόνα του, είχα την αίσθηση ότι θα συναντήσω έναν συνθέτη αυστηρό και δωρικό. Ίσως φταίει το επίθετό του, που κουβαλάει στις πλάτες του τη μισή μουσική ιστορία της Ελλάδας. Ίσως πάλι, οι συνεργασίες με τον Κώστα Γαβρά ή εκείνες οι μεγάλες συναυλίες στη Νέα Υόρκη. Διαψεύδομαι πανηγυρικά, διότι γνωρίζω έναν συμπαθέστατο δημιουργό, που αυτοσαρκάζεται σαν να μην υπάρχει αύριο και κάνει τον συνομιλητή του να νιώθει ότι παίζουν πινγκ πονγκ ατάκας. Και τα δύο, αν μη τι άλλο, είναι δείγματα ευφυΐας. Συνομιλώ με έναν άνθρωπο ψύχραιμο, που δεν πρόκειται να το βάλει κάτω λόγω του γενικότερου κλίματος εξαιτίας του κορωνοϊού. Στο τέλος της ημέρας, η μουσική είναι από τα λίγα γιατρικά που έχουμε. 

Απόδειξη, η συναυλία που πραγματοποίησε λίγο καιρό πριν στη Ρωμαϊκή Αγορά, με τίτλο «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Μια μουσική γιορτή με τις φωνές της Ελεωνόρας Ζουγανέλη και του Κώστα Τριανταφυλλίδη, η οποία υλοποιήθηκε, τηρώντας τα κατάλληλα μέτρα λόγω πανδημίας, για τους σκοπούς της φιλανθρωπικής οργάνωσης HOPEgenesis. Γιατί, σε τόσο κρίσιμες εποχές, μαζί μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα.

Να ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα; 

Ποια είναι τα ελαττώματά σας; Γκρινιάζω πάρα πολύ. Θα έλεγα ότι είμαι ένας πολύ περίεργος άνθρωπος. Επίσης, έχω ευαισθησίες τρομερές, που ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μπορεί να τις φανταστεί καν. Μπορεί μια λέξη που θα μου πει κάποιος να με κάνει να στενοχωρηθώ πάρα πολύ. Κάποιος μου είχε πει ότι είναι λουδοβίκειες οι ευαισθησίες μου.

Σ’ αυτήν τη φάση της ζωής σας νιώθετε ευτυχισμένος; 

Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί κάνω ωραία πράγματα. Έχω διώξει από γύρω μου όλα όσα δε μ’ ευχαριστούσαν. Είμαι, νομίζω, στην καλύτερη φάση, και γενικά, και ειδικά στη μουσική μου. Απέκτησα όση πείρα χρειάζεται κι έχω ακόμη κέφι και διάθεση να κάνω πράγματα. Γι’ αυτό όσοι συνεργάζονται μαζί μου είναι πολύ τυχεροί.

Είναι αλήθεια ότι ο πρώτος στον οποίο εξομολογηθήκατε ότι γράφετε μουσική ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος;

Ναι, αλήθεια είναι αυτό! Μάλιστα, του είχα πάει τα πρώτα μου τραγούδια και δεν το πίστευε. «Παίξ’ το, αν το έχεις γράψει εσύ», μου έλεγε! «Έμεινε» ο Λευτέρης όταν κάθισα και μ’ άκουσε να παίζω μπροστά του. Μετά μου έδωσε μια επιστολή και μου είπε: «Να τη δώσεις στον πατέρα σου. Δε θα σου πω τι έχω γράψει».

Αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα flashback σ’ εκείνη την εποχή, για να συναντήσουμε τον νεότερο εαυτό σας, τι θα του λέγατε; 

Να έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση. Γιατί εγώ δεν είχα όση θα έπρεπε, παρόλο που αυτά που έκανα ήταν πολύ ωραία. Μ’ επηρέαζε τόσο πολύ το ότι είχα πρόσβαση σε κάποιους σημαντικούς ανθρώπους, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Πάντα το αισθανόμουν αυτό ως πολύ σοβαρό θέμα σε σχέση με το τι κάνω. Ενώ δούλευα από τα 22 μου και μέχρι τα 30 είχα ήδη κάνει επιτυχίες με τον Νταλάρα, θέατρο, ταινίες, σύγχρονο χορό -τα είχα κάνει όλα-, έφυγα στην Αμερική για δύο χρόνια κι έμεινα 15. Ουσιαστικά εκεί απελευθερώθηκα πραγματικά στη μουσική μου. Γιατί εκεί ο άλλος σε αντιμετωπίζει μόνο γι’ αυτό που είσαι. Ήταν πολύ λυτρωτικό για μένα. Νομίζω με βοήθησε πολύ ν’ αποκτήσω την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε να είχα στην Ελλάδα.

Ο πατέρας σας, μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στη μουσική βιομηχανία της χώρας, πότε σας είπε: «Ναι, αξίζεις!»; 

Είχε πάντα τις επιφυλάξεις του, και το καταλαβαίνω αυτό μεγαλώνοντας. Ήξερε πολύ καλά πως στη μουσική περνάς από 40 κύματα. Έχει να κάνει με τα συναισθήματά σου και το θυμικό σου. Για μένα, που δεν αντιμετώπισα ποτέ τη μουσική ως κάτι φασόν, ότι πρέπει, δηλαδή, να βγάλω 10 προϊόντα τον χρόνο, είναι οδυνηρό. Όλα αυτά τον έκαναν επιφυλακτικό ως προς το ότι θα ταλαιπωρηθώ. Και είχε δίκιο. Ταλαιπωρούμαι, αλλά μου δίνει τεράστια χαρά και νομίζω ότι το κάνω πολύ καλά. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.

Έχετε μεγαλώσει ανάμεσα σε μύθους. Ποιες από αυτές τις προσωπικότητες δε θα ξεχάσετε ποτέ; 

Σίγουρα τον Χατζιδάκι και τον Λοΐζο. Πέρα από τη μουσική τους, ήταν άνθρωποι που μ’ ενέπνεαν. Ο Μάνος Λοΐζος ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος. Κι ο Χατζιδάκις το ίδιο, σου ερχόταν να τον αγκαλιάσεις. Μου ασκούσαν πολύ μεγάλη γοητεία όταν ήμουν παιδί. Τον Θεοδωράκη τον έβλεπα στο στούντιο και τον φοβόμουν, γιατί ήταν με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα του. Με τον Γιώργο Νταλάρα ήμασταν γείτονες εκείνη την εποχή. Τον ξέρω, δηλαδή, από τα 5 μου. Θυμάμαι, επίσης -με μεγάλη αγάπη-, τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιάννη Πάριο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάπως σαν συγγενείς μου.

Η «Ευτυχία», τη μουσική της οποίας υπογράφετε, ήταν η κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς. Νιώθετε δικαιωμένος γι’ αυτό; Η ταινία έχει ξεπεράσει τα 500.000 εισιτήρια, γεγονός που με κάνει τόσο χαρούμενο, όχι γιατί έχω ποσοστά στα εισιτήρια, αλλά γιατί ο κόσμος πήγε να δει μια ελληνική ταινία, που, επιπλέον, έχει θέμα μουσικό. Διαθέτουμε τέτοιο μουσικό πλούτο! Θα μπορούσε να γίνεται κάθε χρόνο μια αντίστοιχη ταινία. Τώρα έγινε για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και πολύ χαίρομαι.

Απ’ όλα αυτά που έχετε κάνει, μπορείτε να ξεχωρίσετε την πιο δυνατή σας στιγμή;

Στην Επίδαυρο, όταν έγραψα μουσική για τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Ήταν συγκλονιστική αυτή η πρώτη φορά που παίχτηκε μουσική μου σε αυτό το θέατρο. Όταν, επίσης, άκουσα τη μουσική μου στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης, ανάμεσα σε συνθέτες όπως ο Νίνο Ρότα, πραγματικά ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές. Ακόμη, δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα σε συναυλία του Γιώργου Νταλάρα και άκουσα τον κόσμο να τραγουδάει τραγούδια μου. Ήταν πολύ συγκινητικό.

Στην οικογένειά σας το μουσικό DNA έχει αποδειχτεί ότι πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Στην κόρη σας έχει περάσει; 

Τραγουδάει ωραία, αλλά δε νομίζω ότι έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες. Της αρέσει, όμως, γιατί συμμετέχει σε μια χορωδία στο L.A.

Χαίρεστε που δεν έχει; 

Ούτε χαίρομαι, ούτε δε χαίρομαι. Αν φανεί ότι έχει, θα έχουμε πιο πολλά κοινά να συζητάμε. Αν όχι, θα έχουμε λιγότερα. Τη βλέπω πάντως πολύ πρακτική και δυναμική προσωπικότητα.

Πόσο έχουν αλλάξει την καθημερινότητα ή τον τρόπο σκέψης και δράσης σας τα νέα δεδομένα που έχουμε πλέον να διαχειριστούμε; 

Ζούμε εδώ και μερικούς μήνες πρωτόγνωρες καταστάσεις είν’ η αλήθεια. Προσωπικά, έτσι κι αλλιώς, δουλεύω από το σπίτι ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής μου. Βρίσκομαι κι εγώ σε μια φάση αναθεώρησης, ενδοσκόπησης κι ελπίδας πως θα μπορέσουμε να βρούμε τους ρυθμούς μας. Κι εύχομαι να μην έχουμε άλλα θύματα. Δεν κρύβω, ωστόσο, την ανησυχία μου για τους ανθρώπους του πολιτισμού, αλλά και των άλλων κλάδων, που πλήττονται από την πανδημία και τους συνακόλουθους περιορισμούς. Μακάρι να μπορούμε με τη μέριμνα του κράτους αλλά και ιδιωτών να κάνουμε μουσική, θεατρικές παραστάσεις κι εκδηλώσεις, οι οποίες θα προσφέρουν ανάταση, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Πώς διαμορφώνονται από εδώ και στο εξής τα επαγγελματικά σας σχέδια; 

Στα μελλοντικά μου πλάνα είναι το «Τρίτο Στεφάνι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, που πρόκειται να ανέβει στο Θέατρο Παλλάς τον Οκτώβριο, και η ταινία «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (Re-crucified) σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη, μια πολύ φιλόδοξη παραγωγή, που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη. Ελπίζω, φυσικά, η αβεβαιότητα των καιρών να μη σταθεί εμπόδιο να τα πραγματοποιήσουμε.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020