Η καταξιωμένη χορεύτρια και χορογράφος μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης, σε ένα διαμέρισμα δίπλα στο Διοικητήριο. Οι παιδικές μου αναμνήσεις κατακλύζονται από το καθημερινό δρομολόγιο προς τη σχολή χορού της Judith Neil στη Βενιζέλου, όπου έκανα μπαλέτο, και τα ατελείωτα παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς: σχοινάκι, λάστιχο, μήλα, τζαμί, κρυφτό.
Όταν ήμουν παιδί, η γιαγιά μου έμενε μαζί μας και όταν ξεχνιόμουν στο παιχνίδι, δηλαδή σχεδόν κάθε βράδυ, μου φώναζε να επιστρέψω σπίτι. Πάντα έκανα ότι δεν την άκουγα και εκείνη με τη σειρά της, ξεσήκωνε όλη τη γειτονιά φωνάζοντας το όνομά μου επανειλημμένα, όπου πολλές φορές ακουγόταν μέχρι και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου! Όταν πια επέστρεφα κουνούσε το κεφάλι της απογοητευμένη με τη συμπεριφορά μου και με απειλούσε ότι δε θα με άφηνε να ξαναβγώ, την επόμενη μέρα όμως και πάλι την έπειθα ότι θα επέστρεφα νωρίς -αν και πότε δεν κρατούσα το λόγο μου.
Αν και η μητέρα μου επέμενε να φοιτήσω στο Καλαμαρί, μιας και η ίδια είχε αποφοιτήσει από εκεί και αργότερα ήταν καθηγήτρια στο ίδιο σχολείο, έπεισα με πολύ κόπο τον πατέρα μου και έτσι φοίτησα στο 52ο Δημοτικό Θεσσαλονίκης για να είμαι μαζί με τα παιδιά της γειτονιάς. Ένα υπέροχο νεοκλασικό κτίριο, το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Την περιοχή των παιδικών μου χρόνων την επισκέπτομαι συχνά και, περνώντας από εκεί, οι εικόνες που αντικρίζεις είναι σίγουρα διαφορετικές. Πολλοί λένε ότι, η περιοχή έχει αλλάξει πρόσωπο, με πρόσφυγες και μετανάστες να κατοικούν πλέον στα πάλαι ποτέ διαμερίσματα της περιοχής, όμως για μένα θα είναι πάντα μια περιήγηση που μου προκαλεί συγκινήσεις και μου εμπνέει ασφάλεια. Άλλωστε πάντα το παρελθόν μου προκαλεί νοσταλγία.
Αν και στην πρώιμη εφηβεία και έπειτα μετακομίσαμε στην Καλαμαριά όπου απολάμβανα να αγναντεύω τη θάλασσα από το μπαλκόνι μας και να κάνω όνειρα , η αγαπημένη μου γειτονιά έμελλε να γίνει τα τελευταία χρόνια το κέντρο της πόλης όπου και ζω. Ο ρυθμός είναι πολύ ελκυστικός. Δε χρειάζεται αυτοκίνητο, είναι όλα προσβάσιμα με τα πόδια. Αν ακούσετε για κάποια κυρία που κατεβαίνει με πυζάμες και σαγιονάρες αχτένιστη να ψωνίσει από το μικρό σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, εγώ είμαι αυτή μετά βεβαιότητας! Επίσης, μου αρέσει που αρκετοί δρόμοι έχουν γίνει ήπιας κυκλοφορίας και οι πεζοδρομήσεις, γιατί προσδίδουν άλλη ατμόσφαιρα στην πόλη και δίνουν την αίσθηση της γειτονιάς.
Ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Το παιδικό μου ημερολόγιο γράφει αυτό ακριβώς. Δεν ξέρω αν το διάλεξα εγώ αυτό το επάγγελμα ή αυτό εμένα. Κέρδισα την υποτροφία στη Royal Academy of Dance στο Λονδίνο στα 16 μου και όλα είχαν ήδη σταδιοδρομηθεί. Δεν είχα και πολλά περιθώρια να αποφασίσω ή να το διπλοσκεφτώ, όφειλα να αδράξω την ευκαιρία. Έπειτα, όλα πήραν το δρόμο τους. Τώρα, θα μπορούσα να πω ότι θα γινόμουν πολύ καλή δικηγόρος, γιατρός ή ότι άλλο. Όμως σίγουρα δε θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάποια άλλη μορφή τέχνης, δεν έχω καμία άλλη καλλιτεχνική φλέβα.
Τι σημαίνει ο χορός για μένα; Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Τον αισθάνομαι κυρίως. Πηγή ζωής, καθημερινή ανάγκη. Σημαίνει για μένα τη μοναδική και πλήρη μορφή έκφρασης. Είναι η δεύτερη γλώσσα μου και αποτελεί τόσο πολύ την προέκταση του εαυτού μου, που δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν τον τρόπο έκφρασης. Με μία λέξη, για εμένα είναι ελευθερία.
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τις σπουδές μου στο εξωτερικό είναι ότι λόγω του μουντού καιρού και του βροχερού σχεδόν καθημερινά κλίματος όταν ξυπνούσα το πρωί κατά τις 7 για να πάω στη σχολή ήταν σκοτάδι και όταν επέστρεφα στις 5 το απόγευμα και πάλι νύχτα. Μου ήταν πολύ δύσκολο, αγαπούσα τόσο πολύ το φως και έπρεπε να συνηθίσω το σκοτάδι και τη μελαγχολία του. Ακόμη μελαγχολώ όταν σκοτεινιάζει νωρίς. Ήταν δύσκολα χρόνια με τρομερή πίεση από τη σχολή, αλλά και μία αίσθηση ότι έκανα κάτι σημαντικό, ήμουν και είμαι ευγνώμων ότι οι γονείς μου με εμπιστεύτηκαν και μου επέτρεψαν να φύγω στο εξωτερικό σε τόσο μικρή ηλικία.
Κάτι άλλο που θυμάμαι έντονα, αν και είναι παράδοξο, τα βράδια παρέα με την Αλεξία, τη Ράνια, την Έλενα, τον Γιάννη και τον Δημήτρη πηγαίναμε σε ένα ελληνικό κέντρο διασκέδασης ,το περιβόητο Ellysse. Ήταν το στέκι για όλους τους Έλληνες φοιτητές του Λονδίνου και ακούγαμε ό,τι πιο βαρύ κυκλοφορούσε στο λαϊκό τραγούδι. Διασκεδάζαμε όταν ακούγαμε ελληνικά τραγούδια και ήταν το αντιστάθμισμα της ισορροπίας μου ανάμεσα στην κλασική παιδεία και την καθημερινή μου επαφή με το Σοπέν και τον Τσαϊκόσφσκι -όσο αντιφατικό και ασυνδύαστο και αν ακούγεται.Όταν η μητέρα μου με επισκέφθηκε κάποια στιγμή και περάσαμε ένα βράδυ εκεί έπαθε πολιτισμικό σοκ! Δεν μπορούσε να κατανοήσει, και με το δίκιο της φυσικά, πώς γίνεται να σπουδάζω κλασσικό χορό και να διασκεδάζω με τέτοια μουσική.
Πλέον δυστυχώς δεν υπάρχει στη Θεσσαλονίκη σκηνή χορού. Μην μπερδεύουμε τις σχολές με τις σκηνές. Θυμάμαι παλαιότερα ότι, ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που είχε δική της διοργάνωση Φεστιβάλ Χορού, το Μήνα Χορού. Θεωρώ ότι, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουμε οι δάσκαλοι, οι χορευτές, οι χορογράφοι και οι παραγωγοί, γιατί δεν υπήρξε η κατάλληλη αλληλοστήριξη. Δεν υπήρξαν βέβαια και κάποιες σταθερές, κάποιοι άνθρωποι να δώσουν κίνητρα, να εμπνεύσουν, να δημιουργήσουν και να θέσουν στέρεες προϋποθέσεις. Δε δόθηκε βήμα σε ανθρώπους με όρεξη και δύναμη να προσπαθήσουν. Αντίθετα, όσοι ήταν σε νευραλγικές θέσεις δεν είχαν το όραμα για να καλλιεργηθεί η κουλτούρα του σύγχρονου χορού.
Πιστεύω ότι, ο μόνος τρόπος να αλλάξει και πάλι αυτή η σχέση και να ανοικοδομηθεί σε στέρεες και μακρόπνοες βάσεις είναι να δοθεί θέση στους ορεξάτους και ικανούς του είδους και να γίνουμε πιο δοτικοί. Να υποστηρίξουμε την προσπάθεια βάζοντας μπροστά την αλληλεγγύη και το κοινό καλλιτεχνικό καλό. Είμαι σίγουρη ότι η νέα γενιά θα τα πάει καλύτερα.
Γιατί αποφάσισα να ανοίξω σχολή χορού στη Θεσσαλονίκη; Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στη σπονδυλική στήλη , επέστρεψα για να είμαι κοντά στην οικογένειά μου για τις θεραπείες αποκατάστασης. Ο χορός όμως παρά τις αντίξοες συνθήκες ήταν πάντα στο μυαλό μου. Έτσι πρότεινα στο Γ. Μαργαρώνη να δημιουργήσουμε μια ομάδα σύγχρονου χορού, τους Χορευτές του Βορρά. Αν και ο ίδιος αποχώρησε δύο χρόνια μετά, είχα αποκτήσει, την καλύτερη γνωριμία. Η πιο ταλαντούχα χορεύτρια της ομάδας, η Αρετή Κουτσικοπούλου έμελε να είναι η συνεργάτιδά και φίλη μου για πολλά χρόνια. Όταν το 1998 ανοίξαμε την πρώτη μας σχολή Αrabeque ήμουν σίγουρη, ότι θα τα πηγαίναμε καλά. Είχαμε τις γνώσεις, την εμπειρία και το πάθος και έτσι δε θυμάμαι να είχαμε κάποια αγωνία ή να μας απασχόλησε κάτι άλλο σοβαρά. Το 2000 ακολούθησε και μια δεύτερη σχολή χορού, μάλιστα φέτος γιορτάσαμε τα 20 χρόνια της λειτουργίας τους με μία επετειακή παράσταση στο Ο.Μ.Μ.Θ.
Κάθε μικρό μου επίτευγμα με κάνει να νιώθω υπερήφανη. Κάθε μικρή μου προσδοκία που μετατρέπεται σε πραγματικότητα με κάνει ευτυχισμένη. Κάθε μικρή ή μεγάλη δυσκολία που ξεπερνώ και κάθε εμπόδιο που καταρρίπτω. Αλλά οι πιο σημαντικές στιγμές για τις οποίες ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση ήταν όταν σηκώθηκα στα πόδια μου μετά το σοβαρό ατύχημα, όταν όλοι στοιχημάτιζαν ότι δε θα περπατούσα ξανά. Όταν βλέπω τις δύο ενήλικες πια κόρες μου, Δήμητρα και Ευδοκία, να έχουν μεγαλώσει όμορφα και να κάνουν πράγματα που τις ευχαριστεί. Όταν οι Χορευτές του Βορρά παίρνουν το χειροκρότημα αναγνώρισης, όταν οι μαθητές μου προοδεύουν. Όταν ο κωφός μαθητής μου πέρασε στην Κρατική Σχολή Χορού. Για μένα, η υπερηφάνεια είναι μία αρετή που σχετίζεται με την καθημερινή σου στάση προς τη ζωή. Είμαι περήφανη λοιπόν, για τον τρόπο που επιλέγω να ζω.
Ως καλλιτέχνης, οι αγαπημένες μου γωνιές στην πόλη είναι τα θέατρα, οι εναλλακτικές μουσικές σκηνές και οι underground χώροι. Ιδίως εκεί μπορώ να γνωρίσω νέες τάσεις, να δω καινούριες ιδέες να παίρνουν σάρκα και οστά, να κλέψω λίγη από τη φρεσκάδα των νέων παιδιών. Η αλληλεπίδραση και η επαφή με νέους καλλιτέχνες πάντα με εμπνέει.
Ακόμη, μου αρέσει η θέα από τα κάστρα. Λατρεύω τα δειλινά με θέα από ψηλά, η Θεσσαλονίκη στο πιάτο και μάλιστα σε ένα παλαιικό σκηνικό που καταλήγει να είναι μεταμοντέρνο σε κάποιες γειτονιές που έχουν γίνει παρεμβάσεις.
Δουλεύω καθημερινά μέχρι αργά το βράδυ, οπότε σίγουρα με βρίσκει κάποιος σε μία από τις Σχολές Χορού. Συνήθως τα βράδια για αποσυμπίεση από την ένταση της ημέρας με συναντά εύκολα κανείς σε κάποιο μπαράκι του κέντρου, παρέα με τον σύντροφο μου ή και με φίλους. Συνήθως στο L’ autre, στο Koyote στο Piece of cake ή στο Dandellions. Σπανίως απομακρυνόμαστε από το συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο! Τα Σάββατα μου αρέσει να κάνω βόλτα στην καρδιά του κέντρου για ψώνια και να απολαμβάνω το πρωινό στο Local.
Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε φίλους και επισκέπτες της πόλης. Η συλλογή της ρωσικής πρωτοπορίας με ευαισθητοποιεί ιδιαιτέρως και οι εξαιρετικές περιοδικές συλλογές το τοποθετούν στο νούμερο ένα στη δική μου κλίμακα.
Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το παραδοσιακό καφενείο Στου Μήτσου, στην αγορά Βλάλη για τις ωραίες χυλοπίτες με θαλασσινά, το Εrgon για το κριθαρότο και τις φακές με χταπόδι, το Brothers in Law για τα γευστικά burgers και φυσικά το Φιλέτο Σολομωνίδη για το πεντανόμιστο κρέας του. Γιατί είναι μύθος ότι οι χορεύτριες δεν τρώνε!
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι νωρίς το πρωί η διαδρομή Κέντρο-Καλαμαριά για να επισκεφτώ τη μητέρα μου από την παραλιακή. Ενδιάμεσα, κάνω μία στάση στο Fitness Life Style Club για μια συνεδρία αποκατάστασης, personal training με την Ελπίδα και έναν γρήγορο καφέ στο Ζak στην Αρετσού για να οργανώσω την ημέρα μου και τις δουλειές μου.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ την περιοχή κοντά στην πλατεία Εμπορίου. Μου αρέσει που η έχει αποκτήσει ξανά την αίγλη και την κίνηση που της αρμόζει. Τρώω κάτι νόστιμο και σπιτικό στο Μαιτρ και Μαργαρίτα ή στην Ακαδημία και στη συνέχεια ένα ποτό στο La Dose.
Το μέρος που κάνω τα καλλιτεχνικά μου ραντεβού, εκεί όπου ήσυχα συναντώ τους καλούς φίλους για brainstorming ή προσπαθώ να γνωρίσω τους νέους συνεργάτες για να ταυτιστώ μαζί τους, είναι το Στόρι στην Ολύμπου, αλλά και ο Ήλιος στην Νικηφόρου Φωκά.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει μία βόλτα στην αγορά Καπάνι και η ανάμιξη με τον κόσμο. Στο ιστορικό κέντρο και την παλιά αγορά που είναι τόσο διαχρονική με όλα τα διατηρητέα κτίρια να θυμίζουν κάτι από χθες, αλλά ταυτόχρονα να είναι τόσο σύγχρονα. Αυτή η ανάμειξη του αρχοντικού παρελθόντος με το μοντέρνο σήμερα και η προσοχή που έχει δοθεί σε τέτοιες γειτονιές έχουν αναδείξει τον απαράμιλλο χαρακτήρα της πόλης. Στο κέντρο όπου σφύζει από νέους και υπάρχει πάντα κίνηση σαν να μην κοιμάται ποτέ αυτή. Στην παραλία ακόμη και όταν κάνει κρύο και η όψη του νερού που κινείται πάντα.
Πρόσφατα βρέθηκα σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και εντυπωσιάστηκα στο άκουσμα ότι το 65% του πληθυσμού μετακινείται με μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτή θα ήθελα να είναι η μικρή αλλαγή: λιγότερα αυτοκίνητα. Μένουμε σε μία πόλη που είναι εύκολα προσβάσιμη, φιλική προς τον περιπατητή και εύκολα προσανατολίζεται κάποιος. Εκτός των άλλων, το κέντρο είναι γεμάτο από γωνιές για να χαζεύεις όσο περιπλανιέσαι, γιατί δεν αφήνουμε τα αυτοκίνητα στην άκρη; Εναλλακτικά, υπάρχουν και τα ποδήλατα αν κάποιος είναι εξαρτημένος από τις ρόδες!
Ακόμη νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από ανθρώπους με ευγένεια. Ο ρυθμός της πόλης μας το επιτρέπει να είμαστε ευγενικοί. Μία μορφή ευγένειας είναι και ότι θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την πόλη μας καθαρή.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη θα έλεγα ότι είναι... μια πόλη με προοπτική, ερωτεύσιμη και φιλόξενη.
Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος
