Ο urban artist Cacao Rocks, κατά κόσμον Ιάσονας Μέγκουλας, είναι ένα δημιουργικό μυαλό που δε σταματάει να πειραματίζεται. Ένα από τα πράγματα που θυμάται απ' τα παιδικά του χρόνια είναι οι μυρωδιές από φρέσκο πηλό και την κουνελόκολλα στο εργαστήριο του πατέρα του που είναι κι αυτός καλλιτέχνης. Από τα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε να δημιουργεί τα δικά του πράγματα και να ζωγραφίζει σε τοίχους κι από τότε δεν έχει σταματήσει ποτέ.

Who is who

Ο Ιάσονας Μέγκουλας, γιος του γλύπτη Γιώργου Μέγκουλα, ολοκλήρωσε τις πρώτες του σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών που δεν είχαν σχέση με τη χειρωνακτική εργασία, εκείνος όμως συνέχισε να δημιουργεί στον δημόσιο χώρο αλλά και να πειραματίζεται στο εργαστήριο. Στη συνέχεια πήρε υποτροφία και σπούδασε φωτογραφία και κινούμενη εικόνα στη σχολή φωτογραφίας Focus και αυτό τον βοήθησε πολύ στο να κατασταλάξω στη σχέση μου με τη δημιουργία.

Ο Μεγούλας Γιασώνας (γνωστός ως Cacao Rocks), γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Δραστηριοποιείται στην τέχνη του δρόμου από το 1999. Σπούδασε γαλλική λογοτεχνία στο UOA και στο Univercite d'Angers στη Γαλλία. Κέρδισε υποτροφία στη σχολή φωτογραφίας Focus και νέα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό βίντεο τέχνης "Shoot it" (2011). Το έργο του έχει εκτεθεί σε πολλά ιδρύματα, μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο, όπως το μουσείο Μπενάκη, το Πολιτιστικό Κέντρο Ωνάση, το Ίδρυμα Μιχαήλ Κακογιάννης, το Μουσείο Μπουζιάνης, η Πινακοθήκη Salomon Arts NY, η Γκαλερί AG18 στη Βιέννα κ. λπ. Εθνικός Τύπος όπως οι New York Times, National Geographic, Guardian και BBC έχουν δημοσιεύσει τα έργα τέχνης και τη δραστηριότητά του. Ο Yasonnas Megoulas έχει προσκληθεί από οργανισμούς και πανεπιστήμια στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ για να δώσει διαλέξεις και εργαστήρια σχετικά με το έργο του. (Πανεπιστήμιο Michicgan, Ίδρυμα Ωνάση, TED x, New School και πανεπιστήμιο Deree, WETRANSFER κ. λπ.). Το έργο του κυμαίνεται από τη ζωγραφική, τα γλυπτά, τις εγκαταστάσεις έως την τέχνη βίντεο και τις παραστάσεις. Έχει επίσης δημιουργήσει πλήρη έργα τέχνης κι επωνυμία για μουσικούς, καθώς και διεθνείς μάρκες όπως NIKE, DUO, Remy Cointreau. Το 2017 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Mediterranea 18 Young Artists. Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο «Artworks» από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η ευχαρίστηση μετά την ολοκλήρωση κάποιου έργου είναι… ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Είναι σαν την υλοποίηση κάποιου οράματος. Μετά βέβαια υπάρχει ένα κενό που είναι βαρύ, ιδιαίτερα όταν αποχωρίζομαι κάποιο έργο αλλά το επόμενο έργο πάντα προσπαθώ να με ευχαριστήσει πιο πολύ. Όμως είναι και η ώρα της δημιουργίας που δεν αξίζει να υποτιμήσω γιατί έχει και αυτή την γοητεία της. Είναι ένα είδος προσευχής, ένα «τριπ», που σε ξεχωρίζει από ό,τι συμβαίνει γύρω σου και σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό που λένε ψυχή.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου designer... είμαι καλλιτέχνης και κάνω μια προσπάθεια να ζωγραφίζω σε μια εποχή που όλα τείνουν να γίνουν ψηφιακά, αυτόματα και ρομποτικά. Το design στη περίπτωση του μπουκαλιού ΜΕΤΑΧΑ και την εφαρμογή στις τρεις διαστάσεις έκανε ο Κωνσταντίνος Καράβελας τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα και συνεννοούμαστε σχεδόν χωρίς να μιλάμε.

Tέχνη είναι... κάτι το μεταφυσικό που δίνει μια σημασία στην ύλη. Είναι ο πολιτισμός και η ευαισθησία των ανθρώπων που μας ξεχωρίζει απ`την αγριότητα. Θα σας πω μια μικρή ιστορία. Πριν δύο χρόνια βρέθηκα στην Ελβετία. Φιλοξενούμουν σε ένα τεράστιο κτίριο με αμέτρητα πολυτελή διαμερίσματα. Παρά τη χλιδή μού έλειπε η ανθρωπιά. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι να δω τη θέα, από απόσταση άκουσα μια γνώριμη μελωδία, ήταν το ''within without you'' των Beatles και αυθόρμητα ξεκίνησα να το σιγοτραγουδώ. Απέναντι σε ένα αντίστοιχο μπαλκόνι, είδα έναν νεαρό στην ηλικία μου με περίπου τα ίδια γυαλιά και την ίδια κόμη λίγο πιο ξανθό να με κοιτάζει, κατάλαβα πως η μουσική ερχόταν από το διαμέρισμά του. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον και αμέσως η μουσική έγινε σαν μία μακρά μεταξωτή κλωστή που μας ένωνε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι και μαζί ένωνε και αυτά τα δύο τεράστια τσιμεντένια θηρία. Εκείνη τη στιγμή μία νεαρή βγήκε απ` το διαμέρισμα και τον αγκάλιασε ακουμπώντας το μάγουλο της στην πλάτη του, ο νεαρός μου έγνεψε, η φίλη του τον κοίταξε με απορία και τον έσυρε μέσα για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Αυτό είναι τέχνη. Αυτή η πολύ λεπτή κλωστή που ενώνει τους ανθρώπους σε αυτόν τον βάρβαρο κόσμο.

 
Από τις δουλειές μου ξεχωρίζω... σίγουρα την εργασία μου για το ΜΕΤΑΧΑ για τη δημιουργία του συλλεκτικού μπουκαλιού Grande Fine. Ήταν μεγάλη μου τιμή να σχεδιάσω αυτό το μπουκάλι και να συνεχίσω την παράδοση που ξεκίνησε ο σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης. Στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα για τον πρόσφατο χαμό του. Όταν έκανα το σχέδιο για το μπουκάλι μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ήταν πολύ πρόθυμος να μου δώσει συμβουλές. Δυστυχώς δεν πρόλαβα ποτέ να τον γνωρίσω από κοντά και να του δείξω τη δική μου εκδοχή του μπουκαλιού που εκείνος πρώτος δημιούργησε. Άλλη μια δουλειά που ξεχωρίζω είναι η ζωγραφική στο δάπεδο του γηπέδου καλαθοσφαίρισης που έγινε για τον κυριολεκτικά τεράστιο Γιάννη Αντετοκούνμπο πριν έναν χρόνο.

Το πιο πρόσφατο project… που ευχαριστήθηκα ήταν η συμμετοχή μου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη για την ομαδική έκθεση με έργα δημιουργών την περίοδο της καραντίνας. Εκεί παρουσίασα έναν πίνακα με μια άδεια καρέκλα κι έναν ακόμα πίνακα που αναπαριστά ένα πενταλό, δηλαδή ένα πλωτό σκάφος, χωρίς επιβάτες. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω μια τοιχογραφία για το ξενοδοχείο Selina που πρόκειται να ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας και μια τοιχογραφία στο χωριό Βαμβακού της Πελοποννήσου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Νιάρχος.

To illustration είναι η αγάπη... δεν κάνω illustration, αλλά μια προσπάθεια για ζωγραφική. Κάποια από τα έργα μου εφαρμόζονται σε χρηστικά αντικείμενα. Όπως οι πετσέτες της εταιρίας Sun Of a Beach για παράδειγμα.

Αυτό που με εμπνέει είναι... η ελπίδα και η αγάπη για τη ζωή. Το παρελθόν αλλά και το παρόν. Το φως, η πίστη και η ηρεμία.

Τα υλικά μου… χρησιμοποιώ κυρίως μπογιές και πινέλα.

Εξελίσσομαι... προσπαθώ να εξελίσσομαι διαρκώς και να αλλάζω. Δε θέλω να αντιγράφω αενάως ένα πετυχημένο έργο μου, αν και αυτό είναι μια πρακτική που ακολουθούν πολλοί επιτυχημένοι καλλιτέχνες της εποχής μας. Η δουλειά μου μοιάζει με αυτήν κάποιου επιστήμονα που κάνει συνεχώς πειράματα για μια νέα εφεύρεση ή ανακάλυψη και αυτό είναι αρκετά δύσκολο.

Μου αρέσει να μαθαίνω... πέρα από τα υλικά τα οποία και αυτά θέλουν μια διαρκή μελέτη περισσότερο μελετώ τα θέματά μου. Για παράδειγμα πρόσφατα πήρα μέρος σε μια ομαδική έκθεση στην γκαλερί AG18 στη Βιέννη. Πριν προχωρήσω στην παραγωγή έργων έκανα μια επίσκεψη στην πόλη για να πάρω έμπνευση. Ανακάλυψα τα άλογα Λιπιτσάνερ. Είναι ένα ιδιαίτερο είδος λευκών αλόγων με μεγάλη ιστορία που το βρίσκουμε κυρίως στη Βιέννη. Επέστρεψα στην Ελλάδα και αποφάσισα να αναπαραστήσω αυτά τα άλογα στους πίνακές μου. Άλλο ένα πράγμα που έμαθα στη Βιέννη ήταν πως εκεί έδρασε για μεγάλο διάστημα ο Ρήγας Φεραίος. Η Βιέννη στα τέλη του 18ου αιώνα είχε μια μεγάλη ελληνική κοινότητα. Εκεί λοιπόν ο Ρήγας μετέφρασε το έργο του Ζαν Ζακ Μπαρτελεμύ για την Ελλάδα κι εκεί τύπωσε για πρώτη φορά την περιβόητη Χάρτα αλλά και τον Θούριο που αργότερα ενέπνευσαν την ελληνική επανάσταση. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω μια μοντέρνα εκδοχή του πορτρέτου του Ρήγα αφού πρώτα διάβασα ό,τι μπορούσα για αυτόν.

Στην περίπτωση του METAΧA αυτό που με οδήγησε στη δημιουργία του σχεδίου του μπουκαλιού ήταν οι φωτογραφίες του Γάλλου παππού μου που ήταν και ο λόγος που η μητέρα μου ήρθε στην Ελλάδα άρα κι εγώ γεννήθηκα εδώ. Ο παππούς μου λοιπόν πολέμησε στη Θεσσαλονίκη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σαν τραυματιοφορέας. Το 1936 επέστρεψε σαν γιατρός για να εργαστεί στο Ινστιτούτο Παστέρ της Αθήνας, όπου έζησε τα επόμενα σχεδόν 10 χρόνια. Την περίοδο αυτή συνδέθηκε με δεσμούς φιλίας με τον Γλύπτη Απάρτη αλλά και Γάλλους φιλέλληνες όπως ο Οκτάβιος Μερλιέ ο οποίος ήταν κι ένας απ` του εμπνευστές της ναύλωσης του πλοίου Ματαρόα. Ο παππούς μου μαζί με τους φίλους του περιπλανήθηκε την Ελλάδα και τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες που έτυχε να ανακαλύψω πέρυσι την περίοδο που μου ανατέθηκε η δημιουργία του μπουκαλιού. Αργότερα επισκέφτηκα κι εγώ κάποια από τα μέρη που είχε φωτογραφίσει ο παππούς μου για να τα δω από κοντά και να τα φωτογραφίσω. Οι φωτογραφίες αυτές, οι δικές μου και του παππού μου, ήταν η βάση για τα σχέδιά μου στο μπουκάλι αλλά και μιας μεγάλης συλλογής έργων που ετοιμάζω.

Οι άνθρωποι που με βοήθησαν… Οι άνθρωποι που με βοήθησαν ήταν πολλοί και δε θέλω να αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα για να μην αδικήσω κάποιον αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έκαναν και κάνουν για να με βοηθήσουν και που πιστεύουν σε μένα και σε όσα δημιουργώ. Αισθάνομαι τυχερός που είχα κι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν με την παλιά έννοια του όρου ''Πατρόν'' που τείνει να εκλείψει σαν πρακτική. Κάτι που ήταν συνήθεια την εποχή της αναγέννησης αλλά και μέχρι την εποχή του Ιόλα που ήταν μια προσωπικότητα που βοήθησε καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο όπως η Niki de Saint Phalle, τον Taki, τον Ντε Κίρικο, τον Τσαρούχη, τον Γαϊτη, τον Ακριθάκη και πολλούς άλλους. Είχα την τύχη μάλιστα να πιάσω στα χέρια μου μια επιστολή του ίδιου του Ακριθάκη με αποδέκτη τον Ιόλα στην οποία με πολύ συγκινητικό τρόπο του περιγράφει τον τρόπο που ζει στο Βερολίνο και ζητά οικονομική βοήθεια για να μπορέσει να αγοράσει μπογιές ώστε να συνεχίσει το έργο του. Ο Αλέξανδρος Ιόλας ο οποίος συκοφαντήθηκε και καταστράφηκε μετά την επιστροφή του στην αγαπημένη του Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που θα έπρεπε να επανεξετάσουμε.

Παρελθόν και μέλλον στη δουλειά μου... υπήρξα θαυμαστής της παγκόσμιας τέχνης για πολλά χρόνια και λάτρης του μέλλοντος ο,τι και αν αυτά σημαίνουν. Τον τελευταίο καιρό έχω επικεντρωθεί στην παράδοση, τον τόπο που μεγάλωσα αλλά και την ιστορία. Σημαντική μου επιρροή είναι ο Φώτης Κόντογλου όχι τόσο στην τεχνική αλλά στην κοσμοθεωρία. Ο Κόντογλου πιστεύω πως καθόρισε την ελληνική τέχνη τον προηγούμενο αιώνα. Αυτή η «γλώσσα» στην τέχνη μπορεί όμως να σταθεί κι εμπόδιο σε μια πορεία καθώς είναι δύσκολο να «διαβαστεί» από τους σύγχρονους Έλληνες που περιφρονούν κάθε τι το ελληνικό αλλά και τους ξένους που δεν έχουν την ελληνικότητα σαν βίωμα. Αλλά νομίζω αυτό είναι κάτι που ακόμα μπορεί να αποδώσει καρπούς και δεν έχει εξαντληθεί, η ελληνική παράδοση δηλαδή και το πάντρεμά της με μια μοντέρνα ματιά που κοιτάει στο παρελθόν και το μέλλον.

Νέα projects... ετοιμάζω μια ατομική έκθεση κι εχόντων καλών των πραγμάτων θα γίνει το φθινόπωρο στην Αθήνα.

Αν μπορούσα να διαλέξω για το μέλλον θα ήθελα να... υπάρχει περισσότερη αγάπη στον κόσμο και λιγότερη αδικία.

Σε 10 χρόνια θα ήθελα να... είμαι χαρούμενος και δημιουργικός.

Η Ελλάδα μου είναι... δεν ένιωσα ποτέ Έλληνας στο σχολείο, αφού κάποιοι συμμαθητές μου με αποκαλούσαν γελώντας «Γάλλο Γάλλο παπαγάλο», επειδή έχω γαλλική καταγωγή και καθόλου γαλλική μύτη. Στο σπίτι η οικογένειά μου άκουγε γαλλική μουσική κυρίως και η μητέρα μου έκανε γαλλικά φαγητά και γλυκά. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι στα γαλλικά με τη γιαγιά μου απ` τη Γαλλία και μερικές φορές ονειρεύομαι στα γαλλικά. Παρόλα αυτά αγαπάω την Ελλάδα πάρα πολύ και βρίσκω τους Έλληνες μοναδική περίπτωση. Ένα μείγμα ανατολής και δύσης. Αυτό νομίζω το εκφράζω και στην τέχνη μου που θα την χαρακτήριζα μοντέρνα φιλελληνική.

Μου αρέσει να ζω... απλά. Μένω στο εργαστήριό μου στο κέντρο της Αθήνας και μετακινούμαι κυρίως με τα πόδια. Δεν έχω αυτοκίνητο ούτε και δίπλωμα οδήγησης. Είμαι εργασιομανής και τις περισσότερες ώρες της ημέρας καταπιάνομαι με τη δημιουργία και την έρευνα. Δε βγαίνω πολύ για διασκέδαση αλλά παρόλα αυτά εκτιμώ το καλό φαγητό και ποτό με καλή παρέα. Άντε και κανένα θέατρο.

Οι άνθρωποι μου... οι φίλοι μου και οι πολύτιμοι συνεργάτες μου αλλά και η μεγάλη μου οικογένεια. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τέσσερα αδέλφια, το οποίο είναι μια ευλογία.

Η καθημερινότητά μου... είναι κυρίως η εργασία μου, η οποία είναι αρκετά δύσκολη και απαιτητική. Παράλληλα, μου αρέσει ιδιαίτερα η ορειβασία και αν και ζω στην πόλη είμαι φυσιολάτρης.

Νοσταλγώ... τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής μου που έζησα στην Πειραϊκή, παρέα με την αύρα της θάλασσας και την Αίγινα στον ορίζοντα. Τα πελώρια καράβια να πάνε πέρα δώθε στην ίσαλο γραμμή και να μου θυμίζουν πως ο κόσμος είναι πιο μεγάλος και περιμένει να τον ανακαλύψω. Θυμάμαι μια φορά ο δάσκαλός μας σταμάτησε το μάθημα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, εκείνη την ώρα φάνηκαν στη θάλασσα κάποια δελφίνια που πηδούσαν έξω απ` το νερό. Ήταν συχνό φαινόμενο τότε, ιδιαίτερα την άνοιξη. Ο δάσκαλός μας που ήταν και ο Διευθυντής του σχολείου μας απήγγειλε κάποιους στίχους του Άξιον Εστί του Ελύτη. Ήταν ένας κύριος με μαλακά γκρίζα γένια και γαλανά μάτια -αν δε με απατά η μνήμη μου. Η καλοσυνάτη φυσιογνωμία του θύμιζε κάτι από ορθόδοξο μοναχό αλλά και αντάρτη της αντίστασης. Νομίζω τον έλεγαν Κύριο Νίκο. Τότε πρώτη φορά στη ζωή μου αντιλήφθηκα την ομορφιά της φύσης και της ποίησης.

Εύχομαι... αγάπη και ειρήνη.