«Η Κάσος δεν είναι ένα τουριστικό νησί, δε μοιάζει με τα υπόλοιπα που γνωρίζουμε. Είναι ένας βράχος με μερικά σπίτια, δεν έχει μαγαζιά, πρέπει να ταξιδεύουμε στο πιο κοντινό νησί για ψώνια ή να παραγγέλνουμε από το Ίντερνετ. Είναι νεκρή τον χειμώνα και το μπαλέτο μοιάζει ξένο».

Ελίζα Πάλλη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ροδεσία, τη σημερινή Ζιμπάμπουε. Η πορεία της ως χορεύτρια και ως χορογράφος ξεκινάει από αυτή την αγγλική αποικία της Αφρικής και φτάνει σήμερα μέχρι το νοτιότερο νησί της Δωδεκανήσου, την ακριτική Κάσο.

Γιατί όμως στην Κάσο; Και πώς μπορεί μια χορογράφος μπαλέτου να αποφασίζει να δημιουργήσει μια σχολή μπαλέτου σε ένα νησί, που τα παιδιά δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό και τις τέχνες και το πιο κοντινό σε αυτά, είναι ένα κλαμπ που λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες;

Η Ελίζα Πάλλη, έπειτα από σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου και τη συμμετοχή της στο Μπαλέτο Αθηνών, αποφάσισε πριν από 8 χρόνια, να μετακομίσει στην Κάσο και να διδάξει στα παιδιά του νησιού, την κλασική μουσική και το μπαλέτο. Τίποτα όμως δεν ήταν εύκολο στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας. Καθώς τα παιδιά δε γνώριζαν τι είναι το κλασικό μπαλέτο και η κλασική μουσική, ήταν δύσκολο να τα προσεγγίσει. Προσπαθούσε να διαδώσει τα δωρεάν μαθήματα που ήταν πρόθυμη να διδάξει μέσω του Facebook. Εξηγώντας καθημερινά τι είναι το μπαλέτο κατάφερε να δημιουργήσει ένα μικρό γκρουπ από μαθήτριες.

«Ο λόγος που ήρθα στην Κάσο ήταν να περάσω το κλασικό μπαλέτο σ’ ένα νησί που δεν έχει την ευκαιρία να σπουδάσουν κάποια παιδιά μία κλασική τέχνη. Δεν υπάρχει τίποτα εξωσχολικό στο νησί. Έχοντας αυτό το πάθος από μικρή με το κλασικό μπαλέτο, λέω ότι δεν είναι δυνατόν κάποια κορίτσια να μην έχουν τη δυνατότητα εάν θέλουν να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο».

Η πρώτη δυσκολία δεν άργησε να έρθει όταν μετά την πρώτη επαφή των παιδιών με την κλασική μουσική, όχι μόνο δε βάζουν τα κλάματα γιατί δεν τους άρεσε, αλλά εξαφανίζονται κι από τα μαθήματα.

Συνεχίζοντας τις προσπάθειες κι έχοντας την υπομονή και την επιμονή να μεταδώσει την αγάπη που έχει η ίδια για το μπαλέτο στα νέα κορίτσια, καταφέρνει μετά από έναν χρόνο να δημιουργήσει δύο τμήματα. Το πρώτο, με παιδιά από τριών έως επτά ετών και το δεύτερο, με μεγαλύτερα κορίτσια, κάποια από τα οποία θέλουν να συνεχίσουν τον χορό, σε επαγγελματικό επίπεδο. Μόλις είχε καταφέρει να κερδίσει το πρώτο στοίχημα, όχι μόνο με τα παιδιά, αλλά και με ολόκληρη την τοπική κοινωνία του νησιού που ήταν επιφυλακτική για τη «νέα εποχή» που ήθελε να εγκαινιάσει μια «ξένη». Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι, η σημερινή κατάσταση των συμμετοχών και των τμημάτων είναι αρκετά διαφορετική από την αρχική. Η ίδια η κ. Πάλλη μάς εξηγεί τον λόγο που ο αριθμός των μαθητριών της έχει μειωθεί... «Δυστυχώς τα παιδιά μειώθηκαν. Κάποια έφυγαν για την Αθήνα ώστε να βρουν οι γονείς τους δουλειά. Κάποια άλλα σταμάτησαν γιατί μεγάλωσαν και πρέπει να διαβάσουν για το σχολείο, αφού εδώ δεν έχουν συνηθίσει στις εξωσχολικές δραστηριότητες και δη σε μία κλασική τέχνη. Είναι διαφορετικές οι νοοτροπίες. Ίσως επειδή είναι ξεχασμένοι και απομονωμένοι».

Οι δυσκολίες, όμως, συνεχίζονται κι αυτήν τη φορά έχουν να κάνουν με τον χώρο που γίνονταν τα μαθήματα. Το μόνο μέρος που υπήρχε δυνατότητα να διεξαχθούν ήταν η αποθήκη του μοναδικού κλαμπ του νησιού το οποίο λειτουργούσε μόνο το καλοκαίρι και ήταν ακατάλληλο για τον σκοπό αυτό. Ένας χώρος χωρίς θέρμανση, με μαρμάρινο πάτωμα και χωρίς καθρέφτες. Τα μαθήματα ήταν πολύ δύσκολο να συνεχιστούν. Δεν υπήρχε καμία στήριξη από πουθενά και οι δωρεές από τους γονείς ή από φίλους ήτα πολύ μικρές. Έτσι αποφασίζει για έναν χρόνο να φύγει από το νησί, να γυρίσει στην Αθήνα ώστε να ζητήσει βοήθεια και να βρει μια σταθερή δουλειά. Το θέμα έφτασε μέχρι τα έδρανα της Βουλής, καθώς η Ελίζα Πάλλη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την τότε, Υφυπουργό Τουρισμού, Έλενα Κουντουρά, η οποία της τη δίνει κι έτσι, επιστρέφει στην Κάσο, για να συνεχίσει τον στόχο της από εκεί που τον είχε αφήσει.

Τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν μια πορεία με θετικό πρόσημο. Φίλοι από την Αθήνα και το εξωτερικό βοήθησαν την Ελίζα Πάλλη να φτιάξει μια όσο το δυνατόν «κανονική» αίθουσα μπαλέτου για τις μαθήτριές της. Εκτός από την παραπάνω βοήθεια, η ίδια μαζί με τους διαδικτυακούς της φίλους από το Facebook, ξεκίνησαν να πουλάνε ημερολόγια και DVD. Και σα να μην έφτανε αυτό, φίλες της, ιδιοκτήτριες σχολών μπαλέτου έστειλαν μπάρες και καθρέφτες. Το όνειρο δασκάλας και μαθητριών μόλις είχε αρχίσει να πραγματοποιείται.

«Ξεκίνησε ο Γολγοθάς για να φτιάξουμε πατώματα και μπάρες. Πουλούσαμε ένα ημερολόγιο που δημιουργήσαμε με τους γονείς για να φτιάξουμε το πάτωμα. Τις μπάρες μου τις έστειλαν φίλες μου, που έχουν σχολές χορού στην Αθήνα. Ήταν συγκλονιστικό για όλους μας, όταν έφτασαν πλέον και μπήκαν στον τοίχο γιατί χρησιμοποιούσαμε καρέκλες και τραπέζια».

Η Ελίζα Πάλλη μέσα από την αγάπη για την τέχνη κατάφερε σε ένα απομονωμένο νησί που δεν είχε καμία επαφή μ’ αυτό το είδος, να κάνει τα παιδιά που περπατούν στον δρόμο να μιλάνε στα αγγλικά και στα γαλλικά μεταξύ τους, καθώς η ορολογία του μπαλέτου είναι σ’ αυτές τις γλώσσες. Κατάφερε να κάνει τους γονείς των παιδιών να μάθουν το μπαλέτο και τις φιγούρες. Να τα διορθώνουν, να τα ετοιμάζουν για το μάθημα, να χαίρονται να παρακολουθούν τις παραστάσεις των παιδιών αλλά και το μπαλέτο γενικότερα. Κατάφερε τα παιδιά να χορέψουν σε συναυλία του Μάριου Φραγκούλη στο νησί και ο ενθουσιασμός όλων ήταν μεγάλος όπως μας περιέγραψε. «Τα παιδιά χόρεψαν με τον σπουδαίο Μάριο Φραγκούλη σε συναυλία του στην Κάσο. Οι επισκέπτες που φθάνουν τους 4000 τον Αύγουστο τρελάθηκαν με τα παιδάκια». 

Μία ακόμη σημαντική στιγμή σ’ αυτό το δύσκολο «ταξίδι» ήταν όταν κάλεσαν όλη τη σχολή να δουν την παράσταση του Καρυοθραύστη στην Αθήνα: «Μας είχαν καλέσει στην Αθήνα να δούμε Καρυοθραύστη μαζί με τη βράβευσή μου στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν ήταν όλα τα παιδιά αλλά έβλεπαν παράσταση μπαλέτου για πρώτη φορά και η χαρά τους ήταν ασύλληπτη». Είχαν λάβει πρόσκληση μάλιστα να χορέψουν και στην Αθήνα αλλά τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Η κ. Πάλλη μας εξηγεί τα εμπόδια που συνάντησαν γι’ αυτό το ταξίδι... «Μας κάλεσαν να χορέψουν τα παιδιά στην Αθήνα αλλά είναι ατελείωτο το ταξίδι και δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα. Δεν υπάρχει καράβι συχνά από το μαγικό άγριο νησί κι έτσι δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις».

Τα πράγματα όμως δεν είναι ρόδινα και οι δυσκολίες και τα εμπόδια παραμένουν πολλά μέχρι και σήμερα.

Παρόλο που τα τελευταία χρόνια το θέμα έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα κι έκθεση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική βοήθεια, όπως μας εκμυστηρευτικέ η ίδια. «Με τόση δημοσιότητα και δεν έχει βρεθεί ένα άτομο να ενδιαφερθεί, εκτός από την Έλενα Κουντουρά, που με είχε βοηθήσει το 2017, κι εκτός από πολλούς δημοσιογράφους. Πολλοί ξένοι που κάνουν εκπομπές για το νησί, ενθουσιάζονται με το επίπεδο των παιδιών. Στην Ιταλία στο Rai TV και στην Αυστραλία μέχρι στιγμής. Έχουν τραβήξει υπέροχα πλάνα από τα παιδιά και στις συνεντεύξεις μου με ρωτάνε γιατί δε βοηθάει το κράτος για μια κλασική τέχνη. Άλλο η σούστα που δεν πρέπει ποτέ να χαθεί κι άλλο το μπαλέτο».

Αυτό που θέλει η κ. Πάλλη, είναι να ακουστεί όλο αυτό το έργο που κάνουν για να μπορέσουν να έχουν κάποια στήριξη. Για να μπορέσουν τα παιδιά να συνεχίσουν το όνειρό τους και να το κάνουν κάτω από τις σωστές συνθήκες. Στόχος της είναι μέσα από τις προβολές να αφυπνιστούν οι αρμόδιοι.

Τα σχέδιά της για το, αβέβαιο, μέλλον όπως το χαρακτηρίζει πολλά, τόσο για τα παιδιά όσο και για τον σεβασμό των ανθρώπων απέναντι στις κλασικές τέχνες. «Το μέλλον είναι αβέβαιο... Δυστυχώς! Θέλω να ξεσηκώσω κι άλλους καθηγητές μπαλέτου για να τολμήσουν το ίδιο σ’ άλλα ακριτικά νησιά. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί εκτός από τις πολλές αρετές που θα κερδίσουν τα παιδάκια, να γίνει και θεσμός έτσι ώστε οι ιθύνοντες να σκέφτονται όλα τα παιδιά και να μάθουν να σέβονται τις κλασικές τέχνες».

Είναι άξιο θαυμασμού το τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος και πόσο μάλλον μια γυναίκα όταν έχει πείσμα και θέληση γι’ αυτό που κάνει. Το τι μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι όταν είναι ανοιχτοί κι έτοιμοι να δεχθούν το νέο και το διαφορετικό. Όταν αποφασίζουν να λειτουργήσουν σα σύνολο και να γίνουν μια ομάδα.

Η Ελίζα Πάλλη, αποφάσισε να αφήσει πίσω την αστική ζωή της Αθήνας και παλεύει καθημερινά, για να βλέπει το χαμόγελο στο πρόσωπο των «παιδιών της». «Δε μου έχει λείψει καθόλου το διάστημα που δούλευα ως χορογράφος και ως πρώτη χορεύτρια. Ήταν επιλογή μου. Τα έκανα για 35 χρόνια και τα χόρτασα. Ήθελα να ηρεμήσω και να συνεχίσω να δημιουργώ».