Ο γνωστός εικαστικός μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του...
Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, όπως την ονοματίζω πάντα και μεγάλωσα στην αθάνατη ελληνική επαρχία μέχρι τα έξι μου, όπου και επέστρεψα. Πεζόδρομος και γειτονιά αγαπημένη το σχολείο στην αθάνατη Ικτίνου στο κέντρο της πόλης, όπου τότε ήταν μια elegant και λίγο σνομπ γειτονιά, ενώ σήμερα έχει μια αύρα... ντεκεντανς σε άψογα ελληνογαλλικά!
Ανέκαθεν αγαπούσα το νερό κι ας ανησυχώ, όταν κολυμπάω, αν δεν πατάω στον βυθό! Σε όποια πόλη κι αν κατοίκησα, πάντα έψαχνα το νερό. Έτσι και εδώ, ένα πρωινό που είχε κέφια ο Θεός και μοίραζε μπαλκόνια στην Παλιά Παραλία, πρόλαβα και του φώναξα να 'ναι γωνία και ψηλά, για να συνομιλώ μαζί του καλύτερα. Τη γειτονιά που μένω, απέναντι από το λιμάνι και τις αποθήκες με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δεν την αλλάζω με τίποτα. Είναι ζωντανή 24 ώρες και έχω γύρω μου τα πάντα .
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω γιατρός. Από το εστιατόριο των γονιών μου στον Περιστερώνα περνούσε ο κύριος Θωμάς, φορτηγατζής που μετέφερε κοτόπουλα για τον στρατό. Έλεγε, «Μάριε, έλα να μου πάρεις την πίεση», κι εγώ γινόμουν γιατρός δύο φορές την εβδομάδα, σφίγγοντας με τα δυο μου χέρια το μπράτσο του. Μέχρι τα 7 δεν είχα σκεφτεί τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, εξάλλου... ήμουν γιατρός!
Τελειώνοντας το λύκειο στην Ικτίνου, ήξερα ότι θα πάω στη Γαλλία να σπουδάσω. Πρώτο μου πτυχίο ήταν αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου. Μετά οι δάσκαλοί μου επέμεναν να πάω στην Καλών Τεχνών, γιατί έβλεπαν πως είναι άλλο το σκεπτικό μου και άλλο το χέρι μου. Απαρνήθηκα την αρχιτεκτονική, που όμως σήμερα με βοηθάει σαν βάση. Φοβήθηκα κάποια στιγμή... Όταν φεύγεις 17 χρονών, λες «θα σπουδάσω και θα επιστρέψω». Και σπούδαζα 13 χρόνια γνωρίζοντας τον κόσμο και έγινα τελικά καλλιτέχνης και καθηγητής σε γαλλικό πανεπιστήμιο. Έγινε πατρίδα μου και παραμάνα η Γαλλία αλλά μετά μου "τράβηξε τα αυτιά" η μάνα Ελλάδα και άρχισα να ξανάρχομαι συχνά – πυκνά.
Αποφάσισα να ανοίξω το ατελιέ μου στο λιμάνι για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Και γιατί βλέπω μόνο ουρανό και έχω την επιλογή να αντιληφθώ, ότι βρίσκομαι σε μια πόλη, μόνο όταν το θέλω εγώ.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι ότι μπορώ να γίνομαι ερημίτης, όταν είναι να δημιουργήσω. Θα κλειστώ στο εργαστήριο και μπορεί να μη βγω από κει για μέρες. Και τότε είμαι σκεπτικός, αμίλητος και άγρυπνος, γιατί είναι ώρα "γέννας". Ο κοινωνικός Μάριος δεν έχει καμιά σχέση με τον καλλιτέχνη. Ως καλλιτέχνης είσαι μόνος σου, βλέπεις τη γύμνια σου στον καθρέφτη, όταν δημιουργείς. Ευτυχία για μένα είναι να συνεχίζω να ζω και να εξελίσσομαι, να ταξιδεύω, να μαθαίνω, να προχωρώ προς την αυτογνωσία και να συμπεριφέρομαι με περισσότερη σοφία και ευαισθησία, ως θρησκευτικός διανοητής με αντι-θρησκευτικές θέσεις, υποστηρίζοντας ότι «η αμαρτία σώζει»!
Η ενασχόληση με πολλά και διαφορετικά αντικείμενα για εμένα είναι το ίδιο και το αυτό, όπως λέμε στην καθομιλουμένη! Είμαι σαν ένα βίντεο στον δρόμο, τα μάτια μου είναι μια κάμερα στην κυριολεξία. Παρατηρώ τα πάντα, λειτουργώ πολύ με τις εικόνες και τις μυρωδιές. Χρησιμοποιώ διαφορετικά ιδιώματα για να εκφραστώ, όπως βίντεο, γλυπτική, εγκαταστάσεις, εκτυπώσεις και σκηνογραφίες, περφόρμανς, χαρακτική. Έτσι ξεκίνησα, αυτός είναι ο τρόπος γραφής που διδάχτηκα: ότι πρώτα αναπτύσσεις την ιδέα, αυτό που θέλεις να απεικονίσεις και στη συνέχεια επιλέγεις τον τρόπο με τον οποίο θα την εκφράσεις.
Είμαι εικαστικός καλλιτέχνης. Δεν είμαι ζωγράφος, δεν είμαι γλύπτης, δεν είμαι designer, δεν είμαι web designer, δεν είμαι σκηνογράφος, δεν είμαι ηθοποιός, δεν είμαι αρχιτέκτονας, και είμαι όλα αυτά. Ο εικαστικός δημιουργός απλώς εξελίσσεται συλλέγοντας παραστάσεις και εμπειρίες σε ένα συνεχόμενο ταξίδι στον κόσμο και δημιουργεί χρησιμοποιώντας διαφορετικά ιδιώματα. Έτσι το ζω και το αισθάνομαι. Και έτσι, τη μια ασχολούμαι με μεγάλες εκδόσεις, την άλλη φασκιώνω τσουρέκια στο ble, μετά στήνω εκθέσεις σε μουσείο της πόλης ή φτιάχνω αλλόκοτες σκηνογραφίες μέσα σε βιτρίνες καταστημάτων ή στήνω εγκαταστάσεις σε φεστιβάλ στη ΔΕΘ και στο λιμάνι.
Ένα έργο που με συγκίνησε βαθιά; Ήμουν 21-22 χρονών. Έκλαψα από περηφάνια μπροστά στα γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, στο Λονδίνο, γιατί τα άλογα του Σειληνού ήταν κάτι με το οποίο μεγάλωσα: υπήρχαν στο εξώφυλλο του βιβλίου της Ιστορίας και τα θαύμαζα. Είμαι περήφανος σαν άνθρωπος, γιατί έτσι μου έμαθαν αλλά είμαι ταπεινός στην τέχνη μου, γιατί πάλι έτσι μου έμαθαν να μην περηφανεύομαι, και αφού έτσι έμαθα, έτσι και πορεύομαι.
Το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί, όταν σηκωθώ, είναι να βάλω μουσική, αν δεν παίζει ήδη όλη τη νύχτα...
Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι όλο το κέντρο. Δεν είμαι του καφέ, δεν έχω στέκια, δεν μου αρέσουν οι συνήθειες και οι καθημερινές επαναλήψεις. Μπορεί να με συναντήσει κανείς στον δρόμο συνήθως και πάντα κάτι κουβαλάω στον ώμο και ταυτόχρονα κάτι τρώω ή δοκιμάζω νέες γεύσις, γενικά είμαι πάντα on the road. 
Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, γιατί ο Κυριάκος Κρόκος φρόντισε να μου δημιουργεί ανείπωτα συναισθήματα η αρχιτεκτονική του και να με ταξιδεύει... Ευτυχώς!
Το αγαπημένο μου εστιατόριο; Όταν πριν καιρό, κοντά ήταν Χριστούγεννα, μου είπε η Ντίνα "θα κάνω εστιατόριο, ένα μικρό", της ευχήθηκα καλή επιτυχία και είπα θα γίνει σούπερ. Έτσι και έγινε! Το Οψοποιών Μαγγανείαι είναι για εμένα ένα από τα καλύτερα της πόλης.
Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ... όπου με πάνε οι άλλοι δυο και τρεις με εμένα μαζί! Όπου θέλει η παρέα. Αρκεί να είναι στο κέντρο. Στη Σαλονίκη όπου και να πας, καλά θα φας, δεν έχεις τέτοιες έννοιες.
Το μυστικό μου μέρος στην πόλη, απ' όπου παίρνω δύναμη, είναι πάντα η θάλασσα, πάντα το λιμάνι.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει που είσαι γνωστός άγνωστος, που επιλέγεις πώς θες να κινηθείς, που πάω παντού με τα πόδια και γρήγορα, γιατί Θεσσαλονίκη για μένα είναι από τη ΧΑΝΘ στα δικαστήρια και από την παραλία στην Εγνατία, άιντε βαριά μέχρι το Υπουργείο, εκεί το θεωρώ εκδρομή.
Αυτό που ονειρεύομαι για την εικαστική σκηνή της Θεσσαλονίκης στο μέλλον είναι να αποκτήσει κάθε δρόμος και μία γκαλερί και κάθε καφέ και έναν συλλέκτη! Ας αρχίσουμε το μέτρημα!
Τι θα ήθελα να αλλάξω στην πόλη; Να μαζέψουμε τις γυάλινες κατασκευές από τους δρόμους, φτάνει πια... πεζοδρόμιο μηδέν πλέον! Επίσης, να έχουμε καθαριότητα στο φουλ σε δρόμους και πεζοδρόμια, αυτά μου φτάνουν για αρχή. Αν δεν ξέρουν να το κάνουν, θέλω να στήσω ένα εικαστικό project: ας μου δώσουν μια υδροφόρα για ένα μήνα και θα τη γυαλίσω την πόλη! Σοβαρά μιλάω, περιμένω πρόταση από την Αντιδημαρχία Καθαριότητας.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Βυζάντιο, ομίχλη, ΜΠΑΟΚ!
Φωτογραφία: Έκτορας Νικολάκης
