Καλά το υποψιάζεστε από την αφίσα, η νέα ταινία του βραβευμένου Πέδρο Αλμοδόβαρ έχει και κάτι από θρίλερ. Το δέρμα που κατοικώ  εξάπτει την περιέργεια, σοκάρει, τρομάζει και κρατά το  ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το –μάλλον- απότομο τέλος της. Μοιραία περιμένει κανείς πολλά από το  σκηνοθέτη του εξαιρετικού Όλα για την μητέρα μου (1999) και του συγκλονιστικού Μίλα της (2002), εντούτοις ο Αλμοδόβαρ χρησιμοποιεί τα ίδια υλικά στο νέο του έργο, χωρίς, όμως, να καταφέρνει να πετύχει την ίδια συνταγή. «Στο δέρμα που κατοικώ» συναντά κανείς περισσότερο ή λιγότερο  κεκαλυμμένες τις εμμονές του ισπανού σκηνοθέτη: την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα, τη διάσταση ανάμεσα στο πνεύμα και τη σάρκα, τον πόνο της απώλειας, τη σκυτάλη της ζωής και της ταυτότητας  που παραδίδεται από σώμα σε σώμα, τη σχέση με τη μητέρα.

Η πλοκή, δυνατή και σύνθετη, με αναδρομές στο παρελθόν -όπως μας έχει άλλωστε συνηθίσει. Ένας επιφανής πλαστικός χειρουργός, ύστερα από την απώλεια της γυναίκας του, που είχε υποστεί καθολικά εγκαύματα, αφιερώνει τη ζωή του στην τελειοποίηση ενός νέου δέρματος, πιο ανθεκτικού από το ανθρώπινο. Το πειραματόζωό του ενσαρκώνει η Elena Anaya, που με την εύθραυστη ομορφιά της και την εξαιρετική ερμηνεία της υποστηρίζει τις προκλητικές ανατροπές που επιφυλάσσει η ταινία. Στο ρόλο του «σύγχρονου Φρανκενστάιν» βλέπουμε τον Antonio Banderas, που για αλλαγή βγαίνει από το καλούπι του λατίνου εραστή και δοκιμάζεται σ’ ένα δραματικό μη χολιγουντιανό ρόλο. Ο Αλμοδόβαρ παρουσιάζει μια ιστορία εκδίκησης, τη μη αναστρέψιμη πορεία που υπαγορεύει ο πόνος,  αποφεύγοντας το μελό και σπάζοντας για άλλη μια φορά τα ταμπού, χωρίς να χαρίζει στο θεατή  τίποτε στο πιάτο.

Tip: Τα πλάνα που περιγράφουν το σώμα θα σας γοητεύσουν, ο γρήγορος ρυθμός και οι ανατροπές θα σας αιχμαλωτίσουν, τα ζητήματα που εγείρει η υπόθεση θα σας προβληματίσουν, ενώ μέχρι το τέλος η ψυχοσύνθεση των ηρώων και η μεταξύ τους σχέση θα παραμένει ένα ερωτηματικό.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΥΡΤΩ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑ