Η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, Καλυψώ Γούλα, μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τη δική της ματιά, αποκαλύπτοντας αγαπημένες της αναμνήσεις, συνήθειες και σημεία που ξεχωρίζει.

Γεννήθηκα στο κέντρο της πόλης, Ολύμπου με Αγίας Σοφίας, απέναντι από το Πειραματικό και στη συνέχεια μετακομίσαμε στο συγκρότημα κατοικιών Βίλλα Ριτζ, όταν πήγαινα στην τρίτη γυμνασίου. Εδώ και μερικά χρόνια μένω και πάλι στο κέντρο.

Εκείνο που θυμάμαι από τη γειτονιά που γεννήθηκα, είναι η αλάνα που είχε απέναντι από το σπίτι μας (το βουλγαρικό), όπου πηγαίναμε και παίζαμε και γυρνούσα τις περισσότερες φορές στο σπίτι με ματωμένα τα γόνατα! Εδώ και χρόνια, η παλιά μου γειτονιά έχει αλλάξει.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτή που μένω τώρα, δίπλα στην Ικτίνου, γιατί με τους τρελούς ρυθμούς ζωής μου, μπορώ να βρίσκομαι αμέσως από το σπίτι στο δικηγορικό μου γραφείο, αλλά και στο Δημαρχείο και συγχρόνως είμαι στο κέντρο της πολύβουης και πολύχρωμης πόλης.

Όταν ήμουν πρώτη λυκείου, ξαφνικά αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω διακοσμήτρια. Ο μπαμπάς μου, δικηγόρος στο επάγγελμα, χωρίς να με πιέσει -η αλήθεια είναι- όταν του το ανέφερα, μου είπε, πέρνα τις εξετάσεις σου στη νομική και μετά θα σε γράψω στη σχολή του Δημητρέλη. Όταν πέρασα στη νομική και του ζήτησα να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, με συμβούλευσε απλά να αφοσιωθώ στη σχολή μου!

Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και την άσκηση, ένιωθα λίγο ανασφαλής, γιατί ο μπαμπάς μου ήταν διακεκριμένος ποινικολόγος και πίστευα, ότι όλοι θα έκαναν αυτόματα τη σύγκριση με αυτόν. Όταν όμως άρχισα να έχω τις πρώτες υποθέσεις που χειριζόμουν μόνη μου και τις πρώτες επιτυχίες, άρχισε πραγματικά να μου αρέσει η δικηγορία και πλέον εδώ και χρόνια, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ενέργεια και την ένταση που συνδέονται με την άσκησή της.

Η ενασχόληση με τα κοινά ήρθε στη ζωή μου τυχαία. Το 2008 είχα εκλεγεί μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και το καλοκαίρι του 2010, όταν ήμουν στη Νικήτη, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ένας φίλος μου, που μου είπε ότι θα στηρίξει τον Γιάννη Μπουτάρη, ότι θα είναι υποψήφιος μαζί του στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 και με ρώτησε, αν ενδιαφέρομαι να είμαι υποψήφια. Χωρίς να απαντήσω αμέσως, δέχθηκα μετά από μερικές ημέρες, πιστεύοντας στο όραμά του για την πόλη.

Όταν το 2017 εκλέχθηκα πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου στον Δήμο Θεσσαλονίκης, στην αρχή μου έλειπε τρομερά το χαρτοφυλάκιό μου ως Αντιδημάρχου Κοινωνικής Πολιτικής και Αλληλεγγύης, και όλες οι δράσεις που είχαμε ξεκινήσει με τους συνεργάτες μου, καθώς και τα projects που ήταν σε εξέλιξη. Η διαφορετικότητα της θέσης της προέδρου έγκειται στο γεγονός, ότι αγκαλιάζεις όλο το δημοτικό συμβούλιο και έχεις την ευθύνη για την τήρηση μιας δημοκρατικής και ισορροπημένης διαδικασίας, σε συνθήκες αρκετές φορές έντονες. Αυτή η πρόκληση όμως μου έδωσε άλλη προοπτική και διάθεση να αφήσω και σε αυτή τη θέση το προσωπικό μου στίγμα.

Το γεγονός ότι είμαι η πρώτη γυναίκα που εκλέχθηκα πρόεδρος στον Δήμο Θεσσαλονίκης, από συστάσεώς του, είναι απίστευτη τιμή, αλλά βγάζει και μια θλίψη, το να συζητούμε για γυναικείες πρωτιές το 2018.

Οι γυναίκες στην πολιτική σήμερα, πιστεύω ότι δυστυχώς εξακολουθούμε να πρέπει να αποδεικνύουμε την αξιοσύνη μας, κάτι που για τους άντρες συναδέλφους, με έναν ακατανόητο τρόπο τεκμαίρεται. Έχω καταγγείλει σεξιστική συμπεριφορά συναδέλφων μου στο δημοτικό συμβούλιο, ενώ βρίσκω θλιβερό και το γεγονός, ότι όταν κάποτε προσπαθώ να κρατήσω το επίπεδο που απαιτείται, έχω δεχθεί σχόλια περί υστερίας. Οι άντρες συνάδελφοι βέβαια μπορούν να φωνάζουν και να μη θεωρούνται υστερικοί...

Το πρόσφατο επεισόδιο επίθεσης κατά του Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη με σόκαρε. Με σόκαρε το γεγονός, ότι κανείς δεν αντέδρασε για να προστατέψει τον Δήμαρχο, η ευκολία με την οποία επιτέθηκαν στο Δήμαρχο της πόλης, και χωρίς κανείς να παρέμβει για να παρεμποδίσει την συνεχιζόμενη επίθεση που δεχόταν. Φοβήθηκα, όταν έπεσε κάτω και συνέχισαν να τον χτυπούν. Μοναδικό μου μέλημα ήταν να φθάσει στο αυτοκίνητο και να απομακρυνθεί από το σημείο. Θέλω να τονίσω, ότι σε αυτήν την συμπεριφορά δεν υπάρχει «ναι μεν αλλά», που άκουσα και είδα και γραμμένο σε άρθρα ή αναρτήσεις.

Η αγαπημένη μου διαδρομή στην πόλη είναι να ξεκινώ με το αυτοκίνητό μου από το Λιμάνι, να διασχίζω τη Λεωφ. Νίκης και να βλέπω τη θάλασσα, να περνώ τη γεμάτη με δέντρα λεωφόρο, αμέσως μετά τον Λευκό Πύργο και να συνεχίζω μέχρι την Ανθέων. Μου δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας.

Με τους ρυθμούς ζωής που έχω αποκτήσει ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα στέκι, αλλά το Balkan, το Σάββατο είναι το αγαπημένο μου.

Δεν έχω μόνο ένα αγαπημένο εστιατόριο, αλλά ξεχωρίζω τον Γιαλό στην περιοχή Αρετσούς, όπου με τον Μπάμπη και τον Αλέξη σχολιάζουμε τα πάντα και χαλαρώνω δίπλα στη θάλασσα με μεζέδες και τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο. Επίσης, και το Mare e Monti στο Πανόραμα, του φίλου του Pasquale, όπου τρώω καταπληκτικές πέννες αλά βότκα, ακόμα κι όταν δεν είναι στον κατάλογο !

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να αγοράζω κουλούρι ή κάστανα τον χειμώνα από τον πάγκο που είναι κάτω από το σπίτι μου, εφημερίδες από το περίπτερο που είναι απέναντι και το Σαββατοκύριακο οπωσδήποτε περιοδικά, γιατί η ανάγνωσή τους με χαλαρώνει.

Αυτό που πάντα μου φτιάχνει το κέφι στον ελεύθερο χρόνο μου είναι να κάνω χειμερινό σκι, με την κολλητή μου, Κάκια και τον βαφτισιμιό μου, Γιώργο. Είναι γνωστό, ότι με την Κάκια είμαστε φανατικά παρούσες στα βουνά, τα τελευταία … πολλά χρόνια.

Αυτό που πραγματικά με χαλαρώνει μέσα στην ημέρα μου είναι να σκέφτομαι πόσα έχουμε πετύχει για τους πολίτες, ειδικά τους αδύναμους, αλλά και την προοπτική που έχουμε δώσει στους επαγγελματίες με τις πετυχημένες ενέργειές μας στον τουρισμό.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ μικρά εστιατόρια, αλλά και μπαράκια, για να χαλαρώσω -το προσπαθώ τουλάχιστον.  

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι... ένα γήπεδο τένις στην παραλία, δίπλα στη θάλασσα, που όταν καταφέρνω να πάω να παίξω τένις με φίλους, πραγματικά με αποσυμπιέζει από την κούραση της ημέρας.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει πολύ που περπατούμε στο δρόμο και συναντούμε φίλους και γνωστούς, αλλά πλέον και τόσους πολλούς τουρίστες που έρχονται στην πόλη και φαίνεται στο πρόσωπό τους, ότι διασκεδάζουν και περνούν καλά με όσα ζουν εδώ.

Στην πόλη θα ήθελα να αλλάξω τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι συμπολίτες μας, όπως όταν κατεβάζουν στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι τους, όλο τους το νοικοκυριό, δηλαδή τα παλαιά αντικείμενα που θέλουν να πετάξουν, χωρίς να ειδοποιήσουν την υπηρεσία, ή όταν βανδαλίζουν πλατείες, παιδικές χαρές και πολλές φορές μνημεία.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: Αστή, όμορφη και πολυπολιτισμική. 

Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος