Με το έργο και την αμέριστη προσπάθειά τους στηρίζουν τα παιδιά με μια αγκαλιά, ζεστασιά και πολλή αγάπη. Μερικές λειτουργούν μέσα από την προσφορά σαν οι δικοί τους άγγελοι. Άλλες έχουν αναλάβει τον ρόλο της «μητέρας μακριά από τη μητέρα», ως το πρόσωπο που βρίσκεται πάντα δίπλα τους σε όλη την πορεία της ζωής τους. Όλες μαζί, όμως, δημιουργούν έναν κόσμο πιο αγαθό, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να πιστεύει πως υπάρχει ακόμη ελπίδα, βλέποντας κατάματα τις δυσκολίες, τις πληγές των παιδικών ψυχών και γιατρεύοντάς τες. Η καθεμιά τους έχει μια δική της χριστουγεννιάτικη ιστορία να μας διηγηθεί μαζί με τα παιδιά πίσω από τον οργανισμό, που ίσως και ποτέ να μην ακούγαμε ή ν’ αντιλαμβανόμασταν ότι ήταν πραγματική. Η αφήγησή τους αποδεικνύει πως αυτό που έχουν επιλέξει ως λειτούργημα να κάνουν έχει τη μεγαλύτερη ουσία απ’ όλα. Διαβάστε τες με προσοχή, είναι αληθινά μαθήματα ζωής!

Μαρίνα Καρέλλα - Ιδρύτρια και Πρόεδρος, ΕΛΙΖΑ

«Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» είναι «παρόν» και μας αφορά

Οι ιστορίες παιδιών που υποφέρουν στον κόσμο των ενηλίκων ή από τα χέρια ενηλίκων δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο θλιβερές τα Χριστούγεννα. Έρχονται ίσως σε αντίφαση με το κλίμα της αγάπης που καλλιεργεί η γέννηση του Χριστού. Έρχονται σε αντίθεση ακόμη και με την «επιβεβλημένη» χαρά που πρέπει να εκφράζουμε. Οι ιστορίες των παιδιών που κακοποιούνται είναι συγκλονιστικές και ταράζουν συθέμελα την ίδια μας την ύπαρξη, όποτε κι αν συμβαίνουν, αφού καταστρέφουν το ζωντανό κύτταρο της εξέλιξής μας, τα παιδιά μας, ενώ συνθλίβουν ό,τι πιο αθώο κρατάμε στα χέρια μας και μαζί του, την αισιοδοξία και την ελπίδα μας για έναν πιο όμορφο κόσμο απ’ αυτόν που εμείς δημιουργήσαμε.

«Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν δεν είναι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι που δε μας αφορά. Σ’ έναν κόσμο που ταλανίζεται από βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, ένοπλες συγκρούσεις, ραγδαία κλιματική αλλαγή, ψηφιοποίηση και μαζική συνδεσιμότητα και σήμερα πλέον και πανδημία, το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» είναι κάθε παιδί «παρατημένο», μόνο, ασυνόδευτο, εγκαταλειμμένο, κακοποιημένο, σε κάθε μεριά του πλανήτη και φυσικά και στη χώρα μας.

Η ιστορία που διαδραμάτισε έναν από τους πιο σημαντικούς «σταθμούς» στη ζωή μου ήταν και παραμένει η ιστορία της Ελίζας, ενός 6χρονου κοριτσιού που κακοποιήθηκε σωματικά και σεξουαλικά και κατέληξε από τα χέρια της ίδια της της μητέρας και κανείς, μα κανείς από εμάς που νοιαστήκαμε για εκείνη, δεν μπόρεσε να τη σώσει.

Το τέλος της Ελίζας, μια από τις χειρότερες περιπτώσεις κακοποίησης που είχε ζήσει έως τότε η πόλη της Νέας Υόρκης, δεν μπορούσε ν’ αλλάξει. Το άκουσα στο ραδιόφωνο, μέσα σε ταξί, τη νύχτα των «Ευχαριστιών». Κοντοζύγωναν Χριστούγεννα, ήταν ίσως η πιο σημαντική μέρα για τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόμουν, και η παγωνιά γύρω μου εισχώρησε στην ψυχή μου.

Στον τάφο της αναγράφηκε: «Κόσμε, σε παρακαλώ, φρόντισε τα παιδιά». Με αυτό το κάλεσμα ο τραγικός θάνατος ενός παιδιού στάθηκε η αφορμή για να σωθούν δεκάδες, εκατοντάδες άλλα παιδιά. Το ΕΛΙΖΑ ξεκίνησε τις δράσεις του το 2008, φιλοξενώντας βρέφη κακοποιημένα στον Ξενώνα που είχε συνδημιουργήσει με τα χωριά SOS. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν μπορούσε να ηττηθεί με τη φιλοξενία των παιδιών. Μπορούσαμε να δώσουμε ανακούφιση και ασφάλεια σε παιδιά που είχαν κακοποιηθεί, αλλά όχι να τα σώσουμε από το να μην κακοποιηθούν, να μην τραυματιστούν.

Έτσι, αποφασίσαμε να χαράξουμε τον δρόμο μας στον τομέα της πρόληψης. Ξεκινήσαμε να εκπαιδεύουμε γιατρούς και νοσηλευτές που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά, ώστε να είναι σε θέση να αναγνωρίζουν την κακοποίηση σε πρώιμο στάδιο και να παρεμβαίνουν σωστά. Εκπαιδεύσαμε αστυνομικούς ώστε να αναγνωρίζουν τα σημάδια της κακοποίησης και να γνωρίζουν πώς πρέπει να κινηθούν. Εκπαιδεύσαμε εισαγγελείς και εκπαιδευτικούς. Και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Δημιουργήσαμε δύο Νοσοκομειακές Μονάδες Φροντίδας για την Ασφάλεια των Παιδιών, στο «Π. & Α. Κυριακού» Νοσοκομείο Παίδων, και στο Αττικόν Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, ώστε τα περιστατικά κακοποίησης που φτάνουν στα εξωτερικά ιατρεία να οδηγούνται στις Μονάδες, να γίνεται η αναγνώριση και ν’ ακολουθούνται τα σωστά βήματα. Σήμερα, σχεδιάζουμε κι ευελπιστούμε ότι σύντομα θα είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε μια τηλεφωνική γραμμή στήριξης, που θα συμπαραστέκεται ψυχικά και θα προσφέρει συγκεκριμένες κατευθυντήριες σε παιδιά από 12 ετών που θα καλούν για βοήθεια, γιατί υποβάλλονται σε κάποια μορφή κακομεταχείρισης ή παραμέλησης και σε ενήλικες-μάρτυρες ενός τέτοιου περιστατικού. Έργο μας είναι και η ενημέρωση των ανθρώπων για το τι είναι παραμέληση και κακοποίηση και η ευαισθητοποίησή τους, για να σταθούν απέναντι στο φαινόμενο και να δράσουν.

Τα Χριστούγεννα είναι όμορφα, γιατί στο επίκεντρό τους έχουν τη γέννηση ενός παιδιού, της ελπίδας, του φωτός. Το θαύμα αυτό της γέννησης, της νέας ζωής, της νέας ελπίδας, οφείλουμε όλοι να το προστατεύσουμε όσο μας έχει ανάγκη και να το αφήσουμε να πετάξει, έτοιμο και υγιές για έναν καλύτερο κόσμο, που εκείνο θα συνδιαμορφώσει. Για να είναι «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» μόνο ένα παραμύθι.

Σάντρα Ζαφειρακοπούλου - Γενική Διευθύντρια, Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)

Η πιο δυνατή ευχή

«Μαμά, σίγουρα θα έρθουν οι νεράιδες του Make-A-Wish; Γιατί άμα βγω από το νοσοκομείο, πώς θα με βρουν στο σπίτι; Τους έχεις δώσει τη διεύθυνσή μας;» Αυτά τα γεμάτα αγωνία λόγια είναι που άκουσαν άθελά τους οι νεράιδες, Αγαθή και Κατερίνα, λίγο πριν χτυπήσουν την πόρτα που έλεγε «Χίος», στο νοσοκομείο Ελπίδα - εκεί που τα κεφαλάκια των παιδιών έχουν άλλη ομορφιά κι άλλη… σοφία.

«Να ‘μαστε κι εμείς!» αναφώνησαν όταν μπήκαν στο δωμάτιο του Γρηγόρη. «Μάθαμε τα ευχάριστα! Γυρνάς σπίτι σου για τα Χριστούγεννα την άλλη εβδομάδα κι εμείς βιαζόμαστε να κάνουμε το όνειρό σου πραγματικότητα».

«Σας ευχαριστώ», απάντησε ο μικρός Γρηγόρης, «σκέφτηκα να ζητήσω από τον Αϊ-Βασίλη να πραγματοποιήσει την ευχή μου, αλλά πιστεύω πολύ σε εσάς και ανυπομονούσα να σας δω», ενώ πρόσθεσε με διαφαινόμενες τύψεις: «Δεν είναι πως δεν πιστεύω στον Αϊ-Βασίλη… αλλά απ’ όταν μίλησα μαζί σας ήξερα πως θα με κάνετε χαρούμενο».

Οι πρώτες αυτές κουβέντες έγιναν μακροσκελείς συζητήσεις, τα λεπτά έγιναν ώρες και οι ώρες έγιναν υπόσχεση για μία συνάντηση εκ νέου. Ο Γρηγόρης είχε περάσει τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του στο νοσοκομείο. Από 17 μηνών που διαγνώστηκε, μέχρι και τη μέρα που είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε, πάλευε με μια κακοήθεια που αντιστεκόταν με την ίδια επιμονή που επιδείκνυε, όμως, κι εκείνος απέναντί της. Κέρδιζε τις μάχες μία μία, με τη στήριξη των φωτισμένων του γιατρών και της γλυκιάς οικογένειάς του.

Όταν τον ρώτησαν οι νεράιδες ποια είναι τα αγαπημένα του χρώματα, ανέφερε μόνο αυτά που διέκρινε στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Όταν αναρωτήθηκαν για τα αγαπημένα του φαγητά, εκείνος απάντησε το κοτόπουλο που έτρωγε κάθε Πέμπτη ως «παρασπονδία» στο διαιτολόγιό του. Όταν μίλησαν για το τι του αρέσει να κάνει, είπε χωρίς να το σκεφτεί: «Να παίζω με τα άλλα παιδιά, όταν με αφήνουν να βγω από το δωμάτιο και όταν γίνονται γιορτές εδώ».

Όταν, τέλος, του ζήτησαν την πιο βαθιά ευχή του, απάντησε, επίσης αφοπλιστικά και πολύ θετικά: «Κάτι να παίζω, όπου κι αν είμαι. Κάτι που να μπορώ να παίρνω μαζί μου παντού. Αν με πάνε για εξέταση σε άλλο όροφο, αν γυρίσω σπίτι μου, αν μένω εδώ, αν πάω στο σπίτι κάποιου φίλου μου. Α, νεράιδες! Αυτή είναι η ευχή μου καλύτερα! Να πάω στο σπίτι του κολλητού μου! Αυτό, ναι!»

Οι νεράιδες δε σάστισαν. Ήταν συνηθισμένες σε τέτοια αιτήματα και τέτοιες αλλαγές. «Γρηγόρη μου, μην ανησυχείς», του είπαν. «Εμείς θα μεταφέρουμε και στις υπόλοιπες νεράιδες την ευχή σου, κι εκείνες ξέρουν. Μπορεί να χρειαστεί να ξαναμιλήσουμε, και σίγουρα εσύ μπορείς να μας πάρεις τηλέφωνο όποτε θέλεις! Μέχρι τότε, όμως, θα σου δώσουμε να κρατάς την υπόσχεσή μας!», είπε η μία νεράιδα και ψαχούλεψε στην τσέπη της. «Αυτό είναι ένα νόμισμα που γράφει επάνω “Η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί”. Κάθε φορά που θα νιώθεις πόνο ή που θα γεμίζεις ερωτηματικά για την ευχή σου, θα κρατάς σφιχτά το νόμισμα αυτό στο χέρι σου και θα ξέρεις την απάντηση», εξήγησε η νεράιδα.

Ο Γρηγόρης αποφάσισε να το κρατήσει καλύτερα αυτός και να μην το δώσει στη μαμά του, γεμίζοντας με βεβαιότητα τις νεράιδες ότι είχε καταλάβει ακριβώς τον σκοπό του μαγικού κέρματος.

Πέρασαν λίγες μέρες κι όλα ετοιμάστηκαν! Μέχρι και Αϊ-Βασίλης επιστρατεύτηκε. Η ευχή θα εκπληρωνόταν σ’ έναν χριστουγεννιάτικο πολυχώρο στην Αθήνα κι ο κολλητός θα ερχόταν με την οικογένειά του αεροπορικώς από Θεσσαλονίκη, ώστε να είναι κοντά στον φίλο του, στην πιο σημαντική στιγμή του. Ο Γρηγόρης βγήκε από τη λιμουζίνα φορώντας τα καλά του, μπήκε με δεμένα τα μάτια μέσα και ρώτησε: «Πού είμαστε; Μυρίζει κοτόπουλο!»

Τα μάτια του λύθηκαν και είδε τον Αϊ-Βασίλη να τον υποδέχεται.

«Εσύ τελικά θα κάνεις την ευχή μου;» ρώτησε ανυπόμονα.

«Ναι, αλλά όχι μόνος. Έχω έναν ειδικό βοηθό που ήρθε μόνο για σένα πετώντας», είπε ο Αϊ-Βασίλης και κάλεσε τον κολλητό του Γρηγόρη κοντά του.

Ο Γρηγόρης τα έχασε. Δεν πρόσεξε καν πως ο κολλητός του κρατούσε κάτι στα χέρια του! Λίγα δευτερόλεπτα πέρασαν σε πλήρη σιωπή. Μέχρι που… κινήθηκε προς το μέρος της μίας εθελόντριας του Make-A-Wish, που ήταν ντυμένη ξωτικό. Στάθηκε μπροστά της και την κοίταγε. Εκείνη του είπε: «Δε θα ανοίξεις το πακέτο που έφερε ο φίλος σου;»

Ο Γρηγόρης έβαλε το χέρι του στην τσέπη του μπουφάν, ανέσυρε το νόμισμα της υπόσχεσης και είπε: «Πάρ’ το αυτό και δώσ’ το γρήγορα σ’ ένα άλλο παιδί που το έχει ανάγκη. Έκανε τη δουλειά του με μένα. Γρήγορα. Μην περιμένεις. Φύγε και πήγαινε να βρεις το επόμενο παιδί».

Το ξωτικό τα έχασε, προσπάθησε να του εξηγήσει πως κανένα παιδί δεν περιμένει, αλλά ο Γρηγόρης απάντησε: «Εμένα ΑΥΤΟ το νόμισμα πραγματοποίησε την ευχή μου! Πήγαινε και δώσε ΑΥΤΟ το νόμισμα στο άλλο παιδί».

Αυτή είναι η Δύναμη της Ευχής, της Υπόσχεσης και της Πίστης και είναι ασύγκριτη. Χρόνια πολλά!

Αλεξάνδρα Μαρτίνου - Πρόεδρος, Ένωση «Μαζί για το Παιδί»

Το παιδί που δε γνώρισε ποτέ τον Αϊ-Βασίλη

Εδώ και 25 χρόνια στην Ένωση «Μαζί για το Παιδί» φροντίζουμε χιλιάδες παιδιά σε ανάγκη. Η περίοδος των Χριστουγέννων ανήκει στα παιδιά κι εμείς φροντίζουμε να μη λείψει σε κανένα τίποτα, ειδικά αυτές τις ημέρες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα παιδικά χαμόγελα. Έτσι νιώθουμε ότι η αγάπη μας μετράει.

Θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία ιδιαίτερα συγκινητική, η οποία έλαβε χώρα έναν χρόνο πριν από την πανδημία. Σε μια συνάντηση στα γραφεία της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί», μιλώντας για το τι θα κάνουμε στις γιορτές, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ένα πρόγραμμα, το “Secret Santa”. Η σκέψη ήταν να παραδίδαμε τα δώρα εμείς στα παιδιά στα σπίτια τους ως άλλοι Αϊ-Βασίληδες. Σκοπός μας, να μεταδώσουμε την αγάπη που έχουμε προς τα παιδιά.

Η κοινωνική μας υπηρεσία που φροντίζει τις άπορες οικογένειες, λίγο πριν από τις γιορτές ρωτά τα παιδιά αν πιστεύουν στον Αϊ-Βασίλη και τι δώρο θα ήθελαν να τους φέρει. Στη συνέχεια, καλύπτουμε την ανάγκη εμείς σε συνεργασία με δωρητές, και το σημαντικότερο, με μαθητές σχολείων που θέλουν να προσφέρουν σε παιδιά της δικής τους ηλικίας.

Το 2019, λοιπόν, ένα παιδί, ο 7χρονος Γιάννης που έμενε στα Πατήσια, είπε στον κοινωνικό μας λειτουργό: «Δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης, δεν με έχει επισκεφτεί ποτέ του. Όσα γράμματα του έχω στείλει, τα έχει αγνοήσει». Κι έφυγε θυμωμένος, ενώ η μητέρα του με κόπο κρατούσε τα δάκρυά της.

Ύστερα από αυτό το περιστατικό, αποφάσισα η ίδια να επισκεφθώ τον μικρό και την οικογένειά του. Ήταν απόγευμα παραμονής Χριστουγέννων, όταν χτύπησα το κουδούνι σ’ εκείνη την πολυκατοικία στα Πατήσια. Στην ερώτηση «ποιος είναι» αποκρίθηκα ότι ήμουν βοηθός του Αϊ-Βασίλη και ζήτησα «συγγνώμη» που δεν είχα πάει τα προηγούμενα χρόνια. Όταν έφθασα στην πόρτα του μικρού διαμερίσματος, πριν αυτή προλάβει καλά καλά ν’ ανοίξει, ο μικρός Γιάννης είχε πέσει πάνω μου και με είχε πάρει αγκαλιά…

«Σ’ ευχαριστώ πολύ που ήρθες, μου είπε!» Ήταν μια έντονη στιγμή για εμένα καθώς δεν περίμενα να δεχθώ τόσο ενθουσιώδη αγάπη και υποδοχή. Τον ρωτώ λοιπόν: «Είναι αλήθεια πως έχεις ζητήσει ποδήλατο για να κάνεις βόλτες στην πλατεία;» Ο μικρός δεν πίστευε στ’ αυτιά του! Και μόλις αντίκρισε το ποδήλατο που είχα αφήσει στην πόρτα του σπιτιού, άρπαξε μονομιάς το τιμόνι και άρχισε να κάνει βόλτες μες στο σπίτι. Έφυγα διακριτικά και σχεδόν αθόρυβα. Ήταν μια μοναδική ιστορία για εμένα. Ήταν μία από αυτές που ζούμε στην Ένωση «Μαζί για το Παιδί». Εμείς συνεχίζουμε να δίνουμε χαρά σε παιδιά και οικογένειες, και ειδικά αυτές τις ημέρες, για να μη νιώσει κανένα παιδί μόνο του, ξεχασμένο ή παραμελημένο.

Γιατί η αγάπη μας μετράει… Και για εμάς κάθε παιδί αξίζει να είναι παιδί!

Θεοφανώ Παπαζήση - Πρόεδρος, Ορφανοτροφείο Θηλέων «Η ΜΕΛΙΣΣΑ»

Χριστούγεννα χωρίς οικογένεια

«Δημήτρη», απευθύνθηκα στον μάγειρα, «τι θα κάνουμε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων; Τι θα έλεγες να έρθουμε κατά τις επτά να στήσουμε χριστουγεννιάτικο μπουφέ για τα κορίτσια και να σερβίρουμε εμείς αντί για την παιδαγωγό που θα είναι στη βάρδια;»

Την ώρα που συμφωνήσαμε και ενώ τα κορίτσια ήταν στο σαλόνι, έπαιζαν, γελούσαν και έβλεπαν τηλεόραση με την κοπέλα της υπηρεσίας, όπως κάθε βράδυ, αρχίσαμε με τον Δημήτρη την αρχιτεκτονική του μπουφέ στον πάγκο δίπλα στα τραπέζια. Θέλαμε να στήσουμε κάτι γιορτινό και ξεχωριστό. Τοποθετήσαμε το κύριο φαγητό σε πιατέλα, σε άλλη τις τηγανητές πατάτες, στήσαμε και στολίσαμε το ρύζι, το τυρί και σε μια μεγάλη μεταλλική γαβάθα τη σαλάτα. Τέλος, περάσαμε με χριστουγεννιάτικες κορδέλες τους κουραμπιέδες σε μια πιατέλα, την οποία βάλαμε στην άκρη για μετά το φαγητό. Όλα ήταν έτοιμα.

Βλέποντας τον μπουφέ, σχόλια και πειράγματα διαδέχτηκαν τα επιφωνήματα χαράς και έκπληξης. «Κορίτσια, απόψε θα φάμε διαφορετικά. Ο κύριος Δημήτρης σάς ετοίμασε γιορτινό μπουφέ για τα Χριστούγεννα. Βοήθησα λίγο κι εγώ. Εσείς θα περάσετε μία μία με το πιάτο σας, θα διαλέξετε ό,τι θέλετε και θα καθίσετε να φάμε», είπα.

Έδωσα σειρά στην πιο μικρή, εξηγώντας στις μεγαλύτερες πως πάντα θα πρέπει να δίνουν τη θέση τους στους μικρότερους. Τη ρώτησα, αν θα ήθελε να της σερβίρω και μου απάντησε «Όχι, κυρία, μπορώ μόνη μου».

Ευχάριστη έκπληξη. Τη σήκωσα αγκαλιά να βλέπει και διάλεξε με αποφασιστικό ύφος. Ακολούθησαν οι υπόλοιπες με σεβασμό και υπομονή. Καθίσαμε κι εμείς, με τον μάγειρα, την παιδαγωγό και τον νυχτοφύλακα και απολαύσαμε το δείπνο της παραμονής των Χριστουγέννων. Στο τραπέζι τα γέλια και οι αταξίες δε σταματούσαν μέχρι αργά. Έως την Πρωτοχρονιά που επαναλάβαμε τη διαδικασία, έπειτα από αίτημά τους, μιλούσαν για τη βραδιά των Χριστουγέννων.

Αυτά ήταν κάποια Χριστούγεννα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης. Ήμουν νέο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ορφανοτροφείου Θηλέων «Η Μέλισσα» και αισθανόμουν την ανάγκη να περάσω το βράδυ των Χριστουγέννων με τα κορίτσια.

Πριν από λίγα χρόνια ακόμη, μήνα Νοέμβριο, η Δέσποινα Βανδή πρότεινε να οργανώσει ένα μεγάλο παζάρι για τη «Μέλισσα» στο φουαγέ του Δημαρχείου την τελευταία Παρασκευή πριν από τα Χριστούγεννα, αναλαμβάνοντας η ίδια τον κύριο όγκο της οργάνωσης. Το δίλημμα μεγάλο για το εάν θα τα καταφέρουμε, ο κύβος όμως ερρίφθη: το παζάρι ήταν λαμπρό. Μπουφέδες με όλα τα αγαθά, χριστουγεννιάτικα, παιχνίδια, γλυκά, μουσικές. Μαγεία Χριστουγέννων. Τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξετρελαμένα μέσα στον κόσμο. Οι μεγάλες βοηθούσαν σε πάγκους πώλησης, οι μικρές έπαιζαν. Πρώτη φορά ζούσαν κάτι τέτοιο και ήταν δικό τους. Ήταν για τη «Μέλισσα» και της «Μέλισσας».

Καιρό το συζητούσαμε, ευγνωμονώντας τη Δέσποινα Βανδή για την οργάνωση και τον δήμαρχο για την παραχώρηση του χώρου. Πέρα από τη λαμπρότητα, σε πρακτικό επίπεδο τα χρήματα από τις πωλήσεις έδωσαν μια ανάσα στα άθλια οικονομικά μας και μας επέτρεψαν να εξοφλήσουμε το προσωπικό, για να κάνουν κι αυτοί Χριστούγεννα. Το παζάρι της Παρασκευής πριν από τα Χριστούγεννα στο φουαγέ του Δημαρχείου έγινε παράδοση, που προσέφερε χαρά σε όλους.

Μια ιστορία, όμως, που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι και αυτή του περιοδικού GLOW, που με την έκδοση του 100ού τεύχους του οργάνωσε έναν μήνα εκδηλώσεων υπέρ της «Μέλισσας», στις εγκαταστάσεις της Χανθ. Ένας μήνας καλλιτεχνικών, πνευματικών και άλλων εκδηλώσεων, πωλήσεως ειδών υπέρ του φορέα μας και κυρίως συναντήσεων και ανταλλαγής επαφών μεταξύ των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Η δράση ζέστανε τις καρδιές όλων και δημιούργησε αμοιβαία υψηλά αισθήματα πριν από τα Χριστούγεννα. Το «ευχαριστώ» είναι λίγο!

Υβέτ Κοσμετάτου - Πρόεδρος, Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)

Η μαγεία μιας πραγματικής φιλίας

Η ευχή αυτή του Χριστόφορου με έκανε να θαυμάσω -για μια ακόμη φορά- τη δύναμη των γονιών αλλά και των παιδιών που παλεύουν καθημερινά μ’ έναν αόρατο εχθρό, χωρίς να παραπονιούνται, χωρίς να λυγίζουν. Αντίθετα με τις δυσκολίες τους, να πεισμώνουν περισσότερο και να επιμένουν με αποφασιστικότητα και πίστη, ώστε αυτός ο εχθρός να νικηθεί. Μια πηγαία δύναμη να βγαίνει από μέσα τους και να κάνει τα παιδιά αυτά μαχητές για τη ζωή και για τα όνειρά τους. Είναι αυτή η δύναμή τους που χαρίζει και σ’ εμάς φτερά και μας βοηθάει να δίνουμε σάρκα και οστά στις πιο βαθιές τους επιθυμίες.

Σε μια ανύποπτη στιγμή, έβαλε το χέρι μέσα στο πανωφόρι του και το έβγαλε αμέσως, κρατώντας έναν κατακόκκινο σκούφο με μια ολόλευκη χνουδωτή μπάλα στην κορυφή - σαν χιονόμπαλα.

«Αν στ’ αλήθεια έχετε μαγικές δυνάμεις, θέλω να το παραδώσετε αυτό στον καλύτερο γίγαντα φίλο μου. Κι αν καταφέρετε να τον πείσετε να σας δεχθεί, τότε εκείνος θα καταλάβει και θα έρθει να με βρει», μας είπε ο Χριστόφορος θέλοντας να συναντήσει τον Άγιο Βασίλη. Και οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα μαγικά αυτά πλάσματα, έβαλαν τα δυνατά τους για να το κάνουν να συμβεί!

Πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια για να μπορέσουν οι δύο φίλοι να βρεθούν. Χρειάστηκε να ξεπεράσουν δύσκολες δοκιμασίες σ' ένα ταξίδι μακρύ, με πολλές στάσεις, κουραστικές και κάποιες φορές επώδυνες. Κι όμως και τα εμπόδια και οι φόβοι υπερπηδήθηκαν, γιατί τόση ήταν η δύναμη της πίστης και της ελπίδας που τους έφερε τελικά κοντά!

Εκείνο το απόγευμα που συναντήθηκαν ήταν μοναδικό, γεμάτο με ανείπωτα συναισθήματα. Τα μάτια του Χριστόφορου πανέξυπνα σπινθηροβολούσαν σαν αστέρια. Το χαμόγελό του τεράστιο και ζεστό, πιο γλυκό απ’ όλα τα ζαχαρωτά του κόσμου. Όσο κι αν η διακόσμηση του χώρου έδινε την ονειρική διάσταση του Άγιου Βασίλη, ο μικρός Χριστόφορος είχε την αγωνία. Ο φίλος του θα εμφανιζόταν πραγματικά;

Όταν είδε τον Άγιο Βασίλη, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και η συγκίνηση της συνάντησής τους ήταν μεγάλη. Ο καλόκαρδος γίγαντας αφιέρωσε όλο το απόγευμα στον μικρό μοναδικό του φίλο. Τα παιχνίδια μεταξύ τους περισσότερα και τα δώρα που του επιφύλασσε ατελείωτα. Τραγούδησαν και χόρεψαν χωρίς να σκέφτονται τον χρόνο. Για ώρες έμειναν μαζί, αχώριστοι. Άλλωστε δεν πρόκειται ποτέ ν’ απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον πλέον. Ο δεσμός που τους ενώνει είναι ξεχωριστός, αφού ο καθένας με τον δικό του τρόπο είναι μαγικός και για τον κόσμο μας μοναδικός!

Όσο για εμάς; Πέρα από τη συγκινησιακή φόρτιση, η χαρά του Χριστόφορου έγινε για μια ακόμη φορά, όπως μετά από κάθε ευχή παιδιού μας, η κινητήριος δύναμη για να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας, ν’ ανασυγκροτηθούμε και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα το έργο μας. Όπως είπε και η μαμά του Χριστόφορου: «Αυτό που λένε ότι το Make A-Wish δεν είναι απλά μια ευχή, δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το ζήσεις». Και είναι αλήθεια, γιατί το Make-Α-Wish (Κάνε- Μια -Ευχή -Ελλάδος) δεν είναι η τελευταία ευχή των παιδιών, αλλά η πιο βαθιά τους επιθυμία. Δεν είναι απλά μια ευχή, είναι πολλά παραπάνω.

Ο Χριστόφορος είχε μεταμορφωθεί από ένα παιδί με μάτια σκοτεινά και σκυθρωπό σ’ ένα παιδί χαρούμενο και γελαστό! Είχε πάρει δύναμη να αγωνιστεί! Μπορεί να μην μπορούμε σαν μεμονωμένα άτομα ή σαν ομάδα από μόνοι μας να σώσουμε τη ζωή των παιδιών μας, μπορούμε όμως να είμαστε δίπλα τους και να φροντίζουμε να πραγματοποιούνται οι ευχές τους όσο δύσκολες ή απλές, όσo απαιτητικές ή πολύπλοκες κι αν είναι. Γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση -και συνάμα ευθύνη και ευλογία- απ’ το να δίνεις ελπίδα και δύναμη σ’ ένα παιδί να συνεχίζει να παλεύει για τα αυτονόητα, να συνεχίζει να ζει και να ονειρεύεται. Γιατί, όταν η ευχή του πραγματοποιείται, αποκτά πίστη και ελπίδα ότι θα καταφέρει όλα όσα επιθυμεί και  κερδίζει την κάθε μέρα από την αρχή!

Και κάπου εκεί αρχίζω και εγώ να πιστεύω σε νεράιδες και ξωτικά.

Καλά Χριστούγεννα! 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021