Eντεκα πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί, ένα κλασικό κείμενο του Sir Arnold Wesker, μια ισχυρή δόση bullying, αρκετή ξενοφοβία, μπόλικη καταπίεση από την εργοδοσία, μια γαρνιτούρα ρατσισμού. Με αυτά τα υλικά ετοιμάζει τη φετινή του συνταγή επιτυχίας ο Γιώργος, ο οποίος αφήνει για λίγο στην άκρη τους επικούς μονολόγους που τον καθιέρωσαν σκηνοθετικά και πειραματίζεται με ηθοποιούς από τους οποίους οι μισοί πατούν για πρώτη φορά το θεατρικό σανίδι. Κι όπως φαίνεται από τις κρατήσεις στο «Θέατρο Αποθήκη» το γλυκό έδεσε, αποδεικνύοντας τελικά ότι, ενώ έχουν μεσολαβήσει 60 χρόνια από τότε που γράφτηκε το κείμενο της παράστασης, κάποια ζητήματα παραμένουν -ευτυχώς ή δυστυχώς- διαχρονικά. Είναι θέμα DNA; Τα στερεότυπα είναι τόσο ανθεκτικά στον χρόνο; Γεννιόμαστε με την τάση να μισούμε καθετί διαφορετικό από εμάς; Όλα αυτά μαζί; Ο Γιώργος απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα δίνοντας μας υλικό για να συζητήσουμε με τον ψυχοθεραπευτή μας. Ναι, η «Κουζίνα» του είναι μια παράσταση που δε θα σε αφήσει να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ.
Ο ίδιος εξηγεί στο GLOW πώς καταφέρνει να κάνει sold out παραστάσεις στην εποχή της κρίσης και από τι υλικό είναι φτιαγμένος τελικά ο άνθρωπος.
#Kouzina
«Ξεκίνησα μόνος μου με τα 11 αυτά παιδιά. Δεν είχαμε άλλους συνεργάτες και τα κάναμε όλα μόνοι μας. Τα πάντα. Κάναμε 3,5 μήνες πρόβα και από τον Ιούνιο ήμασταν μέσα στο θέατρο, όλο το καλοκαίρι και δουλέψαμε πάρα πολύ δημιουργικά. Δοκιμάζαμε, πειραματιζόμασταν με ρυθμούς, με κινήσεις με όλα αυτά. Έχει φτιαχτεί κομμάτι-κομμάτι η παράσταση. Οι μισοί από τα παιδιά της παράστασης δεν έχουν παίξει ποτέ στη ζωή τους. Είναι η πρώτη τους φορά. Οπότε φαντάσου και το άγχος και την αγωνία και την απειρία. Θεωρώ ότι, όταν η ζωή σου τα φέρνει τα πράγματα κάπως, έχεις ένα χρέος με τη σειρά σου να δώσεις, όπως σου έχει δώσει η ζωή. Αυτό προσπάθησα, λοιπόν, να κάνω φέτος. Υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο εκεί έξω, πάρα πολλοί άνθρωποι νέοι που ψάχνουν χώρο στο θέατρο κι εγώ έψαξα να τους βρω. Έβγαινα επί έναν μήνα κι έβλεπα παραστάσεις κάθε μέρα για ν’ ανακαλύψω νέους ηθοποιούς».
#Money
«Όταν έγινε αυτό το μεγάλο μπαμ με την κρίση, έπαθα, όπως όλοι, αυτό το πράγμα του άγχους, το “τι θα κάνουμε τώρα που τελειώνουν τα λεφτά μας”. Την πρώτη τεράστια επιτυχία την έκανα με την «Κατερίνα», που στην πραγματικότητα έγινε μέσα στην κρίση. Ήταν μια παράσταση που ανέβηκε χωρίς budget, απλώς μ’ έναν φακό και τίποτε άλλο. Αυτό επομένως ανατροφοδότησε ξανά την ελπίδα μου ότι τα πράγματα, ακόμη κι αν είναι τόσο δύσκολα, τόσο άγρια, μπορεί να συμβούν. Αρκεί να έχεις λίγο την ψυχραιμία να σκεφτείς και ν’ αναρωτηθείς αν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Αυτό, λοιπόν, κάναμε και δώσαμε ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους του χώρου μας. Γιατί, όντως, αν το κάνει ένας μπορεί κι άλλος. Γιατί να μην μπορεί;».
#Digital Life
«Είμαι ενεργός στα social media, τα χρησιμοποιώ, παλιότερα μάλιστα ακόμη περισσότερο. Τώρα είμαι πιο ήρεμος κι έχω αποφασίσει συνειδητά να τα αξιοποιώ περισσότερο για τη δουλειά μου. Θεωρώ, με άλλα λόγια, ότι είναι ένα καλό μέσο για να προβάλω τη δουλειά μου και το πού βρίσκομαι επαγγελματικά αυτό το διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα τα χρησιμοποιούσα για να πω και λίγο παραπάνω τη γνώμη μου ή τι νιώθω μέσα μου. Σήμερα, προτιμώ τη σιωπή, γιατί πια είναι πολλές οι φωνές και νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν εκεί μέσα και κάποιοι άνθρωποι πιο σιωπηλοί. Δεν μπορώ να προβλέψω με σιγουριά το μέλλον της ανθρωπότητας με τα social media. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα χρησιμοποιείς. Αν έχεις το μαχαίρι, μπορείς να κόψεις ψωμί, μπορείς, όμως, και να σκοτώσεις άνθρωπο. Όλα έχουν να κάνουν με τη χρήση, με την ποσότητα της χρήσης, με την ποιότητα της χρήσης. Νομίζω ότι κάποια στιγμή, κάπως αυθόρμητα, θα κοπάσει και θα μπει ένα μέτρο. Σίγουρα, όμως, ήδη τα social media έχουν αλλάξει εντελώς τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων, ειδικά εκείνων που μεγάλωσαν με αυτά».
#Diversity
«Είμαστε ένας λαός που νομίζω ότι, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, έχουμε απ’ όλα. Έχουμε τους ανθρώπους που φοβούνται, έχουμε τους ανθρώπους που δε φοβούνται. Τώρα ποιο κομμάτι αποφασίζει να βγαίνει προς τα έξω, αυτό δεν είναι πάντα και θέμα των ατόμων. Είναι και τι αναπαράγουμε. Εννοώ ότι, έχουμε μια μεγαλύτερη ευκολία όλοι ν’ αναπαράγουμε τα αρνητικά που συμβαίνουν παρά τα θετικά. Επίσης, εγώ αισθάνομαι ότι υπάρχει καμιά φορά ένας ενδοιασμός να πεις τα καλά, γιατί φοβάσαι μη νιώσει ο άλλος αυτό που λέμε “γλείφτης”. Δηλαδή, έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να πούμε έναν καλό λόγο για κάποιον άνθρωπο. Υπάρχει μια καχυποψία πια ακόμα και στο καλό. Εγώ θεωρώ ότι πάντα υπήρχε ρατσισμός και ξενοφοβία. Απλώς τώρα, επειδή έχουμε χώρο να το εκφράσουμε δημόσια όλοι, αυτό φαίνεται περισσότερο. Δεν είναι ότι είναι περισσότερο από άλλοτε. Πάντα έτσι ήταν, πάντα περπατούσες στη γειτονιά και μπορεί να σου λέγανε “καλημέρα” και με το που γύρναγες την πλάτη να λέγανε διάφορα από πίσω σου. Απλώς τώρα τα γράφουν και δημόσια. Εντάξει, φαντάζομαι είναι στη φύση των ανθρώπων αυτά τα πράγματα».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 142 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018
Κεντρική φωτογραφία: Καμπαρντίνα και πουκάμισο Burberry, Attica - The Department Store
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (D-TALES)
STYLING ΛΑΖΑΡΟΣ ΤΖΟΒΑΡΑΣ (D-TALES)
GROOMING ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΥ (D-TALES)
