Μία γυναίκα με λαμπρές ιδέες, ιδιαίτερο στιλ κι έντονη καλλιτεχνική ματιά. Αυτή ήταν η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών. Η γνωστή σκηνογράφος και ενδυματολόγος άφησε πίσω της μία σπουδαία καριέρα, βυθίζοντας στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και τα πρώτα χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο Κολωνάκι, πριν να μετακομίσει στη συνέχεια μαζί με την οικογένειά της πολύ κοντά στο θέατρο Ιλίσια της Νόνικας Γαληνέα και του Αλέκου Αλεξανδράκη. Τότε ήταν που «ξύπνησε» κάτι ξεχωριστό μέσα της. «Έβλεπα όλες τις παραστάσεις του θιάσου Γαληνέα-Αλεξανδράκη, κυρίως αστικό θέατρο. Όσον αφορά στο σινεμά, μεγάλωσα βλέποντας όλες τις Μελωδίες της Ευτυχίας. Και εννοείται ότι είδα πολύ Αλίκη, την οποία λάτρευα», ανέφερε σε συνέντευξή της, γυρνώντας λίγο πίσω, στα παιδικά της χρόνια. Το θέατρο και το σινεμά αποτελούσαν τις μεγάλες της αγάπες και τότε, δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε στο μέλλον...

Τα πρώτα της βήματα

Ο θείος της, Σάββας Κονταράτος, γνωστός αρχιτέκτονας και καθηγητής στην Καλών Τεχνών, ήταν ένας άνθρωπος που τη σημάδεψε. Το είχε παραδεχθεί κι η ίδια, αναφέροντας πως: «Όταν ήμουν μικρή, παρακολουθούσα τη δουλειά του και μιλούσαμε πάρα πολύ για την αρχιτεκτονική. Γι’ αυτό έχω μια μανία με τον χώρο.»

Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης και στην Ανωτάτη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εκεί έγινε η γνωριμία της με τον Διονύση Φωτόπουλο. Ένας ακόμη άνθρωπος που καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την εξέλιξή της, ενώ είχε προβλέψει την πορεία της στη σκηνογραφία.

«Παρατηρώντας τον στην καθημερινότητά του, δεν γινόταν να μην περάσουν πράγματα μέσα σου. Θυμάμαι τον τρόπο που δούλευε τη Σαλώμη του Μαυρίκιου και πώς έπλαθε το κοστούμι της Λυδίας Φωτοπούλου μαζί με τον Γκι Ματίς, που έκανε ειδικές κατασκευές. Έπαιζε ο Καραθάνος και πήγαινα και χάζευα τις πρόβες, έτσι μου περνάγανε υποσυνείδητα πράγματα. Επίσης, δεν είχα πρόβλημα να ρωτάω τους τεχνικούς, άμα δεν ξέρω κάτι. Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Έβαζα από τότε το μυαλό μου να δουλεύει απενοχοποιημένα, έξω από σκηνογραφικούς κανόνες». Αυτά ήταν τα λόγια της για τον Διονύση Φωτόπουλο. Κάθε φορά που μιλούσε για αυτόν, δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό της κι ήταν σαν να ήθελε να του πει ένα «ευχαριστώ» για όλα όσα της προσέφερε στα πρώτα της βήματα. 

Η επιστροφή στην Αθήνα

Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα, για να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού κι εκεί έγινε η γνωριμία της με τον Νίκο Καραθάνο. Οι δυο τους συνεργάστηκαν αργότερα σε σημαντικά έργα, όπως οι Όρνιθες (2016), η Γκόλφω (2013) κι ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ (2010). Σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια σε περισσότερες από 60 θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ενώ συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες για παραγωγές που παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Αμόρε, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Θέατρο Πόρτα, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών και σε διάφορα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

«Η Αθήνα με εμπνέει από την ανάποδη. Δεν έχω και άλλη επιλογή, είναι μονόδρομος. Δεν μ’ αρέσει αναγκαστικά η οδός Αθηνάς κι οι πάροδοί της, όπου τρέχουμε όλοι οι σκηνογράφοι σαν τρελοί, αλλά την έχω αγαπήσει. Μου αρέσει περισσότερο η Αθήνα τη νύχτα, η Σταδίου, η Κολοκοτρώνη, το Σύνταγμα». Η Αθήνα ήταν η πόλη που τη «σημάδεψε» κι όπου μεγαλούργησε. 

Έπαιξε στη Μήδεια του Νίκου Χαραλάμπους ως μέλος του Χορού, ωστόσο τότε ήταν που συνειδητοποίησε πως την ενδιέφερε ένας άλλος χώρος. Ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο στην καλλιτεχνική της πορεία, ήταν ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που την εμπιστεύτηκε ως σκηνογράφο, καθώς συνεργάστηκαν στο Θέατρο του Νότου, όπου ουσιαστικά έκανε το μεγάλο μπαμ. Ο καλλιτεχνικός χώρος γνώρισε την πραγματική, Έλλη Παπαγεωργακοπούλου που βρήκε την ταυτότητά της κι έβαλε την "υπογραφή" της σε σημαντικά έργα. 

Της άρεσε να μπλέκει την παράδοση και το ελληνικό στοιχείο με τις ευρωπαϊκές τάσεις, να παίρνει υλικά που δεν έμοιαζαν σημαντικά και να τα μετατρέπει σε "πρωταγωνιστές". Της άρεσαν οι πειραματισμοί και σταδιακά δημιούργησε το δικό της, προσωπικό στιλ, που την έκανε να ξεχωρίσει στη συνείδηση όλων. Στο θέατρο συνεργάστηκε με σπουδαίους ανθρώπους τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο, όπως ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Γιάννης Χουβαρδάς κι η Μάγια Λυμπεροπούλου.

Ανήσυχο πνεύμα

Ήταν μία γυναίκα που δεν εφησύχαζε ποτέ! Μετά την σκηνογραφία, ακολούθησε η ενδυματολογία. Όπως είχε εξηγήσει σε συνέντευξή της: «Άργησα να το αγαπήσω το κοστούμι κι έτσι άρχισε να ζωντανεύει σιγά-σιγά. Τώρα το αγαπώ πολύ. Πάντα έψαχνα να βρω τι ήταν αυτό που διαφοροποιούσε τα πράγματα. Όντως τα κοστούμια τα θεωρούσα κομμάτι του σκηνικού. Ενώ όταν αυτονομήθηκαν στο μυαλό μου, τότε τα αγάπησα κι άρχισα να το γλεντάω. Ίσως να φοβόμουν την άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Θυμάμαι ότι παρατηρούσα την εικόνα και τα έβλεπα όλα μαζί-σκηνικό και κοστούμια ένα πράγμα».

Μία από τις κορυφαίες της στιγμές, ήταν όταν σχεδίασε τα κοστούμια για την Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, ενώ το 2006 ήταν αυτή που επιμελήθηκε τα κοστούμια της ελληνικής συμμετοχής στον 51ο Διαγωνισμό της Eurovision. Αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε κι έδινε την ψυχή της σε κάθε της δουλειά, συμμετέχοντας σε σπουδαίες συνεργασίες στη διάρκεια της καριέρας της.

Μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες σκηνογράφους-ενδυματολόγους έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της ένα πλούσιο έργο και μία αξιοθαύμαστη πορεία...