Ο Γιάννης Μυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Έγραψε τις πρώτες του ιστορίες στην τετάρτη δημοτικού και από τότε δεν σταμάτησε να διαβάζει αυτά που γράφει όπου κι αν βρίσκεται. Σπούδασε Marketing, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Management Οργανωσιακής Αλλαγής και Κοινωνικές Επιστήμες αποκτώντας ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια Kingston και Sheffield της Μεγάλης Βρετανίας. 

Εξειδικεύτηκε στη Δημιουργική Γραφή της σύγχρονης επιχειρηματικότητας και της στρατηγικής επικοινωνίας μέσω του Business Storytelling. Εργάζεται ως Creative Consultant και Digital Business Storyteller για την παραγωγή περιεχομένου σε εφαρμογές ψηφιακής οικονομίας της δημιουργικής βιομηχανίας. Η δουλειά του έχει αναγνωριστεί από αξιόλογα επιστημονικά ιδρύματα, επιχειρήσεις και διεθνείς οργανισμούς στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Το έργο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά» είναι το πρώτο του ατομικό βιβλίο λογοτεχνίας. 

Ο ίδιος μας εκμυστηρεύεται όλα εκείνα που ξεχωρίζει στην ιδιαίτερη πόλη του...

Λίγους μήνες αφότου γεννήθηκα και έκλαψα σαν μωρό στο ιστορικό κέντρο της πόλης -συγκεκριμένα στο τρίγωνο της Διαγωνίου- φύγαμε με τους γονείς μου για τρία χρόνια στην Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής γιατί ο μπαμπάς έπρεπε να κάνει το αγροτικό του ως νέος γιατρός. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στην περιοχή της Ανάληψης, δίπλα στην νέα παραλία και μείναμε εκεί μερικά χρόνια. Θυμάμαι να παίζω πολύ μπάσκετ, να οδηγώ ποδήλατο και να πίνω νερό από το λάστιχο, με τον αδερφό μου να με φωνάζει να ξαποστάσουμε για να ανέβουμε στο σπίτι να φάμε πιτσάκια της μαμάς. 

Στη συνέχεια μετακομίσαμε στην Καλαμαριά, όπου ποτέ δεν της παραδόθηκα ολοκληρωτικά άσχετα αν αυτή συνεχίζει να με διεκδικεί. Οι φίλοι μου δεν είναι μονάχα από μία γειτονιά γιατί άλλαξα αρκετές αλάνες και γήπεδα σαν παιδί και έφηβος. Οφείλω να ομολογήσω πως έχουν αλλάξει πολλά σε όλες τις περιοχές στις οποίες έζησα. Ευτυχώς προς το καλύτερο. Αυτό που δεν άλλαξε και θαρρώ πως δεν χρειάζεται, είναι η αυθεντική ομορφιά που έχει η καθεμία συνοικία τονίζοντας την ιδιαιτερότητα της στον ενιαίο αστικό σχεδιασμό.

Αγαπημένη γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι το ευρύτερο μέτωπο της παλιάς παραλίας με τους στενούς κάθετους δρόμους που καταλήγουν στη θάλασσα να μαρτυρούν πως εδώ βράζει ζωντάνια και πολυπολιτισμικότητα για αρκετούς αιώνες. Δεν θα μπορούσα να ζω σε στημένο και αποκρυσταλλωμένο περιβάλλον – ούτε τώρα με τον COVID-19. Θεωρώ πως σπίτι σου είναι εκεί που σε οδηγεί η συνείδηση σου. Και το ιστορικό κέντρο της πόλης έχει μια τέτοια ενέργεια για να παραμένεις φρέσκος και αεικίνητος.

Όταν ήμουν παιδί φανταζόμουν να οδηγώ μεγάλα πούλμαν όταν θα γινόμουν μεγάλος. Στη συνέχεια ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και πιο μετά DJ. Κάπου στην εφηβεία άρχισα να διαβάζω αρκετά εξωσχολικά βιβλία -γιατί με τα σχολικά δεν τα πήγαινα και πολύ καλά- . Γοητεύτηκα από τον χώρο των επιχειρήσεων και του marketing ως δεκαεπτάχρονος φιλόδοξος που έβλεπε την φούσκα να έρχεται αλλά δεν είχε ιδέα πως θα έσκαγε. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing και Οργανωσιακή Ανάλυση. Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα ότι είχα ένα δικό μου φίλτρο στο πως αντιλαμβάνομαι την ανταγωνιστική οικονομία και την αγορά και προσπάθησα να εντάξω την δημιουργικότητα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Τη στιγμή που οι λέξεις μου γράφανε… ιστορία για επιχειρήσεις, κατάλαβα ότι η καριέρα μου θα είχε να κάνει με λέξεις και εφαρμογές για την καρτέλα -όπως μου αρέσει συχνά να λέω-. Δούλεψα και δουλεύω ακόμα στην Ελλάδα και το εξωτερικό για λογαριασμό μεγάλων επιχειρήσεων, πολυεθνικών εταιρειών, οργανισμών, πανεπιστημίων και κολεγίων προσφέροντας την έννοια του Creative Storytelling και του Business Storytelling, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η λογοτεχνία προηγείται της επικοινωνίας με ότι καταπιανόμαστε.

Την Αθήνα την επισκέπτομαι συχνά κυρίως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αλλά και φιλικών δεσμών μετά από τόσα χρόνια. Όμως δεν μου αρέσει η λέξη «υποχρέωση». Πιστεύω πως η ζωή σου δίνει πάτημα να ζεις και να εργάζεσαι όπου εσύ την πηγαίνεις και όχι όπως θέλει αυτή. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις τα πράγματα ελεύθερα στην οργάνωση της ζωής που εσύ θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Δεν πειράζει να μην βγουν όλα. Είναι οκ. Όμως θα πείραζε να μην προσπαθήσεις, αφήνοντας την τύχη να τα φέρει. Η Αθήνα είναι δύσκολη πόλη για τους Θεσσαλονικείς. Οι κάτοικοι της τρέχουν, ανταγωνίζονται, βιάζονται και γοητεύονται από το μεγάλο και το λαμπερό. Όχι όμως όλοι. Ωστόσο τα Σαββατοκύριακα μεταμορφώνεται σε μια άλλη πόλη, αρκετά πιο ανθρώπινη. Οι νύχτες της επίσης είναι εκπληκτικές. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η γαστρονομική σκηνή της Αθήνας είναι επική και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον επιφανή κοσμοπολιτισμό μιας σύγχρονης πρωτεύουσας. Τολμώ να πω ότι η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα σε αυτό το κομμάτι αλλά έχει πολλά να μάθει ακόμα. Και είναι λογικό. Παρόλα αυτά η νύφη του Θερμαϊκού έχει κάτι το μη αντιγράψιμο. Είναι άυλο και δύσκολα χειραγωγήσιμο. Και αυτό λέγεται ζεστασιά σε όλα τα επίπεδα. Αν και πέντε μέρες στην Αθήνα είναι αρκετές, για να αναζητήσεις το άδειασμα με μια βόλτα στην νέα παραλία της Θεσσαλονίκης. Και μετά πάλι από την αρχή.

Η δημιουργική σκηνή της πόλης είναι φανταστική. Θεωρώ πως υπάρχει αφθονία σε δημιουργικά μυαλά και περίσσευμα καινοτομίας σκέψης που για ευνόητους λόγους μεταναστεύει σε άλλες πολιτείες, πρωτεύουσες και χώρες. Το graphic design που κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη είναι ικανό να προμηθεύσει με αστείρευτη δημιουργικότητα πολλές επαγγελματικές απαιτήσεις σε διεθνές επίπεδο. Η ανάποδη ματιά μερικών επιχειρήσεων ήταν και είναι πάντα παράδειγμα για case studies. Μην ξεχνάτε πως η εταιρεία Goody's ξεκίνησε από την Κούσκουρα. Το μουσικό ταλέντο σπαρταράει για δεκαετίες και οι καλλιτεχνικοί κύκλοι κυοφορούν μεγάλες ποσότητες έμπνευσης. Δεν είναι τυχαίο πως η Θεσσαλονίκη έχει δικούς της ποιητές και λογοτέχνες αλλά και κινηματογραφιστές με μεγάλο εκτόπισμα σε εθνικό και μη εγχώριο στερέωμα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια φωτογραφία από μόνη της όπου το κλικ της θα ήταν εντελώς διαφορετικό αλλά το ίδιο αισθαντικό σε έναν διαγωνισμό φωτογραφίας από πολλούς και καλούς φίλους μου φωτογράφους. (SKG_δεξαμενή ιδεών) θα μπορούσε να είναι ένα εύστοχο tagline από κάποιον ανήσυχο κειμενογράφο της διαφήμισης!

Τον τελευταίο καιρό είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί κυκλοφόρησε πριν δέκα μέρες το πρώτο μου ατομικό λογοτεχνικό βιβλίο με τίτλο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά», εμπνευσμένο και γραμμένο ανάμεσα σε κενά από τα ταξίδια, από τα διαλείμματα της διδασκαλίας, από την παρατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων, από την κλειδαρότρυπα των social media και τους ήχους, τις γεύσεις, τις προκαταλήψεις, την καθημερινότητα, τα όνειρα. Προσπάθησα να υφάνω χαρακτήρες όπου η φαντασία τους μερικές φορές έτεινε να γίνει η νέα πραγματικότητα. Το βιβλίο αποτελείται από σαράντα τέσσερις ιστορίες που καταλήγουν σε άλλοτε μικρότερα και άλλοτε μεγαλύτερα διηγήματα του σύγχρονου κόσμου με ροή εικόνων που γίνεται εύκολα μεταφορά για σεναριακή δομή μέσα στο μυαλό. Ο κόσμος έχει αγαπήσει πολύ το #MyloBook -όπως βγήκε τελείως αυθόρμητα το συγκεκριμένο #- αυτές τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του και τα μηνύματα που εισπράττω είναι πολύ θερμά. Ένα πράγμα που έμαθα είναι να μένω στην πλοκή και όχι στην κριτική, γιατί αυτό με βοηθάει να συνεχίζω παρακάτω. Το βιβλίο ξεχωρίζει για το χαρακτηριστικό design του το οποίο επιμελήθηκε το γραφείο των Post Spectacular Office. Το γεγονός ότι το βιβλίο βρίσκεται στην οικογένεια των εκδόσεων IANOS δημιουργεί από μόνο του μια έξτρα πολιτιστική ευθύνη για την πόλη της Θεσσαλονίκης αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.

Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που ρέουν μέσα μας καθορίζοντας το χρωμόσωμα της διαμόρφωσης της. Η βράβευση από την UNESCO για το διήγημα μου «23:23» -το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο- είναι μια σημαντική αναγνώριση. Αλλά και αρκετές μικρότερες· όπως το να διδάξω Δημιουργικότητα και Storytelling σε μεταπτυχιακούς και προπτυχιακούς φοιτητές από την Ελλάδα, την Αμερική και την Ευρώπη. Αν και πιστεύω πως ο πολιτισμός και η συμπεριφορά της καθημερινότητας σηματοδοτεί με απλές πράξεις το χτίσιμο για το αμέσως επόμενο μεγάλο επίτευγμα. Όμως, αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν και τους αγαπάς τότε όλα τα άλλα είναι ανώφελα, χωρίς ιδιαίτερη αξία. Δε θα μπορούσα να μην αναφέρω την πρώτη μου επιχειρηματική προσπάθεια σε ηλικία 26 ετών, όταν άνοιξα στην πλατεία Ναυαρίνου ένα μικρό καλλιτεχνικό βιβλιοπωλείο με το όνομα Bustart -του οποίου νονός είναι ο σκηνοθέτης Βασίλης Κατσούπης- επηρεασμένος από τα ερεθίσματα μου στο εξωτερικό. Μεγάλο σχολείο το… Bustart με τα πρώτα σοβαρά λογοτεχνικά μου χειρόγραφα να γράφονται πίσω από το ταμείο και να εκδίδονται χρόνια μετά.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη δεν είναι κλισέ αλλά αλήθεια. Από τα πιο αγαπητά σημεία που μου αρέσει να χάνομαι στις σκέψεις και την σκηνογραφία των εικόνων τους, είναι οι πορτοκαλοκόκκινες αποχρώσεις του γαλάζιου αιθέρα στο σούρουπο της παραλίας. Ετοιμάζω μια λίστα στο Spotify και περπατάω μέχρι να κουραστεί το μάτι μου· πράγμα απίθανο. Επιστρέφοντας πάντα στην γειτονιά της Χρυσοστόμου Σμύρνης νιώθω μια οικογενειακή έλξη, μια σιγουριά και μια ασφάλεια· λες και δεν έφυγα ποτέ από εκεί, με τον παππού μου Αλέκο Σιπητάνο να με κοιτάζει από ψηλά με ένα χαμόγελο πλατύ, κλείνοντας το μάτι στην θετική εναλλαγή του δρόμου εδώ και μια δεκαετία.

Στη Θεσσαλονίκη δεν έχω ένα αγαπημένο στέκι. Έχω πολλά και αυτό είναι καλό για να μην αισθάνεσαι πως επαναλαμβάνεσαι σαν θαμώνας. Αρκετά μπαρ και εστιατόρια, κυρίως στο κέντρο και μερικά στην Καλαμαριά και στη Βασ. Όλγας. Είμαι από αυτούς που δεν θα στεναχωρηθούν αν δεν πιουν καφέ, συνεπώς δεν πηγαίνω πολύ συχνά σε όλα αυτά τα στιλάτα καφέ που διανθίζονται κάθε τόσο με αρκετή αμηχανία για μια θέση στον… δρόμο.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ξεχωρίσω ένα ή περισσότερα αγαπημένα στέκια, μην τυχόν και αδικήσω κάποια άλλα και έχουμε… άλλα! Ανάλογα με τη διάθεση και την αίσθηση της ημέρας όταν μπορώ επιλέγω μία από τις πολλές και καλές επιλογές που έχει η πόλη μας για χαβαλέ και χαλάρωση, είτε το μεσημέρι για lunch break ή νωρίς το βράδυ για early drinks. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο και χαμηλή ταχύτητα, μετά τα μεσάνυχτα από το κέντρο της πόλης προς τα ανατολικά είναι μια κορυφαία αφορμή για βραδινή οδήγηση. Σκέτη αφήγηση.

Ντάνγκαρα, CharlieD-Excelsior, Salonica-Makedonia Palace, ΑΛΑΣ, Tre, Διάβαση, Μασσαλία, Χαρούπι, Μαύρη Θάλασσα, Έργον, Παλιά Αθήνα, Τάκος, Μαιτρ και Μαργαρίτα είναι ορισμένες από τις στάνταρ επιλογές μου, όταν θελήσω να γευματίσω εκτός σπιτιού που είναι πολύ συχνά. Επίσης, όταν μπορέσουμε και βγούμε πάλι, θα προτιμήσω πολύ μικρά μαγειρεία και ταβερνάκια που φημίζονται για τα μαμαδίστικα και σπιτικά τους φαγητά. Οφείλω να πω ότι περιμένω πως και πως την αναβίωση του Όλυμπος Νάουσα την ερχόμενη χρονιά.

Προτιμώ να επισκέπτομαι όλους τους χώρους και τις εκθέσεις πολιτισμού όταν συντρέχει κάποιο εξαιρετικό event ή έκθεση που είναι της αισθητικής μου. H αλυσίδα πολιτισμού IANOS και το ομώνυμο βιβλιοπωλείο στην Αριστοτέλους είναι από τις πρώτες επιλογές μου στην καθιερωμένη βόλτα για ενημέρωση νέων τίτλων βιβλίων. Το Stereodisc αρκετά συχνά καλύπτει τα μουσικά μου κενά που όσο περνάει ο καιρός διευρύνονται όλο και περισσότερο γιατί ακούω μουσική με ασταμάτητο ρυθμό αλλά ο Κοσμάς και η Μέμα είναι εκεί να φροντίζουν για την μουσική παιδεία των αυτιών μας αν και πολλές φορές θα ακούσω και τις προτάσεις του Νίκου Κομνηνού στο OFF radio. Όταν επανέλθει ξανά το συναυλιακό κύμα είναι κάτι που το περιμένω με χαρά. Χαίρομαι που βλέπω τελευταία συλλογικές προσπάθειες και δράσεις να έχουν ανάμιξη εμπορικού και πολιτιστικού χαρακτήρα και αυτό δείχνει μια μετάβαση εξωστρέφειας όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη. 

Σε καιρούς κανονικότητας θα πάω οπωσδήποτε να δω κάποιο φιλμ σε μεγάλη αίθουσα σινεμά τουλάχιστον τρεις φορές τον μήνα. Είναι από τις αγαπημένες μου ψυχαγωγικές εξόδους. Στο θέατρο περιορίζομαι εκ των πραγμάτων στην Αθήνα αλλά μου αρέσει να παρακολουθώ ορισμένες παραστάσεις που ανεβαίνουν στο όμορφο θεατράκι Αυλαία της ΧΑΝΘ και στο θέατρο Τ. Αποφεύγω συνειδητά να πηγαίνω σε γκαλερί γιατί είμαι μεγάλος φαν του είδους και αρκετά σπάταλος και αχόρταγος, όταν βρίσκομαι σε τέτοιον χώρο!

Παλιότερα έβγαινα κάθε βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες αφού το clubbing και οι δυνατές μουσικές ήταν στις βασικές επιλογές μου. Συνεχίζει να με γοητεύει η νύχτα αλλά δεν αντέχω το ξενύχτι… διαρκείας. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν και πάλι θα προτιμήσω να βγω καθημερινές μέρες σε ένα από τα ξεχωριστά wine ή cocktail bar ή σε ένα ήσυχο bar με χαρακτήρα και καλή μουσική που δεν κυνηγάει μόνο τον τζίρο, θυσιάζοντας την ποιότητα. Γιατί αυτό είναι κάτι που ο πελάτης -και όχι ο κομήτης- το καταλαβαίνει. Βλέπω με ενδιαφέρον την αναμόρφωση της περιοχής Στρατηγού Καλλάρη αλλά και την πλατεία Χρηματιστηρίου, καθώς και πάνω από την Εγνατία, αφού εκεί είναι όλο το «θέμα» σήμερα από τους αυριανούς ενεργούς πολίτες αλλά και συγγραφείς. Η αίσθηση φρέσκιας ζωής για έναν συγγραφέα είναι οξυγόνο και πρώτη ύλη προς επεξεργασία. Όσο ακόμα οι συνθήκες το επέτρεπαν δεν φοβόμουν να πηγαίνω στα μαγαζιά που επιλέγω γιατί ξέρω και αναγνωρίζω πως οι άνθρωποι κάνουν ειλικρινή προσπάθεια για την τήρηση των μέτρων στην εποχή του COVID-19. Δυστυχώς υπάρχουν και κάποιοι άλλοι -από τον κακώς διευρυμένο χώρο της εστίασης- που παίρνουν στον λαιμό τους μια ολόκληρη πόλη χωρίς να φταίει σε τίποτα. Η τύχη βέβαια -ότι μέτρα και να λάβεις- παίζει σημαντικό ρόλο στην προκειμένη περίπτωση της πανδημίας.

Το μυστικό μου για να βρίσκομαι σε ισορροπία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, όπου επέλεξα να ζω, είναι η συχνή φυγή εκτός Θεσσαλονίκης και Ελλάδας, αλλάζοντας δραστικά παραστάσεις από το ίδιο καρέ. Αλλά και μικρές εκδρομές, σύντομες αποδράσεις προς την Χαλκιδική, την περιφέρεια της Βόρειας και κεντρικής Ελλάδας. Λόγω υγειονομικών περιορισμών αυτή η συνήθεια έχει ελαττωθεί. Όμως αν νιώθεις ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, το μικρόβιο του hoteling παραμένει ισχυρό και ικανό να διώξει τον κάθε κορωνοϊό. Η ενέργεια που μου δίνει αυτή την περίοδο έστω μια βόλτα με τα πόδια -όπως ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου- παρατηρώντας το τίποτα, ισούται με μεγάλη δόση φρεσκαρίσματος και ξεκαθαρίσματος στη σκέψη μου.

Στη Θεσσαλονίκη αυτά που μου αρέσουν είναι περισσότερα απ’ αυτά που δεν μου αρέσουν, γι’ αυτό και την έχω επιλέξει ως πόλη μόνιμης διαμονής. Είναι αστείο να μιλάμε για commute στη Θεσσαλονίκη και αυτό είναι στα πολύ βασικά σημεία για την ποιότητα ζωής μιας πόλης. Θα ήθελα βέβαια να μην γίνω παππούς και να υπάρχει ακόμα το σενάριο του μετρό σαν μια σεπτεμβριανή ανακοίνωση της Δ.Ε.Θ., γιατί θα έχει χάσει μέχρι και το τελευταίο ίχνος γραφικότητας -θα έχει ξευτελιστεί τελείως- . Ο μέσος Θεσσαλονικιός έχει έντονα τον ανατολίτη μέσα του και μέχρι πρότινος δε δεχόταν αλλαγές στην κοσμοθεωρία του. Ευτυχώς από τους millennials και μετά αυτό δείχνει να αλλάζει ριζικά. Η Θεσσαλονίκη έχει ανατρεπτικό DNA και αυτό το διακρίνουμε σε πολλές εκφάνσεις της. Ωστόσο πρέπει να κάνει λίγη «δουλίτσα» στην ομαδικότητα. Η προηγούμενη διοίκηση του Δήμου άνοιξε τον δρόμο για μια εξωστρεφή και διαφορετική πόλη από την νεοσυντηρητική που ήταν μέχρι τις παρυφές του 2010. Ελπίζω, εύχομαι και στηρίζω την πεποίθηση πως η νέα δημοτική διοίκηση θα συνεχίσει να αναπτύσσει ακόμα πιο πολύ το σημαντικό έργο που επιτελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να περιμένει πάντα το «κακό» κράτος των Αθηνών. Η πρωτοβουλία είναι στο χέρι μας για να πάμε με τη στάση μας ένα βήμα πιο μπροστά την πολιτική αλλαγή που θέλουμε για τον τόπο και την κοινωνία μας. Η Θεσσαλονίκη που την αγαπάμε όλοι όσοι αισθανόμαστε πως της χρωστάμε, δεν πρέπει να νομίζουμε πως μας χρωστάει. Από εμάς εξαρτάται η αστική διαβίωση, όχι από τον άλλον. Δεν φταίει πάντα ο γείτονας και η δημοτική αρχή ή το κράτος. Από εμάς ξεκινάνε όλα μέσω της ευγενικής στάσης που μπορούμε να δείχνουμε σαν πολίτες, άνθρωποι, οικογενειάρχες, επαγγελματίες και καλλιτέχνες στο εφήμερο της ζωής.

Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις: Αμετανόητη, Ερεθιστική, Ελπιδοφόρα. Κάτω από ένα κοινό πρίσμα σοφίας και ριζοσπαστισμού μαζί.

Credits Φωτογραφιών: @Arte Di Tre Studio, Thessaloniki