Είναι το παράδειγμα του εικαστικού που βλέπει την τέχνη ως κάτι σφαιρικό, ικανό να επηρεάσει κάθε πλευρά της ζωής, κάθε προσωπικότητα και κάθε εποχή. Του αρέσει να πειραματίζεται με υλικά και χρώματα, αλλά και μέσα, όπως γλυπτά, installations, μοτίβα και ζωγραφική, εξιστορώντας σε όσους απολαμβάνουν τις εκθέσεις του μια ιστορία απολαυστική, από αυτές που θυμάται κανείς, τις διαχρονικές, που αντέχουν στον χρόνο. Αν και νέος, έχει καταφέρει ήδη πολλά, με παρουσία σε εκθέσεις εντός κι εκτός ελληνικών συνόρων και συνεργασίες με σπουδαίους εκπροσώπους του χώρου, με το έργο του να κερδίζει το ενδιαφέρον, χάρη στη μοναδικότητα και την ιδιαίτερη ματιά του Γιώργου Μαραζιώτη...

Πες μας δυο λόγια για την έκθεση. Πώς γεννήθηκε το concept και ποιος είναι ο στόχος σου;

Η έκθεση Rush Rash Rush αποτελεί φυσική συνέχεια της έρευνας που κάνω τα τελευταία δύο περίπου χρόνια πάνω στις έννοιες του τόπου, του χώρου, της οικειότητας που βρίσκουμε στα τοπία που νιώθουμε πως μας ανήκουν (ή που ανήκουμε σ’ αυτά), αλλά και στην επικινδυνότητα που ενυπάρχει μέσω τέτοιων συσχετισμών. Το έργο λοιπόν που παρουσιάζω στη Nitra gallery, μπορεί να θεαθεί (και πρωτίστως να βιωθεί) ως ένα τοπίο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασιακού που έχει σαν σκοπό να δοκιμάσει τη συνύπαρξη αντιθετικών εννοιών μέσα στα ίδια τα πράγματα. Σημαντικό σημείο έμπνευσης για όλη τη δουλειά αποτελεί το κείμενο του Martin Heidegger, Bauen Wohnen Denken, το οποίο ανάμεσα στα ερωτήματα που θέτει, είναι το πώς σκεφτόμαστε την παρουσία μας σε έναν τόπο, σε έναν χώρο ή μέσα σε ένα κτίριο.

Ο τίτλος που παραπέμπει και γιατί τον επέλεξες;

Τον επέλεξα πιο πολύ για το παιχνίδι που γίνεται στις έννοιες με την αλλαγή ενός μόνο γράμματος. Επίσης, τόσο ηχητικά όσο και σαν εικόνα θεωρώ πως εκπέμπει μια χρονική και σωματική βιαιότητα.

Γλυπτική, installations, prints… τι σε γοητεύει σε αυτές τις τεχνικές και πώς συνδυάζονται;

Χρησιμοποιώ διαφορετικά μέσα γιατί με γοητεύει ο διάλογος που προκύπτει μεταξύ τους, αλλά και γιατί ωθούμαι έτσι να ανακαλύπτω τα όριά μου απέναντί τους. Για παράδειγμα, έχει ενδιαφέρον πώς μπορεί να μεταφραστεί σε γλυπτό η δύο διαστάσεων ποιότητα που έχει ένα print. Ερευνώ συνεχώς πόσο χώρο καταλαμβάνει ένα σχήμα ή μια σκέψη στο χαρτί, σε ένα δωμάτιο, στον δημόσιο χώρο, αλλά και πόσο χώρο δημιουργεί τελικά μέσω της φόρμας του και της υλικότητάς του.

Μέσα από τα έργα σου τι προσπαθείς να επικοινωνήσεις;

Όταν δημιουργώ δε σκέφτομαι ότι θέλω να περάσω στο κοινό κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. Επειδή όμως με αφορά η πραγματικότητα στην οποία ζω και θεωρώ πως η τέχνη είναι -μεταξύ άλλων- και ένα μέσο επικοινωνίας, προσπαθώ να μένω ειλικρινής προς αυτά που πιστεύω, που με περικλείουν και με απασχολούν.

Πιστεύεις ότι η σημερινή κοινωνία χάνει τη νοσταλγική διάθεση και την εκτίμησή της για τη δημιουργίας και στρέφεται στο πιο «γρήγορο»;

Νομίζω πως η σημερινή κοινωνία χαρακτηρίζεται όντως από το «γρήγορο» και το «πολύ γρήγορο», αλλά σε καμία περίπτωση δε χάνεται η εκτίμηση της δημιουργίας σαν πράξη και έννοια. Δηλαδή, η δημιουργία δε σταματά ποτέ. Τα μέσα αλλάζουν, όπως επίσης και οι ρυθμοί. Η νοσταλγία είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης οπότε μάλλον πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει, ειδικά όταν σκεφτόμαστε την ασφάλεια του παρελθόντος.

Με πορεία και εκτός ελληνικών συνόρων, έχεις σκεφτεί ποτέ να εγκατασταθείς μόνιμα στο εξωτερικό;

Περνάει από το μυαλό μου συχνά το ενδεχόμενο να έμενα κάπου μόνιμα. Αλλά νοιώθω πως με αφορά περισσότερο το να κινούμαι και να μπορώ να αλλάζω μέρη ανάλογα με τις ανάγκες μου. Μάλιστα θεωρώ πως αυτή η κίνηση προσφέρει μια κάποια ενέργεια στο έργο μου.

Που μεγάλωσες και ποια ερεθίσματα είχες ως παιδί που σε έσπρωξες στο μονοπάτι των εικαστικών;

Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά μεγάλωσα περισσότερο στη Πάτρα παρά στην Αθήνα. Ζωγράφιζα από πολύ μικρός και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα ήταν πάντα ανοιχτό προς τις τέχνες. Ποτέ όμως δεν έβλεπα τον εαυτό μου σαν ζωγράφο ή καλλιτέχνη. Αυτό ήρθε πολύ αργότερα και κυρίως μέσω της επαφής μου με το θέατρο σαν εικονογράφος αρχικά και ύστερα σαν σκηνογράφος παραστάσεων.

Είναι η Ελλάδα πρόσφορο έδαφος για έναν καλλιτέχνη;

Θεωρώ πως είναι, ναι! Βεβαία εξαρτάται τι ζητά κανείς μέσω της τέχνης του γιατί, για παράδειγμα, αν κάποιος χρειάζεται χώρο και χρόνο να δουλέψει, η Ελλάδα μπορεί να τα προσφέρει αυτά. Αν ένας καλλιτέχνης θέλει πωλήσεις και ζητά να είναι μέρος ενός ανεπτυγμένου δικτύου, τότε κάποιες χώρες του εξωτερικού το προσφέρουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Πότε η τέχνη γίνεται εμπορική και πότε ελιτίστικη; Που κρύβεται η χρυσή τομή;

Η ιδέα που έχω μέχρι τώρα για το τι είναι τέχνη, μπορεί να τα περικλύει όλα. Μπορεί να είναι εμπορική, «ελιτίστικη», πολιτική, κοινωνική και πολλά άλλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει χρυσή τομή. Βασικά δεν ξέρω αν χρειάζεται να υπάρχει χρυσή τομή και να διαγράφονται συγκεκριμένα όρια. Όσο πιο ανοιχτό είναι το πεδίο τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται το όλο »παιχνίδι».

Μπορεί να οριστεί σε μια πρόταση;

Ίσως… εγώ πάντως δεν μπορώ να το ορίσω.

Ποιοι άλλοι καλλιτέχνες θαυμάζεις και σε εμπνέουν;

Κατά καιρούς μελετάω συστηματικά δουλειές διαφόρων καλλιτεχνών και προσπαθώ να ορίζω και κοινωνικά το έργο τους. Στη διάρκεια των χρόνων που ασχολούμαι με τις τέχνες, με έχει καθοδηγήσει το έργο του Γιάννη Κουνέλλη, του Richard Serra, της Sarah Lucas, του Felix Gonzalez-Torres, του Λευτέρη Βογιατζή, του Harold Pinter (το γράψιμό του το θεωρώ καλλιτεχνικό έργο), του Tadao Ando, και άλλων.

Είχα μια συζήτηση χθες για την παρθενογένεση στα κείμενα... στην τέχνη υπάρχει;

Θα έλεγα πως όχι. Θεωρώ τις εκφάνσεις της τέχνης αλληλουχία στιγμών, ενεργειών, αισθημάτων, σκέψεων, λαθών, οραμάτων, ταυτοτήτων, αναγκών και οτιδήποτε συνθέτει ζωή. Είναι τόσο σύνθετο το δίκτυο αυτό και με τέτοια συνέχεια που δεν μας αφήνει περιθώρια πιστεύω να συζητάμε για το αν υπάρχει παρθενογένεση ή όχι.

Social media: Πώς ευνοούν και πώς βλάπτουν έναν εικαστικό; Η δική σου σχέση μαζί τους ποια είναι;

Ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ο κάθε εικαστικός που χρησιμοποιεί τα social media. Θεωρώ πολύ σημαντικό πως καταλύονται τα γεωγραφικά σύνορα μέσω αυτών και κάποιος στην άλλη άκρη του κόσμου μπορεί να δει δουλειά μου και να δημιουργηθεί ένας διάλογος μεταξύ μας. Εξίσου όμως σημαντική αλλά και επικίνδυνη μπορεί να προβεί η ευκολία με την οποία συμβαίνει όλο αυτό.

Τι άλλο ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;

Συνεργάζομαι με την χορογράφο Ίρις Καραγιάν για την νέα της παραγωγή στην Αθήνα ενώ τον Μάιο θα συμμετάσχω με δουλειά μου στο Antwerp Art Weekend.

Info: H έκθεση "Rush, Rash, Rush" θα φιλοξενείτε στη NItra Gallery (Αλωπεκής 34) έως τις 23 Μαρτίου

Φωτογραφία πορτρέτου: Νίκος Τσακανίκας/all redy

Φωτογραφίες έκθεσης: Ευάγγελος Δημόπουλος, Jason Faulter