Πίσω από κάθε πετυχημένο άνδρα κρύβεται μια δυναμική γυναίκα... Οι ρήσεις του λαού δεν βγαίνουν ποτέ τυχαία, καθώς πάντα βασίζονται σε γεγονότα. Οι περισσότεροι άντρες, αργά ή γρήγορα θα παραδεχτούν ότι μια γυναίκα έχει υπάρξει η κινητήριος δύναμη αλλά και η έμπνευσή τους σε πολλά στάδια της ζωής τους. Μας αρέσει πολύ να παρακολουθούμε τη σκιαγράφησή τους μέσα από τα μάτια του αρσενικού φύλου. Η τρυφερότητα, η αγάπη και τα άκρως συναισθηματικά λόγια με τα οποία εκφράζονται γι΄αυτές είναι μοναδικά.

Για την Ημέρα της Γυναίκας δεν θα μπορούσαμε να μην παρουσιάσουμε και την οπτική τεσσάρων αντρών που εκτιμούμε και θαυμάζουμε. Παρακάτω θα ανακαλύψετε τον δικό τους 10λογο για την ξεχωριστή γυναίκα της ζωής τους!

Άρης Καβατζίκης

Ο Άρης Καβατζίκης είναι ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα κι έπειτα έζησε στα Ζαγοροχώρια, στα Τρίκαλα, στη Ρόδο και στη Θεσσαλονίκη. Πλέον, κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα, όπου και εργάζεται. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά η αγάπη του για την δημοσιογραφία ήταν αυτή που τον κέρδισε. Έχει εργαστεί σε όλα τα μέσα, από το ραδιόφωνο, μέχρι τα περιοδικά και την τηλεόραση. Αυτό που αγαπάει περισσότερο στη δουλειά του είναι οι συνεντεύξεις και οι συναντήσεις με τους ανθρώπους. 

Η γυναίκα που θαυμάζω… είναι η μητέρα μου, η οποία δεν ζει πλέον. Αλλά δεν είναι κάτι που με μελαγχολεί ή μου προκαλεί πόνο. Θεωρώ ότι αυτό που είμαι, αυτό που διαμορφώνεται ακόμη κάθε μέρα, ως Άρης, είναι και η μητέρα μου. Είναι DNA, ψυχή, βίωμα, γνώση, νοιάξιμο, καρδιά και αρτηρίες συναισθημάτων.

Ο λόγος που την ξεχωρίζω… είναι γιατί ανήκε στη γενιά των γυναικών που θυσίαζαν τα πάντα για τα παιδιά και την οικογένειά τους. Μπορεί να αναγκάστηκε να χάσει πόντους από την αξιοπρέπειά της για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε όλα όσα μπορεί να ζητάει ένα παιδί. Οι θυσίες – μικρές ή μεγάλες – είναι καταγεγραμμένες ακόμη μέσα μου. Άλλοτε με συγκινούν και άλλοτε με θυμώνουν, γιατί δεν θα ήθελα η μητέρα μου να κάνει πίσω σε πράγματα της ζωής της για το χατίρι των παιδιών της. Αλλά τα έκανε και τώρα δεν αλλάζουν.

Όταν είμαι μαζί της νιώθω…  μέχρι και την τελευταία στιγμή που ήμασταν μαζί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ξέρω αν έζησε ευτυχισμένη τη ζωή της και ποια περίοδο είχε αγαπήσει περισσότερο. Το έμαθα και ένιωσα πλήρης.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω… ανιδιοτελή αγάπη. ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ!

Αν μπορούσα να την περιγράψω με μία λέξη… η αφετηρία μου. 

Κάθε μέρα μου διδάσκει... να μην ξεχνάω από που ξεκίνησα και τι αγαπάω αληθινά.

Κάτι που δεν της έχω πει ποτέ… νομίζω πως πρόλαβα να της πω όσα «σ’αγαπώ» είχε ανάγκη να ακούσει.

Μια αξέχαστη ανάμνησή μου μαζί της… οι δυο μας να βλέπουμε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα γαλανά της μάτια να δακρύζουν.

Της εύχομαι… μου εύχομαι και της υπόσχομαι να την κρατάω πάντα ζωντανή μέσα μου.

Η τελευταία φορά που της είπα σ’ αγαπώ… λίγο πριν φύγει το Φεβρουάριο του 2017.

Κίμων Φραγκάκης 

Ο Κίμων Φραγκάκης είναι δημοσιογράφος, εκδότης - διευθυντής του Andro.gr. Φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Σχολείο των Βρυξελλών και στην Ελληνογαλλική Σχολή Αθηνών. Είναι κάτοχος διπλώματος Maîtrise στην Ιστορία, από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Έχει συνεργαστεί με μία σειρά από ελληνικά έντυπα ως συντάκτης και αρχισυντάκτης, καθώς και με διεθνή περιοδικά και website.

Η γυναίκα που θαυμάζω είναι... η Irène.

Ο λόγος που την ξεχωρίζω είναι... η μοναδική αύρα που αποπνέει, σαν ένα στοιχείο της φύσης.

Όταν είμαι μαζί της νιώθω... άνετα και όμορφα, ακόμα κι αν δε λέμε τίποτα.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω είναι... να χορεύω χωρίς να με νοιάζει πως φαίνομαι.

Αν μπορούσα να την περιγράψω με μία λέξη... αυθεντική.

Κάθε μέρα μου διδάσκει... το νόημα της ζωής χωρίς να μου «διδάσκει» τίποτα.

Κάτι που δεν της έχω πει ποτέ είναι... ότι πρέπει να λέω λιγότερα διότι μιλάω πολύ.

Μια αξέχαστη ανάμνηση μου μαζί της... θυμάμαι τα πάντα, κάθε μας στιγμή, από τη μέρα που γνωριστήκαμε στο Παρίσι, μέχρι σήμερα.

Της εύχομαι... να είναι πάντα ενθουσιώδης.

Η τελευταία φορά που της είπα σ’αγαπώ... το πρωί όταν κοιμόταν.

Νίκος Τσιαπάρας

Ο Νίκος Τσιαπάρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Έχει περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη Θεσσαλονίκη κι έχει ζήσει για 8 χρόνια στο Λονδίνο. Όταν ήταν μικρός και τον ρωτούσαν τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, απαντούσε, αρχιτέκτονας. Τελικά, η αρχιτεκτονική έγινε ζωγραφική η οποία είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά του. Αντλεί έμπνευση από παλιά φωτογραφικά άλμπουμ, το διαδίκτυο, από περιοδικά και κόμικ. 

Η γυναίκα που θαυμάζω... χωρίς ίσως να πρωτοτυπήσω ή να διστάσω να παραδεχτώ, είναι η μητέρα μου.

Ο λόγος που την ξεχωρίζω είναι... γιατί υπάρχει στη ζωή μου πέρα από την ιδιότητά της ως μητέρα μου, δύσκολο μεν, όχι όμως κι ανέφικτο. Είναι ο Μάνα-ger μου.

Όταν είμαι μαζί της νιώθω... απόλυτη ασφάλεια, μπορώ να εκπληρώσω και τα πιο δύσκολα.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω είναι... η ψυχραιμία της στη διαχείρηση των δυσκολιών.

Αν μπορούσα να την περιγράψω με μία λέξη... αγκαλιά.

Κάθε μέρα μου διδάσκει... καλοσύνη, ανεκτικότητα, κατανόηση.

Κάτι που δεν της έχω πει ποτέ... τα έχουμε συζητήσει όλα εκτενώς.

Μια αξέχαστη ανάμνησή μου μαζί της που θα μπορούσα να ξεχωρίσω είναι... το πως και το πόσο διασκεδάσαμε μετά την αποφοίτηση από το διδακτορικό μου στο Molly Moggs, στο Soho.

Της εύχομαι... υγεία και συνεχή διάυγεια σκέψης.

Η τελευταία φορά που της είπα σ’ αγαπώ... ήταν πριν λίγο σε βντεοκλήση.

Στέλιος Μαλακόπουλος

Ο Στέλιος Μαλακόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Ανατόλια και σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Σήμερα συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Από πολύ μικρός λάτρευε τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα το μπάσκετ. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημε το 2015, η ζωή του άλλαξε ριζικά. Παρά τον ακρωτηριασμό και των δύο ποδιών του, αποφάσισε να μην εγκαταλείψει τον αθλητισμό. Το 2017 επέστρεψε με πρόσθετα μέλη, εντάχθηκε στο σύλλογο Α.Σ. ΑμεΑ και άρχισε να ασχολείται με τον στίβο, το τρέξιμο και το άλμα εις μήκος. Έχει πολλές διακρίσεις μέχρι τώρα με την πιο πρόσφατη να είναι η 4η θέση στους θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, στο άλμα εις μήκος, ισοφαρίζοντας όμως το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία Τ62 με 7,04 μ.

Η γυναίκα που θαυμάζω… είναι ένα κορίτσι που από την πρώτη στιγμή που την είδα την ερωτεύτηκα, ένα κορίτσι που όσο τη γνώριζα, καταλάβαινα πως πρέπει να ζήσω τη ζωή μου μαζί της. Ένα κορίτσι που με κάνει να νιώθω τυχερός ενώ δεν πιστεύω στην τύχη. Αυτό το κορίτσι είναι η Φανή, η γυναίκα των ονείρων μου.

Ο λόγος που την ξεχωρίζω… είναι η καλοσύνη της και η έμφυτη ικανότητα της να σε κάνει να δίνεις αγάπη ανάλογη με τη δική της.

Όταν είμαι μαζί της νιώθω… ευτυχισμένος.

Ένα χαρακτηριστικό της που θα ήθελα να έχω… είναι η ακατάπαυστη προθυμία της να προσφέρει σε όλους.

Αν μπορούσα να την περιγράψω με μία λέξη… θα ήταν μοναδική.

Κάθε μέρα μου διδάσκει... ότι η αγάπη τελικά είναι ανιδιοτελής.

Κάτι που δεν της έχω πει ποτέ… είναι πως αν δεν την είχα γνωρίσει, ακόμα θα την έψαχνα.

Μια αξέχαστη ανάμνησή μου μαζί της… είναι δύσκολο να βρω μόνο μια, γιατί έχω περάσει πολλές όμορφες στιγμές μαζί της τα τελευταία 7 χρόνια. Κρατάω όμως πάντα στο μυαλό μου το πρώτο μας ραντεβού και τη πρώτη μέρα που μπήκαμε στο σπίτι μας, όταν ξεκινήσαμε να ζούμε μαζί. Καθήσαμε στο καναπέ και θυμάμαι να μου λέει «Το νιώθεις σπίτι σου;» «Είμαστε μεγάλοι! Έχουμε δικό μας σπίτι πλέον!» Ήταν πολύ χαρούμενη.

Της εύχομαι… να είναι πάντα υγιής και να συνεχίσει να ομορφαίνει τις ζωές των ανθρώπων που αγαπάει.

Η τελευταία φορά που της είπα σ’ αγαπώ… ήταν χθες το βράδυ πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.