Συνάντησα τον Μάξιμο Μουμούρη λίγο πριν βρεθεί στη σκηνή του θεάτρου «Αριστοτέλειον». Ευδιάθετος, ευγενικός και πρόθυμος συνομιλητής, κουβεντιάσαμε, μεταξύ άλλων, για τον ρόλο του στην παράσταση «Πνεύμονες», τη γενιά της κρίσης και όσα μπορεί να απασχολούν έναν νέο ή πιθανό μπαμπά στη μοντέρνα εποχή!
Καλωσόρισες στη Θεσσαλονίκη! Έρχεσαι συχνά εδώ;
Όχι, δυστυχώς. Έχω έρθει αρκετές φορές, όμως. Ομολογώ ότι είναι μια από τις αγαπημένες μου πόλεις η Θεσσαλονίκη. Βέβαια, το κλίμα είναι λίγο βαρύ για μένα, λόγω υγρασίας και το πρωινό ξύπνημα είναι δύσκολο. Να φανταστείς, στην Αθήνα μένω σε βουνό, με εντελώς διαφορετικό οξυγόνο. Κατά τα άλλα, είναι μια πόλη που τα έχει όλα και σε πολύ ωραία ισορροπία κατά τη γνώμη μου.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τις φορές που έχεις έρθει;
Μια από τις ωραιότερες εμπειρίες που έχω στη Θεσσαλονίκη –πέρα από τις θεατρικές- είναι η συναυλία των U2 στην προβλήτα στο λιμάνι. Ήταν το 1997, αν δεν κάνω λάθος!
Περνώντας στην παράσταση, διάβασα ότι οι δυο πρωταγωνιστές ανήκουν στη γενιά της αβεβαιότητας. Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό που βιώνουμε όλοι. Ζούμε μια περίοδο τελείως διαφορετική απ' αυτήν που ξέραμε. Νομίζω, ότι η αβεβαιότητα εστιάζει περισσότερο στο εργασιακό πεδίο. Είναι πολύ πιο ρευστό. Ακόμα και οι σπουδές πια δεν έχουν τόση μεγάλη σημασία στην εργασιακή αποκατάσταση. Και θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια και άλλη διάθεση, για να μπορέσεις να πεις ότι έχεις αποκατασταθεί, τουλάχιστον σε βιοποριστικό επίπεδο. Αυτό είναι νομίζω και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όλοι οι πιθανοί γονείς, πριν κάνουν παιδιά.
Ο Μάξιμος Μουμούρης με τη συμπρωταγωνίστριά του στην παράσταση, Βάσω Καβαλιεράτου
Συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου σε αυτήν τη γενιά;
Εννοείται! Απλά εγώ πρόλαβα να κάνω τα παιδιά πριν μπει ο μεγάλος φόβος της αβεβαιότητας. Ωστόσο, πιστεύω ότι όλα είναι και λίγο στο μυαλό μας.
Τι εννοείς;
Δηλαδή, σίγουρα υπάρχει κάτι πραγματικό σε όλο αυτό που ακούμε, μια αντικειμενική δυσκολία, αλλά δεν είναι τόσο μεγεθυμένη και τόσο σημαντική, όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Θέλω να πω, στα 30-40, που κάποιος αρχίζει να σκέφτεται αν πρέπει να κάνει παιδί, βρίσκεται σε μια φάση της ζωής του πάρα πολύ δυναμική, είτε άντρας είτε γυναίκα. Οπότε, λύσεις υπάρχουν.
Πιστεύεις, δηλαδή, ότι πολλοί χρησιμοποιούν την κρίση και ως «δικαιολογία»;
Φαντάζομαι πως ναι. Δεν ξέρω, αν είναι ακριβώς δικαιολογία, μπορεί να είναι μια πραγματική φοβία αυτό, δεν το αμφισβητώ καθόλου. Για να είμαι ειλικρινής, όταν έμαθα και εγώ ότι περιμένουμε τρίτο παιδί τρόμαξα, ο φόβος ήταν πολύ έντονος, κυρίως λόγω οικονομικών. Ήταν μέσω κρίσης και πολλών άλλων πραγμάτων. Θεώρησα ότι ήταν μια τρέλα, που είναι ούτως ή άλλως ένα παιδί. Αλλά ωραία τρέλα! Όπως είπα, λύσεις υπάρχουν, παλεύεις κάθε μέρα για να μπορέσεις να τα καταφέρεις. Δεν είναι εύκολο, όμως, το καταλαβαίνω.
Εσύ, δηλαδή, που κατάφερες να πετύχεις μια αξιόλογη πορεία στον χώρο, νιώθεις τυχερός;
Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω… Νομίζω η τύχη κάποια στιγμή στερεύει και από ένα σημείο και μετά εξαρτάται από σένα, κατά πόσο την κυνηγάς. Πας με τη ροή, λοιπόν, είσαι μέσα στα πράγματα και όσο είσαι μέσα στα πράγματα, οι επιλογές σου φέρνουν η μια την άλλη. Αυτό συνέβη και με μένα. Ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία μου για να κάνω αυτό το πράγμα, που με οδήγησε να μένω συνεχώς ενεργός, στην επιφάνεια. Φυσικά, με πάρα πολλούς κινδύνους κάθε φορά, είτε αυτό έχει να κάνει με την τηλεόραση είτε με το θέατρο, γιατί οι «ταμπέλες» είναι εκεί έξω και παραμονεύουν.
Η τηλεόραση σου έδωσε ένα boost;
Μου δώσε ένα boost σε ένα σύνολο συγκεκριμένων ανθρώπων -στο τηλεοπτικό κοινό και συγκεκριμένους επαγγελματίες του χώρου. Η πορεία μου στο θέατρο, από την άλλη, μου έδωσε boost σε διαφορετικούς ανθρώπους. Γιατί μοιραία έτσι είναι τα πράγματα. Άλλο κοινό προσεγγίζεις κάνοντας τηλεόραση, άλλο κάνοντας σινεμά, άλλο κάνοντας θέατρο, άλλο κάνοντας πειραματικό θέατρο και καταλαβαίνεις που το πάω. Άρα, ναι μου έδωσε ένα «σπρώξιμο», αλλά όχι γενικότερα στην καριέρα μου. Κάποιοι να φανταστείς, ήταν αρνητικοί στο να μου προτείνουν συνεργασίες, επειδή με είδαν στην τηλεόραση.
Επιστρέφοντας στους «Πνεύμονες», βρίσκεις ομοιότητες με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Όχι, δε μοιάζω καθόλου με αυτόν τον άνθρωπο και δε μοιάζω με κανέναν ήρωα που έχω υποδυθεί. Ευτυχώς, γιατί με το να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι, ανακαλύπτω καινούργια υποκριτικά πεδία. Ο Duncan McMillan που έχει γράψει το έργο, παρουσιάζει δεξιοτεχνικά τις στιγμές του ζευγαριού, όπου συνυπάρχουν η αντιπαλότητα, η σύγκρουση, ο θυμός, η αγάπη… Όλα αυτά τα έχω ζήσει κι εγώ, τα έχουμε ζήσει όλοι μας. Όλα αυτά όμως δεν είναι η ουσία του ήρωα. Στο μόνο που θα μπορούσα να πω ότι συνδέομαι με αυτόν, είναι η τόσο δυνατή αγάπη που νιώθει για τη γυναίκα του, παρά τα «μπρος-πίσω» στη σχέση τους, η οποία φτάνει σε μεταφυσικό επίπεδο. Και αυτό από μόνο του δικαιολογεί όλα αυτά που έχουν προηγηθεί μεταξύ τους και τον κάνει να πιστέψει, ότι είναι η γυναίκα της ζωής του. Έτσι νιώθω και για τη δική μου γυναίκα, τώρα που μιλάμε.
Με τρία παιδιά πλέον στο σπίτι, ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος μπαμπάς;
Να καταλάβει πραγματικά. ότι τα παιδιά είναι παιδιά και ότι πρέπει να τα ακούει. Εννοώ πραγματικά να τα ακούει. Ένας παιδαγωγός κάποτε έλεγε, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τα παιδιά να φτάσουν στο ύψος μας για να αντιληφθούν, τι σκεφτόμαστε εμείς. Πρέπει εμείς να σκύψουμε και να αντιληφθούμε τι σκέφτονται εκείνα. Και αυτό μπορεί μόνο να συμβεί, αν θυμηθούμε πώς ήμασταν εμείς πιτσιρίκια και τον τρόπο που κοιτούσαμε τον κόσμο. Έτσι ακριβώς τον κοιτάνε και τα παιδιά μας. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα αντιληφθούμε γιατί ζητάνε και τόσα πολλά, γιατί δε σταματάνε να ζητάνε, γιατί είναι πάντα τόσα ζωηρά και καμιά φορά μας κουράζουν. Αυτό νομίζω είναι και η πρόκληση του μπαμπά σήμερα.
Ναι, καμιά φορά οι γονείς πέφτουν στην παγίδα να επιβάλλονται, λέγοντας «εσύ είσαι μικρός, εγώ ξέρω»...
Αυτό είναι το λάθος! Εκεί οφείλεται ο εκνευρισμός. Στην ουσία, ο εκνευρισμός είναι η αποτυχία του ενήλικα να μπορέσει να επιβάλει κάτι στο παιδί, είναι η δικιά του αποτυχία, όχι του παιδιού. Το παιδί είναι εκεί, έχει προσωπικότητα. Επίσης, μια άλλη πρόκληση του μπαμπά αφορά και τη σύζυγό του. Να παλεύει κάθε μέρα να βρίσκει τρόπους να μην «πεθαίνει» η σχέση του μαζί της, γιατί αυτομάτως χάνεται και ένα κομμάτι μέσα στην οικογένεια.
Και το αντιλαμβάνονται και τα παιδιά…
Αν σβήσει ο έρωτας και η αγάπη, εννοείται.
Τι άλλο ετοιμάζεις;
Έχω άλλες δυο παραστάσεις που τρέχουν, «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» και «Η Μεγάλη Χίμαιρα», η οποία σε λίγο ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα. Επίσης, ετοιμάζω και το δικό μου πρότζεκτ, που θα παρουσιαστεί τέλος Ιουνίου και έχει να κάνει κατά ένα μέρος με τη φιλοσοφία των Pink Floyd, αλλά κυρίως με τη πορεία ενός μοναχικού ανθρώπου στα 50 του. Ο ίδιος φτάνει σε ένα σημείο συνείδησης για το τι έχει κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή και αντιλαμβάνεται όλο το παρελθόν του, αμφιβάλλοντας πια για πολλά πράγματα. Θα έλεγα, ότι είναι ένα κόνσεπτ σχεδόν ερωτικό, το οποίο δούλευα αρκετό καιρό στο μυαλό μου και έχει να κάνει κατά πολύ με τη μουσική. Αρκεί να σου πω, ότι θα είναι γύρω στα 50 άτομα επί σκηνής! Είναι μεγάλη υπόθεση για μένα το γεγονός ότι αυτό αρχίζει να υλοποιείται, γιατί το κουβαλάω δυο χρόνια στο μυαλό μου.
Γιατί οι Pink Floyd συγκεκριμένα;
Είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα του αιώνα, η πιο σημαντική μουσική στην ιστορία της ροκ. Νομίζω, η ιδεολογία των ίδιων και των στίχων τους είναι διαχρονική. Η μουσική τους έχει τη θεατρικότητα που επιτρέπει στη φαντασία να φτιάχνει εικόνες και πάντα θα επιστρέφω σε αυτούς...
Info: Οι «Πνεύμονες» ανεβαίνουν στο Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθινικής Αμύνης 2) για δύο μόνο παραστάσεις: Δευτέρα 5 & Τρίτη 6 Μαρτίου, στις 21:00
