Η εικαστικός Ράνια Εμμανουηλίδου αποκαλύπτει τα αγαπημένα της σημεία στην πόλη, τι θα ήθελε να αλλάξει σε αυτήν, καθώς και το έργο τέχνης με το οποίο την παρομοιάζει.
Μένω σ’ ένα διατηρητέο κτίριο του 1929, στην Καρόλου Ντηλ. Οι συγκάτοικοί μου είναι καλοί φίλοι και στην οικοδομή μπορεί να βρει κανείς πάντα σπιτικό φαγητό και παρέα! Επιπλέον, όλοι μας έχουμε και τους επαγγελματικούς μας χώρους στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Είναι από τα λίγα σημεία του κέντρου που δίνουν την αίσθηση της παλιάς γειτονιάς.
Ένα μέρος του ατελιέ μου βρίσκεται πάντα στο σπίτι μου καθώς έχω μετακομίσει πολλές φορές και έχω αλλάξει πολλά σπίτια. Παλιότερα έμενα στη Δημητρίου Γούναρη, στη Μητροπόλεως και στην Ερμού. Πλέον, ο χρόνος μου μοιράζεται ανάμεσα στο σπίτι και το les yper yper, στον πεζόδρομο της Γεωργίου Σταύρου, που είναι ταυτόχρονα στούντιο οπτικής επικοινωνίας και χώρος εικαστικών σεμιναρίων.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος και παρόλο που η Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης (σε αντίθεση με αυτήν της Αθήνας) δυσκολεύτηκε να με δεχτεί, πιστεύω πως πλέον είμαι σε καλό δρόμο! Δασκάλους μου θεωρώ την Έλλη Χρυσίδου, τον Δημήτρη Φράγκο και την Τέτα Μακρή.
Σκέφτηκα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, γιατί κατά περιόδους δεν μου ταιριάζει ο αστικός τρόπος ζωής. Και η ίδια η πόλη και οι άνθρωποί της εξαντλούνται σύντομα!
Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι αυτό που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, γι’ αυτό μου αρέσει, όταν βρίσκομαι εκτός κέντρου να κατεβαίνω με τα πόδια και να παρατηρώ τους δρόμους. Τελευταίο μου εύρημα είναι ένα σημείο στην παλιά λαχαναγορά, όπου μπορεί κανείς να δει τα παλιά τείχη που έχουν γίνει τοίχοι για χαμόσπιτα, διακοσμημένα με γκραφίτι, με στίχους από τα τραγούδια του συγκροτήματος Μωρά στη Φωτιά και tribal σύμβολα. Αυτή είναι και η αισθητική της πόλης, άλλωστε, ένα mix and match, πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις kitch.
Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο café bar Άνωθεν, όπου θα περάσω πριν το εργαστήριο για τον πρωινό καφέ αλλά και κάποια βράδια για να συναντήσω φίλους και συνεργάτες.
Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι η γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, όπου συμμετείχα σε μια ομαδική έκθεση λίγο πριν τελειώσω τη σχολή και από τότε παραμένω αδιάλειπτα συνεργάτης και φίλη. Αυτό το διάστημα συμμετέχω στην έκθεση CASE 9/2017, που θα διαρκέσει μέχρι τις 12/10.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ να παραμένω στο κέντρο και να αποφεύγω τα μαγαζιά με μαζικό προφίλ. Θα με βρείτε συχνά στο Άνωθεν, το οποίο θεωρώ πλέον προέκταση του σπιτιού μου. Εκεί μπορεί κανείς να πιει το ποτό του και να βάλει μουσική, αν έχει τη διάθεση. Όταν αποφασίζω να εγκαταλείψω το τετράγωνο, το Don’t Tell Mama του Βασίλη είναι από τις πιο τακτικές και αγαπημένες επιλογές μου.
To μυστικό μέρος στην πόλη είναι το γραφείο της outline, στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου. Εδώ έχω περάσει αρκετό χρόνο με τους φίλους μου που το ετοιμάζουν, δίνοντας ιδέες για τη διαμόρφωσή του και παίρνοντας ιδέες για ταξίδια με ποδήλατο στη φύση. Το πατάρι του, με θέα την πλατεία, σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω ως ησυχαστήριο για τον φετινό χειμώνα.
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε ανέκαθεν πολυπολιτισμική στην ιστορία και την ταυτότητά της. Στη συνύπαρξη όλου αυτού του ανομοιογενούς στοιχείου έγκειται και το ενδιαφέρον της. Ποτέ δεν ξέρεις, τι και ποιον θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία.
Στην πόλη θα ήθελα να αλλάξω τους ανθρώπους με διάθεση κοπαδιού και μνήμη χρυσόψαρου.
Το έργο τέχνης με το οποίο παρομοιάζω τη Θεσσαλονίκη είναι η κρήνη του Marchel Duchamp.Έχει πολλές και αντιφατικές αναγνώσεις!
