Ο εικαστικός Τάσος Νικάκης μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του...
Γεννήθηκα στον Προβατά Σερρών, ένα χωριό που απέχει 65 χλμ από τη Θεσσαλονίκη κι εκείνη την εποχή ήταν ακμαίο. Σήμερα πλέον, ακολουθώντας κι αυτό την "τύχη" της ελληνικής επαρχίας σχεδόν ερήμωσε. Τα παιδικά μου χρόνια επομένως ήταν γεμάτα από παιχνίδι ενώ μεγάλωνα ανάμεσα σε 22 πρώτα ξαδέλφια κι άπειρα δεύτερα.
Παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω δημοσιογράφος. Από πολύ μικρός αγόραζα εφημερίδες και μόνιμα το Ποπ και Ροκ του Γιάννη Πετρίδη. Τα όνειρα όμως σπάνια γίνονται πραγματικότητα και στα 19 μου έφυγα από το χωριό και ήρθα στη Θεσσαλονίκη για να εργαστώ στο δημόσιο. Εδώ, μετά από κάποια χρόνια, αποφάσισα ότι έπρεπε να μετουσιώσω την ενέργεια, τη φαντασία και τα πάθη μου σε κάτι πιο δημιουργικό και ότι έπρεπε να ασχοληθώ με αυτό που με συνέπαιρνε και απορροφούσε τον ελεύθερο χρόνο μου, δηλαδή την τέχνη. Αυτοδίδακτος, παρακολουθώντας όμως αρκετά μαθήματα αγιογραφίας και τεχνητών σιδήρου για την εκμάθηση των εργαλείων, δεν άργησα σε λίγο καιρό να παρουσιάσω το πρώτο μου μεταλλικό γλυπτό. Ύστερα από λίγο ήρθε και η πρώτη μου ατομική έκθεση και η αγαπημένη μου συνήθεια έγινε πιά μόνιμη απασχόληση και έκφραση.
Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ηρεμώ, παθιάζομαι, κουράζομαι, χαίρομαι, προβληματίζομαι, αγωνιώ για το τελικό αποτέλεσμα. Πειραματίζομαι συνεχώς με διάφορα υλικά και τεχνικές και προσπαθώ να ανοίγω νέους δρόμους στο αχανές σύμπαν της τέχνης, δείχνοντας την προσπάθεια μου σε αρκετές γκαλερί στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.
Όλα μου τα έργα είναι "παιδιά" μου και νιώθω πραγματικά περήφανος και ένα υπέροχο αίσθημα ικανοποίησης για το καθένα απ' αυτά ξεχωριστά.
Στη δεκαετία του ΄90 που ξεκίνησα υπήρχε ήδη έντονο καλλιτεχνικό ρεύμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Ονόματα όπως ο Νίκος Κρυωνίδης, ο Γιάννης Νίκου, ο Σταύρος Παναγιωτάκης, ο Πασχάλης Αγγελίδης, ο Λάζαρος Πάντος, ο Δημήτρης Ξόνογλου, ο Στέργιος Τσούμας και πολλοί άλλοι, ικανότατοι καλλιτέχνες, έδιναν το δικό τους στίγμα. Έχω συνεργαστεί με τις αίθουσες τέχνης Art House της Αγγελικής Τριαρίδου και τη Μεταμόρφωση της Θάλειας Εξάρχου. Υπήρχε ήδη ο χώρος της Λόλας Νικολάου, η Έψιλον της Ρόζυ Οικονομίδου, η Οιωνός, η Τερακότα, ο Ειρμός, η Artion, η Ζήνα Αθανασιάδου και άλλοι, φιλόξενοι και καταρτισμένοι χώροι, υψηλού επιπέδου.
Επέλεξα το ατελιέ μου να βρίσκεται φυσικά στο κέντρο και μάλιστα σε ένα εμβληματικό κτήριο της πόλης, το Ερμείον στη Βενιζέλου. Είναι μία οικοδομή του 1933 με εξαιρετική αρχιτεκτονική, υπέροχη αύρα και ιστορία.
Μου αρέσει το κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου και κατοικώ, η βουή του, η ζωντάνια του, οι εναλλαγές των εικόνων του. Ξεχωρίζω τη Νέα Παραλία, το Ναυαρίνο -έστω και με τα προβλήματά του-, την περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού, όπου διατηρώ το εργαστήριο μου και την Άνω Πόλη, που δυστυχώς ακόμη δεν έχω κατορθώσει να εξερευνήσω, όσο θα ήθελα. Αγαπώ το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης με την υπέροχη συλλογή Κωστάκη και τις περιοδικές εκθέσεις του, καθώς και τις γκαλερί Chalkos και Άτριον, με τις οποίες έχω την τιμή να συνεργάζομαι.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς τυχαία στις 8:30 περίπου το πρωί στο Apallou, με μια ετερόκλητη παρέα ατόμων, επαγγελμάτων και ηλικίας, σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία 15 χρόνια.
Αγαπημένα μου εστιατόρια είναι το Βάλσαμο και το Brizoleiro στην περιοχή των δικαστηρίων, ο Ρινόκερος στη Μαρτίου κι ο Οινοχόος στη Μελενίκου.
Για βραδινή έξοδο προτιμώ το Basement στην Παραλία για την εξαιρετική του ποιότητα σαν χώρος, και κάποια βράδια εδώ μπορεί και να με πετύχετε να επιλέγω τις μουσικές.
Αγαπημένη μου συνήθεια είναι να βρίσκομαι με φίλους –κι ευτυχώς έχω πολλούς- να συζητάμε για όλα τα τρέχοντα και να προσπαθούμε να βρούμε λύση για τη γενική κατήφεια της εποχής. Ακόμη, αγαπώ το αθλητικό περπάτημα χιλιομέτρων με τη Μαριάννα, τη σύζυγό μου, στη Νέα Παραλία.
Δεν έχω κάποιο μυστικό μέρος που πάω και εμπνέομαι. Η έμπνευση δεν έρχεται κατά παραγγελία. Η τριβή με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις είναι αυτά που μου γεννούν ιδέες.
Χαλαρώνω ακούγοντας και ψάχνοντας νέα είδη μουσικής στο ίντερνετ. Όταν ταξιδεύω, αγαπώ να περιπλανιέμαι σε διάφορες γκαλερί, σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τις νέες τάσεις στην τέχνη και να πάρω νέα ερεθίσματα.
Για τις αποδράσεις του Σαββατοκύριακου ακολουθώ την πεπατημένη των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, δηλαδή τη Χαλκιδική και μάλιστα το 2ο πόδι της. Θα ήθελα όμως να έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύσω σε όλο τον κόσμο και ειδικά στη Νότιο Αμερική.
Γενικά η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη με αρκετές επιλογές για όλα τα γούστα, αρκεί να ξέρεις να την "περπατάς".
Για να γίνει η πόλη πιο βιώσιμη και πιο ανθρώπινη, πολλά θα πρέπει να αλλάξουν. Εμείς, οι κάτοικοί της, καταρχάς, που ίσως έχουμε πλέον εθιστεί στην ακαταστασία. Ίσως να εκλαμβάνουμε όλα αυτά, που πλέον τείνουν να γίνουν μόνιμα, σαν σημεία των καιρών και ελπίζουμε, ότι μια κάποια στιγμή θα λυθούν από μόνα τους. Η πόλη νοσεί, αν και έχει όλες τις δυνατότητες να εκτιναχτεί και να ακολουθήσει την εποχή της.
Σε ένα έργο μου θα προσπαθούσα να αποδώσω τη Θεσσαλονίκη σαν μια γενναία φιγούρα που παλεύει τις αντιξοότητες αλλά παραμένει όρθια παρά τα τραύματά της.
Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος
