Η Χριστίνα Τάτλη ζει τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Εδιμβούργο, όπου κι εργάζεται ως αναλύτρια δεδομένων στη Meta. Τον τελευταίο καιρό δουλεύει πάνω στο πιο φουτουριστικό project της καριέρας της, τα virtual reality events. Ως νέα μητέρα, που βρίσκεται μακριά από το δίκτυο της ευρύτερης οικογένειας, της πήρε χρόνο να βρει ισορροπίες μεταξύ γονεϊκότητας, καριέρας και προσωπικού χρόνου αλλά μετά από δύο χρόνια νιώθει ότι με θέληση, καλή διάθεση κι έναν υποστηρικτικό σύντροφό μπορείς να τα καταφέρεις όλα.
Παρακάτω, η ίδια μάς συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική της Θεσσαλονίκη -την οποία προσπαθεί να επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί- μέσα από 13+1 στάσεις...
Who is Who
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Προξένου Κορομηλά, μέχρι που μετακομίσαμε στο Ωραιόκαστρο ακριβώς δίπλα στο βουνό, όπου ξεκίνησε η αγάπη μου για τη φύση.
Σπούδασα στο Πoλυτεχνείο στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών στο ΑΠΘ, καθώς ένιωθα ότι θα μου δώσει αμέτρητες επιλογές καριέρας, δεδομένου ότι δεν ήξερα με τι ήθελα να ασχοληθώ στα 18 μου χρόνια. Κι ευτυχώς είχα δίκιο!
Πλέον ζω στο Εδιμβούργο, την πρωτεύουσα της Σκωτίας μετά από πέντε γεμάτα χρόνια στο Λονδίνο. Η επαφή με τη φύση, ο καθαρός αέρας και οι θερμοί άνθρωποι ήταν μόνο λίγοι από τους λόγους που με τράβηξαν σε αυτήν την πόλη. Μετά από τρία χρόνια εδώ μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω επαρκώς τους περισσότερους Σκωτσέζους.
Εργάζομαι εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια από το σπίτι, κάτι που μου δίνει τρομερή ευελιξία και ποιότητα ζωής.
Το να ασχολείσαι με τα virtual reality events σημαίνει πως ξυπνάς το πρωί, συνδέεσαι στη συσκευή εικονικής πραγματικότητας κι έχεις το πρώτο σου meeting με τα avatars συναδέλφων σε ένα εικονικό γραφείο, συζητώντας για το νέο event της σεζόν. Χρειάζεται φαντασία και καινοτόμα σκέψη το να βοηθάς να στηθεί ένα προϊόν που ακούγεται σαν να βγήκε από ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά όταν βλέπεις το αποτέλεσμα της δουλειάς σου στην πράξη, γεμίζεις με μεγάλη ικανοποίηση.
Απολαμβάνω τις μικρές μας βόλτες στη φύση και τα ταξίδια μας, που έχουν γίνει πιο περίπλοκα αλλά διόλου βαρετά.
Στο μέλλον θα ήθελα να πάρω έναν μήνα τουλάχιστον sabbatical από τη δουλειά και να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι οικογενειακά εκτός Ευρώπης, χωρίς πολλά πλάνα και διεξοδική οργάνωση. Όχι μόνο για να αποφορτιστώ αλλά και για να δείξω στην κόρη μου πόσο πολύπλευρος και περίπλοκος είναι ο κόσμος γύρω μας.
About Thessaloniki
Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η περιοχή της Ολύμπου, την οποία επισκέπτομαι από μικρή καθώς μένει η γιαγιά μου. Είδα τη γειτονιά να μαραζώνει και να αναγεννιέται με ιδιαίτερες προτάσεις διασκέδασης και φαγητού.
Το σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση είναι το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, φορτωμένη με δύο γεμάτες βαλίτσες, έφευγα γεμάτη όνειρα αλλά και φόβο για να ξεκινήσω μία νέα ζωή στο εξωτερικό. Πάνε τώρα εννιά χρόνια.
Όταν έρχομαι στην πόλη, ξεκινάω την ημέρα μου με καφέ στο bar Θερμαϊκός. Θα κάτσω έξω και θα χαζεύω τη θάλασσα και τους περαστικούς.
Ένα εστιατόριο όπου απολαμβάνω να τρώω είναι το Σέμπρικο στη Φράγκων, που το επιλέγω κάθε φορά που θα βρεθώ στην πόλη, με αγαπημένο μου πιάτο τα μανιτάρια με σκορδοβούτυρο.
Και για ποτό επιλέγω το Residents Bar για τις ψαγμένες μουσικές του και για το γεγονός ότι παραμένει διαχρονικό εδώ και δεκαετίες.
Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι το φωτογραφικό κέντρο Stereosis στη Ζεύξιδος, γιατί προσεγγίζει τη φωτογραφία πολυπαραγοντικά και με ανοιχτή ματιά για όλα τα γούστα.
Ένα κτίριο που από πάντα θαύμαζα είναι το κόκκινο σπίτι στην Αγίας Σοφίας, καθώς προσθέτει λίγο χρώμα στο βαρετό γκρι της πόλης.
Περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο ανακαλύπτοντας νέα μαγαζιά για φαγητό στην πόλη. Καθώς μου λείπει η ελληνική κουζίνα, ψάχνω προτάσεις όπως
το Μεζέν και το Κρητικό Καφενείο, επιβεβαιώνοντας την πεποίθησή μου ότι η ελληνική κουζίνα είναι από τις πιο νόστιμες.
Ένα σημείο στο οποίο θα ξεναγούσα κάποιον γνωστό μου από άλλη πόλη είναι το Καπάνι και τα Λουλουδάδικα, γιατί έχει διατηρήσει τον χαρακτήρα του και σου εξάπτει την φαντασία για τη ζωή σε αυτήν την πολυπολιτισμική πόλη δεκάδες χρόνια πριν.
Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν δεν επισκεφθεί την μπουγάτσα Γιάννης τις πρώτες πρωινές ώρες μετά από ξενύχτι.
Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι το βουνό του Ωραιοκάστρου, καθώς ο κόσμος δεν το επιλέγει και η πιθανότητα να μη συναντήσω κανέναν στη βόλτα μου είναι μεγάλη.
Το κρυφό μου σημείο (κοντά) στην πόλη είναι το παρατηρητήριο φλαμίνγκο στη λιμνοθάλασσα Αγγελοχωρίου, παρέχοντας ένα εντυπωσιακό θέαμα, μόλις 30 χιλιόμετρα από το αστικό κέντρο.
