Ο ευφάνταστος event planner Μάρκος Μαχαιρόπουλος είναι ο άνθρωπος που διευθύνει και ενορχηστρώνει την MR.CO, δημιουργώντας μερικά από τα πιο παραμυθένια σκηνικά σε δεξιώσεις και εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα. Το νήμα της δημιουργικότητάς του ξετυλίγεται μέσα από τις αναμνήσεις του από τα πρώτα του βήματα στη Θεσσαλονίκη και περνάει στην Αθήνα, όπου πλέον βρίσκεται σήμερα το γραφείο του -αν και η καρδιά του θα ανήκει πάντα εδώ!

Γεννήθηκα στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι αλλά μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στην Kαλαμαριά. Από τον Πειραιά δε θυμάμαι και πολλά, παρά μόνο τον φούρνο του παππού μου, ο οποίος έκανε το ωραιότερο πεϊνιρλί του κόσμου ψημμένο με ξύλα. Τον θυμάμαι να βάζει τα ξύλα στον φούρνο και να πιάνει μαγιά για να ετοιμάσει το ζυμάρι του. Στην Καλαμαριά ήταν όλοι οι συγγενείς της μητέρας μου και κάθε Κυριακή θύμιζε Πολίτικη κουζίνα. Όλες οι γυναίκες τις οικογένειας μιλούσαν για το στρώσιμο του τραπεζιού και το φαγητό, φυσικά με αρχηγό τη γιαγιά Στέλλα. Εκείνο, όμως, που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν το σχολείο και τους καθηγητές μου, ειδικά του γυμνασίου. Πειράγματα, μαθήματα, εργασίες και γέλια, πολλά γέλια. Η καθηγήτρια που μας έκανε οικοκυρικά ονομαζόταν Παραδιά και ήταν η αγαπημένη μου. Ακόμη θυμάμαι την εργασία που κάναμε για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και πώς αυτή επηρεάζει τα αρχαία μνημεία της χώρας και τον πολιτισμό μας. 

Σήμερα το κέντρο της πόλης έχει μεγαλύτερη σημασία για εμένα, οι φίλοι μου, η εργασία μου, τα ραντεβού και οι συνεργάτες, όλα έχουν σχέση με το αγαπημένο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η γειτονιά που αγαπώ είναι της Πρόξενου Κορομηλά και εκεί βρίσκεται το πρώτο διαμέρισμα που έμεινα μόνος μου. Θυμάμαι σαν τώρα, την εικόνα των δικών μου ανθρώπων, όταν τους ανακοίνωσα ότι θα μείνω μόνος μου. Στο σπίτι ήταν τότε η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου πλέκοντας με το τσιγκελάκι της μου είπε με χαμηλωμένο το κεφάλι, βλέποντας με τα γυαλιά της μια το βελονάκι της και μια εμένα: «Τι είσαι; Kανένας αλήτης για να μείνεις μόνος σου; Σπίτι έχεις". Η δε μητέρα μου είχε βάλει τα κλάματα... 

Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να γίνω ράφτης, ήταν η νονά μου μοδίστρα και την έβλεπα, πώς μπορούσε απο ένα κομμάτι πανί να φτιάξει ένα ρούχο. Όλα στο χέρι, κουμπάκια τόσα δα να γίνονται ένα ένα για την πλάτη ενός νυφικού ή να μετρά και να ξαναμετρά τις αποστάσεις από τις πιέτες. Μετά άλλαξα, ήθελα να γίνω μάγειρας, καθώς είχαμε ρίζες στο φαγητό, με τον φούρνο του παππού αλλά και ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός με τα ζυμάρια και είχε δική του επιχείρηση και οι υπόλοιποι ήταν ζαχαροπλάστες. 

Κάποια φεγγάρια δούλεψα ως σερβιτόρος σε πολύ ωραία εστιατόρια και club της πόλης μας, έμαθα πολλά και γνώρισα ανθρώπους που εκτιμώ βαθύτατα και αγαπώ μέχρι σήμερα. Εκεί λοιπόν, όντας σερβιτόρος σε ένα από τα ωραιότερα μαγαζιά και έτοιμος να αναλάβω τα καθήκοντα μου, έρχονται δυο κύριες με καπέλα στις 19:15 -το σημειώνω αυτό, γιατί ανοίγαμε στις 20:00. Η μία ήταν η Κυρία που θα άλλαζε τη ζωή μου επαγγελματικά, είχε έρθει για να κλείσει τον χώρο για τη δεξίωση του γάμου της. Εκεί και έγινε τελικά και στάθηκε η δασκάλα μου για δεκατέσσερα χρόνια. Μεγάλη εμπειρία, ωραίος κύκλος! Όπως όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν έτσι και αυτός ο κύκλος έκλεισε για να ξεκινήσω τον δικό μου, το 2012, κάνοντας τα πρώτα μου επιχειρηματικά βήματα στην Αθήνα. Είχαν προηγηθεί βέβαια πολλά περισσότερα εκεί. Το πώς βρέθηκα στην Αθήνα είναι ωραία ιστορία. Πήγα για δυο ραντεβού με πελάτισσες και έμεινα επτά μήνες! Ε, μετά μετακόμισα. 

Η παραλία της Θεσσαλονίκης με συναρπάζει, είναι σκέτη μαγεία. Περπατάς και νιώθεις ευεξία, έχει αύρα αυτή η πόλη. Είναι ρομαντική, νοσταλγική, νόστιμη... Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν για εμένα τη Θεσσαλονίκη. 

Έχω την τύχη να δουλεύω στο κέντρο που τόσο αγαπώ και περπατώ καθημερινά σε δρόμους και στενά γραφικά. Το γραφείο μου βρίσκεται στην Ακρόπολη, σε μια περιοχή πολύ όμορφη και ιστορική. Σίγουρα η θέα της Ακρόπολης είναι ένας από τους λόγους που αξίζει να ζεις στην πόλη αυτή. Η ενέργεια της περιοχής είναι το κάτι άλλο, την καταλαβαίνεις αν περπατήσεις λίγο σε αυτήν, αν ξαποστάσεις στα σκαλοπατάκια μπροστά από το Ηρώδειο (το μυστικό μου σημείο), όπου και συναντώ συχνά τους φίλους μου. Το αγαπημένο μου σημείο είναι λίγο πιο κάτω, το Μουσείο της Ακρόπολης, όπου πάω συχνά για να βλέπω από κάθε πλευρά τον Παρθενώνα. Αν θέλω να απομονωθώ, εκεί θα πάω και ας είναι γεμάτο κόσμο. 

Στη Θεσσαλονίκη η βραδινή έξοδος είναι καταλυτική, όταν λέω βραδινή εννοώ από τις 20:00 εώς τις 22:00, γιατί μετά καταρρέω! (γέλια) Αγαπημένα στέκια είναι τα Canteen, One, Cin Cin. Η πόλη πάντως δε σταματά να με εκπλήσσει με τα μαγαζιά που έχει αλλά και τα νέα που ανοίγουν, για παράδειγμα το αγαπημένο Exereton στην Κούσκουρα, τι ωραίο κατάστημα, η φιλοσοφία του, τα προϊόντα του, το προσωπικό του, όλα εξαίρετα... μπράβο τους. 

Από τα αγαπημένα μου μουσεία στην πόλη είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Αγαπώ πολύ το κτίριο του Κρόκου αλλά και τα εκθέματα, βρίσκεται η ιστορία αιώνων εκεί μέσα. Στον ίδιο χώρο αγαπώ και το εστιατόριο Β, με το υπέροχο αίθριο και την υψηλή ποιότητα στις γεύσεις.

Μου αρέσει πολύ να περπατώ στην περιοχή της Βαλωρίτου, στη στοά του Αγίου Μηνά, στον πρώην Φραγκομαχαλά, στη Φράγκων. Το παλιό εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης ακόμη και στην παρακμή του έχει μια αίγλη με τα γραφικά κτίρια, τα μικρά μαγαζιά, τα cafe και τους εναλλακτικούς χώρους να του δίνουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη; Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα του κέντρου στους μεγάλους δρόμους, η έλλειψη καθαριότητας και η αναρχία στα αυτοκίνητα, η μόλυνση, η βρωμιά, η βουή και το χάος. 

Όνειρο μου να κάνω ένα event στη Ροτόντα! Έχω κάνει πολλά όνειρα για αυτό ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ της πόλης. Ένα event που να αναδεικνύει την πολιτιστική μας κληρονομιά και τις ευαισθησίες των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης. Γιατί χωρίς την πολιτιστική μας κληρονομιά, είμαστε ένα τίποτα.

Αν ερχόμουν με έναν Αθηναίο εδώ θα τον πήγαινα οπωσδήποτε να θαυμάσει τη θέα από τα Κάστρα. Η πόλη και η θάλασσα εκτείνονται στα πόδια σου και η θέα χάνεται στον ορίζοντα. Εκεί καταλαβαίνει κανείς εύκολα, γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη των ποιητών, μια πλανεύτρα...