Η Ευγενία μιλάει με ενθουσιασμό, οι περαστικοί δεν είναι παράγοντας ανασταλτικός στη ζωντάνια της επικοινωνίας της. Τα μάτια της είναι αντανάκλαση της νιότης, αλλά και της αγωνίας γι’ αυτό που θα είναι το επόμενο στοιχείο της διαδρομής της. Η παρουσία της στην αριστουργηματική μίνι σειρά έξι επεισοδίων της ΕΡΤ1, «Αγάπη παράνομη», που βασίστηκε στο διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, σε σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη και στο πλευρό της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και του Νίκου Ψαρρά, δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.

Ας ξεκινήσουμε από τα αυταπόδεικτα. Κεφάλαιο «Ομορφιά»: δώρο ή τροχοπέδη; «Η ομορφιά είναι δώρο, εξαρτάται βέβαια πώς τη χρησιμοποιείς, όχι μόνο εσύ, αλλά και οι γύρω σου. Έχω ακούσει “είσαι όμορφη”, που λιώνεις από χαρά και τρυφερότητα, και το ίδιο πράγμα μπορεί να ηχεί σαν να σε χαστουκίζουν, να σε υποτιμούν. Καταλαβαίνω πως για τα επόμενα χρόνια, εάν συνεχίσουν να έρχονται δουλειές, θα είναι δύσκολο να κάνω πιο ιδιαίτερους ρόλους», λέει η ηθοποιός στο GLOW.

Ωστόσο, πριν φτάσει στην κομβική, όπως αποδείχτηκε, στροφή της συγκεκριμένης σειράς, έζησε πολλές στιγμές μοναξιάς, ως μοναχοπαίδι. «Πέρασα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου, σκεπτόμενη πράγματα και αυτό με “κλείδωσε”. Στην προεφηβεία μού εκδηλώθηκε ντροπή, δεν ήμουν κοινωνική. Όλοι θεωρούσαν ότι ήμουν η ντίβα της ιστορίας, δεν καταλάβαιναν ότι εγώ ντρεπόμουν. Μόνο μεγαλώνοντας, όταν κατάλαβα ότι, αν είχα αδέλφια, θα έπρεπε να τα μοιράζομαι όλα, σκέφτηκα ότι ως μοναχοπαίδι έχεις τελικά και κάποια προνόμια. Έβλεπα τα πράγματα σοβαρά από μικρή, διάβαζα αρκετά, κάτι που “κληρονόμησα” από τη μητέρα μου, ήρθα αντιμέτωπη με υπαρξιακά ζητήματα αρκετά νωρίς. Δεν υπήρξα αυτό που λέμε ξένοιαστο παιδί. Επίσης, κάτι συνέβη μέσα μου, κάτι έστριψε, όταν είδα για πρώτη φορά με τη μητέρα μου την ταινία “Ανεμοδαρμένα ύψη”. Έκτοτε την έχω δει άλλες 18 φορές».

Η μητέρα της βλέπει πολύ σινεμά και διαβάζει αρκετά βιβλία. «Είμαι παιδί της μαμάς, μου “μετέδωσε” πολλά και μοιραστήκαμε σκέψεις, αλλά βλέπω τον μπαμπά μου και είμαστε ίδιοι. Καταλαβαινόμαστε με ένα μόνο βλέμμα. Η μαμά είναι δυναμική και λογική, ο μπαμπάς έχει την πιο υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη που έχω συναντήσει σε άνθρωπο. Είναι πολύ τρυφερός, αν και το κρύβει. Η μητέρα μου σκέφτεται και νιώθει, ο πατέρας μου κι εγώ πρώτα νιώθουμε και μετά σκεφτόμαστε».

Ο μόνος λόγος για τον οποίο έδωσε εξετάσεις ήταν για να περάσει στη Σχολή Θεατρικών Σπουδών. «Εάν δεν είχα περάσει σε αυτήν τη σχολή, δε θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα, θα είχα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Εκεί άλλαξε για μένα ο τρόπος με τον οποίο βλέπω τα πράγματα. Είναι μια θεωρητική μεν σχολή, αλλά οι καθηγητές μας είναι τρελοί με τη δουλειά τους, την αγαπούν. Δε σε τοποθετούν σε καλούπια, ούτε βάζουν όρια στη σκέψη ή την έρευνά σου. Εκεί που βλέπουν ότι “καίγεσαι”, προς τα εκεί σε οδηγούν». Η Ευγενία, πάντως, ολοκλήρωσε τις σπουδές της και σε δραματική σχολή, ώστε να έχει πληρέστερη εικόνα της υποκριτικής.

Στην «Αγάπη παράνομη» βρέθηκε τυχαία, μέσω ενός ηθοποιού που είχε γνωρίσει σε μία ταινία μικρού μήκους και ήταν εκείνος που την πρότεινε στην casting director της σειράς. «Την ερωτεύτηκα αυτήν τη δουλειά. Είχα άγχος και υπερένταση, έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω τις σκηνές και ο σκηνοθέτης μας, Νίκος Κουτελιδάκης, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη υπήρξαν τόσο ενθαρρυντικοί μαζί μου. Ήταν μεγάλη τύχη που μου συνέβη».

Και παρόλο που ο πήχης τέθηκε εξαρχής πολύ ψηλά, η Ευγενία, όταν επιλέχθηκε ως πρωταγωνίστρια της σειράς του Alpha «Το Προξενιό της Ιουλίας», ένιωσε ότι ξεκινάει από την αρχή, σαν να το έκανε για πρώτη φορά: «Στην πρώτη συνάντηση δε μου είπαν περί τίνος πρόκειται, μέχρι που ξέφυγε από κάποιον το όνομα “Ιουλία”. Την προηγούμενη μέρα είχα διαβάσει πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα γινόταν σειρά. Πήγα και το αγόρασα κατευθείαν. Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου διάβασα πως η ηρωίδα, Ιουλία, είπε στο παιδί της, που είχε το όνομα ‟Ευγενία”: “Ευγενία μου, μόνο εσένα έχω”. Ένιωσα σαν να μου μιλάει η Ιουλία που έχει μόνο εμένα, άρα εγώ έπρεπε να την υποδυθώ. Σκέφτηκα ότι είναι σημάδι», εξομολογείται.

Στο «Προξενιό της Ιουλίας» υπάρχει μία εμβληματική ερωτική σκηνή, καίριας σημασίας. «Δεν είχα άγχος τόσο για την έκθεση, όσο για την υποκριτική, γιατί ήταν μια σκηνή με διάρκεια. Ήταν η πρώτη φορά της ηρωίδας, ήταν δύο παιδιά που αγαπιούνταν, είχα λοιπόν το άγχος να είναι αληθοφανές και όχι επιπόλαιο. Είχαμε αρκετή τριβή με τον Δημήτρη (σ.σ. Σέρφα), το είχαμε συζητήσει, ήταν κι εκείνος αγχωμένος, επομένως ένιωσα ότι έπρεπε να αναλάβω εγώ».

Στην περσινή θεατρική σεζόν βρέθηκε στα χέρια του Γιώργου Νανούρη, ο οποίος σκηνοθέτησε τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στο «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» του Άρθουρ Μίλερ. Φέτος «προσγειώθηκε» στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών, όπου ο Αιμίλιος Χειλάκης πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί, μαζί με τον Μανώλη Δούνια, για πρώτη φορά στη ζωή του σε μαύρη κωμωδία. «Μη σου τύχει», του Φράνσις Βέμπερ. «Εκεί νιώθω λίγο σαν μωρό και τους εμπιστεύομαι, δεν έχω την εμπειρία της κωμωδίας, ούτε περίμενα να δοκιμαστώ τόσο νωρίς σε αυτήν. Είναι μία παράσταση στην οποία περνάω καλά, ειδικά μετά τα δακρύβρεχτα γυρίσματά μου, αλλά δεν είμαι σε θέση να απαντήσω εάν μου αρέσει η κωμωδία ως είδος. Σε ό,τι αφορά στον Αιμίλιο Χειλάκη, δε μου δημιούργησε το άγχος της φήμης του, γιατί είναι άνθρωπος χωρίς τουπέ, που καταρρίπτει εξαρχής τα κλισέ, φροντίζοντας να νιώσεις άνετα απέναντί του. Αυτός ο άντρας, με αυτήν τη φωνή, μας λέει ανέκδοτα που λένε τα μικρά παιδιά στο σχολείο. Αποδομεί την εικόνα του από μόνος του».

Η καθημερινότητα εκτός πλατό και σκηνής, ειδικά αυτήν την περίοδο, δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ευγενία. Παρόλο που στο σπίτι την περιμένουν οι γονείς της και ο γάτος τους, Παντελής, η έλλειψη ύπνου και μιας πιο φυσιολογικής ζωής την έχουν κάνει drama queen. «Τον τελευταίο καιρό τα δραματοποιώ όλα. “Μη μου μιλάς τώρα”, λέω συνέχεια, “ζω το δράμα μου”. Δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά πράγματα για μένα. Μπορεί να θυσιάσω τον ύπνο μου για ένα ποτό. Δεν είμαι σε σχέση και δεν έχω τον χρόνο να το κάνω. Δε θα είμαι συνεπής σε κάτι τέτοιο. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις σε αυτήν τη δουλειά. Προβολές του εαυτού μου με δική μου οικογένεια δεν κάνω για το μέλλον, δε φαντάζομαι τον εαυτό μου σε οικογενειακό πλάνο, ούτε προγραμματίζω να διακόψω τη δουλειά για να κάνω ένα παιδί. Δεν είμαι σε αυτό το κλίμα». Ξαφνικά, περιγράφει μια σκηνή που μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία του νεορεαλιστικού κινηματογράφου: «Με φαντάζομαι να μεγαλώνω μόνη, ως ευκατάστατη μεγάλη κυρία, με ξανθό μαλλί λάχανο, ρυτίδες στα χείλη από το τσιγάρο και κόκκινο κραγιόν», λέει για να συμπληρώσει ορθώς πως «απ’ την άλλη, το μέλλον δεν μπορείς να το προδιαγράψεις».

Η συζήτηση περί έρωτος και συντροφικότητας ολοκληρώνεται με την Ευγενία να εξομολογείται πως: «Θα απέφευγα να ερωτευτώ συνάδελφό μου ηθοποιό. Δε θεωρώ ότι είναι η πιο σωστή επιλογή. Τους λατρεύω τους άντρες ηθοποιούς ως παρέα, αλλά δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον είναι να έχεις ακριβώς τις ίδιες αγωνίες με τον άλλον, να κάνετε τις ίδιες συζητήσεις, κάθε μέρα».

Παρόλο που έχει μπροστά της πολλά γυρίσματα για το «Προξενιό της Ιουλίας» και το σίριαλ βρίσκεται στα μισά της διαδρομής του, εκείνη γνωρίζει πως το τέλος θα τη βρει κλαίγοντας. «Με πληγώνει ο αποχωρισμός από το συνεργείο και το καστ, δεν το έχω συνηθίσει ακόμη. Δεν μπορώ να κατανοήσω ότι αυτό ακριβώς θα συμβαίνει έπειτα από κάθε μου δουλειά. Είναι επίπονο και δύσκολο για μένα».

Στο τέλος, της ζητάω να μου πει, εάν, παρά το νεαρό της ηλικίας της και τον παράγοντα τύχη, χρειάστηκε να δώσει κάποια μάχη μέχρι σήμερα. Με εκπλήσσει, αν και προσπαθώ να μη χαμογελάσω, αποδομώντας τα ήδη απαντημένα ερωτηματικά της. «Τώρα που τελείωσα και τη δραματική σχολή και είμαι full-time ηθοποιός, δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Πώς θέλω να πάω παρακάτω, τώρα που είμαι μέσα σε αυτό, αλλά δεν έχω έναν οδηγό πάνω από το κεφάλι μου. Ζορίστηκα με τον εαυτό μου περισσότερο και όχι με τις καταστάσεις. Ήμουν πιο ασφαλής ως σπουδάστρια, θεωρούσα ότι δεν μπορούσε κάποιος να με κρίνει αυστηρά. Όχι ότι ίσχυε κάτι τέτοιο, αλλά αυτό έλεγα στον εαυτό μου».

Credits 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΝΑΚΗΣ (10 ΑΜ)

STYLING ΟΛΓΑ ΚΑΣΜΑ

HAIR & MAKE UP ΕΛΕΝΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΙΔΟΥ (D TALES)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024