Καταξιωμένη πλέον στο ευρύ κοινό για την υποκριτική της δεινότητα, η μικροκαμωμένη, ταλαντούχα κοκκινομάλλα ηθοποιός με τη χαμαιλεοντική ικανότητα εναλλαγής ρόλων και τη δύναμη ψυχής επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη –που είναι και η γενέτειρά της- μετά την Κατερίνα, με μία ακόμη δυνατή, ιδιαίτερη παράσταση, στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι ένα από τα πιο γνωστά παραμύθια παγκοσμίως. Πως λειτούργησε αυτό στην παράσταση, σε επίπεδο σκηνοθεσίας;

Μιλάμε καταρχήν για ένα πολύ βαθύ και υπαρξιακό παραμύθι, που έχει τη μαγική ιδιότητα να απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι έχει τόσο πυκνά νοήματα που απασχολούν όλες τις ηλικίες και τρόπος που είναι δοσμένα αυτά τα νοήματα είναι με τη μορφή του παραμυθιού. Ο Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί  στοχεύει στο να θυμίσει στους ενήλικες αυτήν την αθωότητα του παιδιού, μέσα από την οποία το παιδί κατανοεί τα παραμύθια. Η παράσταση μας λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό, απευθύνεται στους ενήλικες με ανήλικη ματιά, όχι γιατί δεν μπορεί ένα παιδί να την δει αλλά γιατί στόχος μας, όταν την φτιάχναμε, και κυρίως στόχος της ματιάς του Δημήτρη Μπογδάνου που την σκηνοθέτησε, ήταν ακριβώς αυτός: να ανακαλύψει κομμάτια της αθωότητας των ενηλίκων, τα οποία μεγαλώνοντας δυστυχώς μαθαίνουμε να τα ξεχνάμε. Έπειτα, μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι, πως στην παράσταση εμπλέκονται κομμάτια από τη ζωή του συγγραφέα που αποκαλύπτουν σε τι βαθμό ταυτίζεται με τον πιλότο του παραμυθιού: ο ίδιος ήταν πιλότος και ο ίδιος είχε ένα ατύχημα στην έρημο κατά το οποίο έζησε σε πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης.  Πιθανόν εκεί να εμπνεύστηκε το παραμύθι αυτό.

Σε προσωπικό επίπεδο πως βιώσατε τον ρόλο σας; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Αυτό που με δυσκόλεψε πιο πολύ είναι αυτό που ζητάμε και από τους θεατές να κάνουν στην παράσταση: να έρθω αντιμέτωπη με τα αθώα μου κομμάτια και να είμαι τόσο ανοιχτή και γενναιόδωρη στην παράσταση, που να αφήνομαι και να ταξιδεύω από πλανήτη σε πλανήτη, όπως κάνει και ο μικρός ήρωας. Από την άλλη αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνει αυτή η παράσταση γιατί με ελαφραίνει, μου θυμίζει λίγο πως ήμουνα παιδί. Το αν ο μικρός πρίγκιπας είναι αγόρι δεν με απασχόλησε πάρα πού κυρίως, γιατί νομίζω, ότι ο συγγραφέας δεν εστιάζει στο φύλο του πρίγκιπα αλλά στις ιδιότητες του παιδιού. Πιο πολύ με απασχόλησε, αν είναι ένα μεταφυσικό παιδί, ένας άγγελος θανάτου του πιλότου ή ένα δημιούργημα του πιλότου, παρά αν είναι αγόρι ή κορίτσι και τι φύλο έχει αυτό το μικρό πλάσμα.

Έχετε κάποια σκηνή από την παράσταση που ξεχωρίζετε;

Η αγαπημένη μου σκηνή είναι της αλεπούς γιατί μιλάει γι’ αυτήν την εξημέρωση και μας καλεί να εξημερωθούμε, να συμφιλιωθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τους άλλους ανθρώπους, με την ίδια τη ζωή και τελικά και με τον θάνατο. Την αλεπού υποδύεται οι Βασίλης Μαυρογεωργίου και μπορώ να πω, ότι στις πρόβες μέχρι τώρα είναι μια σκηνή που είναι για μένα πολύ απολαυστική, γιατί εκεί ο μικρός πρίγκιπας μαθαίνει το πιο βασικό μήνυμα αυτού του παραμυθιού, ότι την ουσία δεν τη βλέπεις με τα μάτια αλλά με την καρδιά.

Ενδιαφέρουσα είναι και η σκηνογραφία της παράστασης. Τι καθόρισε την αισθητική της;

Ήταν ένα στοίχημα το σκηνογραφικό, γιατί το παραμύθι είναι πολύ διαβασμένο και είναι ταυτισμένο με τις εικόνες του Εξιπερί, που τις είχε σκιτσάρει ο ίδιος και που τις συμπεριλαμβάνουν σχεδόν όλες οι εκδόσεις του παραμυθιού. Θέλαμε να γίνει κάτι που να μπορεί να βοηθάει τον θεατή να ανοίγει τη φαντασία του και όχι να την κλείνει, γιατί λάβαμε υπόψη μας, το κατά πόσο ο καθένας είχε ήδη πλάσει τις δικές του εικόνες διαβάζοντας το παραμύθι από την παιδική του ηλικία και δεν θέλαμε να πάμε αντίθετα σε αυτές τις εικόνες. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, να είναι οι σκηνές και τα κοστούμια πολύ «ανοιχτά» στον θεατή, να κάνει τις προβολές του επάνω στα πρόσωπα, αυτά που φανταζόταν, όταν διάβαζε το παραμύθι αλλά και αυτά που φαντάζεται βλέποντας την παράσταση.

Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο – κριτική που ακούσατε από θεατή ή γνωστό σας για την παράσταση;

Μια μέρα ήρθε μια φίλη μου με την κόρη της, που είναι 8 χρονών, και μου είπε, ότι βλέποντας την παράσταση έκλαψαν και οι δύο.  Αυτό είναι το πιο ωραίο απ’ όλα, ότι η παράσταση πέτυχε αυτό που έχει πετύχει και το παραμύθι, να «ακουμπάει» όλες τις ηλικίες.

Εκτός από τον Μικρό Πρίγκιπα, αυτόν τον καιρό κάνετε εντατικά πρόβες για τον νέο σας ρόλο στο θεατρικό έργο Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν.

Ναι, πρόκειται για μεταφορά της αριστουργηματικής ταινίας του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, που τον καθιέρωσε. Γίνεται διασκευή της ταινίας και σκηνοθετείται από τον Γιώργο Σκεύα, ενώ θα ανέβει στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων από τα μέσα του Νοέμβρη. Εγώ υποδύομαι τη Μαρία Μπράουν. Είναι ένας ρόλος πολυδιάστατος, ενδιαφέρον και μυστηριώδης. Τοποθετείται λίγο μετά τον πόλεμο στην Γερμανία αλλά τα θέματα που πραγματεύεται είναι διαχρονικά, γιατί διαπιστώνουμε ότι μπορεί να βασάνιζαν τη Γερμανία τότε αλλά εξακολουθούν να βασανίζουν την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη ακόμη και σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια έχετε ταυτιστεί με τους ιδιαίτερους ρόλους, μετά το Blasted, την Κατερίνα, τον Μικρό Πρίγκιπα και τώρα τη Μαρία Μπράουν.

Κοιτάξτε, πιστεύω πως δεν υπάρχει ρόλος που δεν είναι ιδιαίτερος, όπως και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν είναι ιδιαίτερος. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη μοναδικότητά του. Νομίζω, ότι αυτό που με συγκινεί πιο πολύ στο θέατρο είναι οι ρόλοι που δίνουν φωνή σε ανθρώπους που στη ζωή δεν έχουν φωνή, δηλαδή που μας κάνουν να στρέψουμε λίγο τον μεγεθυντικό φακό και να δούμε πράγματα, που στη ζωή περνάνε απαρατήρητα.

Info: Η παράσταση Mon Petit Prince θα παρουσιαστεί Σάββατο 21 και Κυριακή 22 Οκτωβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, www.tch.gr  

Κεντρική φωτογραφία: Αλέξανδρος Ιωαννίδης