H επιμελήτρια εκθέσεων και μουσειολόγος Μαρίνα Αθανασιάδου μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της... 

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στη Νέα Παραλία. Αυτό που θυμάμαι έντονα από τα παιδικά μας χρόνια ήταν οι βόλτες με τα ρόλερ στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ήταν ένα άτυπο ραντεβού των παιδιών από όλη την πόλη εκείνα τα άγουρα χρόνια. Φυσικά, τότε ήταν αρκετά μικρότερη.

Μία άλλη πολύ δυνατή και ζεστή ανάμνηση είναι τα σχολικά χρόνια στο Ecole Kalamari. Με τις «αυστηρές» καλόγριες ντυμένες στα μπλε, να μας κυνηγάνε κυριολεκτικά, επειδή κάναμε σκανδαλιές!

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι όλη η περιοχή στην οποία εκτείνεται η παραλία της Θεσσαλονίκης, αδιαμφισβήτητα το καλύτερο σημείο της πόλης. Έχω μεγαλώσει έχοντας ορίζοντα μπροστά μου και με θέα τη θάλασσα. Πιστεύω το γεγονός αυτό προσδιορίζει όλες τις επόμενες κατοικίες που επιλέγω.

Παρόλα αυτά, όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, μένω στο κέντρο της. Είναι μια πόλη ιδανική για περπάτημα. Ζώντας στο κέντρο έχεις εύκολη πρόσβαση τόσο στο λιμάνι και την παραλία, όσο και στην Άνω Πόλη. Το βασικότερο όμως για μένα είναι, ότι είμαι δίπλα στην γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, γεγονός που μου επιτρέπει να κερδίζω πολύτιμο χρόνο.

Στην Αθήνα μετακόμισα το 2000 για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Από την πρώτη στιγμή με κέρδισε η πρωτεύουσα τόσο για την ανωνυμία της, όσο και για όλους τους φίλους που ξαναβρήκα. Φίλοι από τα χρόνια στο Παρίσι ή το Λονδίνο είχαν πλέον εγκατασταθεί μόνιμα εκεί. Αυτά τα χρόνια υπήρξε μία «μαγιά» παραγωγικής δημιουργίας, όρεξη για επαγγελματικόυς νεωτερισμούς και εξέλιξη. Σε αυτό το κλίμα έστησα την πρώτη γκαλερί στου Ψυρρή, μία τότε εναλλακτική και ανερχόμενη περιοχή. Το LabArtProjects σε συνεργασία με το πρωτοποριακό Bee. Τα πρώτα χρόνια έμενα στο Κολωνάκι, σε μία πανέμορφη πολυκατοικία του '30. Το 2008 εκεί άνοιξα τη δεύτερη γκαλερί, το aaa, στο όμορφο στενάκι της Αλωπεκής. Ήταν μεγάλο στοίχημα, διότι έως τότε η περιοχή θεωρείτο σημείο, όπου η εναλλακτική, σύγχρονη τέχνη και τα in situ projects δεν είχαν θέση! Το στοίχημα κερδήθηκε και το aaa γνώρισε μεγάλες δόξες και άλλα τόσα πάρτι και performances. Κι επειδή το concept του χώρου ήταν η τεράστια βιτρίνα και οι προβολές backstage, ο κόσμος μαζευόταν στον δρόμο -ο οποίος σε κάθε event έκλεινε!- ενώ από το διπλανό bar MaiTai ερχόντουσαν και πουλούσαν μπύρες!

Εδώ και δέκα χρόνια μένω στην αγαπημένη γειτονιά Κουκάκι-Μακρυγιάννη. Είναι κάτι σαν το παρισινό Quartier Latin της Ελλάδας! Ο παλμός της είναι ζωντανός και αισιόδοξος.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ενοργανίστας, καθώς το ίνδαλμά μου ήταν η Bitcherova. Μεγαλώνοντας βέβαια απέκτησε άλλες φιλοδοξίες και μια από αυτές ήταν να κάνω MBA στο Columbia. Ταυτόχρονα όμως, οι ώρες που περνούσα στην γκαλερί της μητέρας μου, μου δημιούργησαν κι άλλες ανάγκες. Κάπως έτσι βρήκα την ισορροπία στο arts management. Σπούδασα Οικονομικά στο Α.Π.Θ. και Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι. Το επάγγελμά μου: επιμελήτρια εκθέσεων και μουσειολόγος. Όλα ξεκίνησαν από μία υποτροφία που κερδίσαμε με την καλή μου φίλη Λίζη στο Παρίσι, όντας φοιτήτριες στο Οικονομικό Τμήμα του Αριστοτελείου. Στην Πόλη του Φωτός μυήθηκα στον κόσμο της τέχνης και του art market. 

Τα ταξίδια που έχω κάνει είναι από μόνα τους εμπειρία, ανεκτίμητη «παρακαταθήκη». Από αυτά βέβια κέρδισα και τους φίλους μου, τώρα σκορπισμένοι σε όλο τον πλανήτη. Η Vanessa, η Erika, ο Andrea, η Katell, ο Κώστας, η Lena, η Nancy και ο Ronald, η Nicole και ο Κώστας... Τέλος, κρατάω την εμπειρία μου όταν δούλεψα σε ναυτιλιακή εταιρία. Μεγάλο σχολείο.

Στην Ελλάδα επέστρεψα το 1999 και εργάστηκα στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η πρώτη έκθεση που ανέλαβα ήταν μία αναδρομική του Andy Warhol, σε συνεργασία με την αμερικανική πρεσβεία. Για καλή μου τύχη ο συνεργάτης της πρεσβείας ήταν ο καλός μου φίλος και συνάδερφος από το Λονδίνο, Βασίλης. Ευχαριστηθήκαμε πολύ και οι δύο αυτή τη συνεργασία, η οποία ήταν το "βάφτισμά" μας στην ελληνική πραγματικότητα.

Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις βρεθώ στη Θεσσαλονίκη είναι να κατηφορίσω τα σκαλιά της γκαλερί, στην Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι... Το Παλέ ντε Σπορ, ο ναός της ενόργανης γυμναστικής. Και το εστιατόριο Da Vinci, όπου τρως ποιοτικά και ήσυχα.  

Όταν είμαι εδώ μπορεί να με συναντήσει κανείς... Στο καφέ Local. Εχει εξαιρετικό καφέ και είναι δίπλα στην γκαλερί.

Ένα μουσείο που αγαπώ είναι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Είναι ένας ζωντανός και ενεργός πόλος πολιτισμού της πόλης. Επίσης, λατρεύω τις επισκέψεις στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, ένα κτίριο «κόσμημα».

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Maître&Margarita για το φαγητό και τη φιλική ατμόσφαιρα, αλλά και τα σουτζουκάκια στη Διαγώνιο, μια κλασική αξία.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να πηγαίνω για εκλαίρ στον Τερκενλή, να πίνω στα γρήγορα καφέ με τις φίλες μου Έμυ και Χριστίνα ή με την κουμπάρα μου, τη Σοφία. Είναι κάτι που θα μου λείπει πάντα στην Αθήνα.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το Πικάπ και το Extravaganza, το καθένα για διαφορετικούς λόγους και ανάλογα με τη διάθεσή μου. 

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι περισσότερα από ένα! Η παραλία, το καφέ Toms και το ξενοδοχείο της κουμπάρας μου, Φωτεινής. Αμέτρητες αναμνήσεις!

Η Θεσσαλονίκη σε σχέση με την Αθήνα είναι μικρότερη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στη Θεσσαλονίκη θα μείωνα λίγο την έννοια του «χαλαρά». Στην Αθήνα το αντίστροφο!

Πορτρέτο: Κωνσταντίνος (Studio Aris Rammos)

Στην κεντρική φωτογραφία: Έργο του Βασίλη Μιχαηλίδη από την ατομική έκθεσή του στην γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου. Διάρκεια: έως 8/1/2019